Monomaan gedrag...jachtgedrag...ervaringen?

[Geer]

Of dit een discussie wordt weet ik eigenlijk niet. Noch of het een vraag wordt. Ik vraag me alleen af of meerdere hondenbezitters dit herkennen, of dat ik de enige ben.

Sophie is een hondje dat je haar eigen gang kan laten gaan. Sophie is vriendelijk, rustig en begrijpt doorgaans wat de bedoeling is van dingen die je zou kunnen omschrijven als samenwerken. Dat het handig is dat je een bal loslaat zodat de baas die weer weg kan gooien, dat zoiets een spelletje is. En dat je dat ook in stilte kunt doen. Dat je op iets kunt kluiven om daar op een gegeven moment weer mee te stoppen. Dat je met dingen kunt spelen zonder ze stuk te maken. Dat sommige dingen niet mogen, en sommige dingen wel.

Bij Ted kan dat niet. Nooit. Dat viel me eigenlijk goed op toen ze onlangs uit logeren was en ik bemerkte hoeveel moeite het de oppassers, zelf hondenbezitters, kostte om Ted te beletten om rottigheid uit te halen. Klem komen te zitten. Te ontsnappen. Te stoppen met blaffen. Te voorkomen dat dingen stuk gingen.

Ted lijkt wel een mateloos hondje die je alleen in het gareel kunt houden door haar dingen te ontzeggen. Door haar te beperken. Anders gaat Ted door tot het misgaat. Bij Ted moet je continu dingen afpakken of de mogelijkheid tot het doen van dingen die niet mogen ontnemen, anders snapt ze het niet. Doe je dat wel, en dat doen we, dan is het een heel gezeggelijk hondje, ze slaapt veel en luiert veel...maar het lijkt soms ook wel alsof je niet gewoon 'een beetje' met Ted kunt spelen omdat ze 'een beetje spelen' niet snapt. Of haar 'een beetje vrijheid' kunt geven.

Vanavond had ik weer zo'n moment dat het opviel. Meneer Geer was even ballen op het veld met Sophie en ik dacht dat het wel eens leuk zou zijn om eens mee te ballen met Ted. Dat hadden we al zo'n tijd niet meer gedaan. Maar dat werkt dus niet. Waar Sophie na wat vrolijk gebal rustig met haar balletje ging liggen klooien raakt Ted onmiddelijk van het pad.

Sowieso begint ze vanaf het zien van de bal te blaffen....en ze stopt niet meer. Ook niet als je de bal opbergt. Ze stopt gewoon niet. Ik gooide de bal. Ted pakt hem...en rent linea recta de dichte bosjes in om de bal stuk te gaan zitten maken. Teckel en bal uit de bosjes gevlooid. Poging twee. Weer mis. Bal afgeven? Mooi niet. Ted blijft rustig 5 minuten met bal en al in de lucht hangen als dat moet. Bal losgewurmd en gemeend een rondje te lopen. Ook mooi niet. Want Ted stopt niet met blaffen. Bal overgegeven aan meneer Geer, toen maakte ze zich zo druk dat ze uit haar riem schoot. Teckel op de arm, daar floept ze mooi vanaf in een uiterste snoekduik naar de bal. Ik kan wat felheid wel waarderen, dat heus, maar bij Ted gaat het net een tandje verder dan felheid.

Of gisteren. Opa Meneer Geer heeft een paar pluchen egeltjes op zijn bankleuning. Die moeten dood. En stuk. Ook als je haar laat ruiken dat het nep-egels zijn. Ze blijft trillen en in een onbewaakt ogenblik gevaarlijke snoekduiken maken, want de egels moeten dood. Niet-meer-te-bereiken. Hetzelfde geldt voor speeltjes of kauwdingen. Da's met Ted haast geen doen, ze heeft geen nijd in de zin dat ze je zal bijten, ze laat gewoon niet meer los. Klaar.

