Begraven of verassen ? Geef me jullie redenen aub !

[margriet]

Ik vind het zo raar dat heel veel mensen dieren met mensen gaan vergelijken en andersom.Ik hou en hield het allermeeste van timber en daar heb ik nog nooit om gelogen.
Mensen vragen ook altijd "als timber en yorik(zoon) aan een brug hangen,wie red je dan"????
Mijn antwoord "allebei niet,ik spring er achter aan".
Mensen en dieren geven je allebei liefde.

Waarom voor een mens wel een graf en voor een dier niet?Ik zit vaak bij zijn grafje en breng denneappels en er staan mooie bloemen.Zijn lichaam ligt daar maar het voelt alsof hij gewoon naast mij ligt en kijkt wat ik aan het doen ben.
Dat maakt mij soms erg rustig.

[rovianne]

Ik wil onze 2 begraven katten ook op gaan graven om tzt te laten cremeren. Dat voelt voor mijn gevoel beter.

Wat ik me afvraag, kun je botten laten cremeren? Botten worden toch vermalen?
Verder is het nog maar de vraag wat er van kleine huisdieren nog over is na jaren onder de grond gelegen te hebben.

Ik heb met Majesta contact gehad of dit uberhaupt mogelijk zou zijn en die verzekerden mij dat er toch echt nog wel botten moeten liggen na 4-5 jaar. En dat die te cremeren zijn. Ze boden zelfs aan om dan iemand te sturen om de katten op te graven als we dat zelf niet wilden/konden.

[Lies en co]

Cremeren. Niet naar Rendac, bah, geeft geen goeie herinneringen. In de grond vind ik maar vies. Nee, geef mij dan maar cremeren. Geen gewone urne, en zeker geen die je open kan doen. Maar wat as in een fotokader-urne, dat vind ik wel goed zo.

[schumax]

Ik vind het zo raar dat heel veel mensen dieren met mensen gaan vergelijken en andersom.Ik hou en hield het allermeeste van timber en daar heb ik nog nooit om gelogen.
Mensen vragen ook altijd "als timber en yorik(zoon) aan een brug hangen,wie red je dan"????
Mijn antwoord "allebei niet,ik spring er achter aan".
Mensen en dieren geven je allebei liefde.

Waarom voor een mens wel een graf en voor een dier niet?Ik zit vaak bij zijn grafje en breng denneappels en er staan mooie bloemen.Zijn lichaam ligt daar maar het voelt alsof hij gewoon naast mij ligt en kijkt wat ik aan het doen ben.
Dat maakt mij soms erg rustig.

Ik wil mensen en dieren niet met elkaar vergelijken omdat het verdriet van het verlies van mijn ouders bij MIJ totaal andere gevoelens teweeg heeft gebracht, ik houd heel veel van mijn dieren en heb alles voor ze over maar bij mij waren mijn gevoelens bij het verlies van mijn dieren niet te vergelijken bij het verlies van mijn ouders. Mijn moeder overleed toen mijn oudste 9 maanden was en ik kan niet beschrijven hoelang het heeft geduurd voordat ik het verlies van mijn lieve moeder heb geprobeerd te verwerken ( nu na 18 jaar heb ik er soms nog moeite mee) mijn vader heb ik 4 jaar geleden verloren maar ik kan geen vergelijking maken met het verlies van Rambo, Max, onze poesjes, konijnen, ratjes en vogeltjes, er is altijd verdriet maar kan het nog steeds niet vergelijken met het verlies van mijn ouders, dat is en voelt echt anders! Ook kan ik mij voorstellen dat er mensen zijn die minder geluk hebben gehad dan dat ik ooit heb gehad maar als je je roots kwijt bent ben je in het begin best verloren, ik moet zeggen dat ik gewoon erg gelukkig ben met manlief, kids, hondjes en katjes maar soms zou ik soms eens iets tegen mijn ouders willen zeggen en dat kan ik al jaren niet meer! Voor mijn meiden heb ik echt alles over en als ik moet kiezen tussen de dieren of de meiden zijn het bij mij mijn kids want ik houd oneindig veel van ze, eentje van 18 net de pubertijd doorstaan en een onwijze puber van 13 waar ik heel veel van houd. Vraag mij niet de keus te maken die is onverbiddelijk voor de meiden maar kom niet aan Beau en Schumi!

