Liever een natuurlijke dood dan het spuitje ?

[Moos]

Maar ik denk toch dat indien er bijvoorbeeld ooit kanker geconstateerd zou worden, ik het natuurlijke einde niet zou willen afwachten uit angst hem veel pijn te moeten zien lijden.

Ja, maar.... omdat je bang bent dat je het niet aankunt om je hond pijn te zien lijden laat je hem inslapen?

Dit bedoel ik niet als verwijt hoor; het is het dagelijkse dilemma waar ik me nu in bevind. Het gaat me door merg en been als ik ook maar iets zie aan Charly waarvan ik denk dat hij pijn heeft. Hoewel hij tot nu toe ook wel pijn gehad heeft van de artrose/ED en ik eigenlijk wel weet dat het nu waarschijnlijk niet erger is dan toen. Minder misschien zelfs wel door de tramadol nu.

En soms betrap ik me er dus op dat ik het spaans benauwd krijg van de moeilijke keuzes en beslissingen die we hoogstwaarschijnlijk nog moeten gaan nemen. En dan denk ik dus ook wel eens heel even, in een flits: "als we hem nu in zouden laten slapen bespaar ik ons en Charly".
Maar als hij dan weer rent en speelt en eet en lekker slaapt en knuffelt wordt ik weer razendsnel teruggegooid in mijn wanhoop. Want ik kan toch niet een hond die dan wel op korte termijn doodgaat maar nu nog duidelijk plezier heeft laten inslapen, alleen omdat ik bang ben voor wat komen gaat????

Het is moeilijk. Heel moeilijk...

Heel herkenbaar allemaal...

Bij Moos werd het duidelijk toen zijn oogjes heel erg verkeerd gingen staan. Als het leven normaal was keek hij continu als een hond die zich heel, heel erg beroerd voelde. Waren er leuke dingen dan fleurde hij wel helemaal op, maar die kon ik hem niet elke dag geven want dan kreeg hij weer krampaanvallen en pijn.

Ik heb bij Moos dus wel gedacht "ik wil echt niet wachten totdat een van zijn poten, of al zijn poten, permanent uit gaan vallen", maar de beslissing om hem te laten gaan om hem dat te besparen kwam 'pas' toen zijn oogjes niet meer als Moos oogjes stonden...(en hij dus nog wel gewoon kon lopen en soms rennen).

[Moniek B.]

Heel herkenbaar allemaal...

Bij Moos werd het duidelijk toen zijn oogjes heel erg verkeerd gingen staan. Als het leven normaal was keek hij continu als een hond die zich heel, heel erg beroerd voelde. Waren er leuke dingen dan fleurde hij wel helemaal op, maar die kon ik hem niet elke dag geven want dan kreeg hij weer krampaanvallen en pijn.

Ik heb bij Moos dus wel gedacht "ik wil echt niet wachten totdat een van zijn poten, of al zijn poten, permanent uit gaan vallen", maar de beslissing om hem te laten gaan om hem dat te besparen kwam 'pas' toen zijn oogjes niet meer als Moos oogjes stonden...(en hij dus nog wel gewoon kon lopen en soms rennen).

Ik kan me ook helemaal in die beslissing vinden! Als ik aan Charly kan zien dat hij zich niet lekker voelt, zoals jij het zag aan de ogen van Moos, nemen we ook zeker hetzelfde besluit.. Maar dat zien we nu nog zeker niet, maar desondanks slaat de schrik me soms om het hart als ik er aan denk welke moeilijke tijden we hoogstwaarschijnlijk nog in gaan...

En dan slaat de twijfel wel eens toe omdat Charly hard is voor zichzelf (zoals veel Flatcoateds). Misschien heeft hij wel meer pijn dan hij laat zien. Maar dan kom ik weer op het punt; als hij blijkbaar ondanks de pijn nog veel plezier lijkt te hebben in het leven nu, wie ben ik dan om voor hem te beslissen dat die pijn teveel is?? Wie zegt me dat hij pijn net zo ervaart zoals wij dat doen?
Daarin steunt het communicatie-verhaal me dus heel erg, waarin Charly aangeeft geen pijn te hebben, tevreden te zijn en hij ook daadwerkelijk zich bewust is van wat er met hem aan de hand is maar zich daar bij neerlegt. Ik weet heel goed dat het voor een heleboel mensen te ver gaat, maar dat is ieder voor zich denk ik. We zijn down-to-earth genoeg om hier niet op blind te varen; we hebben heel goed ons eigen verstand erbij. Maar in onzekere tijden bevestigt het vaak ideeen/gevoelens die we hebben en dat geeft steun..

