Hoe ga je om met je verdriet?

[yuri36]

Sinds een dikke maand zijn we ons kleine Zusje kwijt. Een kruisinkje chihuahua/terrier/pincher.
We hebben haar 6 jaar gehad, ze is 9 jaar geworden. Wij hadden haar uit het asiel en waren de derde eigenaar. Ze was niet altijd een gemakkelijk hondje, was waarschijnlijk verkeerd/slecht opgevoed door de vorige eigenaren, maar ze was HEEL lief voor ons en wilde altijd aandacht. Ze was altijd enorm aanwezig en dat maakt het gemis zo groot nu.
Ze had hemangiosarcoma, een ellendige vorm van kanker van de bloedvaten. Ze heeft verschillende keren bloedtransfusies gehad, een aantal weken in de universiteitskliniek diergeneeskunde in Luik geweest omdat ze maar niet konden ontdekken wat ze had....
Toen het slechte nieuws kwam, was dat een enorme klap. Toen we haar gingen halen in Luik, vlak voor kerstmis, was het zelfs nog maar de vraag of ze de feestdagen zou halen... Dankzij de tabletten heeft ze het uiteindelijk uitgehouden tot 21 februari. Het "fjine" (als je daar al van kan spreken!) maar tegelijkertijd ook het ellendige aan hemangiosarcoma is dat het op zich meestal geen pijnlijke vorm van kanker is. Het probleem met deze vorm van kanker is, dat het bloedingen veroorzaakt waaraan de hond uiteindelijk overlijdt. Ons Zusje heeft zich dan ook tot de laatste 3-4 dagen heel goed gevoeld en is altijd levendig geweest. Je kon bijna niet geloven dat ze ziek was....al wisten we beter.
Als het dan uiteindelijk misgaat, is de klap enorm groot.

Ik moet nog elke dag huilen. Soms gaat het overdag wel, maar 's avonds als ik dan moe ben, kan ik weer in tranen uitbarsten. Ik mis haar ZO ENORM.
Ik vraag me af hoe jullie met jullie verdriet omgaan?
En wat kun je doen zodat je je wat beter voelt?

[S@ndr@]

er is maar een manier en dat is er dwars doorheen wat mij betreft, laat het maar gebeuren daar heb je tranen voor, en de benaming is rouwen.
heel veel sterkte met je verlies

[tekkel]

Ik zou een andere hond nemen. Niet dat die de plaats van Zusje kan innemen, maar het leidt je af en geeft je plezier.

Na de dood van mijn vorige hondje had ik binnen drie weken een andere

[Eline*]

Sterkte..je moet er doorheen zodat je straks weer kan genieten van de herinneringen. Afleiding zoeken en je verdriet ook gewoon de ruimte geven...het gaat voorbij!
Heb je haar laten cremeren?

[Mary]

Er inderdaad doorheen gaan. Janken als je moet janken.
Laat het "gewoon" gebeuren.
Geef het de ruimte maar zorg er ook voor dat je er niet in verdrinkt.

[mariabel]

Rouwen is een persoonlijk proces...en dat moet je op je eigen manier doen.. doen waar je behoefte aan hebt. huilen als je behoefte hebt aan huilen.. boos zijn..of weet ik wat...
en dat je verdriet hebt.. dat is logisch. je hebt van je hond gehouden..sterkte .. en het verdriet wordt minder.. krijgt een plekje..en zo kun je elke keer een stukje verder zonder je kameraad..

[yuri36]

Ik zou een andere hond nemen. Niet dat die de plaats van Zusje kan innemen, maar het leidt je af en geeft je plezier.

Na de dood van mijn vorige hondje had ik binnen drie weken een andere

We hebben nog een hondje, kruising poedel/maltezer, maar die is heel erg lui en slaapt bijna de hele dag. Zusje (kruising terrier!) was zoooooooveel levendiger.
We gaan maandag voor een dwerpoedeltje van 7 maanden kijken. Eerst wilden we geen nieuwe hond meer. We wilden niet weer opnieuw verdriet. Maar uiteindelijk hebben we besloten dat we toch een ander hondje erbij gaan nemen. We zijn twee honden gewoon, en als je er dan nog maar eentje hebt, die ook nog eens heel rustig is... ik kan er niet aan wennen.

