Zo snel gaat de tijd, 1 jaar zonder mijn allesie, mijn ponsjo, de Koning.. wat heb ik het moeilijk gehad met dat gemis en de tranen hebben het afgelopen jaar met regelmaat over mijn wangen gelopen, wat kan je een hond missen zeg ongelofelijk. Die lege plek op de bank, (de troon) die onbezet bleef, de awa-awa's die niet meer klonken, de stilte die eigenlijk schreeuwend was.
Als ik nu terug kijk dan denk ik aan hoe dankbaar ik ben dat ik hem 12 jaar lang heb mogen meemaken, hoe dankbaar ik ben dat ik zo'n geweldige vriend zo lang bij mij heb mogen hebben maar weet ik ook zeker dat ik hem nooit maar dan ook nooit zal vergeten, hij zit nog zo diep in mijn hart en nog steeds zou ik hem zo graag weer zien terwijl ik weet dat dat niet meer gebeurd, ja de herinnering blijft natuurlijk maar das toch anders.. en nu precies een jaar later is daar ook Napoleon die de pijn echt verzacht, die een enorme leegte opvult en waardoor ik kan zeggen; de troon is weer bezet.
De Koning is dood, lang leve de Keizer.
Lieve Fange, ik zal je nooit vergeten.......

