Of gaatjes in heggen of hekken. Daar moet ze doorheen. Maakt niet uit hoe; als het maar lukt. En zo zijn er nog wel een hoop gedragingen die compleet niet goed gaan als je niet op voorhand ingrijpt.

Ik weet zeker dat het niet 'zomaar' Teckelgedrag is. Dat gedrag ken ik en ook Teckelbezitters die Ted kennen valt het op dat ze vrij 'pittig' is. Naar andere honden en mensen is het een allerschattigst hondje, maar het is wel een Handenbinder Eerste Klasse. Het lijkt wel alsof je alle prikkels weg moet nemen wil ze kunnen ontspannen.

Goed. Heel verhaal. Maar wat ik me nou afvraag, is Ted de enige die zo is?

[tekkel]

Mijn Eeb is totaal anders, en mijn vorige tekkeltje leek (gelukkig ) ook niet op Ted.
Eeb kan wel fanantiek doen, maar alleen in het bos als ze een spoortje heeft. Dan is ze een paar minuten (of iets langer :N: ) weg, maar ze komt altijd *afkloppen* terug. Ze is nooit blind fanatiek, zoals jij Ted beschrijft, en ze blaft zelden.
Ik ken eigenlijk geen enkele tekkel zoals Ted!

[Geer]

Doe je ook iets om om Ted vantevoren al te richten of ben je meer reactief?
Sommige honden moet je nu eenmaal sturen.
Als je die zelf iets laat bedenken dat is het stelselmatig te veel, te hard of te lang om leuk te blijven.

"Gewoon gaan liggen klooien" hebben niet alle honden in zich. Die zijn meer van het "gewoon hysterisch worden". Die moet je voorkauwen wat je van ze wil en zorgen dat ze geen rottigheid bedenken.

We sturen haar door te voorkomen dat ze de fout in kan gaan. Dat houdt dus voornamelijk in dat we heel veel dingen niet met haar doen. Als je alle prikkels weghaalt is het een heel rustig, gezeggelijk, gemakkelijk en lief hondje. Ik kan haar rustig meenemen naar waar-dan-ook, dan gaat ze heerlijk rustig liggen slapen. Opmerkelijk is wel dat ze altijd helemaal ergens onder wil liggen. Meestal onzichtbaar onder een dekentje, of als ze op schoot zit dan vind ze het fijn om met haar hoofd in je oksel te liggen. Alsof ze dan rustig kan slapen; als ze niets kan zien. Ze loopt ook braaf los mee en is geen echte jager die uren weg is. Ze komt ook goed als je haar roept.

Als je haar echter wel iets prikkelends geeft, dan gaat het dus mis. Je kunt niet 'even' met Ted een beetje spelen. Dan draait ze door. Even met een stok spelen? Dan kun je 1 keer gooien en dan moet de stok stuk en op. Speelgoedjes; kan ze niet. Het lijkt wel in alles of ze haar opwinding niet kan kanaliseren. Ga ik eten maken dan kan ik kiezen, OF ze blaft en houdt niet op, OF ze gaat - als ik haar ontzeg te blaffen - heel driftig haar fleecedekentje opeten om maar iets te doen te hebben. Nu krijgt ze een rawhide om de tijd te overbruggen, maar afleren...dat lukt dus niet.


Het lijkt inderdaad wel op een soort autistisch gedrag; als alles hetzelfde is en er geen onverwachtse prikkels gebeuren dan gaat het goed en is ze uitermate braaf en gezellig. Maar telkens als we menen toch weer eens iets buiten haar kaders te proberen, dan valt het op dat ze zo ontzettend anders is dan Sophie.

[Geer]

je kon haar prima dingen aanleren, ze was op zich ook best gehoorzaam, maar telkens en telkens en telkens weer moest je haar dezelfde dingen verbieden, en na 2 minuten terug, en na weer twee minuten weer terug enz. enz.

het was overduidelijk dat dit geen kwestie was van wennen of beter begeleiden, het was sterker dan haarzelf en wat je ook herkent in ted : vooral ook heel erg onstuitbaar.

