Ik kan me nog als de dag van gisteren je bericht over de dood van Sam herinneren. De enorme pijn en het verdriet spatte van het scherm.
Logisch dat je 1 jaar nadien nog steeds verdriet hebt, je nog steeds schuldig voelt (en dan kan iedereen zeggen dat dat helemaal niet nodig is, je gevoel kun je niet uitschakelen, helaas) en je Sam nog iedere dag mist.
Heel veel sterkte meis, het valt niet mee hè...










