wanneer gaat het verdriet over?

Zenda · Ongelezen bericht door **Zenda** » 28 mar 2008 10:59

Zenda was 6 toen we haar moesten laten inslapen en Joy bijna 2.
Het verdriet slijt inderdaad, maar ik mis ze allebij elke dag, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan ze denk. Alleen denk ik dat het gemis = het begroeten van de hond naar jou toe, het spelen noem maar op. Dat gemis is redelijk vervangbaar door een andere hond. Je krijgt je ritme weer door het verzorgen van een dier. Wat wordt er verstaan onder gemis. Ik denk vaak aan mijn overleden honden. Ik heb elke keer 1 hond, dus nu heb ik helemaal geen hond meer. En natuurlijk mis ik Joy, maar het ergste vind ik, en dat versta ik onder gemis het verzorgen van een hond. De vrolijkheid om je heen, het naar buiten gaan om lekker te wandelen, het park, het bos, het kammen, het eten geven. Snappen jullie het nog?
Mis ik Joy en Zenda?.......Ja
Maar het leed zeg maar, is te verzachten door een andere hond, die je weer de gezelligheid in je huis brengt. Maar er is geen 1 hond die Joy of Zenda kan vervangen. Elke hond heeft zijn/haar eigen karakter.

iones · Ongelezen bericht door **iones** » 28 mar 2008 11:43

Ik heb 3 honden, maar ik mis mijn vorige hond nog wel vaak. Zij was gewoon anders. Ze was zoals een hond zijn moest. Het is inmiddels ruim 2 jaar geleden, maar ik heb er nog verdriet van. Het duurt lang. En het lijkt wel moeilijker te worden i.p.v. gemakkelijker, want ik heb toch al 2x eerder een hond afgegeven.
Maar het is wel waar wat je zegt: een andere hond leidt wel af, brengt je weer in je ritme. Je moet er toch weer voor zorgen. En met een hond bezig zijn blijft leuk. Ik zou niet zonder kunnen.

Hutsje · Ongelezen bericht door **Hutsje** » 28 mar 2008 14:36

Inge O schreef: toch heeft dat verdriet niet het genieten van mijn andere honden of zelfs een nieuwe pup in de weg gestaan - eerder het tegendeel : spook is gestorven toen drop net een nestje had van 5 dagen oud en alle drukte daarrond en attack-de-pup die bleef hebben me heel erg geholpen.

dat doet het hier ook absoluut niet

, en het staat het nemen van een andere hond of pup ook niet in de weg.

*tweety* · Ongelezen bericht door ***tweety*** » 28 mar 2008 16:42

Ik heb ongeveer 2 1/2 jaar geleden Kyra verloren.
Ze was pas 3 1/2 en ik kan soms nog wel eens een potje zitten janken.
Soms zijn er momenten dat ik denk dat ik het verwerkt heb en dan heb ik weer momenten dat ik er weer veel mee bezig ben en dan vooral s'nachts in mn slaap.
Ik droom vaak over haar en dan leeft ze weer en is ze weer samen met Yvar en mij en die dromen zijn zo levendig dat als ik wakker wordt weer heel verdrietig ben omdat het niet de realiteit is.

Rami · Ongelezen bericht door **Rami** » 28 mar 2008 16:53

Ik kan het me heel goed voorstellen dat het verdriet totaal anders is als een hond sterft na een mooi en volwaardig hondenleven (en dus al op zekere leeftijd is) dan als een jonge hond, waar je nog zoveel mee had willen doen en meemaken, dood gaat.
Dan is het niet alleen verdriet maar speelt er ook ongeloof of woede mee. Of het gevoel dat het niet eerlijk, rechtvaardig is. Dat maakt de pijn intenser, dieper, denk ik.
Toen Laika (mijn hondje thuis) stierf was ze zestien en gewoon helemaal op. Het feit dat ze gewoon in haar eigen mandje onder de keukentafel stierf, heeft ook veel pijn verzacht. Al heel gauw konden we aan haar denken met een soort van weemoed. En dat is een veel minder rauwe vorm van verdriet.