Dat is het precíes! Ze is op zich wel erg pienter, je kunt haar snel dingen leren. Maar dan echt in 'truukjesvorm'. Ze zal het geleerde niet doortrekken naar het normale leven. Je kunt haar 1 keer iets ontzeggen, maar ze snapt dan niet dat dat ook geldt voor de tweede, derde en vierde keer. Ik schreef hier al eens eerder over de 'mot' die ze heel soms hebben; wanneer Sophie bovenop haar duikt. Maar dat wordt door precies hetzelfde gedrag getriggerd; als het puntje bij paaltje komt negeert Ted Sophies authoriteit compleet omdat ze een drift heeft (pakken!) die sterker is dan de angst voor de mot die ze zal krijgen. Ook het alleen zijn een tijdje gelee was heel lastig om duidelijk te maken via een andere manier dan gewoon heeeeeeel lang wachten tot ze weer gewend was. Het is absoluut geen druk of nerveus hondje, in tegendeel. Maar er lijkt gewoon een draadje te ontbreken ofzo

[twister_storm]

Ik herken het in grote lijnen ook wel van onze Golden Twister. Die is heel goed in details als voorbeeld:

Hij kan met een hele lange stok, neem 1,50 meter, heel geconcentreerd zich met stok dwars in de bek tussen alle bomen manouvreren. Hij lijkt te snappen hoe lang zijn stok is en hoe je die dan precies tussen een ruimte van 70 cm door kan halen.

Maar vreemde, nieuwe plekken (lees prikkels) daar kan hij moeilijk mee overweg. Hij gedraagt zich als een ongeleid projectiel aan de lijn die van links naar rechts en van voren naar achteren schiet. Zodat iedereen je aan zit te kijken met een blik van 'die heeft haar hond lekker onder controle' . Hij heeft op vreemde plekken zo ong. een uur nodig om wat gecontroleerder te worden. Wij weten dit en laten hem zo idioot aan de riem doen omdat hij dan ook niet bereikbaar is voor commando's oid. In het begin wel geprobeerd maar het bezorgt hem (en ons) alleen maar stress waardoor het er niet beterder op werd.

Vroeger (hij is nu 6) kon je niet met hem spelen. Hij ging compleet door het lint, begreep niets van spel. Het was of niet spelen of spelen maar dan met grote kans dat hij doorschoot in het spel.

Loslaten kan hij pas sinds kort. Maar hij wist al heel snel dat stokken niet in de auto mee mogen en liet zonder commando stokken voor de auto liggen. En alles wat hij meeneemt naar huis liet hij altijd netjes voor de deur vallen.

Wanneer Twister een 'verzameldag' heeft. Dan moet alles maar dan ook alles mee. Met als resultaat dat hij zijn hele bek vol heeft met vuilnis van papier tot ijsstokjes. Dan is doorlopen geen optie omdat hij bij een nieuw stukje vuilnis alles uit zijn bek laat vallen en dit heel geconcentreerd weer opnieuw ordend in zijn bek zodat het nieuwe stukje vuilnis ook mee kan liften in zijn hamsterwangen.

En zo heeft hij nog wat 'ongemakken'. Hij heeft een aardige gebruiksaanwijzing en is op veel momenten totaal onbereikbaar en leeft dan in zijn eigen wereldje. Inmiddels hebben we dit geaccepteerd en proberen met kleine stapjes wat ongemakken (zoals het loslaten) om te buigen naar het resultaat wat we willen. We eisen niets meer van hem en genieten van hem en zijn ongemakjes die ook wel weer zijn charmes hebben.