[Neeltje]

toch vind ik het is sommige situaties moeilijk, als ze echt ziek zijn o.k, niet meer beter worden is duidelijk,
maar dingen als een slecht bewegingsapparaat wanneer zeg je ho
ouderdom, wanneer is die grens
enz. enz.

ja dat heb ik ook, wanneer is het voor Tirsa genoeg geweest......... ik hoop dat ik het goed kan inschatten dan, liever hoop ik dat ze zo toch nog oud mag worden.

[estelle]

Arghhh hoe herkenbaar zijn de verhalen van Moniek B en *Moos*.
Ik had dat dus ook bij Ghaya. Het ene moment denken 'nu is het genoeg' maar dan zag je haar smiddags weer rennen en doen met de andere honden en plezier maken.
Nou kon ik bij Ghaya dmv pijnstilling het haar gewoon aangenaam maken anders had het denk ik wel anders geweest.

Het laatste halfjaar was het gewoon duidelijk dat ze op was. Niet meer meerennen met apporteren was voor mij zo'n doorslag. DAt was Ghaya niet meer.
Uiteindelijk na een weekje vakantie in de bossen waar ze er vreselijk aan toe was hebben haar in laten slapen.
Maar wat zou ik er veel voor over hebben om haar terug te krijgen.

[Gos]

Maar ik denk toch dat indien er bijvoorbeeld ooit kanker geconstateerd zou worden, ik het natuurlijke einde niet zou willen afwachten uit angst hem veel pijn te moeten zien lijden.

Ja, maar.... omdat je bang bent dat je het niet aankunt om je hond pijn te zien lijden laat je hem inslapen?

Nee, niet omdat ik bang ben dat niet aan te kunnen. Hij heeft nog niet zo heel lang geleden een heel zware operatie gehad waarvoor en waarna hij behoorlijk veel pijn heeft gehad. Maar daarbij was de afweging heel duidelijk of hij een goede kans van leven en een goede kans van blij leven zou hebben.

Als hij daaruit gekomen was zonder nog zijn Maxdingen te kunnen doen, dan had ik de andere keus moeten maken.

Ik zou me vreselijk voelen als hij pijn zou moeten lijden omwille van mij, dat ik hem zou zien lijden omdat ik het zo moeilijk zou vinden om hem los te laten en te moeten missen. Als hij zachtjes "op" zou raken, zou ik er niet zoveel moeite mee hebben, maar als ik zou weten dat hij een lijdensweg krijgt, vind ik persoonlijk dat hij voorgaat en het verdiend heeft om niet helemaal tot het bittere einde te moeten gaan.

Ik zeg niet dat dat moment gemakkelijk te bepalen is, maar ik hoop dat ik zo kan handelen als de tijd gekomen is.

[Suzan]

Ik ga voor een natuurlijke dood. Van al onze honden hebben we er drie in laten slapen. Kanker, dan moet je op een gegeven moment wel een beslissing nemen. Je kunt een hond geen lijdensweg laten gaan. De overgrote meerderheid van onze honden is een natuurlijke dood gestorven. Een aantal zijn in hun slaap overleden en bij de anderen ben ik tot hun laatste ademtocht bij hen gebleven. Ik hoop dat de dertien honden die we nu nog hebben ook gewoon zullen overlijden al weet je natuurlijk nooit hoe het loopt. Dus een natuurlijke dood als het kan en als het echt een lijdensweg zou worden dan inslapen.

[JBK]

Zolang de hond een hondwaardig bestaan lijdt (en die definitie kun je alleen maar zelf invullen) en de hond op is, vind ik het een fijn idee als de hond overlijdt in z'n slaap.
Als de hond geen hondwaardig bestaan lijdt (b.v. een slepende achterhand, pijn of ander ondraaglijk ongemak) dan is voor mij euthanasie de enige optie.
Dat vind ik het "voordeel" van het houden van dieren. Wij kunnen beslissen als het leven lijden wordt.

[Moniek B.]