[lieke]

Ik vind het zo raar dat heel veel mensen dieren met mensen gaan vergelijken en andersom.Ik hou en hield het allermeeste van timber en daar heb ik nog nooit om gelogen.
Mensen vragen ook altijd "als timber en yorik(zoon) aan een brug hangen,wie red je dan"????
Mijn antwoord "allebei niet,ik spring er achter aan".
Mensen en dieren geven je allebei liefde.

Waarom voor een mens wel een graf en voor een dier niet?Ik zit vaak bij zijn grafje en breng denneappels en er staan mooie bloemen.Zijn lichaam ligt daar maar het voelt alsof hij gewoon naast mij ligt en kijkt wat ik aan het doen ben.
Dat maakt mij soms erg rustig.

Ik wil mensen en dieren niet met elkaar vergelijken omdat het verdriet van het verlies van mijn ouders bij MIJ totaal andere gevoelens teweeg heeft gebracht, ik houd heel veel van mijn dieren en heb alles voor ze over maar bij mij waren mijn gevoelens bij het verlies van mijn dieren niet te vergelijken bij het verlies van mijn ouders.

Ik vind ook dat je het verdriet om het overlijden mensen en dieren niet kunt vergelijken. Ik heb zielsveel van mijn overleden dieren gehouden en hou ook zielsveel van mij eigen dieren.
Maar in de loop van de jaren heb ik een echtgenoot verloren, drie van mijn beste vriendinnen (waaronder 1 door zelfmoord en twee na een slopende ziekte), een zwager en mijn vader. En mijn zoontje heeft diverse keren op het randje gelegen in het ziekenhuis.
Ik heb het verlies van deze geliefden en de angst om hun leven als vele malen erger ervaren dan de dood van mijn (ook geliefde) huisdieren.
De wanhoop en verdriet die je overvallen als mensen (onverwacht) komen te overlijden staat niet niet verhouding tot het verlies van (huis)dieren. Bij mij in ieder geval niet.

[lieke]

Ik heb het verlies van deze geliefden en de angst om hun leven als vele malen erger ervaren dan de dood van mijn (ook geliefde) huisdieren.
De wanhoop en verdriet die je overvallen als mensen (onverwacht) komen te overlijden staat niet niet verhouding tot het verlies van (huis)dieren. Bij mij in ieder geval niet.

voor mij hangt de mate van verdriet niet af van dier of mens, maar wel van de omstandigheden waarin ze overleden zijn. is dat na een lang en vol leven en zijn ze 'op' dan is er bij mij niet echt veel verdriet, wel gemis.

sterven ze voor hun tijd of in ellendige omstandigheden dan heb ik wel veel verdriet.

toevallig ben ik alleen nog maar mensen verloren uit die eerste 'categorie' en ja, daarom moet ik zeker toegeven dat ik voor sommige honden (door de omstandigheden) meer verdriet heb gehad dan voor die mensen (die 'goed' gestorven zijn).

Daar heb je ook al weer gelijk in, Inge. Helaas ging het bij mij in vrijwel alle gevallen om de eerste categorie waarbij de gemiddelde leeftijd rond de 30 lag (op mijn vader na, dan).

[*Linda*]

Ik vind het zo raar dat heel veel mensen dieren met mensen gaan vergelijken en andersom.Ik hou en hield het allermeeste van timber en daar heb ik nog nooit om gelogen.
Mensen vragen ook altijd "als timber en yorik(zoon) aan een brug hangen,wie red je dan"????
Mijn antwoord "allebei niet,ik spring er achter aan".
Mensen en dieren geven je allebei liefde.

Waarom voor een mens wel een graf en voor een dier niet?Ik zit vaak bij zijn grafje en breng denneappels en er staan mooie bloemen.Zijn lichaam ligt daar maar het voelt alsof hij gewoon naast mij ligt en kijkt wat ik aan het doen ben.
Dat maakt mij soms erg rustig.

Ik wil mensen en dieren niet met elkaar vergelijken omdat het verdriet van het verlies van mijn ouders bij MIJ totaal andere gevoelens teweeg heeft gebracht, ik houd heel veel van mijn dieren en heb alles voor ze over maar bij mij waren mijn gevoelens bij het verlies van mijn dieren niet te vergelijken bij het verlies van mijn ouders.

