En dan komt toch het moment dat het niet meer kan.Dat het koppie nog wel wil, maar de pootjes niet meer.Dat nadat je al ruim een jaar op medicijnen de achterpoten ( leeftijds artrose ) probeert nog te laten mee doen, met hondenschoentjes aan omdat Boyke anders door het geschuif met zijn achterpootjes ( hij tilde ze niet meer op ) door zijn voetzooltjes zou gaan, en dat dan tot een enkele maanden geleden nog " ging ", nu ook de voorpoten drastisch minder worden.
Dan help je hem zo goed mogelijk op te staan, al zag je Boyke je soms aan kijken zoiets van " moet het nou zo baasje ", en al schuifelend toch nog de kleine wandelingetjes maken.Maar in je achterhoofd weet je dat het moment er aan zit te komen.Je rekt het nog een tijdje, maar dan is zelfs het poepen niet meer te doen voor je maatje.Dan zie je hem worstelen, vechten, en dapper proberen te zijn.Hij wilde het toch nog zo goed mogelijk blijven doen.Maar eigenlijk kan het al een hele tijd niet meer, niet meer de trotse hond die je eens was, niet meer onverschrokken voor wie of wat dan ook, maar voorzichtig, ongeintersseerd je “ dingetjes ” blijven doen.Geen vriendjes meer, veels te wild, veels te sterk.Soms nog een poging tot een sprintje, maar de pootjes doen niet meer mee.De oogjes worden steeds kleiner, het hijgen komt steeds sneller en heftiger.
En dan is het moment daar.
En dat doet veel pijn ...
Niet de rit naar de dierenarts toe met zijn hoofd tussen je handen , al aaiend hem toch een beetje op zijn gemak brengen, naar die Mvr/Mhr. waar hij nooit zo om stond te springen.Daar krijg je toch alleen maar prikjes die zeer doen of snoepjes die niet lekker zijn.Hij heeft er niks van geweten.Hij was blijkbaar op, zo aan het einde van zijn rit, dat het al bijna na zijn eerste spuitje over was.Niet het laten inslapen.Vredig heengegaan.Voor jezelf weet je dat het de juiste was.Je weet dat na zoveel jaren van liefde en plezier er een moment komt dat jij die nare beslissing moet maken.Moet maken ..
Ik heb gelukkig wat film materiaal van Boyke, van m'n maatje.Waar ie al rennend springend met andere honden genoot van al het goede op een hele grote uitlaatplaats met alles er op en er aan wat je als hond kan wensen.Gewoon een keer of drie-vier per dag ruim een uurtje per keer, we hadden toch de tijd.En wilde de andere vriendjes niet spelen, ook geen probleem.Dan kon ie gewoon op zijn gemakkie tegen je rolstoel komen aanhangen, lekker kroelen en zo af en toe zijn kop omhoog voor een lekker koekje.Geen druktemaker maar wel altijd die trotse kop in de wind.Met zijn tweetjes door de stromende regen, lekker nat worden, lekker helemaal los gaan.Het is immers toch maar water.Moe maar voldaan thuis in slaap vallen, lekker snurkend dromend ...
En dat doet ook pijn.Maar wel weer een ander soort pijn.De pijn van dat ie alles heeft gekregen om een goed en plezierig leven te hebben mogen leven.Dat ie nooit iets te kort is gekomen en wij hem al onze liefde hebben gegeven.En daarvoor heel veel liefde terug hebben gekregen van Boyke.Ik zou een boek kunnen schrijven van het plezier en de band die we met elkaar hadden.Ineens mis je het stukje leven, de automatisme, het ritme, het knuffelen, het gevoel van kom maar op wij zijn toch met zijn tweetjes, maar vooral je maatje, zijn kop op je schoot, in je handen, dat “ we begrijpen elkaar ” , het was allemaal zo vanzelfsprekend geworden. .. Boyke was geen hulphond ( ondanks dat ik rolstoel afhankelijk ben ), prima voor degene die er baat bij hebben, maar niet voor mij.
Ik had niet meer verwacht dat het zo’n pijn zou doen.Na al die andere trouwe viervoeters die je door de jaren heen hebt moeten laten gaan.Met het ouder worden komt het verdriet steeds harder aan lijkt het wel.En besef me tegelijkertijd dat het met de tijd wel zal minderen.Weer een tijdperk afgesloten, de zoveelste lieve, fijne, trouwe hond ( Zappa 1, Zappa 2, Rovertje ), maatje verloren.
Boyke, mijn Gouden retriever wordt gecremeerd, en zal in een urn naast de urn van Rovertje op de kast komen te staan.
Ps.
Na wat koningspoedel ( met kat slapend tussen de voorpoten ), wat dwergpoedeltjes in mijn jongen jaren was het een tijdlang stil kwa huisdieren.Je bent jong, en mijn ouders wisten wel hoe dat gaat.Willen hebben maar na een tijdje niet meer de zin of tijd om te verzorgen.Dan niet doen was altijd het devies.Na die vrachtauto die te laat gezien werd en de gebroken rug was er de zin, behoefte en tijd om dat stukje “ plezier ” om je heen.De eerste labrador retriever zo'n 30 jaar geleden ( Zappa 1 ) hebben we na een jaar en paar maanden in moeten laten slapen wegens HD.Jonge sterke prachtige hond, nou je kan wel voorstellen hoe je dan naar huis rijdt.We hadden beter ruitenwissers aan de binnenkant van de auto kunnen hebben.Naderhand bleek de fokker een broodfokker te zijn.