Maar dan een vraag...
Wat maakt het dat een hond met pijn een hondonwaardig bestaan heeft?

Niet dat ik het antwoord weet hoor, het is de knuppel en hoenderhok en zo..

Maar als wij mensen pijn hebben, noem een hernia of iets dergelijks zeggen we toch ook niet dat het mensonwaardig is? Ik heb het nu dus niet over honden zoals Moos en straks waarschijnlijk ook Charly; de dieren waarvan je weet dat er geen redden meer aan is die zelf duidelijk aangeven dat het genoeg en waarbij de pijn duidelijk overheerst.

Ik heb het over honden zoals Charly nu is; wel pijn maar verder nog overduidelijk ook wel op momenten lol in het leven. Wanneer is het dan hond-onwaardig. Sommigen zeggen; als de hond pijn heeft.. Maar ja; pijn kun je op allerlei verschillende manieren hebben, op allerlei plekken. Dus wanneer, dat is ook de vraag bij honden met ernstige artrose, HD enzo bijvoorbeeld, is het hondonwaardig? Waar ligt die grens??

[JBK]

Goede vraag en dat is hetgeen waar je alleen zelf een antwoord op kunt geven. Een ieder vult dat voor zichzelf in, en is hond gerelateerd. De ene hond is de andere ook niet.

[Rami]

@Moniek B. : maar een hernia is 'tijdelijke' pijn, verschrikkelijk (weet er alles van) maar je weet dat het door therapie, ligkuur of operatie over zal gaan.
Een hond kan ook tijdelijke pijn hebben. Toen de knie van onze Bill kapot was had hij ook pijn (ondanks pijnmedicatie) en had absoluut geen lol niet in het leven omdat 'ie niet kon doen wat 'ie het liefste doet: sjouwen, rennen, spelen, zwemmen.
Als er geen knie-operaties voor honden mogelijk waren geweest en Bill had door moeten leven met alleen maar pijn en ongemakken, zonder uitzicht op herstel, dan had ik 'm ook laten gaan.
Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

[Moos]

@Moniek B. : maar een hernia is 'tijdelijke' pijn, verschrikkelijk (weet er alles van) maar je weet dat het door therapie, ligkuur of operatie over zal gaan.
Een hond kan ook tijdelijke pijn hebben. Toen de knie van onze Bill kapot was had hij ook pijn (ondanks pijnmedicatie) en had absoluut geen lol niet in het leven omdat 'ie niet kon doen wat 'ie het liefste doet: sjouwen, rennen, spelen, zwemmen.
Als er geen knie-operaties voor honden mogelijk waren geweest en Bill had door moeten leven met alleen maar pijn en ongemakken, zonder uitzicht op herstel, dan had ik 'm ook laten gaan.
Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

Sluit ik me bij aan.

Ik denk ook niet dat je hierin echt de vergelijking met mensen kan maken.
Er zijn mensen die alleen hun ogen kunnen bewegen die zeggen best gelukkig te zijn. Ik heb Moos laten gaan voordat ook maar 1 poot het permanent had begeven, als hij alleen zijn ogen nog had kunnen bewegen was ik veel, veel te laat geweest naar mijn mening.
Terwijl dat bij mensen dus, volgens hun zeggen, nog steeds een bepaalde kwaliteit van leven in kan houden.
Als Moos een hele grote kans op genezing gehad zou hebben (die was er niet, die kans was 0), dan had ik ook nog geprobeerd zijn leven zo aangenaam mogelijk te maken toen het heel slecht ging, wachtende totdat hij weer beter zou zijn.
Of er wel of niet een (grote) kans op genezing is maakt ook nog heel veel verschil in mijn ogen.

[Gos]

Ik sluit me aan bij Rami en Moos.

[Sjalot]

Een natuurlijke dood wil niet zeggen dat het dan ook een vredige en pijnloze dood is. Ik heb het pas meegemaakt met een kat die in mijn armen stierf nog voor de DA het verlossende spuitje kon zetten.

Die laatste doodstrijd! Dat was niet leuk om mee te maken!

Ook is de vraag hoe natuurlijk 'de natuurlijke dood ' voor onze huisdieren is. In de natuur hadden ze door honger of door een ander roofdier allang het leven gelaten.