Soms word ik gewoon gek van verdriet;-((((
Ook omdat ik weet dat we nooit meer zo'n hondje als Zusje zullen hebben. We hadden haar eigenlijk nooit mogen hebben. Doordat ik zwaar allergisch ben, mag ik geen hond die verhaart, en dan blijft er niet veel meer dan poedels over. Maar in het asiel hadden ze gezegd dat Zusje geen haren naliet....wel dus! maar we hadden haar nu eenmaal en wilden haar niet meer kwijt, ook al omdat ze al twee keer eerder van eigenaar veranderd was, dat wilden we haar niet nog een keer aandoen.
Maar nu zit een hondje van haar ras en de typische karaktertrekken van een chihuahua/terrier er dus niet meer in door mijn allergieen...en dat doet ook enorm pijn. Ik zal heel blij zijn met de nieuwe poedelpup, heb voorheen ook al poedels gehad en kijk er zeker naar uit, maar chihuahuas/terriers zijn zó anders...

[Marina]

je moet je verdriet niet proberen te omzeilen.
Je moet er gewoon doorheen.

Huilen als je moet huilen,
boos zijn als je boos wilt zijn etc etc

Geeft niks dat gaat steeds beter worden. de een doet er een paar weken over en de ander een paar maanden. Maar het komt goed.
En idd dat je naar een ander hondje erbij gaat kijken is denk ik niet verkeerd.

dat hondje kan voor afleiding zorgen. En dat kan je toch een lach op je snoet toveren.
Maar ga je verdriet niet uit de weg. Het moet eruit

heel veel sterkte

[yuri36]

Sterkte..je moet er doorheen zodat je straks weer kan genieten van de herinneringen. Afleiding zoeken en je verdriet ook gewoon de ruimte geven...het gaat voorbij!
Heb je haar laten cremeren?

Ja, we hebben haar laten cremeren. Maar ze krijgt ook een grafsteen in onze tuin.

Het ellendige is ook dat ik enorm veel verdriet heb, maar tegelijk geen herinneringen aan haar heb, gevoelsmatig bedoel ik.
Ze is nog maar ruim een maand dood, en rationele herinneringen, daar heb ik er vele van, maar gevoelsmatig lijkt het alsof ze al 20 jaar dood is. Toen mijn vorige hond dood was, hoorde ik nog haar voetstapjes, haar blafjes enzo... terwijl ik dat nu allemaal niet heb... ik kan niet eens meer invoelen hoe het was om haar in mijn armen te hebben.

Misschien dat het ook komt, omdat haar einde zo naar was. De dierenarts had gezegd dat de kans groot was dat ze vanzelf vredig zou inslapen. De laatste paar dagen was ze erg moe, maar ze leek geen pijn te hebben, at ook nog tot de voorlaatste dag en was tot het laatst geïnteresseerd in alles.
Op vrijdagavond maakten we ons klaar om te gaan slapen, mijn vriend zou beneden bij haar blijven slapen. Ze was zo zwak, ik had zo een voorgevoel dat ze die nacht zou kunnen overlijden, waarschijnlijk in slaap/coma.
Voordat ik ging slapen heb ik haar nog wat geaaid, wetende dat het weleens de laatste keer zou kunnen zijn, mijn vriend zat er ook bij, en plotseling springt ze in zijn armen (hij was eigenlijk de echte baas). Maar een paar seconden later springt ze weer uit zijn armen en krijgt ze verschrikkelijke stuiptrekkingen.
Uiteindelijk hebben we haar nog moeten laten inslapen. We hadden dat absoluut niet meer verwacht en ik was volledig van de kaart. Toen ze insliep kon ik er gewoon niet bij zijn. Mijn vriend, haar baasje is natuurlijk wel bij haar gebleven. Achteraf gezien maar goed dat ik er ook niet bij was, want de eerste prik, de narcose, werkte heel slecht, en alles heeft bij elkaar wel 30-45 minuten geduurd. Daar zou ik nooit tegen gekund hebben. Toen we onze vorige hond moesten laten inslapen, was ik erop voorbereid en erbij, doet altijd veel pijn natuurlijk, maar dat viel mee, maar DIT kwam ZO onverwacht;-(((((

[Marina]

ja dat zijn verschrikkelijke dingen.

