ranetje schreef:
Ik geloof ook niet in van nature kindvriendelijke honden.
Ik geloof wel in door mensen veroorzaakte kind
onvriendelijkheid.
Een klein kind is niet ranghoger dan de hond.
Hij heeft een afgeleide hogere rang als de ouders (of een andere volwassen huisgenoot) aanwezig zijn.
Als een kind al kruipend trekt aan de poot van een hond en de hond gromt is dat een teken dat de hond dat niet waardeert.
Bestraf je het grommen van de hond en laat je het kind voortgaan met trekken dan schep je zelf het probleem en zal je er inderdaad verstandig aan doen de hond over te plaatsen.Liefst zo snel mogelijk.
Anders zit de nieuwe eigenaar helaas wel opgescheept met een kindonvriendelijk gemaakte hond. Dat is zeer spijtig.
(beetje kort door de bocht, maar ff voor de duidelijkheid
)
Ben het niet helemaal met je eens. Ik wil niet dat mijn hond gromt naar mijn kinderen, doet ie dat wel dan krijgt ie op zijn sodemieter.
Dat bepaal ik namelijk en niet hij.
Ik wil ook niet dat mijn honden naar elkaar grommen of met elkaar vechten. Ik ben de baas en ik wil dat niet hebben .
En dan praat ik uiteraard over normale situaties, dus niet dat 1 van mijn honden door 1 van mijn kinderen getreiterd wordt maar gewoon in de normale omgang.
Als voorbeeld: mijn Mastiff was bijna 7 jaar oud toen mijn oudste geboren werd. Hij was een hele rustige stabiele hond, maar hield absoluut niet van kinderen. Op het moment dat mijn oudste, bijna 1 jaar oud, met steun langs de muur begon te lopen en voor het eerst in de buurt van de Mastiff kwam begon deze tegen hem te grommen. Ik zat erbij en heb de hond ongelooflijk op zijn sodemieter gegeven. Toen wist hij dat
ik dat dus absoluut niet wilde hebben. Hij heeft daarna nog bijna 6 jaar met (uiteindelijk) 2 kids samengeleefd in ons huis. Nooit fout gegaan. Hij ging de kids zoveel mogelijk uit de weg en uiteraard liet ik de kinderen nooit alleen met hem en de andere honden.
Hierna had ik een scheet van een Bullmastiff. Héél kindvriendelijk, als pup in ons gezin gekomen en stapelgek op kinderen. Na 4 jaar ging het met hem dus wel fout. De hond schrok plotseling wakker en beet mijn jongste, die kort bij hem zat, van schrik in het gezicht. Ik zat er nota bene naast toen het gebeurde. Echt 100% puur van schrik, waarna hij zich weer ongans schrok dat ie dat jochie had gebeten.
Gevolg mijn jongste zal zijn hele leven de littekens in zijn gezicht houden. Schuld van het kind of van de hond... Néé beiden deden niets verkeerd, het was een ongelukkige samenloop van omstandigheden die
ik had kunnen voorkomen, gewoon door allerter te zijn, maar ik was "in slaap gesust" omdat ik deze hond niet als een gevaar voor mijn kinderen zag. Ik heb deze hond overigens wel met heel veel pijn in mijn hart herplaatst. Om een heleboel redenen (oa een echtgenoot die toch al niet van honden houdt en al het vertrouwen in deze hond kwijt was, een héél goed en voor mij bekend herplaatsadres, het risico ,gezien de leeftijd van de kinderen, dat het toch weer zou kunnen gebeuren en nog een aantal redenen).
Dus kindvriendelijk of kindonvriendelijk, de eindverantwoordelijke is altijd de ouder. En een ongeluk zit in een klein hoekje zeg ik door schade en schande wijs geworden.