Het HondenForum

In de boekjes en op dit forum lees je altijd heel veel over socoialisatie. Is ozo belangrijk als je een pu in huis haalt en net als ik toen ik Mullu kreeg zijn heel veel mensen met hun pup erg onzeker of ze het wel goed doen en of ze niks overgeslagen hebben.

Nu vraag ik me dus af of al die dingen doen wel zo belangrijk is.
Volgens mij valt en staat de opvoeding en de stabiliteit later van de hond met hoe hij de socialisatiefase heeft doorgemaakt Ã¨n voor een groot deel zijn karakter. Met die socialisatiefase bedoel ik dus niet _wat_ hij heeft meegemaakt. Maar _hoe_. Of de hond goede ervaringen heeft van tijdens die periode.

Als ik nu naar mijn eigen nieuwe honden kijk en bv naar hondjes die uit Kimba komen en nooit wat anders hebben gezien dan bv een asiel of een terrein denk ik dat Mullu precies hetzelfde was geworden als nu als ik nooit met hem naar het winkelcentrum was geweest, nooit op de boot van mijn ouders, nooit in een restaurant de eerste weken en nooit hondjes van andere rassen had ontmoet.

Wat speelt er nu echt een cruciale rol tijdens het pupzijn ?

Ik denk toch niet dat een hond als hij nooit andere rassen ziet de eerste weken daar makkelijk mee kan leren omgaan als hij groter is.

Er zijn legio honden die het echt het beste doen met het eigen ras (vanuit nest) en bv een duidelijke angst voor honden met bepaalde kleur hebben.

Wat ik zelf denk is dat een hondje moet leren dat er dingen veranderen en dat er steeds weer nieuwe dingen op zijn pad kunnen komen. Veranderingen en nieuwe individuen dus. Kan hij dat goed aan dan komt het zowiezo wel goed verwacht ik.

Ikzelf zou toch wel erg veel met een nieuwe pup gaan doen, puur om te kijken wat hij doet en hoe hij reageert. Evt problemen zie je dan al jong aankomen en dus kan je daar op inspelen met de verdere opvoeding. Een jonge herder bv zou ik wel met veel verschillende mensen in aanraking laten komen om te zorgen dat eenkennigheid niet totaal de overhand gaat nemen wat soms weer problemen met bezoek geeft. Ook zou ik een jonge pup met veel andere honden in contact brengen onder gecontrolleerde omstandigheden om hem goed sociaalvaardig te krijgen.

De trein, de kinderboerderij en andere zaken die je vrijwel zeker niet gaat blijven herhalen zie ik ook niet echt als zinvol. Wuil ging met 10 jaar voor het eerst in de trein en dat ging prima. Ze kon wel met nieuwe dingen omgaan en er was natuurlijk een baas die haar altijd hielp.

Maar wat bedoel je precies met 'hoe'?

Er is wel degelijk een verschil tussen een hond die de vier eerste maanden in een stal heeft geleefd en een hond die er op uit getrokken met z'n baas. Dat wil je toch niet ter discussie stellen?

Zoek stok! schreef:Maar wat bedoel je precies met 'hoe'?

Er is wel degelijk een verschil tussen een hond die de vier eerste maanden in een stal heeft geleefd en een hond die er op uit getrokken met z'n baas. Dat wil je toch niet ter discussie stellen?

Ik bedoel. Of de ervaringen leuk waren of niet. Of hij vertrouwen heeft gekregen in zijn omgeving en in mensen en andere honden of niet. Dat bedoel ik met "hoe".

Een hond in een schuur die niemand ziet en waar niets mee gedaan is bedoel ik niet nee.
Maar als ik naar Icha kijk bv. Leefde in een hele grote tuin en een grote roedel met honden. Is nooit in een huis geweest. Werden wel geknuffeld en gevoerd enzo en er werd mee gespeeld. Maar ze zijn dus nooit buiten de muren geweest. Nooit mee in de auto. En toch doet ze alles hier alsof het de normaalste zaak van de wereld. Ze gaat mee naar het winkelcentrum en naar hondenshows zonder problemen.