[Fannie]

Herkenbaar gedrag, bij een van mijn honden: Amiga (kruising). Zij kan ook maar weinig prikkels hebben en het heeft ruim anderhalf jaar geduurd voordat zij niet meer als een dolle elke andere hond en de visite alhier - weliswaar zonder tandjes - rechtstreeks naar de strot vloog. :N:

Met Amiga kan je ook niet spelen want dan vliegt ze uit haar tent. Ze kan niet tegen druk. Inmiddels heb ik haar geleerd lege w.c. rolletjes te vangen en dan krijg je haar onverdeelde aandacht. Ook kan je haar nu rustig aaien en aanraken. Ik had van alles bedacht en geprobeerd maar uiteindelijk bleek negeren van haar hondsdolle gedragingen het meest effektief. Ze draait nu goed mee in de roedel en in mijn ritme en ze is een hele fijne hond maar wel met een dikke gebruiksaanwijzing.

Overigens heeft Amiga een nare achtergrond (veel rottigheid meegemaakt haar eerste levensjaar) en dat is bij Ted anders neem ik aan?
Ik heb zelf ook teckels gehad maar die waren duidelijk minder 'pittig'.

[gyanty]

Moest wel een beetje lachen over hoe je over je teckel schrijft die in meer dan zeven sloten tegelijk loopt. Moet zeggen dat ik gelukkig nog nooit zelf zo'n hond getroffen heb, want het lijkt me wel moeilijk. Hier eigenlijk altijd hondjes die zichzelf goed kunnen vermaken en ook niet doorgaan tot ze er bij neervallen. Zelf de 7 maanden oude border collie niet.

[Geer]

Nou, ze kwam bij mij toen ze ca. 7 maanden was. Daarvoor zat ze bij een oppasadres waar ze erg lief voor haar waren. Daarvoor zat ze, als pup, bij een mevrouw die minder lief schijnt te zijn geweest en er al snel genoeg van had. Maar daar weet ik eigenlijk niet veel van.

Ted is geen hondje waar je iets raars aan merkt hoor, zo in de normale omgang. Ze huppelt vrolijk mee, is lief tegen mensen en andere honden, is niet druk, schrikkerig of zenuwpezig. Eigenlijk prettig stabiel. Ze past zich ook makkelijk aan aan nieuwe situaties. Geef haar aan een wildvreemde mee en ze vindt het wel prima.

Maar er zit een bepaald knopje op, een moeilijk definieerbaar knopje, wat het knopje tot blinke bordvoorjekoppige felheid lijkt te zijn. Alsof ze al-tijd moet kijken waar de grens ligt. Bij de oppassers zat ze binnen 10 minuten klem onder het aanrecht. Aan de 10 meter lange lijn in de tuin was ze alleen maar aan het proberen hoe ze van die lange lijn af kon komen. Let heel even niet op en ze zit op zolder rottigheid uit te halen. Of klem onder de bank. Voor de zeshonderdste keer; omdat het de zeshonderdste keer misschien wel wat oplevert.

Wat Inge O schrijft, dat herken ik precies. Positieve bekrachtiging lijkt bij Ted dan ook amper zin hebben; alleen straffen als ze iets fout doet enkel met die motivatie om haar gedrag op dat moment te stoppen. Als een soort goudvis kan ze gewoon 10 seconden later weer hetzelfde doen en hoogst verbaasd zijn dat ze op haar kop krijgt. Of weer klem zit.

[Frenk]

Als een soort goudvis kan ze gewoon 10 seconden later weer hetzelfde doen en hoogst verbaasd zijn dat ze op haar kop krijgt. Of weer klem zit.

Beetje zoals Dory?


Ik heb verder geen advies voor je, maar ik vind het wel heel knap het logeeraanbod is trouwens niet veranderd hoor

[Geer]

Als een soort goudvis kan ze gewoon 10 seconden later weer hetzelfde doen en hoogst verbaasd zijn dat ze op haar kop krijgt. Of weer klem zit.

Beetje zoals Dory?


