Wil de hond schreef:Hehe,
Een helder idee van je, voor de verandering.
Zal ik jou eens schoppen?
Ik zie hier veel verschil in bouw, mijn eigen teefje is juist een fijngebouwd hondje. Niet echt stevig, eerder heel rank. Maar ik zie evenzogoed steviger hondjes rondlopen die net zoveel Podenco Andaluz zijn als men maar kan wensen. Ik heb eerlijk gezegd weinig ervaring met het ras. Het is nog een echt gebruiksras, ik heb er bvb. nog nooit eentje op kursus gehad en dat terwijl er hier volop van die hondjes rondlopen. Ze komen op mij over als hele pientere, fitte, wakkere jachthondjes welke heel prettig in de omgang zijn.
Mijn Pri is een heel bijzonder gevalletje, zij zat een drie jaar geleden bij me voor het hek en keek me aan met een blik van: "Mag ik bij jou komen kijken?" En dat mocht ze. Met een spoor voertjes lukte het me om haar een kennel in te lokken, want benaderen dat wilde ze niet. En nu, jaren later, vindt ze het nog steeds niet leuk om aangeraakt te worden. Wel vind ze mij leuk en mag ik tot op een metertje afstand van haar komen. We spelen zelfs wel eens, pakkertje, maar ik zorg dan altijd dat ze ruimte heeft om weg te glippen. Het schijnt, men zegt, dat deze eigenschap, het geen lichamelijk kontakt met mensen willen, erfelijk is, dat er veel goed gesocialiseerde Podencootjes zijn die direkt kontakt uit de weg gaan.
Tsja, Jack is een enorme knuffel, die springt bij vreemde mensen op schoot als ze op een bankje in het park zitten
, en mijn ervaring met Lilo is dat ze contact heerlijk vindt, zolang ze zelf maar de mogelijkheid heeft om te stoppen. Het moet niet te intens worden bij haar. Wat ik bijvoorbeeld doe is op de grond gaan zitten en alsmaar een speeltje weggooien voor Jack, die dat dan (binnen wel, buiten niet
) keurig terug komt brengen, en ondertussen kan ik enorm zitten kroelen met Lilo, die hangt half in extase tegen me aan, omdat mijn aandacht eigenlijk op Jack gericht is. Als ik mijn volle aandacht op haar richt wil ze nog wel eens wat terugdeinzen. Behalve 's ochtends als ik beneden kom, dan reageert ze altijd alsof we elkaar een week niet gezien hebben.
Ze luistert ook heel goed, geen enkel probleem.
Luisteren is hier ook nooit een probleem geweest. Luisteren en doen wat ik zeg is meer het punt.
Ik moet haar altijd goed opgesloten houden want het is een jagertje waar je u tegen zegt. Onlangs is ze nog eens ontsnapt en heeft de buurman zes kippen lichter gemaakt. Ze is echt een soort Houdini-hondje.
Ik ben blij dat mijn buurman geen kippen heeft (mijn buurman heeft een konijn dat los in de tuin loopt, dat vind ik al eng genoeg). En Houdini heb ik wel vaker genoemd horen worden als het om podencootjes gaat. Ik geloof dat ze net als een kat door een gat passen als hun kop erdoorheen gaat, en anders klimmen of springen ze wel.
Ik zie hier ook niet echt uniformiteit in de Podenco´s, integendeel, het lijkt wel of er in elke straat een andere ondersoort woont.
Ik vind het prachtige honden.
Yep.
