Kaatje mijn meisje,
Vandaag zijn we je samen met jou kinderen gaan uitstrooien.
Op een plek waar jij zoveel genoten hebt.
Als ik m’n ogen sluit dan zie ik je daar nog rennen en sjouwen, met polletjes gras, takken en ballen.
Als ’t een beetje meezat, lagen er ook plassen waar je dan gegarandeerd doorheen moest baggeren.
Of je pakte op de terug weg wel even een sloot, als ’t maar nat was.
Mijn spring in ’t veld, bruisend, meer dan vol levenslust. Gewoon mijn Kaatenkind.
Wat hebben we van je genoten, ook jou zwangerschap was eigenlijk een groot feest en de voorbereiding op de geboorte van jou kinderen. Waar we zo naar hadden uitgekeken.
Het liep allemaal heel anders dan we ons hadden kunnen bedenken, uiteindelijk werd net dat jou te veel.
Geen Kaatje meer………………..
Diep, diepe wanhoop, verdriet, maar uiteindelijk stond ons maar een doel voor ogen, datgene waar jij dan niet zelf meer voor kon zorgen namen wij over.
De zorg voor jou Kaatjeskroost.
Na talloze flesjes, buikjes poetsen, gebroken nachten. En met heel veel warmte en hulp van velen zijn we er gekomen.
Ze zijn nu bijna 8 weken.
Meisje je mag er trots op zijn, je heb geweldige kinderen op deze wereld gezet, jou aanwezigheid is nooit zomaar geweest en gaat verder in dit 4 span.
Ze zijn geweldig.
In ieder kind zie ik wel iets terug van jou en dat is geweldig om te zien.
Een oogopslag, ‘n karaktertje, de manier van eten, een beweging.
Zo herkenbaar.
En daarom maken we samen met jou 4tal jou levencirkel weer rond.
Samen met je grote zus Aura op ’t veld bij Willem en Truus.
Dag meisje, als ik jou kinderen knuffel, knuffel ik jou.
.
