Jaap* schreef:Veenmug schreef:Denk dat iedereen wel eens meemaakt dat de hond iets niet wil apporteren. Een bekend voorbeeld zijn kraaiachtigen. Schijnen een geur af te geven waar de meeste honden een afkeer voor hebben. Dan wordt het dus moeten en is het prettig wanneer het commando vast er goed in zit.
Mvg Veenmug
Jawel, maar zorgen dat de hond het wil geeft een beter (betrouwbaarder) resultaat dan de hond leren dat het moet vind ik.
(Af)dwingen, opleggen en corrigeren zijn zaken waar al heel snel (onterecht) een persoonlijk tintje aan zit. Er zit ook vrijwel altijd een klein element van wraak in, hoewel niemand dat zal willen toegeven of er bij stilstaat
Maar voor de hond is een weigering nooit een persoonlijke zaak, daar ben ik van overtuigt. Dat maken wij er van. "Hij verrekt het" (om dat voor mij te doen wordt er dan achteraan gedacht) enzo.
Voor de hond heeft een weigering "gewoon" een voor hem logische reden. Als je die reden wegneemt, of de beloning groot genoeg maakt (chocolade vla na die vieze spruitjes) is het probleem weg.
Als je een hond gaat dwingen blijft het probleem meestal aanwezig en kom je het vrijwel altijd weer tegen op de één of andere manier.
Daar ben ik eigenlijk wel van uit gegaan bij de training van Rana en nu van Ita.
Tot nu toe mag ik niet klagen over de resultaten.
Ik heb op een gegeven moment wel het commando "vast" aangeleerd, maar dan met de clickermethode (nou ja, met een clickerwoord).
Als ik nu voor Ita sta met willekeurig wat in mijn handen en ik zeg vast terwijl ik het haar voor houd, dan pakt ze het vast.
Ze doet de bek spontaan open. Ik heb haar bek dus nooit handmatig geopend.
Daar houd ik het dan ook bij.
Ik heb er in het verleden een keer discussie over gehad met een trainer.
Toen heb ik ook uitgelegd dat er nadat ze heeft leren apporteren wel een vorm van "moeten" is.
Het is niet zo dat ze iets mag laten liggen.
Maar ik train het via een positieve stimulans. (het bakje chocoladevla na de spruitjes = rodiworst na de kraai
)
De manier waarop Veenmug het beschrijft kom je ook tegen bij Tineke Antonisse.
Met dien verstande dat zij de hond aangelijnd voor zich neemt in zit terwijl ze zelf op de stoel zit.
De hond heeft eerst de keuze om zelf vast te pakken, maar als dat niet gebeurt rolt ze het apport op dezelfde manier zachtjes in de bek.
Nooit in de puppytijd.
Pas na het wisselen wordt daarmee begonnen voor zover ik weet.
En ik denk dat het openen van de bek niet nodig is als de hond als pupje, zoals de kleine Mirto nu, er zo veel plezier in heeft op van alles bij Marijke te brengen.
Als je dat stimuleert hoef je later als je een "moeten" in wilt brengen, ook alleen maar iets voor te houden of vlak voor je op de grond te leggen en het wordt vastgepakt.
Denk ik dus
Een graad harder is het geforceerde gedoe wat ik ook wel eens heb gezien bij een jachttraining, waar het apport nog eens eventjes flink stevig in de bek werd gedrukt.
Ik heb ook wel eens na diverse pogingen gezien dat uiteindelijk de baas en de hond over het gras rolden.
De hond hield zijn bek stijf dicht en de baas had het zweet op het voorhoofd staan
Volgens mij ben je dan jezelf aan het tegenwerken.
Net zoals, wat ik een keer ergens las, de hond onder tafel kroop als de baas de dummy pakte.
Dan kan ik me niet voorstellen dat een hond dan ooit nog graag voor je gaat apporteren.
Die Setter van Inge O is een heel ander verhaal.
Setters zijn van zichzelf al helemaal geen apporteurs.
Om die te laten apporteren ben je wel een zee aan zweetdruppels kwijt denk ik.
En ik vermoed dat het bij die honden al helemaal niet met dwang lukt.
edit: zinnetje toegevoegd ter verduidelijking
Als dat zo is, is het voor mij niet weggelegd. Want ik wil liever niet zo met mijn hond omgaan..
. reden om er ooit nog eens eentje te nemen, dan kan ik het eens uitproberen 
.
.
nee, dat gaat niet lukken 
) wil ik voor de details graag bij jullie (ervaren trainers) aankloppen voor advies