Ik ken je nu 9 jaar, maar je woonde al bij Hannie vanaf dat je een jaar oud was. Als herplaatser ben je bij haar gekomen. Ze ging kijken voor een fox terrier, althans dat dacht ze. Maar je bleek helemaal geen fox te zijn, maar een kruising met wie zal het zeggen. Omdat je tas al klaar stond en de mensen je helemaal niet meer wilde hebben, heeft ze je toch meegenomen. Je was moddervet en het eerste wat ze met je heeft gedaan is zorgen dat je goed op gewicht kwam. Eigenlijk was je helemaal niet de hond die ze wilde hebben, maar je was er nu eenmaal. Van jouw kant was de liefde er direct, van haar kant uit heeft dat moeten groeien.
Je deed zo hard je best met alles doen wat ze vroeg, je slaagde makkelijk voor gehoorzame huishond, je enige puntje was uit zicht. Dat kon je namelijk helemaal niet. Dat heeft ook ongeveer 12 jaar geduurd voordat je dat prima kon. Sterker nog, vanaf een jaar of 10 besloot je gewoon helemaal niet meer te luisteren. Je zocht je eigen weg wel tijdens de wandelingen, maar je was er altijd wel. Een tijd geleden waren we je onderweg kwijt geraakt en de paniek was groot. Toen we je vonden keek je ons verstoord aan omdat we je stoorden bij het eten van konijnenkeutels. We hebben vaak om je moeten lachen, want humor had je wel degelijk.
Je was al een tijdje ziek, maar het was goed te handelen. De laatste weken kon je niet meer mee op de lange wandelingen, je lag liever boven op bed. Maandag werd je weer ziek en nu verbeterde het niet. Er was geen ander besluit dan om je te laten gaan. In de armen van je vrouwtje ben je rustig heen gegaan en vanmorgen om 11.35 blies je je laatste adem uit.
Dag Rakker, dag Flipper, dag Flapper. Je hebt ons mooie jaren samen met je gegeven. Loslaten is niet makkelijk, maar het was nu nog het enige wat we voor je konden doen. Na al die jaren is het vrouwtje van je gaan houden, met heel haar hart. En niet alleen zij.
We missen je nu al,
Hannie en Armanda
TARAK
Heel veel sterkte met het verlies van Rakker. 
