Vanmorgen hebben we afscheid van haar genomen. In de laatste weken was ze ineens erg achteruit gegaan. Haar achterhand wilde niet meer wat haar koppie nog wel wilde. Ze kwam moeilijk overeind, kon niet meer goed lopen. Ze veranderde van een oude, maar vrolijke hond in een hond die niet meer kon. Niet meer vrolijk, niet meer blij.
Dan komt toch het moment waarop je de grens trekt. Het is genoeg.. Gisteravond hebben we met zijn allen besloten dat het moment daar was, dat we haar niet verder wilden laten aftakelen. Ze was altijd een dame, en ze is gelukkig nog waardig kunnen vertrekken. Het inslapen is heel rustig gegaan, we hebben bij haar gezeten en geaaid tot ze er echt niet meer was. Zonder ongemakken nu.
En wij.. wij troosten ons maar met de gedachte dat we het goede moment hebben gekozen. Dat ze in haar jaren bij ons is veranderd van een lieve dikzak naar een kwieke oude mevrouw. We hebben samen zoveel ondernomen. We hebben hartstikke veel plezier gehad. Dat had ik allemaal niet willen missen. Maupie ook niet, dat weet ik zeker. 15 jaar is een prachtige leeftijd. Achter het verdriet zitten zoveel mooie herinneringen.
Ter afsluiting, nog een paar mooie foto's van mijn liefste hond. Zo zal ik haar herinneren. Toen ik deze foto's uitzocht, besefte ik me dat ze niet meer deze hond was. Niet meer de pretbek van toen. Dat helpt me ook wel..