Ik zie wel verschil hoor met Mullu. Ik had het een beetje cru gesteld. Maar ik denk niet dat die socialisatie nu zoveel afhangt van wat je je pup nu allemaal hebt laten zien.

MARC_S schreef:Ik denk toch niet dat een hond als hij nooit andere rassen ziet de eerste weken daar makkelijk mee kan leren omgaan als hij groter is. Er zijn legio honden die het echt het beste doen met het eigen ras (vanuit nest) en bv een duidelijke angst voor honden met bepaalde kleur hebben.

Ik zie dat wel een beetje terug bij mijn honden, maar niet dat ze echtt angst hebben. Ze zijn terughoudender naar andere rassen maar niet bang. Mullu die wel elke dag nieuwe hondjes zag toen ie klein was vind alles leuk. Maar ze reageren dus helemaal niet anders op de Engelse Bull hier in het park als op een herder.

Wat ik zelf denk is dat een hondje moet leren dat er dingen veranderen en dat er steeds weer nieuwe dingen op zijn pad kunnen komen. Veranderingen en nieuwe individuen dus. Kan hij dat goed aan dan komt het zowiezo wel goed verwacht ik.

Ja, dat bedoel ik ook een beetje. Maar meer nog dat het belangrijk is dat hij goede ervaringen op doet. Ook al komen er dus haast geen nieuwe dingen op zijn pad. Als het maar leuke dingen zijn die hij meemaakt, die vertrouwen geven. Komt het wel goed.
Maar daar speelt karakter ook wel een grote rol in misschien.

Ikzelf zou toch wel erg veel met een nieuwe pup gaan doen, puur om te kijken wat hij doet en hoe hij reageert. Evt problemen zie je dan al jong aankomen en dus kan je daar op inspelen met de verdere opvoeding. Een jonge herder bv zou ik wel met veel verschillende mensen in aanraking laten komen om te zorgen dat eenkennigheid niet totaal de overhand gaat nemen wat soms weer problemen met bezoek geeft. Ook zou ik een jonge pup met veel andere honden in contact brengen onder gecontrolleerde omstandigheden om hem goed sociaalvaardig te krijgen.

De trein, de kinderboerderij en andere zaken die je vrijwel zeker niet gaat blijven herhalen zie ik ook niet echt als zinvol. Wuil ging met 10 jaar voor het eerst in de trein en dat ging prima. Ze kon wel met nieuwe dingen omgaan en er was natuurlijk een baas die haar altijd hielp.

Ik zou het nu nog steeds niet anders doen als met Mullu hoor. Zou me alleen wat minder onzeker voelen of ik niet iets vergeten ben of dat ik het allemaal wel goed doe. Het is zowieso al gewoon leuk om nieuwe en spannende dingen met je pup te doen. Maar ik vroeg me gewoon af hoe anderen daar over denken.
Je kunt er toch niet omheen dat er hondjes uit bv Kimba komen die nooit buiten het asiel zijn geweest zich hier probleemloos aanpassen alsof ze niet anders kennen.

sirene schreef:
Zoek stok! schreef:Maar wat bedoel je precies met 'hoe'?

Er is wel degelijk een verschil tussen een hond die de vier eerste maanden in een stal heeft geleefd en een hond die er op uit getrokken met z'n baas. Dat wil je toch niet ter discussie stellen?
Ik bedoel. Of de ervaringen leuk waren of niet. Of hij vertrouwen heeft gekregen in zijn omgeving en in mensen en andere honden of niet. Dat bedoel ik met "hoe".

Een hond in een schuur die niemand ziet en waar niets mee gedaan is bedoel ik niet nee.
Maar als ik naar Icha kijk bv. Leefde in een hele grote tuin en een grote roedel met honden. Is nooit in een huis geweest. Werden wel geknuffeld en gevoerd enzo en er werd mee gespeeld. Maar ze zijn dus nooit buiten de muren geweest. Nooit mee in de auto. En toch doet ze alles hier alsof het de normaalste zaak van de wereld. Ze gaat mee naar het winkelcentrum en naar hondenshows zonder problemen.