[Neeltje]

@Moniek B. : maar een hernia is 'tijdelijke' pijn, verschrikkelijk (weet er alles van) maar je weet dat het door therapie, ligkuur of operatie over zal gaan.
Een hond kan ook tijdelijke pijn hebben. Toen de knie van onze Bill kapot was had hij ook pijn (ondanks pijnmedicatie) en had absoluut geen lol niet in het leven omdat 'ie niet kon doen wat 'ie het liefste doet: sjouwen, rennen, spelen, zwemmen.
Als er geen knie-operaties voor honden mogelijk waren geweest en Bill had door moeten leven met alleen maar pijn en ongemakken, zonder uitzicht op herstel, dan had ik 'm ook laten gaan.
Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

Maar niet altijd, de schade kan ook zo groot zijn dat het niet meer echt beter wordt.

[Rami]

@Moniek B. : maar een hernia is 'tijdelijke' pijn, verschrikkelijk (weet er alles van) maar je weet dat het door therapie, ligkuur of operatie over zal gaan.
Een hond kan ook tijdelijke pijn hebben. Toen de knie van onze Bill kapot was had hij ook pijn (ondanks pijnmedicatie) en had absoluut geen lol niet in het leven omdat 'ie niet kon doen wat 'ie het liefste doet: sjouwen, rennen, spelen, zwemmen.
Als er geen knie-operaties voor honden mogelijk waren geweest en Bill had door moeten leven met alleen maar pijn en ongemakken, zonder uitzicht op herstel, dan had ik 'm ook laten gaan.
Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

Maar niet altijd, de schade kan ook zo groot zijn dat het niet meer echt beter wordt.

Maar wat bedoel je dan, bij honden of bij mensen?
Stel dat bij Billy de pijn en het verschrikkelijke kreupelen niet meer over was gegaan en hij niet meer op de dagelijkse rondjes mee had gekund, niet meer had kunnen spelen, niet meer zwemmen, dan had ik 'm echt laten gaan. De blik in zijn ogen toen hij dat -tijdelijk- niet meer kon, staat op mijn netvlies gebrand. Dat is gewoon geen leven voor Billy.
En ik weet heus wel dat rennen, spelen, zwemmen sowieso minder wordt bij een ouder wordende hond en ik vind het niet meer dan normaal om daar als hondenbaas rekening mee te houden maar ik laat mijn hond niet als een 'wrak', zonder zicht op verbetering, rondlopen. Dat doe je je trouwe maatje niet aan. Dan geef je 'm zijn rust. Hoe vreselijk die beslissing ook is, ik zou 'm toch nemen.

[iones]

Een hond verwacht niet dat het morgen beter gaat...
Een hond beseft alleen dat vandaag niet meer gaat.

Dus als we niet heel zeker weten dat morgen beter zal gaan, moeten we zorgen dat vandaag goed gaat.
Of een eind aan de dagen maken.

Dus als je denkt dat je hond een kans hebt om beter te worden, terwijl hij dat natuurlijk niet weet, pak je die kans dan niet?

[Ennath]

Een hond verwacht niet dat het morgen beter gaat...
Een hond beseft alleen dat vandaag niet meer gaat.

Dus als we niet heel zeker weten dat morgen beter zal gaan, moeten we zorgen dat vandaag goed gaat.
Of een eind aan de dagen maken.

Dus als je denkt dat je hond een kans hebt om beter te worden, terwijl hij dat natuurlijk niet weet, pak je die kans dan niet?

Een kleine kans???
Nee inderdaad, ik behandel niet voor een kleine kans.
- Dat doe ik trouwens ook voor mezelf niet, en ik hoop ook niet dat iemand het ooit in zijn hoofd haalt om over mijn rug heen te gaan dokteren "vanwege het kansje". -
Dood zijn is zo erg niet hoor.
Het is het dood gaan, wat je liever niet meemaakt.

Ik behandel als ik er bijna zeker van kan zijn dat morgen (volgende week, binnenkort) beter zal zijn.
Dus bijvoorbeeld bij een blessure of een kortstondige ziekte.

En ik geef een op verlichting gerichte behandeling zolang deze een verbetering van levenskwaliteit oplevert.
Bijvoorbeeld pijnstilling bij Artrose.

