het duurde lang voordat hij niet meer huilde als hij alleen moest zijn. maar,
verder was hij nergens bang voor, overal ging hij mee naar toe. Wat een bekijks had hij toen hij nog klein was.
En later ook nog, omdat hij zo enorm vrolijk was. Hij was zo ontwapenend.
sliep het liefst op schoot als er veel mensen bij waren. Zijn gesnurk overstemde het gesprek.
Mijn vader kon dan zeggen: "Breng dat beest toch weg". Maar hij liep er zelf ook altijd mee te sjouwen.
Toen Kalep 1 jaar was, stierf hij door een ernstige acute darmaandoening
Het ging zo snel dat ik het niet goed kon bevatten.
en door omstandigheden kwam er 2 dagen later al een andere hond!
die vroeg zo veel zorg dat het verdriet om Kalep een beetje weggeduwd werd.
Maar nu zit ik wat te lezen op dit topic, en moet toch echt een poosje snotteren
en dat terwijl het nu al ruim 4 jaar geleden is!!!
Wat kun je jezelf snel en diep aan een dier hechten!
het vergt een prijs als je van een dier gaat houden want je overleeft hem meestal.
ik wens iedereen die dat meemaakt heel veel sterkte.
groetjes Liz
Het niet bij me hebben van mijn hond is als het ontbreken van een puzzelstukje