Ik zie wel verschil hoor met Mullu. Ik had het een beetje cru gesteld. Maar ik denk niet dat die socialisatie nu zoveel afhangt van wat je je pup nu allemaal hebt laten zien.

Ik denk dat het wel erg van de hond afhangt. Bram was vrij terughoudend toen ik hem kreeg. Ik ben ervan overtuigd dat als hij in een tuin had geleefd met een roedel honden, hij niet makkelijk was geweest in 'mijn leven'.

Heb je een open hond, dan zul je minder hoeven te doen tijdens de socialisatie.

En nee, ik geloof niet dat je de trein, de tram, de metro EN de bus moet doen. Maar wel 1 van die dingen

Ik denk dat het inderdaad ook het belangrijkste is dat een pup gewoon verschillende dingen meemaakt, maar dat het niet zo is dat als je de tram vergeten bent dat je hond de tram dan altijd eng zal vinden.

Maar ik denk, wat Linda ook zei, ook dat het heel erg aan karakter ligt. Ik denk dat Moos, altijd vrolijke, zelfverzekerde, stabiele Moos, erg veel socialisatie gemist zou kunnen hebben en dan later toch een sociale, vriendelijke, redelijk makkelijke hond geweest zou zijn.
Ik denk dat Saar, onzekere, timide, terughoudende Saar, een behoorlijk moeilijk hondje zou zijn geworden als ze in de eerste maanden van haar leven maar heel weinig gezien zou hebben

Edit: ik denk dit ook omdat ik in Saar nog meer werk heb gestoken om haar maar zo goed mogelijk op haar tempo te socialiseren, en ze dezelfde dingen gezien heeft als Moos als pup zo ongeveer. En toch is Moos, degene waar het minste werk in heeft gezeten, de stabielste van de twee.

Ik deel je mening. Het is belangrijk dat een pup erg veel interaktie heeft met andere honden en zorg en liefde van mensen, bij voorkeur mannen en vrouwen en kinderen.
In mijn ogen heb je dan alles gehad. Je socialiseert een hond niet met een winkelcentrum. Er is geen interaktie met een winkelcentrum en je hebt het dan dus puur over gewenning.
Socialisatie; het meest belangrijke is dat de hond het gevoel heeft alles te kunnen handelen. Dan krijg je een stabiel zelfverzekerd hondje.
Vertrouwen in de wereld.

Het nare van hondjes die in een huisgezin opgegroeien is dat ze misschien 2 honden op een dag zien? En dat is dan nog veel denk ik?
Als er van de 10 ontmoetingen er dus 1 minder leuk is compenseert er niks. Ik durf te wedden dat Kiki in Kimba best eens de bibbers heeft gehad. Alle kimbahondjes trouwens, want tegenover onbekende honden zijn ze stuk voor stuk wat aftastend. Alleen er staan ook zoveel goede interatie's tegenover dat een slechte ervaring wordt gecompenseerd. Dat resulteert dus niet in trauma's.

Eline* schreef:Ik deel je mening. Het is belangrijk dat een pup erg veel interaktie heeft met andere honden en zorg en liefde van mensen, bij voorkeur mannen en vrouwen en kinderen.
In mijn ogen heb je dan alles gehad. Je socialiseert een hond niet met een winkelcentrum. Er is geen interaktie met een winkelcentrum en je hebt het dan dus puur over gewenning.
Socialisatie; het meest belangrijke is dat de hond het gevoel heeft alles te kunnen handelen. Dan krijg je een stabiel zelfverzekerd hondje.
Vertrouwen in de wereld.

Maar moet een hondje dan niet wel ook gesocialiseerd worden met, of gewend worden aan, bijvoorbeeld lawaai en drukte? Als je een pupje op laat groeien in een heel rustig dorp, met alle liefde en aandacht van verschillende mensen, en contacten in het bos met verschillende honden, dan kan voor een bepaald type hond die drukte en herrie van bijvoorbeeld een winkelcentrum toch wel erg eng zijn?
Of bedoel je meer dat je dat dan op latere leeftijd ook nog bij kan stellen, als de basis maar goed is?