Zenda · Ongelezen bericht door **Zenda** » 28 mar 2008 19:16

Daar sluit ik me helemaal bij aan. Joy was bijna 2.
En als ik het over Joy heb, en ik moet zeggen dat ze bijna twee was, nou..... dan schiet ik helemaal vol.

Verder kan ik er wel over praten, maar haar leeftijd!! Dan zeg ik altijd "Twee jaar waar hebben we het over".
Het is anders dan je kan zeggen "Mijn hond heeft een mooi leven achter de rug, hij/zij is 12 jaar geworden". Meestal zeggen ze er nog achteraan "Dat is toch een mooie leeftijd".

Carma · Ongelezen bericht door **Carma** » 28 mar 2008 19:32

Ik ben mijn hondje verloren bij een auto ongeluk. Door de plotselinge dood moest ik er de eerste maanden echt niet aan denken om een andere hond te hebben. Op een gegeven moment begon er toch weer wat te kriebelen en begon ik mij langzaam aan te beseffen dat het tijd werd voor weer een hondje. Luka heeft mij vervolgens geholpen om het laatste beetje verdriet langzaam weg te nemen, al kan ik Chewie (overleden November 2006) nog steeds missen. Ik ben er van overtuigd dat jij ook gaat voelen welke hond bij jou past en wanneer het juiste moment is. Veel sterkte ermee.

Hutsje · Ongelezen bericht door **Hutsje** » 28 mar 2008 19:42

Zenda schreef:Daar sluit ik me helemaal bij aan. Joy was bijna 2.
En als ik het over Joy heb, en ik moet zeggen dat ze bijna twee was, nou..... dan schiet ik helemaal vol. Verder kan ik er wel over praten, maar haar leeftijd!! Dan zeg ik altijd "Twee jaar waar hebben we het over".
Het is anders dan je kan zeggen "Mijn hond heeft een mooi leven achter de rug, hij/zij is 12 jaar geworden". Meestal zeggen ze er nog achteraan "Dat is toch een mooie leeftijd".

ja, inderdaad als ze een mooie leeftijd behaald hebben kan ik er ook niet zo'n drama van maken. en ook nog niet eens als ze bijvoorbeeld kanker hebben en heel jong overlijden. ergens kan ik daar ook nog vrede mee hebben. maar wel als ze zoals pien veel geleden hebben en als je dierenarts na dierenarts bezoekt, men zegt dat er niets aan de hand is en ze uiteindelijk bij de laatste op de operatietafel ingeslapen worden op 3-jarige leeftijd wel.
Hoewel ik het nog zwaar ga krijgen als de tijd komt voor huts, knijp ik nu al in mijn handjes omdat ze deze leeftijd heeft mogen behalen, en omdat ze nog steeds heel gezond en fit is. ze is mijn eerste hond die ik als pup heb gekregen die ouder is geworden dan 8 jaar, van de 9 die ik heb gehad die tot nu toe zijn overleden.

gerda__b · Ongelezen bericht door **gerda__b** » 28 mar 2008 19:56

Dat is idd voor iedereen anders...ik kan alleen maar zeggen volg je gevoel en zie het niet als verraad of wat dan ook...

Gerda

MC65 · Ongelezen bericht door **MC65** » 28 mar 2008 21:45

Bij ons is Sam gestorven op 14 februari en daar kan ik eigenlijk nu pas met anderen over praten zonder te huilen , schrijven ging iets makkelijker. De grote puppy foto die we al in de kamer hadden hangen kan ik bekijken met een glimlach (so leuk) maar de rest van de foto's kan ik nog niet zien . Toevallig zijn bij onze fokker ook puppies geboren op 14-02 , en omdat een koppel zich terug getrokken had konden we een reutje krijgen . Han wilde heel graag , ik voor geen goud ! Er komt wel een nieuwe pup maar pas aan het eind van de zomer of in het najaar . Voor mijn gevoel was het nu gewoon nog te vroeg alhoewel ik sinds deze week af en toe twijfels heb . Het is nu zo stil in huis en had ik ja gezegd was er over 2 weken weer een hele boel leven in de brouwerij geweest !
Aan de andere kant heb ik nog steeds de tranen in mijn ogen als ik anderen zie wandelen met een golden retriever ....
Ik denk ook dat Sam voor ons altijd heel speciaal zal blijven en dat het gemis minder wordt op den duur maar vergeten zullen we hem nooit !

