Het HondenForum

Hallo allemaal,

Mijn hond luistert normaal prima op de stem. Aandachtsoefeningen, los volgen gaat allemaal goed. Totdat er luchtballonnen verschijnen. Of het getik van stroomafrastering. Daar is ze beiden als jonge hond een keer erg van geschrokken. Dan is ze echt niet meer te houden. Dat is heel zielig. Het vervelende is dat ik haar nu eigenlijk niet durf onder te brengen bij ons vast oppasadres. Dat is een vrouw die de honden in huis heeft. Ook mijn vriendin kan haar dan niet houden.

Ergens vind ik ook dat mijn hond bang mag zijn maar dat betekend niet dat ze mij volkomen mag negeren. Ze rent er gewoon van door. Ben haar al eens een uur kwijt geweest. Dat zijn geen grappen. Alle trucs met aandachtsoefeningen, voer enz werken op die momenten niet.

Dus ik negeer de angst volkomen. Als ik ga stilstaan blijft ze vol in de lijn hangen. Als ik haar af laat gaan er er zelf rustig bij ga zitten blijf ze trillen van de angst. Thuisgekomen gaat ze onder het bureau liggen na te beven. Ik woon vlak bij Joure (elk jaar ballonfeesten) dus luchtballonnen zijn hier aan de orde van de dag.

Hoor graag of er meer mensen hier last van hebben en hoe zij daar dan mee omgaan.

Alvast bedankt

Mark

markfryslan schreef:Mijn hond luistert normaal prima op de stem. Aandachtsoefeningen, los volgen gaat allemaal goed. Totdat er luchtballonnen verschijnen. Of het getik van stroomafrastering. Daar is ze beiden als jonge hond een keer erg van geschrokken. Dan is ze echt niet meer te houden. Dat is heel zielig.

Hoor graag of er meer mensen hier last van hebben en hoe zij daar dan mee omgaan.

Hoi Mark!

Ik heb hier precies hetzelfde. Saar is de braafheid zelve. Doet precies wat wij willen, en is nooit 'stout' ofzo. Gewoon een heel braaf, zeer goed luisterende hond. Maar als ze een luchtballon ziet, dan overheerst de angst boven haar braafheid. Je ziet in haar ogen dat ze wel wil gehoorzamen, maar ze durft niet. De angst zit te diep. Heel zielig inderdaad.

Toen ze 10 maanden was is hier heel laag een luchtballon overgevaren, en wij hebben toen leuk lopen beppen met de mensen in dat mandje en hadden niet in de gaten wat voor impact dat op Saar had.
De eerste dagen daarna waren drama. Ze wilde echt niet uit huis, ook niet de tuin in. Buiten lopen was niet leuk, want alles wat rond en hoog was (een geverfde cirkel op een huis ofzo), was genoeg om haar vol in de lijn te laten hangen en het enige wat ze dan wilde was naar huis.
Dat hebben we redelijk in goeie banen kunnen leiden. Haar angst is niet overgeslagen op andere zaken maar blijft puur en alleen bij die ballonnen.

Maar ook nu nog - ze is nu 4 - voelt ze gewoon dat het ballonnenweer is. Gaat ze onder de trap liggen, en dan wil ze helemaal niets. Dan gaan we dus ook niet lopen. We gaan laat in de middag, en dan pas weer als het donker is. Wat dat betreft is er met die luchtballonnen-angst wel goed te leven, want je weet zelf ook wel ongeveer wanneer je ballonnen kunt verwachten en op welk tijdstip. Vaak zorg ik dan ook dat ze niet naar buiten kan kijken (gordijnen omlaag enzo).