Moos schreef:
Eline* schreef:Ik deel je mening. Het is belangrijk dat een pup erg veel interaktie heeft met andere honden en zorg en liefde van mensen, bij voorkeur mannen en vrouwen en kinderen.
In mijn ogen heb je dan alles gehad. Je socialiseert een hond niet met een winkelcentrum. Er is geen interaktie met een winkelcentrum en je hebt het dan dus puur over gewenning.
Socialisatie; het meest belangrijke is dat de hond het gevoel heeft alles te kunnen handelen. Dan krijg je een stabiel zelfverzekerd hondje.
Vertrouwen in de wereld.
Maar moet een hondje dan niet wel ook gesocialiseerd worden met, of gewend worden aan, bijvoorbeeld lawaai en drukte? Als je een pupje op laat groeien in een heel rustig dorp, met alle liefde en aandacht van verschillende mensen, en contacten in het bos met verschillende honden, dan kan voor een bepaald type hond die drukte en herrie van bijvoorbeeld een winkelcentrum toch wel erg eng zijn?
Of bedoel je meer dat je dat dan op latere leeftijd ook nog bij kan stellen, als de basis maar goed is?

Je vraagt het aan Eline maar ik denk inderdaad dat ze daar wel weer aan wennen later als het vertrouwen er maar is.

Maar wat jullie ook al zeiden speelt ook nog een grote rol hoor: karakter.
Een timide hondje zal toch heel anders reageren dan een vrolijke vrijbuiter. Maar dat doen ze dus ook met dezelfde socialisatie.

sirene schreef:
Maar wat jullie ook al zeiden speelt ook nog een grote rol hoor: karakter.
Een timide hondje zal toch heel anders reageren dan een vrolijke vrijbuiter. Maar dat doen ze dus ook met dezelfde socialisatie.

Jawel, maar ik denk dat een timide hondje echt een probleem kan hebben later als het de eerste maanden niet verder is gekomen dan de eigen tuin met de eigen mensen en eigen honden, terwijl een vrolijke vrijbuiter dat waarschijnlijk veel minder zal hebben.
Met een flinke socialisatie zal de timide hond ook altijd meer timide blijven, maar zonder die socialisatie zal de wereld denk ik snel wel erg eng worden.

Ik heb ook net een nieuwe pup, en ik durf haar niet zo goed bij vreemde honden te laten, Ze heeft al haar entingen nog niet gehad. Maar voor de rest probeer ik haar zoveel mogelijk mee telaten maken. Wat ik wel rot vind is, de anderen honden blaffen best wel veel, en ik denk dat ze dat wel over gaat nemen, denk je niet?

Moos schreef:
sirene schreef:
Maar wat jullie ook al zeiden speelt ook nog een grote rol hoor: karakter.
Een timide hondje zal toch heel anders reageren dan een vrolijke vrijbuiter. Maar dat doen ze dus ook met dezelfde socialisatie.
Jawel, maar ik denk dat een timide hondje echt een probleem kan hebben later als het de eerste maanden niet verder is gekomen dan de eigen tuin met de eigen mensen en eigen honden, terwijl een vrolijke vrijbuiter dat waarschijnlijk veel minder zal hebben.
Met een flinke socialisatie zal de timide hond ook altijd meer timide blijven, maar zonder die socialisatie zal de wereld denk ik snel wel erg eng worden.

Ja, dat denk ik ook.

chineesje schreef:Ik heb ook net een nieuwe pup, en ik durf haar niet zo goed bij vreemde honden te laten, Ze heeft al haar entingen nog niet gehad. Maar voor de rest probeer ik haar zoveel mogelijk mee telaten maken. Wat ik wel rot vind is, de anderen honden blaffen best wel veel, en ik denk dat ze dat wel over gaat nemen, denk je niet?

Sociale honden die je kent gewoon mee laten kennis maken. Rustig natuurlijk, niet zomaar in een gorpe honden gooien

Het risico van een slecht gesocialiseerde hond (voor zover dat dus kan, nalv dit topic

) is groter dan de kans op ziektes.
De meeste honden hier op het forum zijn gewoon vanaf 8 weken overal mee naar toe gegaan. Wel oppassen voor uitlaatveldjes ed.