K@ren · Ongelezen bericht door **K@ren** » 28 mar 2008 22:49

Na Myrthe's overlijden op 7-jarige leeftijd (november 2007) is het voor mij wel duidelijk dat er een groot verschil is tussen het verlies van een oude hond die klaar is met zijn leven, of een hond die nog volop in het leven staat.

Juna de Tervueren werd 14 jaar, Reggy een Kooikerhondje werd bijna 17 jaar. Daar leefden we naartoe, we zeiden vaak: hoe lang zouden we ze nog hebben. En toen ze er niet meer waren, was er verdriet en misten we ze wel, maar we hadden er ook helemaal vrede mee, lieten het vrij snel achter ons.

Myrthe mocht nog niet doodgaan. Het was zo plotseling. Na de eerste ziekteverschijnselen is ze een maand later ingeslapen (longkanker). Die zomer had ze haar GG2 examen gehaald, het Trekvogelpad meegelopen (van oost naar west Nederland) en was (leek) in een topconditie.
Haar dood was een schok en daar zal ik nevernooit vrede mee hebben. Ik kan ook nog niet goed tegen foto's en filmpjes van haar. Bij de andere honden keek ik er juist met vertedering naar.

We zijn nu in afwachting van een pup. Die zou dan begin juli moeten komen. En dat is wel goed zo. Niet te snel. Het verdriet om Myrthe zal niet snel slijten, maar er is wel plaats voor een andere hond.
Maar het zal voor iedereen weer anders zijn.

Caro. · Ongelezen bericht door **Caro.** » 28 mar 2008 23:04

Zenda schreef:Daar sluit ik me helemaal bij aan. Joy was bijna 2.
En als ik het over Joy heb, en ik moet zeggen dat ze bijna twee was, nou..... dan schiet ik helemaal vol. Verder kan ik er wel over praten, maar haar leeftijd!! Dan zeg ik altijd "Twee jaar waar hebben we het over".
Het is anders dan je kan zeggen "Mijn hond heeft een mooi leven achter de rug, hij/zij is 12 jaar geworden". Meestal zeggen ze er nog achteraan "Dat is toch een mooie leeftijd".

Voor mij persoonlijk is dat dus ook het grote verschil tussen het overlijden van mijn 3 honden.
Met de één kan ik vrede hebben, een mooie leeftijd en ze was op, met de andere twee is de vrede er niet en dat staat het verwerken heel erg in de weg.
Toch kan ik zeker wel begrijpen als iemand enorm groot verdriet heeft om een hond die een prachtige leeftijd heeft behaald, want dan heeft de hond wel 12, 13 of zelfs meer jaar, een deel van je leven uitgemaakt.

Maar zo jong.... ik blijf het vreselijk vinden, zo oneerlijk allemaal en er komt nooit een antwoord op het waarom.
Op een gegeven moment heb ik bij het verwerken van Tara's dood wel tegen mezelf gezegd 'anders had je Kaya niet gehad' om ergens een soort van antwoord en berusting proberen te vinden.
In Puchu herken ik best wel veel karaktertrekjes van Moritz en ook dat vind ik weer heel fijn.

tekkel · Ongelezen bericht door **tekkel** » 29 mar 2008 14:50

Rami schreef:Ik kan het me heel goed voorstellen dat het verdriet totaal anders is als een hond sterft na een mooi en volwaardig hondenleven (en dus al op zekere leeftijd is) dan als een jonge hond, waar je nog zoveel mee had willen doen en meemaken, dood gaat.
Dan is het niet alleen verdriet maar speelt er ook ongeloof of woede mee. Of het gevoel dat het niet eerlijk, rechtvaardig is. Dat maakt de pijn intenser, dieper, denk ik.
Toen Laika (mijn hondje thuis) stierf was ze zestien en gewoon helemaal op. Het feit dat ze gewoon in haar eigen mandje onder de keukentafel stierf, heeft ook veel pijn verzacht. Al heel gauw konden we aan haar denken met een soort van weemoed. En dat is een veel minder rauwe vorm van verdriet.

