Vijf jaar geleden kwam je bij ons. Je was toen 7 jaar oud en inmiddels al twee baasjes gehad. Je hebt geen makkelijke jaren gehad. Je eerste baasjes wilden je laten inslapen omdat je zogenaamd kinderen beet. Maar je werd eigenlijk wat aan je lot overgelaten en ook wat betreft vachtverzorging helemaal verwaarloosd...... Gelukkig kwam de fokster hier achter en zij heeft je opgevangen en gezorgd dat je weer op een goed gewicht kwam (je was moddervet) en dat je vacht weer vrij van klitten kwam en weer wat vertrouwen kreeg in de mensen. Toen kwam er een gezin in het noorden van het land die je wel graag een goed thuis wilden geven. Ze hadden wel twee jonge kinderen, maar de fokster had gemerkt dat je eigenlijk best goed met kinderen kon. Alleen moesten ze wel je rust gunnen als je dat aangaf Helaas ging het hier toch niet helemaal goed. Als de kinderen te wild deden pakte je hen wel eens bij de broek vast, waardoor er wel eens een blauwe plek kwam. Bovendien moest je veel in de bench zitten doordat de vrouw des huizes ging werken. Daardoor was je erg ongelukkig. Je werd weer ter herplaatsing aangeboden.
Nu hadden mijn ouders in 2005 binnen drie maanden afscheid moeten nemen van twee van hun shelties door ouderdom en een ernstige ziekte. De derde, Percy kwam nu alleen te staan. Ze namen contact op met de sheltievereniging of er een herplaatsertje was. En daar was jij dus: Quincy! Je woonde zelfs niet ver weg! Het was liefde op het eerst gezicht! Vanaf dag 1 was je helemaal thuis. Met Percy was je de dikste vrienden. Onafscheidelijk waren jullie. En je hebt nog nooit een kind die bij ons over de vloer kwam kwaad gedaan. Je was, net als Percy, de goedheid zelve.
Je hebt ruim 5 mooie jaren bij mijn ouders gehad. Je werd in de watten gelegd en je leefde helemaal op. Ik kwam ook een paar keer per week langs. Het voelde alsof je ook mijn hond was......Maar toen Percy op 4 maart jl. op ruim 14 jarige leeftijd overleed is er ook een stukje van jou doodgegaan......je was niet meer de vrolijke Quincy. Vorig jaar werd er geconstateerd dat je hart niet goed meer werkte. Maar met medicatie ging het toch goed. Tot zo'n twee weken geleden. Je wilde nauwelijks eten en mee uit had je ook niet veel zin meer in. Je had geen plezier meer in het leven, leek het wel. De laatste paar dagen kroop je weg in de tuin en in huis. Gisteren begon je heel erg te spugen en te jammeren. Je had het ook erg benauwd. Dit was het moment dat we wisten dat we je moesten laten gaan. Het bleek van binnen ook helemaal niet goed te zitten. Waarschijnlijk had je ook kanker.......Je lichaam gaf het op. We wilden je niet laten lijden. Dus hebben we een moeilijke beslissing moeten nemen....
Vanmiddag ben je rustig ingeslapen.
We missen je nu al vreselijk.....Maar we troosten ons dat we je nog ruim 5 mooie jaren hebben kunnen geven.
Quincy is 12 jaar en 4 maanden oud geworden.
Rust zacht, lieve Quincy. Je bent nu weer bij Percy en hebt geen pijn meer. We zullen je nooit vergeten
Gisterochtend.....nog even bij de baas op schoot....
Maart 2011 tentoonstelling Groningen als "toeschouwer"
Maart 2011, Groningen samen met Kelan.
*edit:foutje verbeterd
TARAK
Wens je ouders maar heel veel sterkte toe met het verlies van Quincy zo snel na het afscheid van Percy. En jij natuurlijk ook heel veel sterkte!
Heel veel sterkte, ook voor je ouders 
