Vandaag heb ik Inge gebeld om de pup af te zeggen.

Ik ben zó met beide voetjes op de grond gezet wat betreft Bassie.
Tuurlijk wist ik dat bassie 13 was....maar bassie was geen 13 jarig hondje. Niet lichamelijk gezien en niet qua koppie. Oke...wel (wat) doof maar geen oud hondje.
Ik ben toen (dik een jaar geleden) vol vertrouwen op de wachtlijst gegaan...Bassie had geen last van ouderdomskwaaltjes , liep elke dag nog anderhalf uur de wandeling mee al sprintend en doen..kortom lekker in zijn vel.
Na de operatie merk ik aan Bas dat het langer duurt om te herstellen hiervan. Is ineens op slag een oud hondje. Manneke plast veel, kan het niet meer goed ophouden en hoor ik getippel op het laminaat ren ik naar de achterdeur om hem naar buiten te laten om te plassen. Vaak gaat dit dan goed maar ook vaak dat ie het in huis al verliest. Ophouden lukt niet mee altijd.
Vind ik niet erg,hoor..maar plotseling is daar het besef dat ie ouder is en heb je zorgen om Bassie.
In hoeverre verbetert zich alles, en ik denk /hoop dat ie wel weer verbetert en weer redelijk op zijn oude niveau terecht komt (afgezien van misschien idd niet meer altijd op kunnen houden van zijn plas)misschien krijgt ie over een paar maandjes een ander ongemak...? Die kans is , zie ik nu in, reeël. Hoe sta ik dan tov bassie..tov de pup waar ik ook alles zo goed mogelijk bij wil doen en waar de opvoeding ook veel tijd en energie kost die de pup ook verdient.
En ja...ik denk/weet dat ik me schuldig zou voelen.
Terecht of niet terecht

De pups zijn er binnenkort..ik vond dat ik ,voordat de pups geboren gaan worden, ik een besluit maken moest.
Dat was het meest eerlijke naar Inge toe, naar mijn mening.
Ik heb mezelf vaak de vraag gesteld de afgelopen dagen : hoe Bassie nu is, zou ik me dan op een wachtlijst voor een pup zetten ?
En het antwoord was: nee.
Dus dat was eigenlijk het antwoord ook op de vraag : kan ik nu een pup nemen en het zo voor elkaar zien te breien dat mijn gevoel daar goed over is..naar bassie en naar de pup ? Ik ben bang van niet.
Hoe rot ik me ook voel , hoe moeilijk ik het ook had dit Inge te vertellen vanmiddag en hoe rot ik me naar Inge toe voel.....ik denk dat ik de juiste beslissing gemaakt heb.
Bassie wordt alsnog minstens 18 hoor....maar na die tijd heb ik nog tijd genoeg voor een evt pup....nu is toch voor mijn gevoel het moment niet daar.

Ook al heb ik deze beslissing gemaakt ...ik blijf natuurlijk alles volgen wat betreft Sette en straks haar prachtige pups.
En zal toch ook meegenieten van alle vreugdekreten die we ongetwijfeld gaan horen van Inge en Tamara !