Ja precies.
Mijn ouwe Mies (foto in avatar) ging vorig jaar dood toen ze op tien dagen na 14 was. Het grote verdriet had ik toen al achter de rug: de laatste twee weken van haar leven toen ze was getroffen door een heel nare ziekte. Haar dood was een opluchting, en er waren alleen nog heel fijne herinneringen.

19 dagen later had ik Eebje in huis

Geen vervanging, maar gewoon een andere geweldige hond

Marie-Josée

Caro. schreef:Toch kan ik zeker wel begrijpen als iemand enorm groot verdriet heeft om een hond die een prachtige leeftijd heeft behaald, want dan heeft de hond wel 12, 13 of zelfs meer jaar, een deel van je leven uitgemaakt.
.

Ja precies, daarom is dat verdriet vaak soms nog dieper, maar toch anders.Voor de hond zelf kun je er dan waarschijnlijk eerder vrede mee hebben.
Bruno is al 14 jaar in ons gezin en heeft de kinderen mee zien opgroeien, ik moet er nog niet aan denken dat hij er ooit niet meer zal zijn maar toch leven we nu een beetje bij de dag.Heel dubbel.
Falco was twee toen we hem in lieten slapen en dat vergeet je nooit meer.

chester · Ongelezen bericht door **chester** » 29 mar 2008 22:10

K@ren schreef:Na Myrthe's overlijden op 7-jarige leeftijd (november 2007) is het voor mij wel duidelijk dat er een groot verschil is tussen het verlies van een oude hond die klaar is met zijn leven, of een hond die nog volop in het leven staat.

Juna de Tervueren werd 14 jaar, Reggy een Kooikerhondje werd bijna 17 jaar. Daar leefden we naartoe, we zeiden vaak: hoe lang zouden we ze nog hebben. En toen ze er niet meer waren, was er verdriet en misten we ze wel, maar we hadden er ook helemaal vrede mee, lieten het vrij snel achter ons.

Myrthe mocht nog niet doodgaan. Het was zo plotseling. Na de eerste ziekteverschijnselen is ze een maand later ingeslapen (longkanker). Die zomer had ze haar GG2 examen gehaald, het Trekvogelpad meegelopen (van oost naar west Nederland) en was (leek) in een topconditie.
Haar dood was een schok en daar zal ik nevernooit vrede mee hebben. Ik kan ook nog niet goed tegen foto's en filmpjes van haar. Bij de andere honden keek ik er juist met vertedering naar.

We zijn nu in afwachting van een pup. Die zou dan begin juli moeten komen. En dat is wel goed zo. Niet te snel. Het verdriet om Myrthe zal niet snel slijten, maar er is wel plaats voor een andere hond.
Maar het zal voor iedereen weer anders zijn.

Chester is eigenlijk ook wel onverwachts overleden. Ik had zelf nog wel de hoop dat ze hem konden opereren. Maar tijdens de kijkoperatie bleek dat de kanker te ver om zijn algvleesklier zat en een operatie daaraan niet kon. We konden toen kiezen om hem daar in te laten slapen maar wij hebben altijd gezegt als de dag kom dan gaan ze hoe dan ook naar huis. We hebben er ook voor gekozen om hem gelijk de zelfden middag in te laten slapen. En die uren tot dat het gebeurden was erg lang en ook wel raar omdat Chester eigenlijk nog aan het bijkomen was en jankten constant. Hij kon niet tegen morfine en daardoor bleef hij janken. Ik kon hem niet troosten omdat ik wist dat hij binnen 2 uur er niet meer zou zijn. Hij is 11 jaar geworden (in april zou hij 12 geworden zijn) We wisten wel dat ooit de dag zou komen maar dan over 3 jaar.
Misschien dat het ook wel komt omdat mijn vorige hond 15 jaar is geworden en dan heb je die leeftijd toch ingedachten.