Maar aan een langdurige pijnlijke behandeling met alleen maar "de kans dat het zal verbeteren": daar begin ik niet aan.
Zo'n pup met een gecompliceerde breuk die maandenlang pijnlijke behandelingen moet ondergaan, in de hoop dat het pootje ooit nog goed komt.
Dat vind ik gewoon gemeen, zo'n beest laat je gaan (of je amputeert het pootje, daar kan zo'n hondje vaak uitstekend mee leven)

[Neeltje]

@Moniek B. : maar een hernia is 'tijdelijke' pijn, verschrikkelijk (weet er alles van) maar je weet dat het door therapie, ligkuur of operatie over zal gaan.
Een hond kan ook tijdelijke pijn hebben. Toen de knie van onze Bill kapot was had hij ook pijn (ondanks pijnmedicatie) en had absoluut geen lol niet in het leven omdat 'ie niet kon doen wat 'ie het liefste doet: sjouwen, rennen, spelen, zwemmen.
Als er geen knie-operaties voor honden mogelijk waren geweest en Bill had door moeten leven met alleen maar pijn en ongemakken, zonder uitzicht op herstel, dan had ik 'm ook laten gaan.
Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

Maar niet altijd, de schade kan ook zo groot zijn dat het niet meer echt beter wordt.

Maar wat bedoel je dan, bij honden of bij mensen?
Stel dat bij Billy de pijn en het verschrikkelijke kreupelen niet meer over was gegaan en hij niet meer op de dagelijkse rondjes mee had gekund, niet meer had kunnen spelen, niet meer zwemmen, dan had ik 'm echt laten gaan. De blik in zijn ogen toen hij dat -tijdelijk- niet meer kon, staat op mijn netvlies gebrand. Dat is gewoon geen leven voor Billy.
En ik weet heus wel dat rennen, spelen, zwemmen sowieso minder wordt bij een ouder wordende hond en ik vind het niet meer dan normaal om daar als hondenbaas rekening mee te houden maar ik laat mijn hond niet als een 'wrak', zonder zicht op verbetering, rondlopen. Dat doe je je trouwe maatje niet aan. Dan geef je 'm zijn rust. Hoe vreselijk die beslissing ook is, ik zou 'm toch nemen.

Dan heb ik je verkeerd begrepen, ik dacht dat je bedoelde dat 'n hond van hernia altijd hersteld. Tirsa heeft 'n beknelling bij de staart maar kan met prednison nog aardig mee, alleen zal het nooit beter worden, dat is gewoonweg niet mogelijk. Het is allemaal wat minder nu, maar voor zover ik het kan inschatten, heeft ze er toch nog wel plezier in.

[Ri@nne]

Als ik twijfel of ik haar moet laten inslapen, dan doe ik het niet.
Ik ben van mening, dat je als baasje op een gegeven moment ziet dat het klaar is en dan niet meer twijfelt. Natuurlijk, het is altijd moeilijk, maar dan weet je dat het goed zit.

Gaat ze voor die tijd rustig in haar slaap... dan zal ik daar vrede mee hebben.

[Joyce]

Het fijnst is natuurlijk als je hond een natuurlijke dood sterft in z'n slaap. Donna is wel een natuurlijke dood gestorven, maar wel aan een hartaanval waarbij haar laatste minuten behoorlijk angstig voor haar waren omdat ze geen idee had wat haar overkwam. Bij Molli en Malu heb ik zelf de keuze moeten maken om ze te laten gaan en bij zo'n beslissing vraag je je altijd of of je niet te vroeg of te laat bent geweest. Het is zo makkelijk om de grens elke keer weer een beetje te verleggen. Met Abel 'hoop' ik wat dat betreft echt dat hij op een keertje gewoon klaar is en tijdens het slapen overlijdt. Zonder ziekte, zonder pijn, gewoon slapen en nooit meer wakker worden.

[Pepie]

zolang het nog hondwaardig is mogen ze zelf gaan, en tot die tijd zal ik er blij mee zijn als ze vredig inslapen. als het niiet meer hondwaardig is help ik. dat vind ik vreselijk omdat het tot nu toe altijd naar is verlopen, maar je hebt dan weinig keus.

Hier kan ik mij in vinden........

[omafia]

Zodra er een diagnose komt die inhoudt dat de hond niet meer gezond kan worden ben ik voor inslapen. Zo wil ik het ook met mijn honden.
Ik ben dol op bejaarde honden maar een lijdensweg aan het einde van het leven vind ik onnodig.