Ik vind ook dat je het verdriet om het overlijden mensen en dieren niet kunt vergelijken. Ik heb zielsveel van mijn overleden dieren gehouden en hou ook zielsveel van mij eigen dieren.
Maar in de loop van de jaren heb ik een echtgenoot verloren, drie van mijn beste vriendinnen (waaronder 1 door zelfmoord en twee na een slopende ziekte), een zwager en mijn vader. En mijn zoontje heeft diverse keren op het randje gelegen in het ziekenhuis.
Ik heb het verlies van deze geliefden en de angst om hun leven als vele malen erger ervaren dan de dood van mijn (ook geliefde) huisdieren.
De wanhoop en verdriet die je overvallen als mensen (onverwacht) komen te overlijden staat niet niet verhouding tot het verlies van (huis)dieren. Bij mij in ieder geval niet.

Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

[lieke]

[Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

Het is niet mijn bedoeling geweest een dergelijke indruk te wekken. Integendeel, het was om iets uit te leggen.

Overigens, naar mijn mening zou het vriendelijker zijn overgekomen om jouw mening wat tactvoller te verwoorden. Jouw antwoord komt bij mij onnodig kwetsend over.

[*Linda*]

[Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

Het is niet mijn bedoeling geweest een dergelijke indruk te wekken. Integendeel, het was om iets uit te leggen.

Overigens, naar mijn mening zou het vriendelijker zijn overgekomen om jouw mening wat tactvoller te verwoorden. Jouw antwoord komt bij mij onnodig kwetsend over.

Dan laat je je wel erg snel kwetsen

[LindaS]

Al onze katten zijn gecremeerd (apart) en hun as is begraven in de tuin, waar ze zo graag vertoefden. Daar was hun plek, daar waren ze gelukkig, ik zou daarom ook nooit as "meenemen" naar een ander huis/tuin, want die plek hebben ze toch niet gekend.
Onze vizsla wordt t.z.t. gecremeerd (apart dus) en zijn as zal ik (wij) verstrooien over het natuurgebied waar we dagelijks komen en waar hij het zo geweldig vindt.

Wel grappig om te lezen allemaal, ieder z'n eigen!

[Hanneke]

Verstandelijk gezien zou ik zeggen: cremeren en daarna uitstrooien. Ik hoef geen urnen met as en al helemaal geen tattoos of hangertjes met as. Mijn honden zitten in mijn hart, niet in een stel botten in de aarde of in een urn.
Het feit dat ik ze niet mee kan nemen als ik zou gaan verhuizen is voor mij dan ook geen argument. Als mijn ouders begraven worden, blijven ze ook op de begraafplaats achter. In mijn hoofd en hart gaan ze mee en dat is voor mij het belangrijkste.
Maar goed, wie weet voelt het heel anders als ze inderdaad echt overlijden. Voorlopig hoef ik het nog even niet mee te maken.

[lieke]

[Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

Het is niet mijn bedoeling geweest een dergelijke indruk te wekken. Integendeel, het was om iets uit te leggen.

Overigens, naar mijn mening zou het vriendelijker zijn overgekomen om jouw mening wat tactvoller te verwoorden. Jouw antwoord komt bij mij onnodig kwetsend over.

Dan laat je je wel erg snel kwetsen

Op het gevaar af dat ik het topic verknal:
ik vind het fraai dat je je eerst het recht aanmatigt om mij te kwetsen, en mij vervolgens nog het recht ontzegt me gekwetst te voelen.
Tamelijk aanmatigend, als je het mij vraagt .

[*Linda*]

[Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

Het is niet mijn bedoeling geweest een dergelijke indruk te wekken. Integendeel, het was om iets uit te leggen.

Overigens, naar mijn mening zou het vriendelijker zijn overgekomen om jouw mening wat tactvoller te verwoorden. Jouw antwoord komt bij mij onnodig kwetsend over.

Dan laat je je wel erg snel kwetsen

Op het gevaar af dat ik het topic verknal:
ik vind het fraai dat je je eerst het recht aanmatigt om mij te kwetsen, en mij vervolgens nog het recht ontzegt me gekwetst te voelen.
Tamelijk aanmatigend, als je het mij vraagt .

Dan ga je maar de gekweste ziel uithangen. Prima. Dag hoor.

[L&T]

Moet er helmaal niet aan denken nu, Maar ik denk cremeren en dan laten uitstrooien, Maar eerst lang van layla mag mogen genieten En om nou op te laten graven nee laat het dier gewoon in z'n waarde.

[*Linda*]

Moet er helmaal niet aan denken nu, Maar ik denk cremeren en dan laten uitstrooien, Maar eerst lang van layla mag mogen genieten En om nou op te laten graven nee laat het dier gewoon in z'n waarde.

Het is mijn ding ook niet, maar waarom nu weer spreken over "in zijn waarde laten"? Het beestje is dood, en ik denk dat iemand die dat doet, het met alle liefde doet. Dus het wordt zéker in zijn waarde gelaten.