chester · Ongelezen bericht door **chester** » 29 mar 2008 22:16

Marie-Josée schreef:
Caro. schreef:Toch kan ik zeker wel begrijpen als iemand enorm groot verdriet heeft om een hond die een prachtige leeftijd heeft behaald, want dan heeft de hond wel 12, 13 of zelfs meer jaar, een deel van je leven uitgemaakt.
.
Ja precies, daarom is dat verdriet vaak soms nog dieper, maar toch anders.Voor de hond zelf kun je er dan waarschijnlijk eerder vrede mee hebben.
Bruno is al 14 jaar in ons gezin en heeft de kinderen mee zien opgroeien, ik moet er nog niet aan denken dat hij er ooit niet meer zal zijn maar toch leven we nu een beetje bij de dag.Heel dubbel.
Falco was twee toen we hem in lieten slapen en dat vergeet je nooit meer.

Daar ben ik het wel mee eens je heb van alles met hem mee gemaakt maar je weet toch dat het ooit gaat komen.
Voor chester was dit ook beter als we niks hadden gedaan had hij alleen maar geleden en dat wilden we ook niet. Daarvoor gaven we te veel om hem. Dan zou je het alleen voor je zelf doen en niet voor hem.
Maar het is ook de mannier waarop het gegaan is dat me nog dwars zit. En ja, daar kan je niks meer aan veranderen.

Sassie · Ongelezen bericht door **Sassie** » 30 mar 2008 14:06

Er staat geen tijd voor verwerking, maar alles slijt.
Ik heb bijna 8 jaar geleden een, voor mij, heel bijzondere kat in moeten laten slapen en ik denk dat ik er na 5 jaar nog om kon huilen. Nu heeft het eindelijk een plekje en kan ik zonder tranen naar zijn foto kijken.
Dat wordt nog wat als ik Wolf ooit ga verliezen..

Zenda · Ongelezen bericht door **Zenda** » 30 mar 2008 19:01

Sassie schreef:Er staat geen tijd voor verwerking, maar alles slijt.

Daar heb je helemaal gelijk in. Het ene dier is specialer voor je dan de andere, ook is elk mens anders. De een is nuchterder dan de andere.
Geef het de tijd, geef het de kans om het te verwerken, wat is er fout aan om te huilen als je aan je hond denkt, of als je zijn/haar foto ziet. Ik denk dat als je meer rouwt en er helemaal open voor staat dat het proces dan wel wat sneller gaat.

chester · Ongelezen bericht door **chester** » 30 mar 2008 21:03

Inge O schreef:
chester schreef: Maar het is ook de mannier waarop het gegaan is dat me nog dwars zit. En ja, daar kan je niks meer aan veranderen.
dit is nou niet meteen een onderwerp waarbij je met kritiek moet aankomen (en zo is het dus ook niet bedoeld), maar zou het niet voor chester én jullie vreedzamer geweest zijn om te vanuit de anesthesie te kunnen 'vertrekken'?

ik zie het niet als kritiek hoor.
maar ik moest Chester wel thuis in laten slapen omdat wij nog Odie hebben. En we hadden al gehoord dat je anders een probleem kan krijgen met de anderen hond. Ze gaan dan hun maatje zoeken en vooral omdat hij al 11 jaar zijn maatje was is het voor Odie natuurlijk ook raar als we ineens zonder Chester terug zouden komen.
Mijn zoontje van 4 snapten al niet dat Chester er niet meer was. We hadden hem er niet bij toen we hem in lieten slapen.
maar het zou wel vreedzamer zijn geweest alleen hadden we de mogelijkheid niet. En misschien zijn er die dit te ver vinden gaan maar wij wilden gewoon geen problemen met Odie.

