Luna
*8-11-2002 +8-8-2004
Lieve Luna, ik vraag me steeds af waarom je van ons bent afgenomen, het is zo oneerlijk, het doet zo'n pijn van binnen en ik kan het nog steeds niet geloven, het lijkt een kwade droom, waar ik nooit uit zal ontwaken.
Altijd was je vrolijk, ik probeerde zo vaak mogelijk met je naar bos te gaan, blijer kon ik je niet maken, altijd was je met stokken in de weer ik bleef ze voor je gooien in het bos, je was een bonk energie, heerlijk.
Op show en gehoorzaamheidstrainig was je vaak niet vooruit te branden, achteraf denk ik, zou je de ziekte misschien altijd al bij je hebben gedragen? op deze vraag zal ik nooit een antwoord krijgen.
Mijn mooie lieve meisje, waarom, we houden zoveel van je, en we genoten nog elke dag van je, samen met kira en little je twee maatjes. Je bent veel te vroeg van ons heen gegaan, op de leeftijd van precies 21 maanden, het is zo oneerlijk lieverd.
Wanneer je blij was kwam je altijd met iets aan gelopen, een schoen, een botje maakt niet uit wat al was het een pen, je moest altijd iets laten zien als er visite binnen kwam of wij kwamen thuis, altijd kwispelde je dan zowat je staart van je kont, ik zal dit alles zo missen.
Alle herinneringen zal ik bij me blijven dragen.
Luna je bent zo sterk geweest, we hebben er alles aan gedaan om je te laten genezen, maar het mocht niet meer baten, we zijn er kapot van. De laatste dagen met het warme weer waren te zwaar voor je en we wisten gewoon dat je het niet zou halen, altijd hebben we hoop gehad, nu is dat allemaal in een keer weg, elke keer wanneer we naar de kliniek gingen had ik hoop dat het goed zou komen, maar naarmate we steeds vaker gingen werd het steeds minder en waarvoor ik bang was is toch gebeurt. Nu zijn er donkere dagen, maar naarmate de tijd verstrijkt weet ik dat de zon zal schijnen en ik met een lach aan je terug zal denken, nu kan ik het niet begrijpen en moeilijk accepteren, het gemis is zo ondraaglijk, nu heb ik pijn wanneer ik thuis kom en ik zie je bench en je foto's staan, ik wou dat ik alles kon veranderen maar helaas dat kan niet.
Lieve lieve luna weet dat we je nooit zullen vergeten, je was mijn grote trots en je zal dat altijd blijven, we zullen je altijd in ons hart meedragen, elke dag wanneer ik je foto's zie denk ik aan je. Op een dag zullen we hopelijk samen zijn en dan kan ik je voorgoed in mijn armen sluiten!
Van je baasjes Peter en Priscilla
en je maatjes little en kira
heel veel sterkte