Ik heb verder geen advies voor je, maar ik vind het wel heel knap het logeeraanbod is trouwens niet veranderd hoor

Ze doet ons altijd erg denken aan het ezeltje uit Schrek En we lazen laatst allebei een boek van Renate Dorrestijn over een mevrouw die voor haar door een hersenbloeding getroffen moeder moet zorgen. Die moeder vertoont bepaald gedrag dat vrij stereotype is voor mensen die een hersenbloeding gehad hebben; een beetje los van de sociale realiteit en onwijs koppig en halstarrig. En allebei herkenden wij Ted in die moeder :N:

[Emma]

heb je niet gewoon een avonturier als tekkel? alles even willen onderzoeken, zoals kijken hoe ver je je in een gat weet te wringen??

ik heb zelf geen ervaring, maar ik hoor toch wel van sommige mensen dat zij ook een aparte hond hebben. welliswaar niet altijd teckel, maar meer beagle of iets. die zich ook in te kleine openingen wringen.en die ook doorslaan in een spelletje.

elke hond zijn eigenaardigheden

[ranetje]

heb je niet gewoon een avonturier als tekkel? alles even willen onderzoeken, zoals kijken hoe ver je je in een gat weet te wringen??

ik heb zelf geen ervaring, maar ik hoor toch wel van sommige mensen dat zij ook een aparte hond hebben. welliswaar niet altijd teckel, maar meer beagle of iets. die zich ook in te kleine openingen wringen.en die ook doorslaan in een spelletje.

elke hond zijn eigenaardigheden

Bedoel je de "uitbrekers" onder de Teckels?
Daar heb ik er eentje van gehad.
Heel lastig, maar toch niet te vergelijken met de truuks die Tedje uithaalt

[Belle]

We sturen haar door te voorkomen dat ze de fout in kan gaan. Dat houdt dus voornamelijk in dat we heel veel dingen niet met haar doen. Als je alle prikkels weghaalt is het een heel rustig, gezeggelijk, gemakkelijk en lief hondje. Ik kan haar rustig meenemen naar waar-dan-ook, dan gaat ze heerlijk rustig liggen slapen. Opmerkelijk is wel dat ze altijd helemaal ergens onder wil liggen. Meestal onzichtbaar onder een dekentje, of als ze op schoot zit dan vind ze het fijn om met haar hoofd in je oksel te liggen. Alsof ze dan rustig kan slapen; als ze niets kan zien. Ze loopt ook braaf los mee en is geen echte jager die uren weg is. Ze komt ook goed als je haar roept.

Als je haar echter wel iets prikkelends geeft, dan gaat het dus mis. Je kunt niet 'even' met Ted een beetje spelen. Dan draait ze door. Even met een stok spelen? Dan kun je 1 keer gooien en dan moet de stok stuk en op. Speelgoedjes; kan ze niet. Het lijkt wel in alles of ze haar opwinding niet kan kanaliseren. Ga ik eten maken dan kan ik kiezen, OF ze blaft en houdt niet op, OF ze gaat - als ik haar ontzeg te blaffen - heel driftig haar fleecedekentje opeten om maar iets te doen te hebben. Nu krijgt ze een rawhide om de tijd te overbruggen, maar afleren...dat lukt dus niet.


Het lijkt inderdaad wel op een soort autistisch gedrag; als alles hetzelfde is en er geen onverwachtse prikkels gebeuren dan gaat het goed en is ze uitermate braaf en gezellig. Maar telkens als we menen toch weer eens iets buiten haar kaders te proberen, dan valt het op dat ze zo ontzettend anders is dan Sophie.