dragonsstarr

Ik heb in 2004 luna in laten slapen en daar heb ik ook heel lang over gedaan voordat ik dat had verwerkt, ze was veel te jong en daar had ik het moeilijk mee. Nu in Dec 2007 heb ik Little in laten slapen en die was 13,5 jaar oud, dat was anders, ik was er echt kapot van maar aan de ene kant was ik blij dat ze zo oud was geworden. Nog geen anderhalve maand na Little heb ik Ginger in moeten laten slapen, en toen merkte ik pas hoe kapot ik nog was van Little, ook ginger was veel te jong en daar heb ik alles voor gedaan wat ik kon doen en dat maakt het allemaal nog erger denk ik. Ik moet zeggen dat ik nu nadat Gin dood is het moeilijker heb, dat is denk ik omdat die 2 dicht op elkaar zijn overleden. Ik mis ze echt enorm, Little en Gin waren 2 speciaaltjes voor me. Ook ik huil nog regelmatig om ze, zeker als bepaalde liedjes op staan. Vandaag op show vroegen er ook een paar mensen om en toen schoten me ogen weer vol, terwijl ik er soms weer met droge ogen over kan praten.
Iets verliezen waar je veel van houd verwerk je niet zomaar, zoiets moet idd slijten en het moet een plekje krijgen. De een doet daar langer over als de ander.

bernersennenfan · Voor altijd in ons hart..In loving memory Bob 06/12/2002-11/5/2007

Nooit, tenminste dat ervaar ik. Je kunt het wel beter een plekje geven op den duur

ridgebackfan

het verdriet blijft altijd,

maar de scherpe kantjes gaan eraf.
Jenga hebben we in laten slapen in nov 2003, we zagen dit aankomen en ik had er vrede mee, ook al waren we heel verdrietig( half jaar later kon ik bij foto nog meteen janken) binnen een maand kwam heel toevallig het juiste pupje vrij en hier hebben we nooit spijt van gehad.Nu kan ik met heel fijn gevoel over hem praten en zelfs weer video kijken van hem
Vorig jaar september is Saba vlak na de narcose aan complicaties door de narcose gestorven, dit was zo heftig en zo`n verdriet dat was veel erger voor de verwerking, ook de boosheid waarom dit bij ons moest gebeuren, jank nu nog meteen als ik er aan denk. Dit zal voor de verwerking veel langer duren denk ik.
Maar ook in dec begon het toch weer te kriebelen om een tweede erbij te hebben, twee honden hebben zoveel aan elkaar.
Dus vanaf januari hebben we er een herplaats teefje bij van 5 jaar.
ook al zal dit nooit zo worden als de andere twee samen ( die waren zo klef met elkaar) het is een lekker stel bij elkaar en geen spijt dat we nu alweer een andere hond erbij hebben.
Dit kan toch weer veel afleiding en vreugde geven, ondanks het verdriet wat je blijft houden

Addy · Ongelezen bericht door **Addy** » 31 mar 2008 11:54

chester schreef:
Inge O schreef:
chester schreef: Maar het is ook de mannier waarop het gegaan is dat me nog dwars zit. En ja, daar kan je niks meer aan veranderen.
dit is nou niet meteen een onderwerp waarbij je met kritiek moet aankomen (en zo is het dus ook niet bedoeld), maar zou het niet voor chester én jullie vreedzamer geweest zijn om te vanuit de anesthesie te kunnen 'vertrekken'?
ik zie het niet als kritiek hoor.
maar ik moest Chester wel thuis in laten slapen omdat wij nog Odie hebben. En we hadden al gehoord dat je anders een probleem kan krijgen met de anderen hond. Ze gaan dan hun maatje zoeken en vooral omdat hij al 11 jaar zijn maatje was is het voor Odie natuurlijk ook raar als we ineens zonder Chester terug zouden komen.
Mijn zoontje van 4 snapten al niet dat Chester er niet meer was. We hadden hem er niet bij toen we hem in lieten slapen.
maar het zou wel vreedzamer zijn geweest alleen hadden we de mogelijkheid niet. En misschien zijn er die dit te ver vinden gaan maar wij wilden gewoon geen problemen met Odie.

Hopie is ook tijdens de operatie overleden, ge-euthaniseerd en wij hebben haar meegenomen naar huis, daar hebben de meeste van onze honden even aan haar gesnuffeld en we hadden er drie die echt wegdeinsden.

