Maar ik vind dat onze grote vriend hier ook een plekje verdient....
Banjo. Onze niet helemaal raszuivere Stabij. Bijna 12 jaar hebben we een geweldige hond aan hem gehad. De kinderen weten niet beter of hij was er.
Altijd lief voor de kinderen. Energiek tot het laatst. Mollen en muizen vangen kon hij als de beste. Een prima waakhond, maar als het goed was was het ook klaar. Hij vertoonde de laatste maanden wel wat vreemd gedrag. Het leek wel of hij dement werd. Maar lichamelijk heeft hem nooit iets gemankeerd. En toch lag hij 20 december dood op zijn kussen..zomaar.
Tuurlijk, het is goed zo. Hij heeft een mooie leeftijd bereikt en heeft niet hoeven lijden. We hebben hem samen in de tuin begraven.
Maar jeetje wat is het leeg. Ik mis hem nog iedere dag. Soms verbeeld ik me zelfs dat ik hem zie lopen of hoor piepen.
Er komt een nieuw hondje en daar hebben we heel veel zin in.
Maar onze grote vriend vergeten we nooit....
Dag vriendje, je wordt gemist!
