Naar mijn mening heb je hondenmensen en hondenmensen en je hebt mensen met een hond en mensen met een hond. (uiteraard zit er genoeg “grijs” nog tussen)
Je hebt hondenmensen zoals bijv mijn onderbuurvrouw. Ietwat apart, haar leven volledig ingericht en afgesteld op het hebben van haar honden inclusief haar woning,tuin e.d. Gesprekstof anders dan over honden is nagenoeg niet interessant, ze heeft niet veel, maar wat ze heeft geeft ze uit aan haar honden ook als dat ten koste van haarzelf gaat
En dan heb je hondenmensen die gewoon veel doen met een voor de honden maar ook nog ruimte overhouden om buiten de honden zelf wat te doen en de hond daar waar het kan meenemen en daar waar het niet kan of niet echt op prijs gesteld wordt de hond(en) thuislaten en waar je nog andere dan honden gesprekken mee kunt voeren
En dan heb je mensen met honden. Die vinden het leuk om een hond te hebben, voor henzelf, voor de kinderen etc en zoals het uitkomt laten ze dingen voor de hond, de hond heeft doorgaans toch echt wel een goed en gelukkig leven waarin de hond zich aanpast aan de levenstijl van de baasjes ipv dat de baasjes hun levenstijl aan de hond aanpassen.
En dan heb je ook nog andere mensen met honden die de hond in een vlaag van verstandsverbijstering hebben gekocht of omdat ze een pup bij kennissen hebben gezien en gedacht die wil ik ook om er vervolgens nadat het beest “groot” is geen fuck meer mee te doen, nagenoeg niet naar om kijkt en bij de eerstvolgende vakantie de hond dumpt omdat een pension toch eigenlijk wel veul geld kost en het toch leuker is weer een pup te hebben die het jaar daarop weer gedumpt zal worden.