Stel dat cleo nu een beetje mank gaat lopen en er wordt een diagnose uitgezaaide botkanker gesteld dan moet het gek gaan als ik nog lang wacht. Er komt dan heus niets meer waarvan ik zeg "godzijdank dat we gewacht hebben".
Het enige goddankelijke dat je dan nog krijgt is dat je niet ineens op een creperende hond stuit die dat niet mee had hoeven maken.

Ineens dood is natuurlijk het fijnst maar dat is volgens mij behoorlijk zeldzaam.

Hier ben ik het helemaal mee eens

[M@ri@nne]

Waarom moet een natuurlijke dood altijd in de slaap zijn?
Tosca is in het harnas gestorven zeg maar en ik vind dat achteraf zo mooi. Mooier dan in haar slaap.
Want dan vind je de hond dood en weet je ook niet hoe het sterven verlopen is.

[Rami]

Waarom moet een natuurlijke dood altijd in de slaap zijn?
Tosca is in het harnas gestorven zeg maar en ik vind dat achteraf zo mooi. Mooier dan in haar slaap.
Want dan vind je de hond dood en weet je ook niet hoe het sterven verlopen is.

De hond die we thuis hadden stierf ook niet in haar slaap maar ze lag wel in haar mandje. Ze had een minuut ervoor nog om slagroom liggen bedelen (we hadden een verjaardag ).
Ineens was er een piep en was ze vrij snel daarna weg. Ik heb niet het idee dat het heel angstig of pijnlijk voor haar was. Ze was 16 geworden, zonder al te veel ongemakken en stierf in haar vertrouwde omgeving, met het hele gezin om haar heen zelfs. Niet echt 'in 't harnas' dus, maar wel heel snel en zonder ellende.

[Moniek B.]

Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

Tja, dat is een relatief 'makkelijk' besluit.... maar wat als er niet aan deze drie 'voorwaarden' voldaan wordt? Laat je een hond inslapen met pijn die niet kan doen wat hij wil (maar geen korte levensverwachting heeft?) Of (en dat is het geval bij Charly) als er wel een korte levensverwachting en wat pijn is maar niet zodanig dat hij niet kan doen wat hij wil (dus eigenlijk kan hij wel bijna alles doen wat hij wil). Wat doe je dan?

Zodra er een diagnose komt die inhoudt dat de hond niet meer gezond kan worden ben ik voor inslapen. Zo wil ik het ook met mijn honden. Ik ben dol op bejaarde honden maar een lijdensweg aan het einde van het leven vind ik onnodig.

Stel dat cleo nu een beetje mank gaat lopen en er wordt een diagnose uitgezaaide botkanker gesteld dan moet het gek gaan als ik nog lang wacht. Er komt dan heus niets meer waarvan ik zeg "godzijdank dat we gewacht hebben".

Er kunnen nog momenten komen waarvan je zegt; godzijdank dat ik dat nog voor hem/haar heb kunnen doen of samen heb kunnen doen. Bovendien; je laat je dier nog leven... telt dat dan niet?

[Moniek B.]

Er kunnen nog momenten komen waarvan je zegt; godzijdank dat ik dat nog voor hem/haar heb kunnen doen of samen heb kunnen doen.

Heb je daar een voorbeeld van?

Jawel, in Charly zijn geval wel. Hij zwemt heel erg graag maar dat hebben we eerder wat beperkt tot gemiddeld een keer week in gewoon water (en 1x in de twee weken tijdens hydrotherapie) omdat in en uit het water gaan een flinke belasting was voor zijn botten. Dat doen we nu dus niet; we zwemmen bij goed weer elke dag, weliswaar kort maar wel geregeld. Hetzelfde geldt voor gooien met de bal; dat gebeurde nog steeds maar beperkter. Er wordt nu heel wat gegooid kan ik je vertellen En in al die dingen heeft hij dus nog heel veel plezier. Net zoals in eten, knuffelen, "meewerken" in de tuin. En ja.. hij mankt en heeft dus waarschijnlijk pijn wat we met de tramadol bestrijden. En hij gaat dood op korte termijn. Maar om hem dan nu maar een spuit te geven. Omdat wij vre-se-lijk moeilijk vinden om straks het moment te bepalen dat de tijd rijp is? Nee, dat gaat ons te ver..

