Onze lieve Joy is gisterenochtend om 11.50u heel rustig thuis ingeslapen. Een einde van een heel tijdperk, met haar ben ik volwassen geworden.
In 1997 was ik 22 en kreeg mijn eigen huisje, eindelijk kon mijn grootste wens, een eigen hond, in vervulling gaan. Alles hebben we samen meegemaakt, 13 jaar vakanties, wandelingen. Overal waar ik was, was Joy ook, overal was ze welkom. Toen ik in 2001 Leon leerde kennen, was ook zij bij onze 1e ontmoeting. Onze eerste afspraak na deze ontmoeting was een heerlijke wandeling mèt Joy. Hij koos niet alleen voor mij, maar ook voor Joy. In de loop der jaren is Joy net zo goed zijn meisje geworden als ze de mijne was. Vorig jaar zijn we getrouwd en natuurlijk was Joy daar ook bij.
Sinds vorig jaar zomer merkten we dat de ouderdom haar in zijn greep begon te krijgen. In januari en februari van dit jaar kreeg ze nog 2 keer een aanval GVA, maar ze knokte zich er weer bovenop. Het was haar tijd nog niet en zolang zij wilde vechten, vochten we met haar mee. Zo'n 4 weken geleden werd ze erg apatisch, trok zich terug, had nergens zin in. We dachten dat het van het extreem warme weer kwam en hielden haar zo koel en rustig mogelijk. Toen ze 2 weken geleden alleen maar meer klachten begon te krijgen en ook 1 dag urine druppelde dachten we aan een blaasontsteking. Eenmaal bij de DA bleek het foute boel te zijn. Haar gewicht was perfect, maar er zat zeker 2,5 liter vocht in haar buik en ze was dus flink afgevallen. Bloedonderzoek wees uit dat haar lever niet goed meer functioneerde. We zijn gestart met plaspillen in de hoop dat ze het vocht kwijt zou raken. Helaas werkte dit niet goed genoeg. Afgelopen vrijdag ging ze naar de hoogste dosering met de mededeling van de DA dat dit haar laatste kans was. Zaterdag leefde ze op, we zijn zelfs nog eventjes naar het bos geweest. Maar ze moest elke 2-3 uur plassen en nu werd het middel erger dan de kwaal. Het was tè belastend voor haar om elke 2-3 uur op te staan. Ook wilde ze niet meer eten, zelfs niet als we het lekker maakten voor haar. Afgelopen zondag lag ze zo te hijgen, ze was onrustig en we besloten dat we dit niet door konden laten gaan....
Gisterenmorgen om 11.30u is de dierenarts gekomen en Joy is heel rustig in onze armen ingeslapen. Onze Mahra is er constant bij geweest en toen Joy heel diep sliep heeft ze haar nog een lik over haar koppie gegeven.
We hebben Joy nog even thuis gehouden en om 15.15u naar het crematorium gebracht, gisterenavond is ze gecremeerd en vanavond komt ze weer thuis, daar waar ze hoort.
Lieve, lieve meid. We denken terug aan 13 jaar geweldige vakanties, prachtige wandelingen, maar ook aan je eigenwijze blije koppie. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn, op bijna elke foto van de afgelopen 13 jaar sta ook jij, zo bijzonder. Nooit zullen we jou vergeten, we houden zo enorm veel van je.
heel veel sterkte
TARAK