Maar soms loop je inderdaad buiten met een losse hond, als er ineens een ballon aan de horizon verschijnt. Saar heeft het altijd eerder door dan ik. Ik merk het aan haar reactie, ga de lucht afspeuren, en zie dan inderdaad vaak een ballon.
Het is dan kunst- en vliegwerk en heel afhankelijk van de situatie wat ik doe. Ik heb het geluk dat Miep (mijn jongste, bijna 2) gewoon meehobbelt. Ik probeer Saar wel onder controle en rustig te krijgen (met aandachtsoefeningen), maar als de ballon te laag is lukt dat niet. Vind ik ook logisch, en dan ga ik dat ook niet van haar vragen. Dan is het zo snel mogelijk met z'n allen heelhuids thuiskomen. Saar rent dan vooruit. Met mij aan het lijntje daarachter, en ik heb dan nog een lijntje vast waaraan Miep meehobbelt. Dat voorbijgangers me dan meewarig aankijken, kan me heel weinig schelen. Mijn enige doel is dan zo snel mogelijk veilig thuis komen.
Als we dan bij ons in de straat zijn aangekomen, laat ik Saar wel eens los. Mag zij vast vooruit lopen. Ondanks alle auto's over de weg (waar ik zeer panisch voor ben). Ik heb haar toch nog een beetje onder controle dan. Ik stuur haar naar huis. Af en toe kijkt ze nog wel achterom, en als ik zeg 'doorlopen' dan loopt ze weer een stukje door. Voordeel is dat ze zelf ook zo snel mogelijk naar huis wil.

Het is vreselijk zielig voor de hond. Maar zolang die angst benoembaar blijft, vind ik het goed. Ik heb - zeker toen Miep er als pup bij kwam, en ik erg bang was dat die de angst van Saar over zou nemen - wel heel veel geprobeerd trouwens. Maar het was onmogelijk, het zit gewoon te diep bij Saar. Ze heeft het niet doorgegeven aan Miep, gelukkig maar. Dat was mijn grootste zorg. En het blijft bij Saar beperkt tot puur en alleen die luchtballonnen.

En zolang het zo blijft, vind ik het goed. Hou ik er zelf rekening mee met lopen. Als ik van m'n werk kom en ik heb op de snelweg al gezien dat er ballonnen in aantocht zijn, dan gaan we boven spelen ipv in de tuin. En mag ze bang blijven zijn. En helemaal tegen alle adviezen in, ga ik ook lekker samen met haar op bed liggen, als ze weer eens loopt te shaken. Pieter is dan beneden leuk met Miep aan het spelen, en ik lig boven op bed lepeltje aan lepeltje met Saar en probeer haar een beetje gerust te stellen. Lekker in slaap kroelen.
Officieel mag dat niet, maar Saar heeft dat nodig. Dan wordt ze weer een beetje rustig. En ach... dan hebben we weer een dag met een luchtballon overleefd

Hier eentje die al om half 8 naar buiten gaat zitten kijken of ze er eindelijk aan komen. En dan enorm macho gaat lopen blaffen, alleen in huis en in de tuin trouwens. En de ander is er kennelijk een keer enorm van geschrokken, zodat hij nu heel vaak niet meer mee durft met wandelen. Ze stijgen hier heel vlakbij op, dus met mooi weer komen er zeker zo`n 4 à 6 over de tuin. Dit jaar voor het eerst met de ballonfeesten thuis.... dat wordt nog wat

Hier blaffen ze allemaal naar die dingen ,maar ze zijn er er verder niet bang voor , alleen Naffie. Die durft dus niet naar buiten als ze een balon ziet , heel bang is ze ervoor. 2 1/2 jaar geleden is er hier 1 neergestort , op 10 meter afstand van haar . We kregen haar haast niet meer naar buiten , echt heel zielig . Nu 2 1/2 jaar later , kijkt ze nog steeds eerst naar de lucht voordat ze naar buiten stapt , ik denk dat ze dat blijft doen tot aan haar dood .

Bedankt voor je reactie Marion!

Het is het natuurlijk sneu om te horen dat er meer honden zijn die zo vreselijk bang zijn voor luchtbalonnen. Maar toch is het fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die hetzelfde probleem hebben.

Je verhaal maakt wel meer duidelijk voor mij dat het blijkbaar een vast gegeven is. Iets wat je zult moeten accepteren. Ik probeer de situaties te ontlopen maar dat lukt niet altijd. Wat je schreef dat je hond de luchtballonen veel eerder opmerkt dan jezelf herken ik ook. Nog niks te zien of te horen maar mijn hond ligt al onder het bureau. Dan is het wachten op de ballonen. En na 10 of 15 minuten verschijnen ze dan aan de horizon. Of ze nu de gasbranders horen of de andere honden in de omgeving die gaan blaffen dat weet ik niet.