Ik zou ook liever hebben dat ze vredig inslapen zonder dat je moet helpen. Maar meestal moeten we helpen.
en dat is ook liefde. Want je laat je lieve schat niet lijden.

[Eline*]

Dat zijn inderdaad drama's. Als het afscheid niet goed is, is mijn ervaring dat het enorm lang duurt eer je dat van je af kan zetten..als dat al lukt..
Hou je wel voor ogen dat het goed is zo..je hondje zal mogelijk van de laatste momenten niet bar veel meer hebben meegekregen.
Ik weet dat ik erg veel gepraat heb tegen de bus as van mijn overleden hond. Ik heb er zelfs mee in mijn armen gestaan. Een compleet verscheurd gevoel..
Maar het gaat voorbij. Je blokt nu waarschijnlijk een hoop doordat je de pijn die het doet wilt verdringen, maar het komt wel weer goed.
Het is belangrijk te weten dat het jouw gemis en verdriet is en dat je hondje het zeer waarschijnlijk waar dan ook niet meer weet.

[krullie]

Rouwen is een persoonlijk proces...en dat moet je op je eigen manier doen.. doen waar je behoefte aan hebt. huilen als je behoefte hebt aan huilen.. boos zijn..of weet ik wat...
en dat je verdriet hebt.. dat is logisch. je hebt van je hond gehouden..sterkte .. en het verdriet wordt minder.. krijgt een plekje..en zo kun je elke keer een stukje verder zonder je kameraad..

prachtig verwoord zeg.

[brandon]

Het is bij mij bij mij zn 4 mnd geleden en het "slijt" nu een beetje. Ik heb de 1e maanden heel veel gehuild en heel boos geweest van waarom Brandon. Heb het soms nog moeilijk. Het is voor ieder verschillend hoe er mee om te gaan. Ik kon het niet aan om een andere hond te nemen, we hebben dus nu 2 katten toch dieren in huis. Nu zit ik af en toe wel te denken dat ik wel een hond weer wil, maar denk dat mn man het daar niet zo mee eens is.

Gr Jenny

[nathalie]

Ik geef me er gewoon aan over, niet overal, dat zou een beetje raar zijn. In het begin als Marc erbij was of voor mijn part bij iemand anders, maar nu zonder ik me een beetje af. Of ga ik douchen ofzo.. Het verdriet overvalt me nog steeds...

[bram en thijs]

Door rustig te blijven en te accepteren dat je verdriet hébt en mag hebben. Op je eigen manier en op je eigen tijd.

[Zinndy]

he bah, wat verschrikkelijk allemaal.....

Ik wil je hele veel sterkte wensen.
Ik denk ook net als de anderen dat je er 'gewoon' doorheen moet.
geef toe aan je verdriet , máár probeer niet steeds alleen aan haar dood te denken
maar denk aan die tijd dat ze bij jullie mocht zijn, de leuke dingen.

Ik heb het zelf ook net meegemaakt, eerst in oktober mijn bailey aan een maag draaiing, bijna 5 jaar oud
en deze maand mijn lieve Mike, hij was nog maar 13 weekjes.

Ik sta heel vaak bij Mike en bailey's grote foto's en de kaars die brandt...en dan praat ik tegen ze...stom?
op een of andere manier geeft het me nu een stukje rust , zit toch nog met schuldgevoel en misschien hoop ik zo dat Mike me niks kwalijk neemt?