Ja, dat blaffen gaat de pup waarschijnlijk overnemen. Het is beter de honden om de beurt op te voeden en pas als de ene "klaar"is de volgende erbij te nemen. Maarja, da's achteraf. En bovendien tegen dovemansoren.

Even; socialiseren is in interaktie zijn met.
Een hond overal mee heen nemen is dus geen socialisatie maar gewennen aan. Wennen kan op iedere leeftijd, zolang de basis maar goed is. Een hondje als Kiki wat dus opgroeit in Kimba is doodgesocialiseerd met honden, beetje minder met mensen, maar wel voldoende en de basis is gewoon een stabiele hond. Die kan nu overal aan gewend worden.

Met Buffy had ik niks kunnen beginnen als ze in de de tuin en in huis gebleven was. Maar ik vond het niet nodig Ã©n in de bus Ã©n de trein Ã©n de markt. We gingen regelmatig even een ijsje eten naast de supermarkt waar het heel druk was met mensen, winkelwagen e.d. en ik heb haar wel mee de school van mijn kinderen ingenomen, eens met de bus e.d. Ze moest naar mijn idee gewoon tegen lawaai en drukte kunnen, niet alleen maar in de natuur en in de tuin. En verder heeft ze heel veel mensen en honden gezien.

Anne

Eline* schreef:Even; socialiseren is in interaktie zijn met.
Een hond overal mee heen nemen is dus geen socialisatie maar gewennen aan. Wennen kan op iedere leeftijd, zolang de basis maar goed is. Een hondje als Kiki wat dus opgroeit in Kimba is doodgesocialiseerd met honden, beetje minder met mensen, maar wel voldoende en de basis is gewoon een stabiele hond. Die kan nu overal aan gewend worden.

Maar heeft dat dan niet ook met het karakter van Kiki te maken? Ik denk namelijk dat als pupje Saar in kimba was opgegroeid ze zich toch vrij makkelijk tot een beetje panisch hondje had kunnen ontwikkelen, en erg veel moeite met de buitenwereld gehad zou hebben. Pupje Moos niet. Of zie ik dat krom?

Moos schreef:
Eline* schreef:Even; socialiseren is in interaktie zijn met.
Een hond overal mee heen nemen is dus geen socialisatie maar gewennen aan. Wennen kan op iedere leeftijd, zolang de basis maar goed is. Een hondje als Kiki wat dus opgroeit in Kimba is doodgesocialiseerd met honden, beetje minder met mensen, maar wel voldoende en de basis is gewoon een stabiele hond. Die kan nu overal aan gewend worden.
Maar heeft dat dan niet ook met het karakter van Kiki te maken? Ik denk namelijk dat als pupje Saar in kimba was opgegroeid ze zich toch vrij makkelijk tot een beetje panisch hondje had kunnen ontwikkelen, en erg veel moeite met de buitenwereld gehad zou hebben. Pupje Moos niet. Of zie ik dat krom?

Deels heeft het daarmee te maken, maar het is daarnaast toch gewoon zo dat Kimba een druk thuis is voor honden? Er lopen daar veel honden en ook redelijk wat mensen rond, of zie ik dat verkeerd?

Ik denk wel dat honden drukte nodig hebben in hun socialisatie. Hebben ze dat niet gehad, dan lijkt mij de binnenstad van Amsterdam wel erg veel drukte tegelijk.

Moos schreef:Maar heeft dat dan niet ook met het karakter van Kiki te maken? Ik denk namelijk dat als pupje Saar in kimba was opgegroeid ze zich toch vrij makkelijk tot een beetje panisch hondje had kunnen ontwikkelen, en erg veel moeite met de buitenwereld gehad zou hebben. Pupje Moos niet. Of zie ik dat krom?