Overigens is het niet mijn bedoeling om de discussie over Charly te laten gaan hoor. Sterker nog, dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Want dat vinden we echt onze beslissing. Hoe moeilijk we het ook vinden op dit moment, we hebben daar hele duidelijke ideeen over en weten ook zeker dat we het goed doen voor Charly. Daar is wat mij betreft niet over te discussieren (niet op een forum in elk geval met mensen die ons en Charly niet kennen )
Maar heel in het algemeen vind ik het wel een moeilijk verhaal en een interessante discussie...en lever ik graag mijn bijdrage..

Bovendien; je laat je dier nog leven... telt dat dan niet?

Op kort-tijdelijke basis? Nee, voor mij niet.

Dat is heel persoonlijk denk ik inderdaad. Ik zou er heel veel moeite mee hebben met de gedachte dat ik mijn dier heb gedood, terwijl er naar mijn idee nog mogelijkheden zouden zijn om het een aantal fijne dagen/weken te geven. Hoe weinig dat er dan ook zouden zijn

[Rami]

Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

Tja, dat is een relatief 'makkelijk' besluit.... maar wat als er niet aan deze drie 'voorwaarden' voldaan wordt? Laat je een hond inslapen met pijn die niet kan doen wat hij wil (maar geen korte levensverwachting heeft?) Of (en dat is het geval bij Charly) als er wel een korte levensverwachting en wat pijn is maar niet zodanig dat hij niet kan doen wat hij wil (dus eigenlijk kan hij wel bijna alles doen wat hij wil). Wat doe je dan?

Nou, ik bedoel die voorwaarden eigenlijk niet zo zeer als een optelsom. Of althans, niet helemaal. Want een hond met duidelijk veel pijn en daardoor belemmerd in zijn doen en laten en daardoor niet 'gelukkig' kan misschien nog wel een lange levensverwachting hebben, maar wat heeft een hond aan dat leven? Dat is wel iets wat je je af kunt vragen. Of eigenlijk vraag ik me dat af.
Nog maar eens het voorbeeld van mijn eigen hond. Als 't 'technisch' niet mogelijk was geweest om Bill aan zijn knie te laten operen (met een hele hoge kans op een zo goed als volledig herstel) dan had ik te maken gehad met een hond die alles wat hij leuk vindt in het leven (zwemmen, sjouwen door de polder, spelen met zijn hondenmaatje Silka) niet, nooit meer kan doen. En stel hij gaat dan nog 4, 5 jaar mee - Bill was 8 toen hij geopereerd werd - zijn die jaren dan nog waardevol? Vanuit de hond gedacht hè. Ik bedoel: ik zou het liefst mijn honden altijd en voor eeuwig bij me houden. Dat honden niet zo oud worden is gewoon het minst leuke aan een hond.
Maar goed, ik zou dus heel veel moeite hebben om een hond als een 'kasplantje' te gaan houden, zeker als een hond anders gewend is.
En nogmaals dan heb ik het niet over 'gewone' ouderdomsklachten, stijfheid of wat dan ook. Een hond mag hier heel oud worden (dat hoop ik ook vurig) maar wel op een - en ja daar komt 'ie weer - 'hondwaardige' manier.
En als iemand anders daar ander over denkt, of anders over beslist dan heb ik daar verder geen oordeel over. Een ieder doet zoals hij of zij denkt dat het 't beste is.

[Addy]

Honden die een korte levensverwachting hebben door een ziekte of aandoening en dan ook nog pijn hebben en ook nog niet dat kunnen doen wat ze graag doen, zo'n hondenleven zou ik niet rekken.

Tja, dat is een relatief 'makkelijk' besluit.... maar wat als er niet aan deze drie 'voorwaarden' voldaan wordt? Laat je een hond inslapen met pijn die niet kan doen wat hij wil (maar geen korte levensverwachting heeft?) Of (en dat is het geval bij Charly) als er wel een korte levensverwachting en wat pijn is maar niet zodanig dat hij niet kan doen wat hij wil (dus eigenlijk kan hij wel bijna alles doen wat hij wil). Wat doe je dan?