Mijn 2e Labrador retriever ( Zappa 2 ) was van de vijf lijsterbessen in Best.Dat was dus een kanjer, sterk als een beer, appeltjes bietser ( al haalde ie zijn neus niet op voor effe 500 gram gehakt van de aanrecht weg te halen als je even niet keek, prachtig ).Helaas was ie nog wat wild, en is hoogstwaarschijnlijk met zijn knie tegen een stenen rand gekomen en liep vanaf dat moment kreupel.We hebben hem nog laten operen, maar na een second opinie besloten dat het beter was om hem in te laten slapen.De tweede die we binnen 1,5 jaar moesten afgeven.
Via de zelfde fokker werden we een paar weken later opgebeld dat hij een jonge hond ( +- 1,5 jaar ) te gast had die herplaatst moest worden.Achteraf hoorde we dat deze hond nogal wat had meegemaakt.Zijn baas en bazin lagen in een scheiding met heel veel kabaal, met als eindresultaat dat baas bazin dood heeft geschoten ( dit is nu al zo lang geleden dat ik het gerust hier neer kannen typen ).Het moment dat je hem gaat bekijken vergeet je dus ook nooit meer .Nat, zielig hoopje hond, beetje afwezig zo van wat gaat er nu weer met mij gebeuren.Ascott, roepnaam Rover.Ietsje meer dan 11 jaar hebben wij en hij van ons mogen genieten.Lezen en schrijven zeggen ze wel eens.Al moesten er geen deuren hard staan te klapperen want dan werd ie zenuwachtig.En dan Boyke, laatste van het nest.Lest best zeggen wij wel eens.
Ik heb me nu pas aangemeld, alhoewel ik hier regelmatig de berichtjes las/lees.Ontroerende berichtjes, vrolijke berichtjes, en zo ik het kan inschatten “ echte “ honden ( dieren ) liefhebbers.Die, al is dit geen waardeoordeel, het dier voorop stellen.Wij zijn tenslotte degene die het dier in het “ leven ” zetten.Wij zijn de " vragers ".Dan moet er ieder op zijn manier, ook maar goed voor zijn.Bij de vrolijke berichtjes kun je een glimlach niet onderdrukken, bij de droevige schiet altijd mijn gemoed vol.Soms zit ik gewoon te janken ( o.a. bij De koningin is dood ) Zoveel fijne jaren altijd te vroeg geeindigd.En toch na een tijdje de berusting omdat dat je er alles aan en voor gedaan hebt.Al gaat het nooit helemaal weg.
De van nature vrolijke en voor zichzelf harde Toontje weet nu even niet waar hij het zoeken moet.Dieren zijn toch voor mij een ander verhaal.En hoopt dat het vlug minder gaat worden, al zal het nooit helemaal overgaan .. De tijd heelt alle wonden zegt men, maar er blijven toch littekens over.Het is een heel verhaal voor iemand zijn 2e post, die bijna nog nergens op andere postings heeft gereageerd.In principe met dezelfde inhoud als van de velen die me voor zijn gegaan in deze topic, en die helaas nog komen zullen.Ik ben geen expert. Ik heb mijn laatste 4 honden wel zelf met heel veel geduld en veel herhalen opgevoed en er nooit problemen mee gehad, niet in winkels, niet met het winkelen op de markt, niet met het uitlaten, het schept zo'n band ..
En dan na een tijdje moet je weer verder gaan.
Als er iets is wat ik heb geleerd in al die jaren is dat het leven ondertussen gewoon verder gaat.Zoals we hier zeggen “ ze rijden je gewoon voor je klep als je niet oplet ”... Ook ik ( wij ) hebben een beperkte houdbaarheid.En die komt ook voordat je er erg in hebt.
Ik weet niet hoe het nu verder moet, zou ik er nog aan beginnen.En ik zou er graag aan willen beginnen.Of dat ik die opvoeding van meer als een jaar op kan brengen, of dat wij het met zijn drietjes nog kunnen bolwerken.Immers beide ouders, die ook altijd liefdevol zijn geweest voor al de honden/dieren die we hebben gehad, zijn ook al flink op leeftijd en daar begint de slijt er ook al ( vandaag wat meer dan morgen ) in te komen.Al is juist dat rondje wandelen, dat bezig zijn met je hond, met je maatje, ontzettend goed voor je.Ik weet niet waar ik moet zijn voor een goed adres als ik zou kiezen voor een oudere hond.Een Golden of Labrador retriever.Ik weet niet hoe lang het gaat duren voordat ook wij drietjes uit elkaar zullen moeten gaan.En dan weer afscheid moeten nemen van je beste kameraad .. pffft .. moet er niet aan denken.
Allemaal vragen die je, hoe vers het ook is, weer door je hoofd spoken .. Eerst maar eens proberen om weer tor rust te komen.
In ieder geval bedankt dat ik dit even van me af mag schrijven en hier mag plaatsen en iedereen die verdriet heeft om haar of hem zijn maatje .. sterkte ..
Toontje.
Hij heeft een prachtige leeftijd bereikt, maar wat zal het moeilijk zijn om na al die jaren