Het is dat Saar piepklein is maar ik denk dat alleen dat een doorslaggevende rol zou hebben gespeeld. Ook de minder dappere honden hebben een rol in een hondenroedel. Vergis je niet in de flexibiliteit van een pup. Een wat meer terughoudende hond leert in Kimba al heel erg snel dat wegrennen niet de meest handige oplossing is en zal leren zich op de rug te werpen en niets meer te doen als het bedreigend wordt. Vanuit die situatie creeert een hond de volgende stap en gedraging. Een huishondje staat non-stop onder de mensen en die mensen hebben een zeer grote invloed. Honden zijn nog geen fractie van wat de mensen zijn voor de gemiddelde huishond. Een hondje als Saar zal als huishond dus nooit volledig kunnen ontplooien wat hondengedrag betreft. Leefde ze onder allerlei verschillende honden, dan zou ze echt 100 keer handiger geworden zijn.

Dat is overigens helemaal geen verwijt oid maar gewoon een gevolg van de manier waarop honden leven bij mensen. Kijk naar onze Dapper, een brokje grootheidswaanzin met een totale aso-inslag wat andere reuen betreft. Was hij in Kimba geboren dan was hij nooit geweest wat hij nu is. Hij zou best wel eens wat vechtlustig kunnen zijn geweest maar met het gedrag dat hij nu vertoont was hij in 2 dagen dood daar. Dat laten ze niet gebeuren natuurlijk en dus zou hij echt aangepast raken aan waar hij op dat moment moest leven

De echte groters in Kimba hadden hem op zijn honds binnen een paar dagen afgeleerd zich zo te gedragen.

Dat geldt ook voor Saar. Zij had zich door honden veel makkelijker perfect leren gedragen dan door enkele honden, Moos en een baasje naast zich

Zoek stok! schreef:Ik denk wel dat honden drukte nodig hebben in hun socialisatie. Hebben ze dat niet gehad, dan lijkt mij de binnenstad van Amsterdam wel erg veel drukte tegelijk.

Ik weet ook zeker dat de binnenstad van Amsterdam voor veel Kimba honden ook teveel zal zijn hoor

Cleo komt ook uit die regio en die is dan weer perfect voor hier. Zij is de koningin van de grachten. Vraag me niet hoe dat kan maar daarin verschillen honden natuurlijk behoorlijk per individu. Er zijn genoeg rassen die met alle socialisatie helemaal nooit zouden kunnen aarden in Amsterdam

MARC_S schreef:Er zijn genoeg rassen die met alle socialisatie helemaal nooit zouden kunnen aarden in Amsterdam

Ik moet zelf ook altijd even omschakelen als ik het CS uit kom lopen

MARC_S schreef:
Moos schreef:Maar heeft dat dan niet ook met het karakter van Kiki te maken? Ik denk namelijk dat als pupje Saar in kimba was opgegroeid ze zich toch vrij makkelijk tot een beetje panisch hondje had kunnen ontwikkelen, en erg veel moeite met de buitenwereld gehad zou hebben. Pupje Moos niet. Of zie ik dat krom?
Het is dat Saar piepklein is maar ik denk dat alleen dat een doorslaggevende rol zou hebben gespeeld. Ook de minder dappere honden hebben een rol in een hondenroedel. Vergis je niet in de flexibiliteit van een pup. Een wat meer terughoudende hond leert in Kimba al heel erg snel dat wegrennen niet de meest handige oplossing is en zal leren zich op de rug te werpen en niets meer te doen als het bedreigend wordt. Vanuit die situatie creeert een hond de volgende stap en gedraging. Een huishondje staat non-stop onder de mensen en die mensen hebben een zeer grote invloed. Honden zijn nog geen fractie van wat de mensen zijn voor de gemiddelde huishond. Een hondje als Saar zal als huishond dus nooit volledig kunnen ontplooien wat hondengedrag betreft. Leefde ze onder allerlei verschillende honden, dan zou ze echt 100 keer handiger geworden zijn.