Caro. · Ongelezen bericht door **Caro.** » 31 mar 2008 12:01

Addy schreef:
chester schreef:
Inge O schreef:
chester schreef: Maar het is ook de mannier waarop het gegaan is dat me nog dwars zit. En ja, daar kan je niks meer aan veranderen.
dit is nou niet meteen een onderwerp waarbij je met kritiek moet aankomen (en zo is het dus ook niet bedoeld), maar zou het niet voor chester én jullie vreedzamer geweest zijn om te vanuit de anesthesie te kunnen 'vertrekken'?
ik zie het niet als kritiek hoor.
maar ik moest Chester wel thuis in laten slapen omdat wij nog Odie hebben. En we hadden al gehoord dat je anders een probleem kan krijgen met de anderen hond. Ze gaan dan hun maatje zoeken en vooral omdat hij al 11 jaar zijn maatje was is het voor Odie natuurlijk ook raar als we ineens zonder Chester terug zouden komen.
Mijn zoontje van 4 snapten al niet dat Chester er niet meer was. We hadden hem er niet bij toen we hem in lieten slapen.
maar het zou wel vreedzamer zijn geweest alleen hadden we de mogelijkheid niet. En misschien zijn er die dit te ver vinden gaan maar wij wilden gewoon geen problemen met Odie.
Hopie is ook tijdens de operatie overleden, ge-euthaniseerd en wij hebben haar meegenomen naar huis, daar hebben de meeste van onze honden even aan haar gesnuffeld en we hadden er drie die echt wegdeinsden.

Dat is inderdaad een alternatief en zo hebben wij het ook gedaan, al hadden wij geen keuze omdat Moritz er zo ernstig aan toe was en de dierenarts niet op korte termijn naar ons toe kon komen.

Moritz is ook bij de dierenarts ingeslapen en wij hebben hem mee naar huis genomen en in de huiskamer neergelegd.
Ik ging bij hem zitten en toen kwam Kaya bij me zitten, ze legde haar kop tegen mij aan en zo hebben we even bij Moritz gezeten. Daarna is ze op een kleine afstand bij hem gaan liggen.

De katten vond het overigens doodeng en maakte een grote boog om Moritz heen.

Kaya wist zo ook voldoende. Het is dus m.i. niet de enige optie om een hond ter wille van je andere hond, thuis te laten inslapen.

Jose · Ongelezen bericht door **Jose** » 31 mar 2008 12:02

de moord op mijn 3 honden is nu ruim 10 jaar geleden
het gaat nu en geef het een plekje
maar af en toe komt die angst en woede terug
dus hier slijt het NOOIT

wel vind ik in mijn huidige honden heel veel liefde
ik geef en krijg terug
en ben dankbaar dat ze in mn leven zijn gekomen

Suzan · Ongelezen bericht door **Suzan** » 31 mar 2008 16:28

De pijn moet langzaam slijten. Het verdriet wordt op den duur minder, het verdriet blijft wel maar je kunt er mee leven. Je moet wel. Ik heb meer dan twintig honden verloren, we hebben veel honden en dan krijg je dat, en het verdriet is er nog altijd. Ik denk elke dag aan ze maar ook geniet ik van de honden die nu nog bij ons zijn. Ik heb nu ook twee oudjes voor wie dit jaar het laatste jaar wel zal zijn, ik moet niet denken aan de dag dat ze er niet meer zijn maar ik weet ook dat mijn verdriet om hen op den duur ook weer slijten zal. Je moet met de levende honden weer verder en de honden die er niet meer zijn zitten voor altijd in mijn hart. Ik weet uit ervaring dat als er een nieuw hondje komt dat je daar dan met volle teugen van geniet.

Brindlecardi

Ik ben ontzettend blij dat ik nog geen hond heb moeten laten gaan, en ik hoop dat we van Osa ook nog een tijdje mogen genieten, ook al leef je wel steeds bewuster met de gedachte. Iedere dag is sowieso een cadeau'tje, maar met een oudere hond helemaal. Toen ik 4 was is onze vorige golden van 8 jaar ingeslapen, die had ernstige miltkanker, maar dat heb ik dus niet bewust meegemaakt ( Logisch ).

