JBK schreef:
Waarom heb je voor de snelle, doch in mijn optiek dieronvriendelijke en totaal onnodige optie gekozen?
En dus niet voor de optie waar jij er zelf meer tijd voor moet insteken maar waar het resultaat hetzelfde is zonder dat je hond pijnvermijdend moet vertonen?
Bedankt voor je reactie. Ik begrijp best dat het nogal rigoureus klinkt.
Ik heb echter vanaf het begin dat ik haar heb al het probleem dat luisteren voor Cato heel moeilijk is. (Cato komt uit een nest van 11 en al haar broertjes en zusjes hebben het zelfde "probleem")
Ik heb nu sinds ongeveer een maand het "hier komen" redelijk onder controle. Dit is gepaard gegaan met veel oefenen aan de lange lijn. (wat ik niet erg vond en ook zag als een uitdaging) Uiteindelijk had Cato heel goed door dat wanneer ze aan de lange lijn zat ze een voorbeeldig hondje moest uithangen. Ze kwam netjes bij me als ik alleen maar een fluitje gaf. Zodra de lange lijn niet om was, werd het een heel andere hond. Ik heb nu door dat wanneer ik de werpstok met bal bij me heb ik de aandacht redelijk op mij gericht kan houden. Ik ben toen ook langzaam gestopt met de lange lijn en dit heeft dus gewerkt.
Het eenden verhaal is echter een ander probleem. Ik ben nu al in een aantal toch wel gevaarlijke situaties gekomen. Cato is al een aantal keer een hele drukke weg over gerend. Ook is ze laatst de sloot in gesprongen (en hiermee bedoel ik geen boerenslootje) maar een sloot die aan de ene kant aan het park grenst en aan de andere kant aan een provinciale weg.
Ook is ze bij mijn schoonouders al een aantal keren de sloot ingesprongen (die vanaf de tuin van mijn schoonouders uitkijkt op een flink aantal hectare weiland). Ze heeft dit weiland al een aantal keren over gerend waarbij ze dus echt uit het zicht verdwijnt. Laatst lag ze in deze sloot en heeft echt waar, een kilometer achter een eend aangezwommen waarna ik er uiteindelijk met een geleende boot uit het water heb kunnen vissen.
Dit zijn dan de grote gebeurtenissen. Al die keren dat ik bij de boerenslootjes werkelijk waar een uur heb moeten wachten tot Cato helemaal vermoeid de vijver of de sloot uit kwam klimmen heb ik dan nog niet eens beschreven. Dit gebeurde echt bijna dagelijks.
Natuurlijk heb ik op de training gevraagd of mensen mij konden helpen. Het enige wat ik van iedereen hoor is dat ik haar aan de lange lijn moet houden en op deze manier moet trainen. Ik heb dit dus een tijd geprobeerd. Helaas werkt dit niet want dan komt ze dus niet zo makkelijk in de buurt van het water. En aan de lange lijn blijft ze netjes naast mij lopen. Cato is een hondje met heel veel energie en heel speels. Op deze manier kon ze dus alleen maar met de fiets meelopen en mee met mij als ik ga hardlopen. Spelen met andere honden was er niet meer bij.
Ook even lekker achter een bal aanrennen werd wat lastig met zo'n lange lijn.
Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt:
Of niet meer los kunnen en dan alleen mee naast de fiets of mee tijdens het hardlopen.
Of een korte periode met een TT en nu dus als gevolg dat Cato weer kan rennen en spelen met andere honden. En lekker in het park kan ravotten.
Daarnaast heb ik dus ook een afweging gemaakt:
Of plat onder een auto of een paar keer een schokje waarna ze alle vrijheid van de wereld krijgt.
Ik werk bij de politie en heb dit bovenstaande ook besproken met een aantal hondengeleiders. Zij raadde mij ook aan om aan de lange lijn te trainen. Uiteindelijk heb ik aangegeven dat dit dus niet zo goed werkte. Hierop is er een collega met mij mee gegaan en heeft mij begeleid in het gebruik van de TT.
Natuurlijk voer ik het trucje met de werpstok weer uit. Dit werkt in eerste instantie prima. Zodra ik een eend zie, of merk dat Cato een eend ruikt dan roep ik haar en laat de werpstok zien. Op deze wijze heb ik de aandacht redelijk getrokken. Er zijn alleen een aantal momenten dat ze toch de benen neemt (richting sloot of eend) en ik die afstand niet op een andere manier kan corrigeren. Natuurlijk roep ik eerst heel hard "nee". Wanneer daar niet op gereageerd dan krijgt ze een schokje op standje 3 (het ding gaat tot 13). Ik heb eerst de TT op mezelf geprobeerd. Op standje 8 vond ik het pas onprettig worden.
Het voelt dus meer als een tinteling waardoor de aandacht even wordt afgeleidt van de eenden. Meteen hierop roep ik haar bij me en werkelijk waar; Cato komt blij kwispelend naar met toe en ik beloon haar met een koekje. Waarna ik wat aandacht oefeningetjes met haar doe en ze weer lekker mag rennen.
Ik heb dit eerst met de lange lijn getraind. En dat ging prima. Toen de lange lijn gewoon achter haar aan laten slepen en sinds deze week is ze gewoon los. Ik heb net ook weer goed geoefend en ik heb geen een schokje hoeven toe te dienen.
Cato heeft nog wel meer dingetjes waarbij ik nog heel hard moet trainen. Ik hoor mensen al denken "als het zo makkelijk gaat, dan kan ik de TT overal wel voor gebruiken" .
Zo is het dus niet. Ik wil alle tijd van de wereld gebruiken om te trainen met mijn hond. En dat doe ik dus ook. Ik wil alleen dat mijn hond hier komt op de momenten dat ik het wil en dat zij niet in gevaarlijke situaties terecht komt.
) heeft bedacht om tijdens het apporteren ineens, zonder ook maar een verandering van houding, een vijver in te springen, het riet door te zwemmen en dan met name de eenden te achtervolgen en er dan na ongeveer 25 minuten helemaal doodmoe uit te wandelen. En dan met een hel schuldig koppie op me af te lopen. (en dan mag je niet eens boos worden).... 
)
) en alles wat daar tussenin zit. Kaiou is nu 3,5 jaar, 2de hands hond en ik heb hem ruim een jaar. Eerst gingen echt bij alle vogels de oogkleppen op en de bananen in de oren. Nu ben ik door het trainen aan een lange lijn (eerst 5 meter nu 10 meter) inmiddels in staat om hem op ca. 3 meter afstand van een vogel terug naar mij te krijgen. Wat een vooruitgang toch in ruim een jaar, maar we zetten door! 
Ze doet toch iets wat haar leven ontzettend veel aangenamer maakt! Alleen helaas het jouwe niet 
en aandacht vragen en zelfs de kleinste blik naar mij wanneer er een vogel in de buurt is al belonen. Ik ben natuurlijk pas begonnen met de training toen hij ´al´ 2,5 jaar was. Die jaren kunnen natuurlijk niet snel even worden uitgevlakt. We maken dus heeel langzaam vorderingen. Dat speelt bij jou natuurlijk niet, misschien gaat het wel veel sneller.