[Bullenmama]

De reden dat ik ze op zou graven en herbegraven als we ooit zouden verhuizen is dat je nooit weet wat een volgende bewoner met dat stukje grond gaat doen. Misschien wel een graafmachine laten komen om een vijver te maken. Dan gaat er zo'n grote bak van een machine door hun graven heen, dat zou ik vreselijk vinden !

[rose]

[Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

Het is niet mijn bedoeling geweest een dergelijke indruk te wekken. Integendeel, het was om iets uit te leggen.

Overigens, naar mijn mening zou het vriendelijker zijn overgekomen om jouw mening wat tactvoller te verwoorden. Jouw antwoord komt bij mij onnodig kwetsend over.

[margriet]

De reden dat ik ze op zou graven en herbegraven als we ooit zouden verhuizen is dat je nooit weet wat een volgende bewoner met dat stukje grond gaat doen. Misschien wel een graafmachine laten komen om een vijver te maken. Dan gaat er zo'n grote bak van een machine door hun graven heen, dat zou ik vreselijk vinden !

Daar moet ik ook niet aan denken!!Daarom ligt timpie in de tuin en dat word ooit mijn tuin.Ondanks dat ik er van overtuigt ben dat ik hem ooit weer zie en dat hij nu gewoon bij mij is,denk ik wel dat het voelt alsof ik hem verlaat bij eventuele verhuizing.

[margriet]

Het is niet mijn bedoeling mensen aan te vallen die wel meer verdriet hebben om een dierbaar persoon dan om hun huisdier of andersom.
Bij mij is het wel zo.
Mensen vallen mij wel eens aan dat het "maar" een hond is en dat het ook mijn zoon kon zijn.
Ik zie het anders,het zijn allebei mijn kinderen en eentje is veel te vroeg gegaan.
Het maakt mij geen slechte moeder en zo komt het op mij wel eens over.

[rose]

Ik vind het zo raar dat heel veel mensen dieren met mensen gaan vergelijken en andersom.Ik hou en hield het allermeeste van timber en daar heb ik nog nooit om gelogen.
Mensen vragen ook altijd "als timber en yorik(zoon) aan een brug hangen,wie red je dan"????
Mijn antwoord "allebei niet,ik spring er achter aan".
Mensen en dieren geven je allebei liefde.

Waarom voor een mens wel een graf en voor een dier niet?Ik zit vaak bij zijn grafje en breng denneappels en er staan mooie bloemen.Zijn lichaam ligt daar maar het voelt alsof hij gewoon naast mij ligt en kijkt wat ik aan het doen ben.
Dat maakt mij soms erg rustig.

Ik wil mensen en dieren niet met elkaar vergelijken omdat het verdriet van het verlies van mijn ouders bij MIJ totaal andere gevoelens teweeg heeft gebracht, ik houd heel veel van mijn dieren en heb alles voor ze over maar bij mij waren mijn gevoelens bij het verlies van mijn dieren niet te vergelijken bij het verlies van mijn ouders.

Ik vind ook dat je het verdriet om het overlijden mensen en dieren niet kunt vergelijken. Ik heb zielsveel van mijn overleden dieren gehouden en hou ook zielsveel van mij eigen dieren.
Maar in de loop van de jaren heb ik een echtgenoot verloren, drie van mijn beste vriendinnen (waaronder 1 door zelfmoord en twee na een slopende ziekte), een zwager en mijn vader. En mijn zoontje heeft diverse keren op het randje gelegen in het ziekenhuis.
Ik heb het verlies van deze geliefden en de angst om hun leven als vele malen erger ervaren dan de dood van mijn (ook geliefde) huisdieren.
De wanhoop en verdriet die je overvallen als mensen (onverwacht) komen te overlijden staat niet niet verhouding tot het verlies van (huis)dieren. Bij mij in ieder geval niet.

Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

Heb net verkeerd gequote
Misschien juist omdat zij hun porsie in het leven wel hebben gehad.
Ik kan wel stellen dat op mijn kinderen na er niemand in mijn omgeving kan overlijden waar ik zoveel verdriet van zal hebben als van mijn honden.

[L&T]

Moet er helmaal niet aan denken nu, Maar ik denk cremeren en dan laten uitstrooien, Maar eerst lang van layla mag mogen genieten En om nou op te laten graven nee laat het dier gewoon in z'n waarde.