Ingrid48 · Ongelezen bericht door **Ingrid48** » 31 mar 2008 18:24

Ik denk ook dat het verdriet nooit helemaal weggaat, het slijt wel...

Ik ben gelukkig nog in het bezig van ons eerste hondje, maar mijn eerste paard heb ik moeten laten inslapen en wat was ik daar ziek van

Ik heb daarna eigenlijk veel te snel mijn tweede paard gekocht omdat ik het zo naar vond om meteen uit mijn werk thuis te zitten en niet met een paard bezig te zijn. Ik miste Snow zo erg...

en dus mijn 2e paard te snel gekocht, achteraf was het niet zo'n goede keus, dus ik zou even rustig te tijd nemen voordat je weer aan een hond begint

Sterkte!

groetjes, Ingrid

chester · Ongelezen bericht door **chester** » 31 mar 2008 23:39

Caro. schreef:
Addy schreef:
chester schreef:
Inge O schreef: dit is nou niet meteen een onderwerp waarbij je met kritiek moet aankomen (en zo is het dus ook niet bedoeld), maar zou het niet voor chester én jullie vreedzamer geweest zijn om te vanuit de anesthesie te kunnen 'vertrekken'?
ik zie het niet als kritiek hoor.
maar ik moest Chester wel thuis in laten slapen omdat wij nog Odie hebben. En we hadden al gehoord dat je anders een probleem kan krijgen met de anderen hond. Ze gaan dan hun maatje zoeken en vooral omdat hij al 11 jaar zijn maatje was is het voor Odie natuurlijk ook raar als we ineens zonder Chester terug zouden komen.
Mijn zoontje van 4 snapten al niet dat Chester er niet meer was. We hadden hem er niet bij toen we hem in lieten slapen.
maar het zou wel vreedzamer zijn geweest alleen hadden we de mogelijkheid niet. En misschien zijn er die dit te ver vinden gaan maar wij wilden gewoon geen problemen met Odie.
Hopie is ook tijdens de operatie overleden, ge-euthaniseerd en wij hebben haar meegenomen naar huis, daar hebben de meeste van onze honden even aan haar gesnuffeld en we hadden er drie die echt wegdeinsden.
Dat is inderdaad een alternatief en zo hebben wij het ook gedaan, al hadden wij geen keuze omdat Moritz er zo ernstig aan toe was en de dierenarts niet op korte termijn naar ons toe kon komen.

Moritz is ook bij de dierenarts ingeslapen en wij hebben hem mee naar huis genomen en in de huiskamer neergelegd.
Ik ging bij hem zitten en toen kwam Kaya bij me zitten, ze legde haar kop tegen mij aan en zo hebben we even bij Moritz gezeten. Daarna is ze op een kleine afstand bij hem gaan liggen.

De katten vond het overigens doodeng en maakte een grote boog om Moritz heen.

Kaya wist zo ook voldoende. Het is dus m.i. niet de enige optie om een hond ter wille van je andere hond, thuis te laten inslapen.

Klopt dit kon ook een keuze zijn. Alleen zou ik dan waarschijnlijk mijn auto niet meer in gaan zonder de gedachte van een overleden hond op de achterbank. We moesten namelijk nog dik een uur in de auto voor dat we thuis waren. Denk ook niet dat ik dat aan zou kunnen. En ik vond het ook wel fijn dat hij gewoon thuis kon inslapen alleen de mannier waarop speelt dan weer tegen.
maar ik merk wel dat ik nu met het schrijven en lezen van jullie verhalen ook aan het verwerken ben.

Remina · Ongelezen bericht door **Remina** » 01 apr 2008 10:31

Het slijt op den duur wel.
Ik was iets van 12 jaar geloof ik..toen we onze berner senner lieten inslapen ( ouderdom, ze was helemaal op ) maar soms denk ik er nu nog weleens aan, vooral als ik zo'n filmpje kijk van de the rainbow bridge.. en ik ben 26 nu.

wanneer gaat het verdriet over?

Re: wanneer gaat het verdriet over?

verdriet