Je geeft zelf al aan in je verhaal dat je teveel meegaat in de angst van je hond. Ik snap de neiging maar ik doe dat zelf niet. Ik ben bang dat dan de paniek nog veel groter wordt. Ik ben ook wel eens in het gras gaan zitten. De hond ligt dan naast me te rillen. Na een tien miunuten kwartiertje komt er dan toch wat meer rust in. Ik denk dat ik dat wat vaker ga doen. Gewoon rustig afwachten tot het gevaar voorbij is. Ondertussen doen alsof er niks aan de hand is. Als ik samen met mijn vriendin wandel kletsen we normaal door over koetjes en kalfjes.

Nou nogmaals bedankt voor je reactie en geef Saar een knuffel van me.

Groetjes Mark

markfryslan schreef:Je geeft zelf al aan in je verhaal dat je teveel meegaat in de angst van je hond. Ik snap de neiging maar ik doe dat zelf niet. Ik ben bang dat dan de paniek nog veel groter wordt. Ik ben ook wel eens in het gras gaan zitten. De hond ligt dan naast me te rillen. Na een tien miunuten kwartiertje komt er dan toch wat meer rust in. Ik denk dat ik dat wat vaker ga doen. Gewoon rustig afwachten tot het gevaar voorbij is. Ondertussen doen alsof er niks aan de hand is. Als ik samen met mijn vriendin wandel kletsen we normaal door over koetjes en kalfjes.

In het gras gaan zitten met een trillende Saar naast me, lukt echt niet hoor. Ze wil absoluut niet naar buiten.
Het eerste jaar heb ik ook van alles geprobeerd hoor. Leuk buiten kijken, liedjes zingen, uitdagen om te gaan spelen, gewoon helemaal niets doen. Maar het werkte allemaal niet. We zijn d'r zelfs een keer kwijt geweest, toen wij gewoon in de tuin naar de ballonnen bleven kijken. Bleek ze dus helemaal op zolder in het donkerste hoekje liggen te shaken, terwijl ze nog nooit trap had gelopen en al helemaal nooit op zolder was geweest!

En nu geef ik er inderdaad aan toe. Dat die angst eruit gaat, geloof ik allang niet meer in. Dus ga ik lekker bij d'r liggen. We hebben ook wel eens een logé gehad die keihard ging blaffen naar de ballon, dus ja, nu is blaffende honden in de buurt voor haar ook een teken om niet meer naar buiten te willen. Ze ziet ze overigens ook in de auto hoor. En dan ligt ze ook te shaken. Dan kan het het geluid dus niet alleen zijn, want we rijden dan meestal op de snelweg

Hoi Marion,

Allereerst wil ik zeggen dat je erg om je honden geeft. Dat is erg mooi. Je hebt de beste bedoelingen. Dus met deze houding mag je hond zich gelukkig prijzen. Toch wil ik wel even aankaarten dat jij de roedelleider bent. Zo zou het moeten zijn althans. De stabiele basis van de groep. Als jij laat merken dat je angst heb slaat er algehele paniek toe. Onze leider is bang dus wat moeten wij nu wel niet! Dat maakt het voor mij ook zo moeilijk omdat ik natuurlijk ook het liefste mijn hond zou willen troosten om hem rustig te krijgen.

Ik heb van het weekend net een boek gelezen van Jan Fennell. Een engelse vrouw die het gedrag van wolven heeft bestudeerd. Zij heeft een methode ontwikkeld die heel natuurlijk en diervriendelijk is. Misschien is dat ook wel wat voor jou. Gewoon om beter te snappen hoe honden reageren op bepaalde situaties. Als er in een wolvengroep paniek is dan gaan de alfa reu en teef stilstaan. Ze stralen rust en kalmte uit. Ze accepteren de gaos en drukte maar weten dat ze zo niet op jacht kunnen. Dus wachten ze net zo lang totdat de rust is weergekeerd in de groep en de andere honden weer aandacht hebben voor de alfa reu en teef.

Als de rust is weergekeerd dan bepalen de alfa reu en teef het moment waarop de jacht wordt ingezet. De rest volgt dan. Als de Alfa reu en teef inzien dat de situatie levensbedreigend is dan zullen ze besluiten om op de vlucht te slaan. De rest van de groep kan dan maar een conclusie trekken. Rennen voor je leven!