Dat is overigens helemaal geen verwijt oid maar gewoon een gevolg van de manier waarop honden leven bij mensen. Kijk naar onze Dapper, een brokje grootheidswaanzin met een totale aso-inslag wat andere reuen betreft. Was hij in Kimba geboren dan was hij nooit geweest wat hij nu is. Hij zou best wel eens wat vechtlustig kunnen zijn geweest maar met het gedrag dat hij nu vertoont was hij in 2 dagen dood daar. Dat laten ze niet gebeuren natuurlijk en dus zou hij echt aangepast raken aan waar hij op dat moment moest leven De echte groters in Kimba hadden hem op zijn honds binnen een paar dagen afgeleerd zich zo te gedragen. Dat geldt ook voor Saar. Zij had zich door honden veel makkelijker perfect leren gedragen dan door enkele honden, Moos en een baasje naast zich

Daar heb je ook wel een punt natuurlijk

Ik zie zo'n hondje als Saar als snel een beetje een pispaaltje worden wat ergens achteraf in een hoekje gaat liggen, maar dat is misschien ook wel mijn 'vermenselijking' van de boel

Maar is het dan ook niet zo dat zo'n hondje veel meer moeite zou hebben met drukte en herrie bijvoorbeeld hier in Nederland? Of maakt dat dan niet zo heel veel uit?

Edit: ze wierp zich trouwens als pup altijd op d'r rug; dat wegrennen is pas begonnen nadat een aantal honden dwars over haar getoonde buikie heengestampt waren. Maar dan zal dan vast ook te maken hebben met het feit dat ook niet alle honden hier in Nederland zo perfect zijn in correcte hondentaal? Of niet?
(ze rent trouwens al tijden niet meer weg, hoogstens een klein hupsje achteruit; moest ik er toch even bijzeggen; dat gaat echt super

)

Moos schreef:Maar is het dan ook niet zo dat zo'n hondje veel meer moeite zou hebben met drukte en herrie bijvoorbeeld hier in Nederland? Of maakt dat dan niet zo heel veel uit?

Nee niet direct denk ik. Soms is een hondje onder honden weer een heel ander hondje dan aan de zijde van een zelfverzekerde persoon. Geef een hondje dat in Kimba de hele dag op de rug ligt zijn ideale baas en laat ze na de binding samen de straat op gaan en je weet echt niet wat je ziet. De hond vertrouwt de baas en dus is alles weer goed.

Er zijn ook honden die weer helemaal perfect zijn nadat ze gekoppeld worden aan een aardige zelfverzekerde hond. Samen zijn ze sterk en je ziet ook dan niets meer terug van wat je zag in de situatie die de hond niet trok. Wie zegt jou dat Saar aan de zijde van een Duitse herderreu niet een praatjes maakster was geworden?

Haar reu helpt haar wel en dus heeft ze dan niets te vrezen. Dan zou ze een volledig andere insteek hebben gehad in haar jeugd en dus een andere hond geworden zijn. Tenminste, dat verwacht ik.

Er zit een hoop eigen in een dier, maar er is ook stiekem wel een hoop aanpassing aan de levenstijl die er nu eenmaal is. Aan de zijde van Moos zal ze niet direct een erg sterk gevoel hebben als er grote zware honden komen. Was ze daar mee opgegroeid was dat echt anders geweest.

MARC_S schreef:
Moos schreef:Maar is het dan ook niet zo dat zo'n hondje veel meer moeite zou hebben met drukte en herrie bijvoorbeeld hier in Nederland? Of maakt dat dan niet zo heel veel uit?
Nee niet direct denk ik. Soms is een hondje onder honden weer een heel ander hondje dan aan de zijde van een zelfverzekerde persoon. Geef een hondje dat in Kimba de hele dag op de rug ligt zijn ideale baas en laat ze na de binding samen de straat op gaan en je weet echt niet wat je ziet. De hond vertrouwt de baas en dus is alles weer goed.

Er zijn ook honden die weer helemaal perfect zijn nadat ze gekoppeld worden aan een aardige zelfverzekerde hond. Samen zijn ze sterk en je ziet ook dan niets meer terug van wat je zag in de situatie die de hond niet trok. Wie zegt jou dat Saar aan de zijde van een Duitse herderreu niet een praatjes maakster was geworden? Haar reu helpt haar wel en dus heeft ze dan niets te vrezen. Dan zou ze een volledig andere insteek hebben gehad in haar jeugd en dus een andere hond geworden zijn. Tenminste, dat verwacht ik.

