Ca Cajuina schreef:
Ik zie je punt. En wat als het nu een oudere hond betreft? Maak jij nooit gebruik van een negatieve prikkel bij het ombuigen van gedrag? En waarom niet?
Ik moet hierover nadenken, want het is natuurlijk kul te zeggen dat ik nooit gebruik maak van een aversieve prikkel. Ik ben ook mens en onze primaire reactie op iets waarvan je wilt dat het stopt is corrigeren.
Ik denk dat mijn enorme terughoudendheid met correctie's erin is gesleten door Laika. Laika kon ik niet straffen..punt!
Al het ongewenste gedrag wat Laika had..en dat was echt verdomd veel, heb ik om moeten buigen. Het is voor mij een manier van denken en een manier van omgaan met geworden. Mijn totale automatisme om als eerste te corrigeren is weg. Wel begreep Laika rangordegedoe en daarin kon ik haar wel corrigeren. Zij heeft mij de scheidslijn tussen wat een hond als vanzelfsprekend begrijpt en wat niet feilloos laten ontdekken en zien.
Verder ben ik me erg bewust van wat ik doe en waarom.
Ik ben echt niet een doetje met mijn hond. Laatst dook Nelson op een herder om te vechten. Toen heb ik hem echt genadeloos hard aangepakt, omdat ik simpwel niet wil dat hij vecht. Hij ontwijkt maar en houdt zijn gemak. Mijn doel van zo'n harde correctie is dat hij peukjes schijt om de volgende keer een gevecht te beginnen waar ik bij ben. Hij is nog nooit begonnen met vechten en is verder erg sociaal, dus die ene eerste keer dat hij in mijn bijzijn denkt te kunnen stunten drukken we hopelijk voor eens en voor altijd de kop in. Ik corrigeer op dat moment om hem bang te maken. Niks meer en niks minder, want ik hoop dat hij leert vermijden.
Het is dus echt niet zo dat ik nooit corrigeer.
Ik corrigeer als gedrag zelfbelonend is en de hond het om die reden zal blijven doen. Dan gebruik ik aversieve prikkels.
Verder ben ik gewoon zelf getraind op het voorkomen en begeleiden. Juist ook bij oudere honden.
Straks krijg ik een nieuw teefje in handen waarvan ik niets weet en ik haal het echt niet in mijn pan om pam vanaf dag 1 te gaan lopen corrigeren. Ik pieker er niet over. Ik begeleid en leer haar wat ik wil zien, net als een pup. Ik leer haar kennen in wat ze leuk vindt en hoe ik haar kan prikkelen om iets te doen voor me.
Vertrouwen..vertrouwen vind ik de basis van iedere werkende relatie. vertrouwen ontstaat in mijn ogen pas volledig als een dier kan anticiperen.
Dat betekent dat als je iets fout doet, je weet wat je fout doet en de keuze kan maken om het te herstellen of om door te gaan en dan dus ook weet dat je op je kop krijgt.