Dan word ik wakker en roep haar automatisch omdat ik het idee heb dat zij er gewoon is zoals zij er altijd was. Zich bemoeiend met de opvoeding van de kinderen en andere honden, luisterend als je aan het praten was alsof ze elk woord begrijpt.
Mijn meisje met wie we zoveel hebben meegemaakt en die voor zoveel mensen ozo speciaal was, die een rots in de branding was voor de man van mijn vriendin die overleed, zijn steun en toeverlaat. En dan, dan word mijn grietje geveld, een reus die onderuit gehaald word door een stom kennelhoestje. Daar ging ze, er was geen vechten meer mogelijk.
Wat was ik kwaad, niet op haar maar de manier waarop zij afscheid moest nemen. Wat een verdriet en gemis kwam er opzetten. Geen muts meer die de hele bank in beslag nam, geen muts meer die mij weer eens een bloedneus of tand door mijn lip bezorgde, ik had zomaar geen blauwe plekken meer van de knuffels die zij uitdeelde.
Meisje, ik mis je nog steeds heel erg, hopelijk gat het je heel erg goed.
Ondanks dat zij niets zag wist ze feilloos waar het puppenkind was
Ook Kiet moest af en toe op zijn nummer gezet worden
Puppies die alles bij jou konden uitvreten
Zwemles geven deed je op je eigen Milkmanier
En toen, toen werd jij geveld en moest geholpen worden met zuurstof omdat het niet zelf meer ging
En een paar dagen later was jij er niet meer ondanks de zorg die we je gaven, het was niet genoeg
Dag meiske
Mart dogloos, Hughy en Lemon in mijn herinnering