Ik ga voor mezelf dit principe wel een kans geven. Dus als ze weer erg bang is dan ga is in alle rust wachten tot ze kalmeert. Ik beloon haar met wat lekkers als ze bij me komt liggen. Dat zal ze eerst niet aannemen weet ik nu wel. Maar er komt een moment dat ze zoveel rust heeft gevonden dat ze het lekkers wel aanneemt. Ik hoop met veel tijd en geduld te bereiken dat het herstellen steeds sneller zal gaan omdat ze een positieve stimulans krijgt.

Het alternatief is nu dat ik mezelf naar de auto laat slepen met een hond die volledig over zijn toeren is. Ik weet niet of het gaat werken maar als er vorderingen zijn dan laat ik je het weten.

Nogmaals bedankt voor je reactie. Het heeft me aan het denken gezet.

Groetjes mark

Wat je kan proberen is de calming signals van Turid Rugaas die ze beschrijft in haar boekje http://www.canis.no/rugaas/onearticle.php?artid=1 . Toen Mo een keertje erg tekeer ging naar een logeerhond die te veel aandacht vroeg, besloot ik eens te kijken wat er zou gebeuren wanneer ik uitgebreid ging gapen (een van de calming signals) Je gelooft het niet maar ze keek mij aan van wat is dat nou en werd rustiger 8O.

Wanneer je geintresseerd bent en engels kan lezen stuur me dan een p.btje dan heb ik een pdf filetje voor je.

Roosje

Ik ben net terug van een hele andere wandeling dan dat wij gewend zijn. Ik ben me nu veel meer bewust van mijn taak als roedelleider. Ik ben de stabiele rust die richting en tempo bepaald. Nog erg onwennig in mijn nieuwe rol heb ik geen enkel commando gebruikt. Alleen vriendelijk de hond naar me toe geroepen als ze voor me uit ging lopen. Ik ging dan stil staan en wachtte tot Malou weer naar me toe kwam lopen. Dat begon al bij de voordeur.

Ik wandel vaak in een mooi park hier in de buurt. Er loopt vee achter een afrastering met stroom. Dit maakt een tikkend geluid waar ze erg bang voor is. Het is maar een klein stukje en dan zijn we er voorbij en is ze de spanning ook alweer vergeten. Normaal is het een hoop getrek en ik loop dan "nee" te brullen en trek haar weer naar me toe. Het was een heel gedoe. Malou was weer erg gespannen maar niet zo erg als anders. Ik heb haar losgelaten en ben zelf stil gaan staan. Heb haar bij me geroepen en wat lekkers gegeven. Zo zijn we een paar minuten bezig geweest. Ze liep van me af, ik riep haar en ze kwam en kreeg wat lekkers. Ze liep steeds minder snel en ver van me af totdat ze uiteindelijk naast me ging zitten. Al met 10 minuten denk ik. Ik heb haar uitgebreid geknuffeld en beloond.

Toen besloot ik om de "jacht" te vervolgen. Steeds als Malou voor me uit ging lopen herhaalde ik het hele ritueel weer. Ik had haar vanmorgen met opzet maar de halve hoeveelheid voer gegeven. Dus het werkte allemaal goed. Als bonus was de gemeente nog het gras aan het maaien. Ik ben consequent gebleven en telkens als Malou voor me uit ging lopen ging ik of stilstaan of veranderde van richting.

Ook heb ik een paar keer flink gegaapt (bedankt voor de tip Roosje) om nog eens duidelijk te maken hoe relaxt ik onder de situatie ben. Na een half uurtje slofte ze rustig achter me aan en heb ik haar weer bij me geroepen. Uitbundig geprezen en uiteindelijk het commando "vrij"gegeven. Ze mocht nu gaan en staan waar ze wilde. Dat bleek vlak achter mij te zijn. En zo hebben we een prettige wandeling gemaakt.

Ik ben nog niet toe aan de grote klus met de ballonen maar krijg er nu wel vertrouwen in dat dat op de lange duur veel verbeteren kan. Ze zal bang blijven en dat mag ze ook. Maar ik hoop met mijn houding haar meer rust en vertrouwen te geven dat het allemaal wel goed komt.