Nou, ik bedoel die voorwaarden eigenlijk niet zo zeer als een optelsom. Of althans, niet helemaal. Want een hond met duidelijk veel pijn en daardoor belemmerd in zijn doen en laten en daardoor niet 'gelukkig' kan misschien nog wel een lange levensverwachting hebben, maar wat heeft een hond aan dat leven? Dat is wel iets wat je je af kunt vragen. Of eigenlijk vraag ik me dat af.
Nog maar eens het voorbeeld van mijn eigen hond. Als 't 'technisch' niet mogelijk was geweest om Bill aan zijn knie te laten operen (met een hele hoge kans op een zo goed als volledig herstel) dan had ik te maken gehad met een hond die alles wat hij leuk vindt in het leven (zwemmen, sjouwen door de polder, spelen met zijn hondenmaatje Silka) niet, nooit meer kan doen. En stel hij gaat dan nog 4, 5 jaar mee - Bill was 8 toen hij geopereerd werd - zijn die jaren dan nog waardevol? Vanuit de hond gedacht hè. Ik bedoel: ik zou het liefst mijn honden altijd en voor eeuwig bij me houden. Dat honden niet zo oud worden is gewoon het minst leuke aan een hond.
Maar goed, ik zou dus heel veel moeite hebben om een hond als een 'kasplantje' te gaan houden, zeker als een hond anders gewend is.
En nogmaals dan heb ik het niet over 'gewone' ouderdomsklachten, stijfheid of wat dan ook. Een hond mag hier heel oud worden (dat hoop ik ook vurig) maar wel op een - en ja daar komt 'ie weer - 'hondwaardige' manier.
En als iemand anders daar ander over denkt, of anders over beslist dan heb ik daar verder geen oordeel over. Een ieder doet zoals hij of zij denkt dat het 't beste is.

Ik sluit me helemaal bij je aan Rami, als een hond zijn kwaliteit van leven verliest en niet meer kan doen waar hij zijn kwaliteit aan ontleent dan houd het hier ook op, dat vind ik namelijk niet meer dierwaardig

[Moniek B.]

Ja maar...

De voorbeelden die de meesten van jullie geven zijn zo zwart-wit.
Tuurlijk, als er heel veel pijn is dat een hond als een kasplantje leeft. Of als de hond daadwerkelijk niets meer kan, bijvoorbeeld niet meer lopen. Dan is het voor mij ook heel erg duidelijk. Hoe moeilijk ik het dan ook vind, dan zou ik er ook voor kiezen om mijn hond in te laten slapen.

Nog maar eens het voorbeeld van mijn eigen hond. Als 't 'technisch' niet mogelijk was geweest om Bill aan zijn knie te laten operen (met een hele hoge kans op een zo goed als volledig herstel) dan had ik te maken gehad met een hond die alles wat hij leuk vindt in het leven (zwemmen, sjouwen door de polder, spelen met zijn hondenmaatje Silka) niet, nooit meer kan doen. En stel hij gaat dan nog 4, 5 jaar mee - Bill was 8 toen hij geopereerd werd - zijn die jaren dan nog waardevol? Vanuit de hond gedacht hè. Ik bedoel: ik zou het liefst mijn honden altijd en voor eeuwig bij me houden. Dat honden niet zo oud worden is gewoon het minst leuke aan een hond.
Maar goed, ik zou dus heel veel moeite hebben om een hond als een 'kasplantje' te gaan houden, zeker als een hond anders gewend is.

In de onderstreepte/rode gedeeltes zitten wat mij betreft de nuances. Als je het zo stelt; nooit meer spelen en als een kasplant, dan is het voor mij ook duidelijk.
Maar; met behulp van pijnstilling in plaats van elke dag 1-2 dagen in de week gooien met de bal, in plaats van 1 uur per dag fikse wandeling een keer een half uur. En daar wel vrolijk onder zijn. Wat doe je dan??

[Ari@ne]

Ik heb helaas geen ervaring met een natuurlijke dood bij honden, noch bij katten.
Allemaal hebben we ze moeten laten inslapen en daar, ondanks natuurlijk het verdriet, nooit spijt van gehad.
Als er een diagnose gesteld wordt waarvan duidelijk is dat het dier niet meer beter kan worden, dat het dus ongeneeslijk is, ben ik er een voorstander van om het dan ook op redelijk korte termijn te laten inslapen.
Niemand schiet er iets mee op om maar een tijd aan te tobben; noch het dier, noch jij als baas.
Mijn persoonlijke mening hoor