Ik heb ook nog bijna dagelijks huilbuien, overvalt me zo ineens... zie ze dan zo liggen , alles...
maar ik probeer dan te denken...ik zie ze liever in mijn gedachten vrolijk rennend door de bosjes, achter mijn Tyson aan ...
de knuffels enz....na zon huilbui zit ik dan vaak met een glimlach op mijn gezicht , hoe gek dat misschien ook klinkt.
het gemis zal altijd blijven, ik heb er ook voor gekozen nog niet direct een andere hond te nemen
ik wil het eerst goed verwerken .
Sta inmiddels wel op de wachtlijst voor een pup.

Maar ik herken je verhaal, als je twee honden gewend bent en de ene is wat rustiger als de anders was is het toch 'stil' in huis.


neem je tijd,
sterkte nogmaals

[Marion.]

Ik moet nog elke dag huilen. Soms gaat het overdag wel, maar 's avonds als ik dan moe ben, kan ik weer in tranen uitbarsten. Ik mis haar ZO ENORM.
Ik vraag me af hoe jullie met jullie verdriet omgaan?
En wat kun je doen zodat je je wat beter voelt?

21 februari is ook nog maar zó kort geleden....
Laat het maar gaan. Je hoeft je niet beter te voelen, je mag huilen om het verlies van je hondje. Je hond krijg je er helaas niet mee terug, maar erover praten en het verdriet het verdriet te laten zijn helpt wel
Sterkte.

[yuri36]

Dankjewel voor al jullie reacties, het voelt fijn om mijn eigen reacties bij anderen te herkennen.

@Zinndy: Ik ben even gaan "bladeren" en heb een beetje gelezen over Mike zijn problemen.
Ik begrijp wel waar jouw schuldgevoel vandaan komt, maar ik denk dat het onterecht is.

Toen Zusje in Luik in de universiteitskliniek was, hebben we haar drie keer opgezocht, en beide keren was ze er slecht aan toe. De derde keer kwamen we aan in Luik en konden we haar niets eens zien omdat ze weer met spoed bloed, vocht en vanalles moest krijgen. Toen we dan uiteindelijk na ongeveer 3 weken een telefoontje met de uitslag kregen en haar mochten gaan halen, zag ik dat niet echt zitten. Ik had haar nooit anders dan behoorlijk ziek gezien daar in Luik, en om haar dan nog naar huis te halen, ik vond dat we daar vooral haarzelf en ook ons geen plezier mee deden. Mij leek het beter om haar daar, in ons bijzijn, te laten inslapen.
Maar mijn vriend wilde haar per se naar huis halen en ook de behandelend specialiste leek het beter. Terwijl ons tegelijk ook gezegd was dat ze mogelijk nog maar een paar dagen had.
Maar wat bleek? Toen we in Luik aankwamen, bleek ze veel beter opgeknapt dan we hadden durven hopen en door de prednisolon was de kanker blijkbaar gestabiliseerd. Natuurlijk vnd ik het toen ook een goed idee om haar mee te nemen.
Uiteindelijk hebben we haar veel langer gehad dan we durfden te hopen (een maand ipv enkele dagen tot enkele weken).
We hadden haar ook nog kunnen laten opereren, waardoor ze mogelijk 4-6 maanden langer geleefd zou hebben, maar dat wilden we haar niet aandoen, een zware operatie voor zo weinig tijdwinst.

En nu wil ik terugkomen bij jou, Zinndy. In ons geval bleek het goed om nog even gewacht te hebben, omdat Zusje tot de laatste paar dagen eigenlijk heel "gezond" was, je merkte niks aan haar. Maar als ik jouw verhaal lees, was dat bij Mike absoluut niet het geval. Met dat arme kereltje was zoooooooveel mis;-((( Zeker, je zou hem best nog wel wat langer in leven hebben kunnen houden, waar wie had je daar een plezier mee gedaan? Mike zeker niet.
Ik vind, in zulke gevallen, moet je altijd de voor- en nadelen van wel/niet behandelen goed tegen elkaar afwegen. Met Mike was zoveel aan de hand, je hebt een juiste keuze gemaakt, ik weet zeker dat iedereen het daarmee eens is. Je schuldgevoel is echt onterecht maar waar het vandaan komt, begrijp ik heel goed: zelfs in het geval van ons Zusje, dat met haar ellendige, plotselinge stuiptrekkingen hoogstens nog een paar uur had, heb ik er nog moeite mee, dat WIJ die beslissing moesten nemen. Dat is wat ik het ellendige vind: euthanasie bij mensen heb ik geen enkele moeite mee, juist omdat mensen zelf kunnen beslissen. Maar dat je voor een ander levend wezen, je eigen huisdier zoiets moet beslissen, daar heb ik nog steeds grote moeite mee. Vooral ook omdat er geen alternatief is: ze laten afzien omdat wij de "schuld" niet op ons willen nemen, is ook fout, vind ik. Ik denk dat veel mensen na euthanasie met een schuldgevoel zitten, hoewel dat rationeel gezien normaal gesproken volledig onterecht is.