Er zit een hoop eigen in een dier, maar er is ook stiekem wel een hoop aanpassing aan de levenstijl die er nu eenmaal is. Aan de zijde van Moos zal ze niet direct een erg sterk gevoel hebben als er grote zware honden komen. Was ze daar mee opgegroeid was dat echt anders geweest.

Oke, duidelijk

Moos schreef: Oke, duidelijk

Je moet er dus een grote herder bij. Of lees ik dat nou verkeerd?

Zoek stok! schreef:
Moos schreef: Oke, duidelijk
Je moet er dus een grote herder bij. Of lees ik dat nou verkeerd?

hahahaha, dat wilde ik ook zeggen, maar Saars jeugd is al voorbij, dus dat is dan een probleem

Alhoewel ik denk dat Saar het helemaal niet zo'n probleem zal vinden een lekkere stoere Herder-reu. Of liever zo'n stoere lekkere lab-reu, daar kan ze vreselijk bij hoeren en sloeren

Ze vraagt of ze NU herplaatst kan worden

Moos schreef:
Zoek stok! schreef:
Moos schreef: Oke, duidelijk
Je moet er dus een grote herder bij. Of lees ik dat nou verkeerd?
hahahaha, dat wilde ik ook zeggen, maar Saars jeugd is al voorbij, dus dat is dan een probleem
Alhoewel ik denk dat Saar het helemaal niet zo'n probleem zal vinden een lekkere stoere Herder-reu. Of liever zo'n stoere lekkere lab-reu, daar kan ze vreselijk bij hoeren en sloeren
Ze vraagt of ze NU herplaatst kan worden

Arme Moossie is helemaal afgedaan ineens

Leuk topic dit.Ik sleur tess ook niet elke dag naar van alles en nog wat mee naar toe,wel naar dingen waar ze de rest van haar leven mee te maken zal krijgen,zoals een druk concour bijvoorbeeld.Volgens mij kan je een pup namelijk ook overvoeren.Het gaat erom dat het een stabiele hond word,die vriendelijk reageerd op mensen, honden ,kinderen en andere dieren.Daarom zijn korte moment met goede indrukken volgens mij het belangrijkst,.Tevens is het socialiseren geen kwestie van gewoon maar overal mee naar toenemen en gedrag voor lief nemen maar juist omdat gedrag te sturen naar gedrag dat jij graag wilt zien.Bijvoorbeeld de eerste keer dat je pup een eend ziet kan hij op verschillende manieren reageren en sommige manieren zijn niet het gedrag wat wilt zien,dus volgens mij moet dat begeleiden.

Denk dat het karakter een hele grote rol speelt , naqui en blowtje komen van dezelfde fokker en hebben een totaal ander karakter . Naqui had vanaf de eerste dag praatjes voor 10 , was nergens bang voor , blowtje is vanaf de eerste dag een heel bang hondje , en nog steeds. Op eigen terrein doet hij nu eindelijk vrij normaal , maar als hij een vreemd geluid hoort kruipt hij nog steeds in me. Weet ook niet zo goed hoe ik het moet aanpakken , meer meenemen werkt bij hem juist helemaal verkeerd .

crucuale rol weet ik niet, het is een heel pakket van dingen, geloof ik.

de straat , mensen , geluid , bewegingen , dÃ Ã r gaat het om.

Kijk maar naar de ophokfok-honden, die niets gewend zijn van geluiden of zo, gelijk angstig dus , als ze buiten komen, en dat is dus maar een kleine fase eruit genomen.

Daarom zijn Ã lle dingen zo belangrijk, dan heb je het hele pakket gehad.

Maar er kunnen wel fouten gemaakt worden, , , dat heb ik gedaan , omdat er stond in een boek: naar een schoolplein gaan.
Nou, ik heb dat geweten, het was helemaal niet leuk en hij kreeg nog een klap ook nog van een "stoer" jongetje.

van een jaar of 6 !
Hij mag nu ook niet die wilde kinderen meer, met die losse handjes .