Tot zover

Groetjes Mark en Malou

markfryslan schreef:Normaal is het een hoop getrek en ik loop dan "nee" te brullen en trek haar weer naar me toe. Het was een heel gedoe. Malou was weer erg gespannen maar niet zo erg als anders. Ik heb haar losgelaten en ben zelf stil gaan staan. Heb haar bij me geroepen en wat lekkers gegeven. Zo zijn we een paar minuten bezig geweest. Ze liep van me af, ik riep haar en ze kwam en kreeg wat lekkers. Ze liep steeds minder snel en ver van me af totdat ze uiteindelijk naast me ging zitten. Al met 10 minuten denk ik. Ik heb haar uitgebreid geknuffeld en beloond.

Honden werken sterk associatief, dat heb ik steeds in mijn achterhoofd gehouden met het opvoeden van Mo. Bij Mo heeft het wonderen vericht Niet met harde hand corrigeren, veel belonen en positieve associaties.

Toen besloot ik om de "jacht" te vervolgen. Steeds als Malou voor me uit ging lopen herhaalde ik het hele ritueel weer. Ik had haar vanmorgen met opzet maar de halve hoeveelheid voer gegeven. Dus het werkte allemaal goed. Als bonus was de gemeente nog het gras aan het maaien. Ik ben consequent gebleven en telkens als Malou voor me uit ging lopen ging ik of stilstaan of veranderde van richting.

Ook heb ik een paar keer flink gegaapt (bedankt voor de tip Roosje) om nog eens duidelijk te maken hoe relaxt ik onder de situatie ben. Na een half uurtje slofte ze rustig achter me aan en heb ik haar weer bij me geroepen. Uitbundig geprezen en uiteindelijk het commando "vrij"gegeven. Ze mocht nu gaan en staan waar ze wilde. Dat bleek vlak achter mij te zijn. En zo hebben we een prettige wandeling gemaakt.

Ik ben nog niet toe aan de grote klus met de ballonen maar krijg er nu wel vertrouwen in dat dat op de lange duur veel verbeteren kan. Ze zal bang blijven en dat mag ze ook. Maar ik hoop met mijn houding haar meer rust en vertrouwen te geven dat het allemaal wel goed komt.

Tot zover

Groetjes Mark en Malou

Leuk om te lezen. Ik ben benieuwd. Zou prachtig zijn wanneer je het lukt op deze manier

Roosje

koop een voetbal, en begin te voetballen als er een dergelijke bron van angst komt overvliegen.

Eerst rust in de roedel voordat er aan spelen (= jacht) gedacht kan worden.

markfryslan schreef:Ik ben net terug van een hele andere wandeling dan dat wij gewend zijn. Ik ben me nu veel meer bewust van mijn taak als roedelleider. Ik ben de stabiele rust die richting en tempo bepaald. Nog erg onwennig in mijn nieuwe rol heb ik geen enkel commando gebruikt. Alleen vriendelijk de hond naar me toe geroepen als ze voor me uit ging lopen. Ik ging dan stil staan en wachtte tot Malou weer naar me toe kwam lopen. Dat begon al bij de voordeur.

markfryslan schreef:Eerst rust in de roedel voordat er aan spelen (= jacht) gedacht kan worden.

Nog een hulpmiddeltje om die rust in de roedel te krijgen http://k9deb.com/nilif.htm

The NILIF program is remarkable because it's effective for such a wide variety of problems. A shy, timid dog becomes more relaxed knowing that he has nothing to worry about, his owner is in charge of

Roosje

Hoi Mark,

Dank voor je uitgebreide adviezen Toch even een paar kanttekeningen van mijn kant.

markfryslan schreef:Als jij laat merken dat je angst heb slaat er algehele paniek toe. Onze leider is bang dus wat moeten wij nu wel niet!

Correctie. Ik heb geen angst. Vandaar misschien dat Miep (normaal de copy-cat van Saar) deze angst absoluut niet overgenomen heeft. Ik heb alleen gezegd dat ik Saar tegenwoordig bang lààt zijn. Ze mag die krengen eng vinden. Het is de afgelopen 3 jaar gebleken dat haar angst zich niet verder uitbreidt, dus het is goed zo.

markfryslan schreef:Ik heb van het weekend net een boek gelezen van Jan Fennell. Een engelse vrouw die het gedrag van wolven heeft bestudeerd. Zij heeft een methode ontwikkeld die heel natuurlijk en diervriendelijk is. Misschien is dat ook wel wat voor jou. Gewoon om beter te snappen hoe honden reageren op bepaalde situaties.