[Zinndy]

Door rustig te blijven en te accepteren dat je verdriet hébt en mag hebben. Op je eigen manier en op je eigen tijd.

deze vind ik wel heel erg mooi gezegd trouwens!

ik weet wel dat ik mede doorheen ben gekomen door dat intense verdriet door de vele steun berichtjes die ik hier kreeg.
mensen die met je mee denken, hun mening geven over het gebeurde enz dat heeft mij enorm gesterkt.

ik weet in mn hoofd dat ik de juiste beslissing heb genomen, maar je hart in een ander verhaal he...

maar goed, dit ging eigenlijk over jou .... ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen en ben erg benieuwd hoe het maandag gaat als jullie naar ee ander hondje gaan kijken, hou je ons op de hoogte?

[Lisette1985]

Het is een proces waar je doorheen moet en daar moet je je niet tegen willen verzetten omdat je sterk wilt lijken voor de buitenwereld.
Als je verdrietig bent dan is het soms best fijn om een potje te gaan janken, lucht altijd wel op vind ik!
Mijn hondje is in juli 2010 overleden en ik ben soms ook nog weleens verdrietig hoor, dan kan ik ook zo in janken uitbarsten.
Maar voor jou is het nog net wat verser en kun je in het begin alleen verdrietig zijn, daarna komen de herinneringen met een glimlach terug.
Wat mij heeft geholpen is door een vitrinekast te kopen en daar alle dierbare spulletjes in te leggen van de hond, urntje, foto's enz.
Ik hoop dat je iets met alle adviezen kunt van iedereen.

[Marie-Josée]

Ieder doet het op zijn eigen manier.
Ik ben een paar weken intens verdrietig maar dan legt de storm zich weer neer en komen de herinneringen.
Wat bij mij altijd helpt is het besef dat een leven duurt zolang het gegeven is en geen minuut langer. Het leven van je hond is van hem, het is jou bezit niet, je mocht er van meenieten maar genoeg is genoeg. Gun je hond zijn dood, zijn rust.
Als je maar blijft treuren doe je je hond en jezelf te kort want dan sta je niet open voor alle mooie dingen die je samen had.
Doodgaan hoort bij het leven,wen er maar aan.
Goed, dat helpt mij, maar nogmaals, dat is voor iedereen verschillend

[ijsbeertje]

Aaachhhh, wat sneu, en wat triest is dit toch altijd,
Ik heb mijn schat 6 januari in moeten laten slapen,
maar, als we het er over hebben, kan ik me maar met heeeel veel moeite bedwingen om niet te gaan huilen.
En geloof me ik zit hier met tranen in m'n ogen, (moet zo werken) anders liet ik het gaan hoor!

Heeel veel sterkte met dit verlies, en laat je maar lekker gaan!