In het bovenstaande herken ik wel wat van het gedrag van Catootje. Van haar zeg ik ook weleens dat ze wel autistisch lijkt. Catootje kan heel slecht met prikkels omgaan en moet overal op reageren. Iets nieuws kan ze niet tegen. Laatst nog, we hadden een nieuwe stoel gekocht en in de kamer gezet, Cato is gelijk helemaal van slag, wat zich uit in hyper gedrag. Spelen met Cato kan wel maar niet lang en regelmatig stoppen, anders slaat ze door, je moet weten wanneer je moet stoppen met haar. Ook loopt Cato zelden ontspannen op straat, ze loopt maar om zich heen te spieden. Ze lijkt alleen te ontspannen als ik haar laat volgen en haar aandacht op mij richten.
Opvallend vind ik dat Cato ook bijna altijd slaapt met haar hoofd weggestopt.
Bij Catootje wijt ik het gedrag overigens aan haar schildklierafwijking. Ze heeft het vroeger namelijk niet gehad, pas sinds haar tweede jaar. Sinds vorig jaar heeft ze nu medicatie en in het begin ging het stukken beter. De laatste tijd zie ik haar gedrag echter weer achteruit gaan, hoewel haar bloed bij de laatste controle wel goed was.

[Geer]

heb je niet gewoon een avonturier als tekkel? alles even willen onderzoeken, zoals kijken hoe ver je je in een gat weet te wringen??

ik heb zelf geen ervaring, maar ik hoor toch wel van sommige mensen dat zij ook een aparte hond hebben. welliswaar niet altijd teckel, maar meer beagle of iets. die zich ook in te kleine openingen wringen.en die ook doorslaan in een spelletje.

elke hond zijn eigenaardigheden

Nou, dat vraag ik me dus af... Ik ben wel bekend met eigenwijs gedrag. Sophie, mijn andere hond, is ook een eigenwijzerd. Maar ook eigenwijsheid kun je vaak heel goed sturen. Veel mensen die ik ken met 'eigenwijze' honden hebben hun hond gewoon niet goed opgevoed, of niet onder controle. Die honden gaan hun eigen gang en doen waar ze zelf zin in hebben 'want jaaa, Beagle he?!'. Die vlieger gaat bij Ted niet op. Sommige honden zijn gewoon heel fel, maar ook dat gaat bij Ted lang niet altijd op. Ted is een heel zachtaardig hondje; geen hielenbijtende mini met grootheidswaanzin.

Ik heb ook geen echte moeite met haar gedrag hoor. Het is gewoon een handenbindertje, maar we moeten ook stiekem wel erg om haar manische gedrag lachen. Ze is namelijk redelijk voorspelbaar in haar dingetjes, en als je dat doorhebt is ze goed te hebben.

Het valt met name op doordat anderen, ook hondenbezitters, nogal eens verbaasd staan van haar gedrag. Mensen die wel bekend zijn met hondengedrag, maar niet met Ted. En als we zelf, zoals gisteren met ballen, eens afwijken van het standaard patroon, dan valt het ook ons op dat Ted eigenlijk wel een Geval Apart is.

Inge, had jij bij Streepje het gevoel dat het een 'anders dan normale' hond was, of was Streepje gewoon een type hond dat je wel herkent, maar nog niet eerder zelf had gehad?

[Joy C]

Ik herken hier een klein beetje onze Terry in. In die zin dat Terry ook niet zo goed met prikkels om kan gaan, wat zich vervolgens uit in borstelen en d'r waffeltje opentrekken, net zo lang tot de prikkel weer weg is, of dat ik roep dat ze moet zwijgen. Helaas zwijgt ze bij anderen die dit commando roepen dus niet. Helaas voor haar is het hier dus niet bepaald prikkelarm, echter, de prikkels zijn dagelijks hetzelfde, maar zij lijkt er geen routine in te zien. Ook apport gaat bij haar gewoon niet. Zie je het voor je, een herder die dat niet doet? Alles wat ze tijdens een spelletje met Snuf in d'r giechel krijgt, moet dood en kapot. Meteen, en het liefst zo snel mogelijk. Je ziet ook letterlijk haar ogen veranderen. Dit, terwijl ze binnenshuis geen echte sloper is. Lees: dekentjes en doekjes moeten buiten haar bereik zijn, want die moeten wel dood. Dit had ze al op het moment dat ik haar met 4 jaar oud in huis nam en dit was mij ook netjes verteld. Voorderest laat ze alles behoorlijk met rust. Ook Terry is echter wel heel voorspelbaar in haar gedrag, dus is ze prima te hanteren voor ons en ik kan het vaak wel waarderen dat ze nogal een drammertje is.