Het is mijn ding ook niet, maar waarom nu weer spreken over "in zijn waarde laten"? Het beestje is dood, en ik denk dat iemand die dat doet, het met alle liefde doet. Dus het wordt zéker in zijn waarde gelaten.

Nou ik bedoel ik vind dat je een dier op zijn laatste rustplaats hoort te blijven. maarja ieder z'n ding

[wendy71]

Ik zou ze wel willen laten opzetten.
Heb ik ergens op de tv gezien, en ik vond het wel iets hebben eerlijk gezegd.

[Anna*]

Moet er helmaal niet aan denken nu, Maar ik denk cremeren en dan laten uitstrooien, Maar eerst lang van layla mag mogen genieten En om nou op te laten graven nee laat het dier gewoon in z'n waarde.

Het is mijn ding ook niet, maar waarom nu weer spreken over "in zijn waarde laten"? Het beestje is dood, en ik denk dat iemand die dat doet, het met alle liefde doet. Dus het wordt zéker in zijn waarde gelaten.

Nou ik bedoel ik vind dat je een dier op zijn laatste rustplaats hoort te blijven. maarja ieder z'n ding

Maar hoe zit het dan met gecremeerde dieren? Moet je de as dan ergens deponeren en nooit meer aanraken?

[Bullenmama]

Laten opzetten zou ik nooit willen, ik denk dat een preparateur nooit die vertrouwde blik van je hond na kan maken met glazen ogen.

[rose]

Moet er helmaal niet aan denken nu, Maar ik denk cremeren en dan laten uitstrooien, Maar eerst lang van layla mag mogen genieten En om nou op te laten graven nee laat het dier gewoon in z'n waarde.

Het is mijn ding ook niet, maar waarom nu weer spreken over "in zijn waarde laten"? Het beestje is dood, en ik denk dat iemand die dat doet, het met alle liefde doet. Dus het wordt zéker in zijn waarde gelaten.

Nou ik bedoel ik vind dat je een dier op zijn laatste rustplaats hoort te blijven. maarja ieder z'n ding

Ik vind eigenlijk dat iedereen (mens en dier) op zijn laatste rustplaats hoort te blijven, ik vind het geen fijn gevoel als ik een graf zou verstoren.
Om wat voor reden dan ook, bij mij is dat uit respect.
Ik zou trouwens ook niet willen weten hoe bv mijn hond eruit ziet nadat hij x tijd begraven is geweest :N: , het zou mijn hele herinnering aan mijn hond veranderen.
Maar van mij mag iedereen doen waar hij/zij zich goed bij voelt, dit is mijn mening.

[Ilja]

Nobel is gecremeerd. Dat vond ik niet zo moeilijk. We stonden op het punt van verhuizen toen hij stierf, en wisten dat we in dat nieuwe huis ook niet eeuwig zouden wonen. Begraven was geen optie. We waren het direct eens dat zijn as zou worden uitgestrooid in zee, op Terschelling. Zijn favoriete eiland, waar we veel vakanties doorbrengen en vaak komen. Een plek waarvan we weten dat we er elk jaar wel een paar keer komen.
Zijn as heeft bijna een jaar in huis gestaan. Gewoon in de plastic pot waarin het zat toen we het terugkregen van het crematorium. Heel dubbel: het deed me niet zoveel, dat spul in die pot. Ik gebruikte de pot bijvoorbeeld als deurstopper in de slaapkamer als de deur steeds dichtsloeg door de tocht. Maar toen we 2 maanden na zijn overlijden de kans hadden zijn as uit te strooien omdat we op Terschellig waren kón ik het gewoon niet. Dus: as weer in de tas, mee terug naar de wal.
Pas een jaar na zijn dood hebben we hem alsnog uitgestrooid. Een heel klein beetje as heb ik achtergehouden en laten verwerken in een hangertje. Die ketting heb ik eerst continu omgehad. En langzaam maar zeker kon ik hem vaker aflaten. Nu heb ik hem nog steeds regelmatig om, maar ik raak niet meer in de stress als ik hem niet omheb, zoals in het begin.

En elke keer als we naar Terschelling gaan, gaan we "even op bezoek bij Nobel" Even staren over zee, even aan hem denken. Dat voelt goed.

[*Linda*]

Ik wil mensen en dieren niet met elkaar vergelijken omdat het verdriet van het verlies van mijn ouders bij MIJ totaal andere gevoelens teweeg heeft gebracht, ik houd heel veel van mijn dieren en heb alles voor ze over maar bij mij waren mijn gevoelens bij het verlies van mijn dieren niet te vergelijken bij het verlies van mijn ouders.

