Ik denk dat het niet alleen aan de kinderen is of ze deze angst overnemen of niet. Naar mijn mening ligt het vooral aan de ouder hoe ze met deze angst omgaan en hoezeer ze het betrekken naar de kinderen toe. Wat ik begrijp uit het verhaal van de TS, is dat de ouder haar angst bewust overbrengt op de kinderen. Niet naar het bos, niet naar de kinderboerderij, de kinderen mogen niet spelen bij andere kinderen als deze huisdieren hebben. Dat je als ouder zijnde een angst voor dieren hebt, oké. Maar ik vind niet dat je daarom je kinderen een beperking in de omgang met dieren mag opleggen.tineke schreef:Ik denk dat ie gevolgen wel meevallen voor kinderen hoor.
Mijn moeder was als de dood voor honden en voor haar was die angst niet irrationeel maar heel wezenlijk.
Het heeft mij er niet van weerhouden om toen ik volwassen was honden te nemen en ook nog eens hele grote en meerdere tegelijk
Ik sleepte als kind van alles aan dieren mee naar huis ook honden en die werden dan gewoon netjes naar het asiel gebracht of bij familieleden en kennissen onder gebracht.
Ik heb de angst van mijn moeder nooit overgenomen en zij heeft meer angsten om mij moeten doorstaan,als ik weer eens ongevraagd op een hond afstormde,dan ik last heb gehad van die van haar.
Mijn zus is ook bang van honden ,grote dan in ieder geval want zelf heeft ze een klein hondje en mijn broer is ook dol op honden en heeft jaren een golden retriever gehad die van pup afaan tot hij van ouderdom stierf bij hun gewoond heeft.
Je neemt echt niet alles van je ouders aan en over is mijn ervaring
Maar ik vermoed dat het weinig zin heeft om met allerlei argumenten en feiten aan te komen. Een angst voor iets is geen mening, maar een feit. Het is een eigen waarheid. Gras is groen, en dieren zijn eng. Dan kun je nog zo je best doen om ze met allerlei argumenten en feiten van het tegendeel te overtuigen, maar het zal denk ik weinig tot niets doen.
Beetje hypocriet vind ik persoonlijk...
