Mijn mooie lieve maffe scheet heeft de reis gemaakt en hopelijk is ze nu aan de overzijde waar zij haar oude maatjes weer ontmoet.
Het meisje kwam hier omdat zij een plekje nodig had en ik zoiets had van kom maar. Het ging meteen verkeerd tussen haar en Scar en die twee konden elkaar niet luchten of zien. Vechten kon ze als de beste, plassen en poepen in huis ook (zij was niet zindelijk). Die twee vlogen elkaar radicaal in de haren en dat was voor mij de druppel, de 1 had 120 hechtingen en de ander 80. Witheet was ik en het was de druppel. Na ze allebei enorm op hun donder te hebben gegeven, nam ik een besluit, Milk zou een ander huis gaan krijgen. Gevoelsmatig had ik alles geprobeerd en geaccepteerd onder het mom van, dat grietje weet niet beter.
Milk ging het kennel in en Scar werd opgesloten in de kamer. De volgende dag merkte ik dat er een verandering was bij beide honden, kan dat niet beschrijven maar ik merkte het wel.
Dus toch maar weer een poging wagen en vanaf dat moment was het dikke mik tussen die twee, ongelofelijk.
In de loop der jaren hebben we heel wat meegemaakt, het komen en gaan van dieren die zij meteen onder haar hoede nam, of het nu een rat was of een hond, zij moederde wel.
De konijnen die bij haar in de mand sliepen terwijl de ratten over haar heen liepen, honden die zij opvoedde alsof het haar pups waren, het was gewoon machtig.
Zo groot als zij was zoveel liefde gaf zij aan iedereen. Milk trooste, knuffelde, die was er gewoon, zo simpel als zij was. Juist het simpele van haar maakte dat als je haar kon dat je weg was van haar, geen besef dat zij groot was kroop ze op schoot, geen besef dat zij zwaar was stond ze altijd en eeuwig op je teen.
Wij hebben bij alles wat ze deed in een deuk gelegen al was het soms om te janken. De frituurpan omgooien en leeg vreten zodat wij al glibberend en glijdend ons huis in kwamen. Met de gedekte tafel en al er vandoor gaan ook zo een leuke. Denken dat zij door het kattenluik kon verdwijnen en uiteindelijk uitgezaagd moest worden, allemaal van dat soort dingen had die muts.
Niets kon haar van slag brengen of maakte indruk.
En toen, toen kwam die ellendige kennelhoest die mijn tank versloeg, mijn grote stoere meid onderuit gehaald door een rottige ontsteking. Een hufterig virusje die het nodig vond om mijn meisje mee te nemen voor altijd. Nooit meer kunnen knuffelen, nooit meer een tand door mijn lip, een blauw oog, gebroken vingers, blauwe tenen.
Ik ga je missen griet, heel erg missen.
Doe de heren boven de groeten en pas daar goed op alle forumhondjes die je voor zijn gegaan.
Meisje, het gaat je goed, ik hou van je