[Mojuan]

Ik herken ook wel wat van Julia in dit gedrag.
Maar ik vind het niet meer vervelend, ik heb ermee leren leven dat zij zo is, en heb me in veel dingen aan haar gedrag aangepast ipv te willen dat zij zich aan zou passen aan mijn wensen.

Zo kan Julia bijvoorbeeld absoluut niet aan een normale korte lijn wandelen, dan wordt ze helemaal compleet gestoord.
Ze trekt alle kanten op, reageert op elke prikkel hoe klein deze ook is en ze flipt gewoon.
Tenzij ik met een bal loop en ze daar haar aandacht op kan vestigen.

Gewoon met haar spelen is ook bijna onmogelijk, ik moet op een heel rustige manier met haar spelen, want anders draaft ze door.
Een speeltje moet bij haar ook dood, en helemaal kapot.
Ik kan haar niet gewoon een speeltje geven, want dan schudt ze ermee in het rond, en gaat vervolgens liggen en er stukken aftrekken als een bezetene.

Ik kan haar ook heel moelijk trainen, als ik dat probeer en ze raakt te enthousiast hapt ze bijvoorbeeld in mijn been.
Dit doet ze niet met opzet, ze raakt gewoon overprikkeld.

Vroeger noemden wij haar altijd ons ADHD hondje.
Maar we hebben ermee leren omgaan, en ons aangepast aan haar en nu gaat het erg goed.
Als we ons aan bepaalde regeltjes houden is ze een heel fijn en rustig hondje, maar als je van die regeltjes afwijkt en haar behandelt als een 'normale' hond dan wordt ze extreem in waar ze mee bezig is.

Als er bijvoorbeeld een koekje onder de bank is gevallen wordt ze helemaal gek.
Dan blijft ze bezig om het te pakken te krijgen, krabben onder de bank met haar poten, snoet er onder duwen enz.
Als ik zeg dat ze moet stoppen, dan stopt ze, om vervolgens enkele seconden later net zo fanatiek weer verder te gaan.
Ik kan zelfs het koekje niet eens normaal zelf gaan pakken, omdat ik dan moet uitkijken dat ik haar poten en snoet niet in mijn gezicht krijg.

Er heeft hier eens een muis los in huis gelopen, en zelfs weken nadat die muis gevangen was, bleef ze bezig met zoeken.
De muis had in één van onze schoenen gepoept, en dat heeft zij geroken.
Wekenlang bleef ze in alle schoenen zoeken, duwde haar neus erin en snoof diep in.
Echt tot vervelends toe, hoe vaak we het haar ook verboden hadden, hoeveel luchtjes we er ook in hebben gespoten enz.
Als zij iets in haar kop heeft, dan laat ze dat niet meer los en is ze er fanatiek mee.

We moeten met haar ook altijd rustig omgaan, doen wij druk, dan slaat ze vaak helemaal door en is ze moeilijk weer rustig te krijgen.

Als ik dit zo op schrijf lijkt het net of ze onhandelbaar is haha.
En toch is dit niet zo, we kunnen prima met haar leven.

Toch heb ik haar nooit als een abnormale hond gezien.
Ze heeft gewoon haar eigen karaktertje, en eigenlijk vind ik haar karakter wel leuk.
Ik heb heel veel geleerd door haar en weet nu goed hoe ik met een hond met zo'n karakter om moet gaan.