Ik ken het boek van Jan Fennell. En nee, haar methode biedt voor mij geen soelaas. Ik heb geen rangordeproblemen. Sterker nog, zelfs als we aan het lopen zijn en er komt zo'n ding over, dan nog heb ik enige controle over haar. Als ik haar bij ons in de straat los laat, dan kijkt ze namelijk iedere 10 meter achterom. Pas als ik zeg dat ze dóór moet lopen, dan doet ze dat.
Ik heb een superbrave (en gehoorzame) hond die gewoon een benoembare angst heeft. Afkomst daarvan is heel erg duidelijk. Eerst heb ik heel erg geprobeerd om die angst weg te krijgen, maar dat lukte niet. Daarna heb ik ervoor gewaakt dat die angst niet oversloeg naar andere zaken, en daarna dat ze die angst niet doorgaf aan de pup. Dat is allemaal gelukt. En dus is het prima zo.

markfryslan schreef:Ik ga voor mezelf dit principe wel een kans geven. Dus als ze weer erg bang is dan ga is in alle rust wachten tot ze kalmeert. Ik beloon haar met wat lekkers als ze bij me komt liggen. Dat zal ze eerst niet aannemen weet ik nu wel. Maar er komt een moment dat ze zoveel rust heeft gevonden dat ze het lekkers wel aanneemt. Ik hoop met veel tijd en geduld te bereiken dat het herstellen steeds sneller zal gaan omdat ze een positieve stimulans krijgt.

Als je denkt dat deze methode bij jouw hond kan gaan werken, dan moet je dat zeker gaan proberen. Niet geschoten is altijd mis. Maar ik zou er niet te vast op rekenen dat er een moment komt dat ze zoveel rust vind en je lekkers wel aanneemt.

Misschien zijn in jouw geval Bach-bloesems wel een oplossing?

markfryslan schreef:Ik ben nog niet toe aan de grote klus met de ballonen maar krijg er nu wel vertrouwen in dat dat op de lange duur veel verbeteren kan. Ze zal bang blijven en dat mag ze ook. Maar ik hoop met mijn houding haar meer rust en vertrouwen te geven dat het allemaal wel goed komt.

Nou, zo te horen gaat dat helemaal goed komen. Gelukkig maar.
Maar ehhh, ik zou niet alles wat mijn hond doet of hoe hij zich gedraagt in het kader van Jan Fennell plaatsen. Dan wordt het ietwat gekleurd

Hoi Marion,

Mijn excuus voor mijn opvoedkundige relaas van eerder. Ik raak soms wel eens over enthousiast en kan dan behoorlijk doordraven. Maar goed je snapt denk ik wel waar het vandaan komt. Je bent voortdurend op zoek naar nieuwe inzichten. Soms zit je vast en soms maak je grote sprongen. Tenminste zo vergaat het mij.

Mark

markfryslan schreef:Mijn excuus voor mijn opvoedkundige relaas van eerder. Ik raak soms wel eens over enthousiast en kan dan behoorlijk doordraven. Maar goed je snapt denk ik wel waar het vandaan komt. Je bent voortdurend op zoek naar nieuwe inzichten. Soms zit je vast en soms maak je grote sprongen. Tenminste zo vergaat het mij.

Nee joh, niks excuus! Alleen maar leuk dat je zo enthousiast bent, en dat het bij Milou blijkbaar werkt. Ik hoop - vooral voor Milou - dat het haar blijvend van de luchtballonnen- en stroomdraadangst af help

Als het hier ballonenfeest is dan
zie je bijna geen hond meer buiten.
Vorig jaar is er ééntje geland beetje verder.
Luka was toen een maand of vijf, maar zat heel de tijd achter de zetel.
Sanneke

Alleen onze oudste Labrador, nu ruim 11 jaar oud, is al zijn hele leven bang voor luchtballons. De andere honden niet.
Als pup is hij een keer in paniek geraakt toen er zo'n ballon heel laag overvloog. Sindsdien is het nooit meer overgegaan, maar toch wel verbeterd. Hij gaat niet meer lopen of zich verstoppen ofzo, maar zijn oren gaan dan plat in zijn nek en zijn kop opzij en dan weet ik genoeg. Ik zie hem soms zelfs bedenkelijk naar de volle maan kijken en af en toe ook naar de schotelantenne van de buren. Hij denkt dat het ook luchtballons zijn...