[hondeponnetje]

Ik heb mijn hond op 16 Februari in moeten laten slapen. Ze was al lang ziek eigenlijk hebben we vanaf dat ze 4 maanden was met haar lopen tobben. Toen ze 18 maanden was werd er spondylose geconstateerd en heb ik altijd in mn achterhoofd gehouden dat ze niet oud zou worden. Voor mn gevoel mocht ik blij zijn als ze acht zou worden en ieder jaar dat ze langer zou blijven was een kadootje. Ze is 10 geworden en ik heb haar snachts weg moeten brengen naar de da omdat de pijnstillers die ze had totaal niets meer deden.
Wat ben ik ziek geweest de ochtend daarna, kotsmisselijk was ik en heb me helemaal leeggejankt. Nu jank ik zowat bij iedere wandeling nog, en dat laat ik gewoon gebeuren maar bedenk wel hoe gelukkig we met elkaar waren, wat we allemaal hebben meegemaakt met elkaar en hoe speciaal ze voor me was. Het gemis is nog erg groot en het verdriet ook maar ik laat het maar komen. Van binnen doet het ook nog erg veel pijn, echt pijn maar ik weet dat dit zal verzachten.
Ik heb nog wat dingetjes te regelen voordat ik het allemaal een vast plekje kan geven. Zoals een gedenksteentje laten maken en ik wil nog wat as uitstrooien. Daarna weet ik dat ik rustiger zal worden en de herinneringen houden haar levend in mijn hart.

Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies

[natasss]

Heel veel sterkte met het verlies van jullie bijzondere zusje.
voor ieder is zijn eigen hond zo speciaal, hij hoorde in jullie gezin, hij is eigen.

Ik weet wat je voelt zit ook midden in een rouwproces van onze bobby, huilen is soms niet te stoppen, gedachtens die afwalen, constant willen praten over haar/hem, laat gaan... doen!
Dit alles hoort erbij, de tijd komt vanzelf dat de rauwe kantjes eraf gaan en een groot plaatjes in je hart krijgt waar je met een glimlach en warmte aan haar terug kan denken

heel veel sterkte gewenst!!!
Groetjes Natasja

[yuri36]

Hartstikke bedankt voor al jullie fijne reacties.

Ongeveer twee weken geleden zijn we ons nieuwe hondje gaan ophalen, Judi, een dwergpoedeltje van 7 maanden.

Het was best een zware rit...

Judi komt uit Wallonië (B), en om haar te gaan halen, moesten we langs Luik, waar ons Zusje verschillende malen in de universiteitskliniek diergeneeskunde is geweest.
Weer diezelfde weg richting Luik was erg triest en akelig. Alle herinneringen kwamen weer boven. Enkele maanden geleden hadden we diezelfde weg met Zusje afgelegd....
Ik heb verschillende malen moeten huilen onderweg, en op de terugweg, toen we Judi bij ons hadden, heeft mijn vriend de auto even aan de kant moeten zetten, we konden het allebei niet meer houden, zo'n pijn deed het...

Bijna elke dag wordt het me nog even teveel, maar gelukkig brengt Judi veel vreugde in huis.

Van Zusje hebben we een foto in kristal laten maken, ze heeft een gedenksteentje met haar portret in onze tuin, en binnenkort lijsten we ook een foto in om aan de muur te hangen in de woonkamer. Zo zal ze voor altijd bij ons blijven.

---
Ik heb geen account op internet om foto's te plaatsen, daarom heb ik een fotootje van Judi in mijn profieltje (avatar) gezet. Helaas wel erg klein. Ze heeft een gouden hartje.

[Marina]

Kan me voorstellen dat zoiets pijn doet. Jeetje dezelfde route.

En huilen is niet erg, lekker laten gaan.

en die vreugde in huis door puppemans is alleen maar goed

Geniet er maar lekker van

[tekkel]

Veel geluk met Judy, ik hoop dat ze genoeg afleiding geeft om je verdriet te verzachten.
En omdat ze een heel ander ras/type is, ben je misschien ook niet geneigd om haar vaak te vergelijken met Zusje. Dit is weer een heel ander hondje, waar je net zoveel van zult kunnen houden

[Lin&Noa]

Heftige rit, wellicht ten goede gekomen ivm verwerken.

Nu een nieuw begin. Geniet er van. Dat ze jullie maar lekker aan het lachen maakt!

[Mojuan]

Wat een vreselijk verhaal
Sterkte nog met het verlies van Zusje

[mum]

En gaat het al wat beter met je verdriet?