Maar er is ook nog een stevig verschil tussen jouw "jaag met mate" en je hond losgooien aan het begin van het bos en dan al kwekkend met man/vriendin een rondje te lopen terwijl de jager zich gillend door alle bosje stort (en tussen mensen met loslopende honden, en tussen mensen met oma en de kleine, en tussen trainende fietsers, en tussen paardemeisjes op een buitenrit etc etc). Dát vind ik namelijk ergernis wekkend. En als het regelmatig gebeurt dan krijgen we een boswachter met bonnenboekje en strenge controle op het loslaten. En dáár zit ik ook al niet op te wachten.Geer schreef:Juist, zo zie ik dat ook. En ik heb ook niet de illusie dat dat zal leiden tot een hond die in alle situaties goed luistert. Hier in de buurt zit ze aan de riem, ze zou onherroepelijk achter katten of de buurtkonijntjes aangaan en onder een auto komen. En ook op onbekend terrein met veel wild lijn ik haar aan. Maar hier in het bos, in het park, tijdens gezellige wandelingen in Schoorl, op de hei of andere buitenwandelgebieden dan durf ik haar met een gerust hart los te laten. Zij blij...ik blij.Inge O schreef:ik snap waar de tegen-reacties vandaan komen, maar bij een bepaalde categorie honden vind ik dit eigenlijk een goede methode - vooropgesteld dat je vaak in een omgeving loopt die zich daartoe leent.Geer schreef:Ik doe hetzelfde wat Hanneke doet. Binnen de perken uiteraard. Het laten jagen 'onder begeleiding' doe ik niet om ze eens lekker te laten jagen, maar JUIST om ze te leren dat ze naar MIJ moeten luisteren en niet op eigen houtje aan de struin gaan.
De primaire motivatie van mijn honden is denk ik toch wel de jacht. Voor een ander zal dat een koekje zijn, een stok, of een apporteerspelletje, voor mijn honden is er niets leukers dan jagen. Behalve ik, ik moet wel leuker zijn dan jagen, want ik wil dat ze het jagen laten omdat ik dat wil. Of terugkomen als ik dat wil. Dus... op die momenten dat het kan, dat ik bijvoorbeeld in een groot stuk bos een eekhoorn zie, of een haas, dan gedraag ik me net zo als mijn honden wanneer ze iets zien. Ik verstijf, ruik, fixeer, wijs ze aan waar ik naar kijk en moedig ze aan erachteraan te rennen. Hits ik ze op? Welnee. Ik doe dat gerust niet bij katten, bij dieren die niet kunnen vluchten of in situaties waarbij ze anderen in gevaar brengen. En gevogelte vinden ze sowieso niet interssant. Als ze verhit weer terugkomen dan is het uiteraard groot feest, en vaak ren ik net zo hard mallotig mee te doen door de bosjes. Ze vinden het mieters. Ik doe het enkel in situaties waarvan ik weet dat het dier sneller is en ze niemand, noch zichzelf, schade kunnen berokkenen. In weer andere situaties leid ik ze af als een gek, als ik een stukje wild zie. Of lijn ik ze mieterssnel aan.
Het doel wat ik hiermee wil bereiken en bereik is dat ik 'serieuzer' word genomen. Als ze al loeiend door de bosjes rennen en ik roep dat het genoeg is, of ik doe alsof ik iets veeeeeeeeeeeel interssanters heb gevonden elders, word ik in de regel geloofd. 'Teamspirit', laten we het zo noemen. Ik ben de baas, ik kan inschatten wanneer iets wel of niet verantwoord is en doe dit naar beste eer en geweten. Ik ben niet degene die ze coute que coute hun allergrootste pleziertje ontzegt, maar juist de gene die het allergrootste plezier vaak aanmoedigt. Ik geef ze de vrijheid waar ze zo dol op zijn, met als doel om ze in situaties waarbij het niet kan een betere grip op ze te hebben. En mijn ervaring is dat dat bij mijn loperdjes heel goed werkt.
Maar dat ik mijn bescheiden inzicht.
die 'bepaalde categorie' zal in grote lijnen uitkomen op de lopende jachthonden.
bij mijn allereerste hond, meteen een lopende hond - en ik was toen 12 :N: - heb ik eigenlijk iets soortgelijks toegepast, nadat alle andere pogingen faalden. het enige wat werkte bij haar was het geven van een bepaalde mate van vrijheid om in ruil daarvoor weer een bepaalde mate van controle terug te krijgen.
tig jaar terug kon dat gelukkig nog zonder veel problemen - zou ik haar nu hebben gehad dan zou ze een zwaar gefrustreerde en ik vrees toch wel ongelukkige hond zijn geweest.
Ik ken -godbetert 't- zelfs een Duitse Staander Draadhaar die met enige regelmaat op zondagochtend gillend het bos in verdwijnt waarna haar eigenaar op zijn gemak thuis gaat brunchen om 's middags te komen kijken of de hond al klaar is met jagen. :N:
Als je er wat van zegt krijg je te horen dat ze "alles al geprobeerd hebben, maar dat de natuur zich nou eenmaal niet laat stoppen".
Nou IK kan die natuur heel vlot stoppen, en wat ik gebruik dat heet een lijntje.
).
En das nou precies wat ik zo leuk aan ze vind.... 
mee komen, maar er zijn grensen, en die kunnen best bij de hond en de baas allebei liggen.Dat maakt verder ook niet uit.
