Baily schreef:Mijn antwoord op vraag 1 is dat je ook een wat zelfverzekerdere hond goed de baas kunt zonder lichamelijke correcties en ook zonder letterlijk het gevecht aan te gaan.
Vraag 2 ;Dat je af en toe weer duidelijk moet maken hoe de rangorde is, komt vaak vooral (bij mijn hond dan) omdat ik zelf de touwtjes te veel heb laten vieren. Dus dan gaat het op een gegeven moment goed, en dan denk je "ach, kan wel". Maar op een gegeven moment moet je daar toch wel weer op terug komen.
Dus als je duidelijk bent en blijft zou je theoretisch gezien, dit soort momenten dat je weer moet laten merken wie de baas is, niet hebben. Alleen is bijna niemand zo vreselijk consequent.
Ik denk dat je zelfverzekerde honden vooral goed de baas kunt door een hele goede relatie met ze op te bouwen en te onderhouden. Dan doet een hond graag iets voor je, en daar kun je dan gebruik van maken. Dat zie ik als HET allerbelangrijkste.
Hier sluit ik me helemaal bij aan.
Bij Saar hoef ik me niet druk te maken om rangorde, ik heb Saar ook nooit op enig manier 'weer even duidelijk moeten maken' hoe de feiten liggen. Ik heb Saar ook nog nooit op lichamelijk gecorrigeerd, ook niet door een duwtje, of een klein knijpje her en der. Als ik Saar corrigeer raak ik haar nooit aan, een beetje boos "eheh" doet het altijd. Zelfs alleen naar haar kijken doet het 'm vaak al, behalve als er mensen- of paardenpoep in het spel is. Als ze al staat te vreten moet ik wel even naar haar toelopen en dan boos "Nee" zeggen. Da's de allersterkste correctie voor Saar.
Moos heeft af en toe zijn periodes dat hij eeeeeeeeven kijkt of hij misschien, wellicht, eventueel eens iets langer over het hierkomen zou kunnen doen. Dat is eigenlijk de enige hint dat ik de touwtjes weer even wat strakker aan moet trekken. Het is niet zo dat hij dan zelf dingen gaat regelen, of gaat grommen als ik op de bank wil ofzo
, maar als ik hem roep en hij komt een paar keer achter elkaar op een slakkentempo, en dan weet ik dat we weer even wat duidelijker moeten zijn.
Moos wordt een paar keer per jaar ook wel even ergens geknepen, en heel, heel pissig toegesproken. Dan ben ik ook echt ontzettend pissig, dus dat gaat me dan erg makkelijk af
Bij Moos gebruik ik dus heel soms weleens een lichamelijke correctie, maar dat vind ik dan ook weer wat anders dan echt lichamelijk het gevecht aangaan.
Wat me nog opviel in jouw stukje, Baily, is de basis van een goede band met de hond. Ik heb bij Moos heel sterk het idee dat hij daarom met me meehobbelt en naar me luistert. Met Moos heb ik heel sterk dat gevoel van wederzijds vertrouwen en weten wat je aan elkaar hebt, waardoor het werkt samen.
Bij Saar heb ik veel meer het idee dat zij echt alles goed doet omdat ze zichzelf zo laag inschat dat ze niet anders kan zeg maar.
Of, laat ik het zo zeggen; ik denk dat je met een hondje als Saar een vrij beroerde band kan hebben zonder dat je daar 'last' van hebt. Ik denk dat je met Moos dan echt een probleem gaat krijgen.
ben ik of zijn mijn honden nu erg zielig???
