Sinds kort train ik met Molli bij een KC in Assen. Ik heb al verschillende clickertrainingen met haar gedaan, maar het leek me wel leuk om met oma G&G diploma's te halen. Vol goede moed ging ik 3 weken geleden naar de introductie dag. Toen ik daar een Golden Retriever pup met slipketting zag lopen moest ik even slikken, maar onze instructice zei dat iedereen met een gewone halsband moest komen. Alle onderdelen werden behandeld en toen ik vertelde dat Molli niet graag betast werd (en bij de DA een snuitje draagt) vroeg ze of het dan wel verstandig was om met Molli te komen trainen. Ik heb uitgelegd dat zolang je Molli met respect benaderd er niks aan de hand is, alleen dat ze er niet van houdt om op een tafel gezet te worden en betast te worden. De week daarna ben ik dus ook gewoon met Molli gekomen en eigenlijk voelde ik me vanaf het begin al niet thuis op de cursus. Ik doe dus alles een beetje op mijn eigen manier en sjouw lekker door, toch moet ik af en toe echt op m'n tong bijten. We hebben nu een groep van 12 mensen en dit is de 1e keer dat de instructice les geeft. Naar mijn idee krijgen sommige mensen veel te weinig begeleiding. Ik zie een heleboel geruk en getrek op het veld, maar weinig vooruitgang. Zo is er een mevrouw van een jaar of 40 met een jonge Rhodesian Ridgeback. Deze mevrouw voerde woensdag een gesprek met een andere vrouw die een jonge mix reu uit Griekenland had. Ze hadden het erover dat ze nooit een slipketting wilden gebruiken, maar dat ze er nu echt niet meer zonder konden. De vrouw van de mix merkte op dat haar hond soms net klonk alsof hij astma had als hij trok aan de slipketting, volgens de mevrouw van de RR werd dit na een tijdje wel minder. Tja, ze hadden allebei alles al geprobeerd en niks werkte. Deze honden staan nu ook al 3 weken elke keer naast elkaar en elkaar uit te dagen. Woensdag ben ik er met Molli eindelijk maar tussen gaan staan en toen was het de heren snel duidelijk dat Molli echt niet spelen wil. Na het gesprekje tussen deze twee dames was ik bijna van plan om gewoon van het veld af te lopen. De RR krijgt tijdens het 'corrigeren' af en toe ook z'n oor tussen de slip, wat uit in een pijnlijk gejank. Maar dit is alleen maar goed volgens de instructrice, want daar leert ie van... Het is nu al 4 x gebeurt, maar ik zie hem nog niet echt leren.
Al met al dus niet echt een hondenschool waar ik me goed bij voel. Toch is dit de enige school in de buurt waar je voor je G&G kan gaan en wil ik graag die diploma's halen. Ik ben ook nog maar een beginner op het gebied van hondengedrag en 1,5 jaar geleden had ik daar waarschijnlijk ook net zo hard aan de slip staan trekken, maar ik weet gelukkig beter nu. Eindelijk komt dan mijn vraag
In hoeverre kan en mag ik er iets van zeggen. Ik wil niet op de tenen van de instructrice gaan staan, maar als je naar de lichaamstaal van sommige honden kijkt dan vind ik het echt zo sneu. Ik zie mensen die zo teleurgesteld zijn in hun hond dat er alleen nog maar stress en schuldgevoel is, baasje trekt steeds harder aan de riem en hond trekt zich steeds verder terug in zijn schulp. Het probleem is dat ik wel graag wil proberen te helpen, maar dat ik ook niet bemoeizuchtig over wil komen. Ik ben geen gedragsdeskundige, dus kan ik het mezelf wel permitteren om er iets van te zeggen?
Jammer dat ze er nog steeds een ouderwetse manier van lesgeven aanhouden.