Ik vind ook dat je het verdriet om het overlijden mensen en dieren niet kunt vergelijken. Ik heb zielsveel van mijn overleden dieren gehouden en hou ook zielsveel van mij eigen dieren.
Maar in de loop van de jaren heb ik een echtgenoot verloren, drie van mijn beste vriendinnen (waaronder 1 door zelfmoord en twee na een slopende ziekte), een zwager en mijn vader. En mijn zoontje heeft diverse keren op het randje gelegen in het ziekenhuis.
Ik heb het verlies van deze geliefden en de angst om hun leven als vele malen erger ervaren dan de dood van mijn (ook geliefde) huisdieren.
De wanhoop en verdriet die je overvallen als mensen (onverwacht) komen te overlijden staat niet niet verhouding tot het verlies van (huis)dieren. Bij mij in ieder geval niet.

Het overlijden van een van mijn honden kan mij dieper raken dan sommige mensen uit mijn omgeving. Ik snap nooit dat daar dan weer zo'n hele opsomming aan overleden mensen aan te pas moet komen, is dat om te laten zien dat je de ervaring hebt, zodat je weet waar je over praat? Voor je zoiets neerzet, is het misschien handig om te bedenken dat ieder zijn meug in het leven wel heeft gehad en dan nóg het overlijden van hun hond gewoon bijna gelijk trekken als dat van aan een mens.

Heb net verkeerd gequote
Misschien juist omdat zij hun porsie in het leven wel hebben gehad.
Ik kan wel stellen dat op mijn kinderen na er niemand in mijn omgeving kan overlijden waar ik zoveel verdriet van zal hebben als van mijn honden.

Ik heb een héle grote porsie gehad, dus ik weet echt wel waarover ik praat

Ik vind het juist weer kwetsend als men begint over "maar niets is zo erg als vader/moeder/kind" ed. Mag iemand misschien zélf uitmaken hoe erg het voor ze is als hun huisdier overlijdt? Altijd maar weer direct die overtreffende trap van overleden mensen er overheen

[Gipsy]

Zal ik mijn topic even terug ter hand nemen

Terugkijkend op de gebeurtenissen en jullie verhalen, heb ik dus spijt van mijn beslissing ...eenvoudigweg omdat het verkeerd is afgelopen en ik Vita's assen dus niet heb en ook niet weet waar ze zijn.
Ik wou haar de vrijheid geven na de verassing en misschien staat ze nu ergens in een vaas opgesloten voor de rest van de eeuwigheid of werd ze gedumpt in een vuilnisbak...

Wie zal het me ooit zeggen

Vanmorgen bericht gekregen van de baas van de DAkliniek... met telefoonnr van de baas waar Vita werd verrast en of ik effe zou bellen om elkaar te ontmoeten...

Haha, ikke effe bellen Wa nog zeg ? Heb mailtje gestuurd...zeg mij uur en dag en plaats en ik zal er zijn....Hahahahahaha...ik maak gehakt van die man, die beseft nog niet met wie hij te doen heeft

Nee terugkomend...had ik geweten dat dit zou gebeuren...dan had ik haar wel begraven en later misschien...weet ik veel wat...

Ik heb vóór jaren vaak gedacht aan opzetting...maar toen ik een reportage zag van hoe ze dat deden...nou dat ging me toch te ver...
Hoewel...ze was een prachtige hond...

[Leanne]

Onze honden worden individueel gecremeerd...
Yûnio haar urn staat ook hier in de woonkamer...ik verwacht dat Bulles mss vandaag of morgen gecremeerd wordt
Ik zou nog gebeld worden vandaag...ook hij komt dan gewoon erbij

De reden...omdat ik ze toch nog graag bij me wil hebben of iig het idee wil hebben dat ze er toch nog zijn

[schumax]

[quote="lieke

Ik vind het juist weer kwetsend als men begint over "maar niets is zo erg als vader/moeder/kind" ed. Mag iemand misschien zélf uitmaken hoe erg het voor ze is als hun huisdier overlijdt? Altijd maar weer direct die overtreffende trap van overleden mensen er overheen

Ik heb MIJ niet voor niets zo groot neergezet, dus dat mij was voor mij bedoeld net zoals IK liever een hond of poes weg breng dan mijn ouders maar als ik de reactie zo lees is mijn reactie vreemd. Ik houd wel zielsveel van mijn dieren hoor maar als ik mag kiezen...............