Moderator: moderatorteam
Het is ook een kwestie van opletten, en fouten voorkomen.MARC_S schreef:Wuilus kon ook gewoon los op straat, dat terwijl ze wel wilde vechten of mensen soms minder vond.
Ik moest wel opletten dat ze niet ineens ver weg was maar als ik mijn koppie erbij hield was een simpel NEE of HALT genoeg om haar onder controle te houden.
Alleen uitvallende honden of honden die ineens voor je staan waren een probleem, maargoed wat kan je verwachten van je hond?
Ca Cajuina schreef: Ik zie je punt. En wat als het nu een oudere hond betreft? Maak jij nooit gebruik van een negatieve prikkel bij het ombuigen van gedrag? En waarom niet?
Ik kan goed begrijpen dat je hierdoor anders bent gaan denken. Als je het zo bekijkt heeft ze je achteraf een ontzettend mooi cadeau gedaan.Eline* schreef:Ik moet hierover nadenken, want het is natuurlijk kul te zeggen dat ik nooit gebruik maak van een aversieve prikkel. Ik ben ook mens en onze primaire reactie op iets waarvan je wilt dat het stopt is corrigeren.
Ik denk dat mijn enorme terughoudendheid met correctie's erin is gesleten door Laika. Laika kon ik niet straffen..punt!
Al het ongewenste gedrag wat Laika had..en dat was echt verdomd veel, heb ik om moeten buigen. Het is voor mij een manier van denken en een manier van omgaan met geworden. Mijn totale automatisme om als eerste te corrigeren is weg. Wel begreep Laika rangordegedoe en daarin kon ik haar wel corrigeren. Zij heeft mij de scheidslijn tussen wat een hond als vanzelfsprekend begrijpt en wat niet feilloos laten ontdekken en zien.
Ik vind dit wel heel mooi om te lezen. Ik denk namelijk dat er maar weinig mensen zijn die nadenken wat ze willen bereiken met hun beloning of correctie. Ik vind het echt een sport om zo te reageren dat ik inderdaad dat gedrag krijg wat ik verlang. Het resultaat is wel dat je inderdaad continue aan het denken bent over hoe te handelen maar je leert je hond daardoor wel goed kennen.Eline* schreef:Verder ben ik me erg bewust van wat ik doe en waarom.
Ik ben echt niet een doetje met mijn hond. Laatst dook Nelson op een herder om te vechten. Toen heb ik hem echt genadeloos hard aangepakt, omdat ik simpwel niet wil dat hij vecht. Hij ontwijkt maar en houdt zijn gemak. Mijn doel van zo'n harde correctie is dat hij peukjes schijt om de volgende keer een gevecht te beginnen waar ik bij ben. Hij is nog nooit begonnen met vechten en is verder erg sociaal, dus die ene eerste keer dat hij in mijn bijzijn denkt te kunnen stunten drukken we hopelijk voor eens en voor altijd de kop in. Ik corrigeer op dat moment om hem bang te maken. Niks meer en niks minder, want ik hoop dat hij leert vermijden.
Het is dus echt niet zo dat ik nooit corrigeer.
Ik corrigeer als gedrag zelfbelonend is en de hond het om die reden zal blijven doen. Dan gebruik ik aversieve prikkels.
Verder ben ik gewoon zelf getraind op het voorkomen en begeleiden. Juist ook bij oudere honden.
Hier ben ik het helemaal met je eens. Ik begrijp nu denk ik beter wat je bedoelt. Hoewel ik meer corrigeer in mijn dagelijks leven dan dat jij doet betekent dat niet dat ik dat ook zou doen bij een hond die daar niet goed op reageert. Een leuk voorbeeld is onze reu en het staffie dat we hebben. Conan is een echte lobbes maar een ventje met dominante trekjes. Het is een schat van een hond maar behoeft een redeljk streng regiem. Akira aan het andere kant is een (naar mensen toe) zachtaardig dingetje. Je kan op haar ook niet "boos" worden omdat zij erg snel onder de indruk is. Met deze twee honden ga ik ook heel anders om. Conan heeft meer regels wat hij niet mag en die zijn ook erg strikt en Akira laten we meer zien wat ze wel mag omdat ze anders een heel bedrukt hondje word.Eline* schreef:Straks krijg ik een nieuw teefje in handen waarvan ik niets weet en ik haal het echt niet in mijn pan om pam vanaf dag 1 te gaan lopen corrigeren. Ik pieker er niet over. Ik begeleid en leer haar wat ik wil zien, net als een pup. Ik leer haar kennen in wat ze leuk vindt en hoe ik haar kan prikkelen om iets te doen voor me.
Vertrouwen..vertrouwen vind ik de basis van iedere werkende relatie. vertrouwen ontstaat in mijn ogen pas volledig als een dier kan anticiperen.
Dat betekent dat als je iets fout doet, je weet wat je fout doet en de keuze kan maken om het te herstellen of om door te gaan en dan dus ook weet dat je op je kop krijgt.
