Het HondenForum

Mijn oude vent is ineens een echt oude vent... En het verdomd lastige woord is gevallen. Inslapen.

In 2023 (toen net geen 10 jaar) kon mijn knappe witte herder ineens niet meer goed lopen. Een CT scan en een specialist later, bleken er 5 hernia's in zijn rug te zitten (waarvan 2 op dat moment ernstig)+ gevorderde artrose en spondylose. Hij kon niet geopereerd worden, en we besloten met rust en medicatie te proberen hem weer op de been te krijgen. Dit lukte! Het heeft maanden geduurd maar wat waren we blij, hij was er weer

Inmiddels zijn we ruim 2 jaar verder, hij word bijna 12, en langzaam maar zeker werd hij steeds een stukje slechter. Stabiel, dan weer iets slechter en zo kabbelde het langzaam door. Hij krijgt permanent pijnstilling + ondertussen Propalin omdat hij zijn urine niet goed meer kon ophouden.

3 weken geleden gleed het weer af, en werd hij na een lange tijd stabiel toch weer slechter. Zijn rug "hangt", hij kan zijn evenwicht lastig bewaren (als je een achterpoot optilt kan hij zich niet houden op de andere achterpoot) Lopen kost hem enorm veel kracht en moeite, hij wil wel maar hij kan het eigenlijk niet. Hij heeft pijn bij gaan zitten/staan/liggen, en vorige week kreeg hij ineens moeite met ontlasten (krijgt rug niet goed gebogen door de hernia)...

Vandaag de dierenarts gesproken en die beaamt dat we niet veel meer kunnen doen, de pijnstilling kan niet meer omhoog, andere pijnstillers konden niet door de bijwerkingen en ook de Propalin is op zijn max dosering.

Maar hij is nog ZO kwiek, alert, zijn koppie is nog 100% en het voelt zo ontzettend oneerlijk. Ik weet dat hij niet gezond te noemen valt, maar toch voelt het alsof ik een "gezonde" hond ga laten inslapen... Mensen op straat spreken me nog steeds aan op straat over hoe goed hij eruit ziet, en dat ze echt niet zouden zeggen dat hij al zo oud is. Hij is niet dement, hij WIL alles nog (wat hij niet kan) Hij eet nog goed en drinkt goed. Ik weet het gewoon niet zo.

Ik weet het eigenlijk wel. Maar het voelt ontzettend dubbel en moeilijk. Het voelt echt alsof ik hem "om iets kleins" ga laten gaan, maar het is een hele stapel van kleine dingen en ik wil ook niet wachten op een "groot ding", op lijden... Want dan voelt het weer te laat. Ik zie honden rondlopen die er op het oog nog veel slechter bij lopen en dan denk ik... Ben ik dan te vroeg? Ben ik te streng? Maar ik weet vrijwel zeker dat hij de hele dag een bepaalde mate van pijn heeft, ondanks de pijnstilling, maar dat zie je niet aan de buitenkant...

Zucht.... Ik ben er kapot van.

Het feit dat je er over nadenkt geeft aan dat ke de beslissing mogelijk op korte termijn gaat nemen.
Het is altijd moeilijk en helemaal als een hond geestelijk nog zo goed is.
Misschien heb je iets aan het boekje "Zijn we niet te vroeg?"
Je kunt het geloof ik on line lezen via deze link: KLIK

Ik wens je veel sterkte, want het blijft altijd een moeilijke beslissing om je vriend te laten gaan.

ranetje schreef: ↑10 dec 2025 21:57 Het feit dat je er over nadenkt geeft aan dat ke de beslissing mogelijk op korte termijn gaat nemen.
Het is altijd moeilijk en helemaal als een hond geestelijk nog zo goed is.
Misschien heb je iets aan het boekje "Zijn we niet te vroeg?"
Je kunt het geloof ik on line lezen via deze link: KLIK

Ik wens je veel sterkte, want het blijft altijd een moeilijke beslissing om je vriend te laten gaan.

Hai Ranetje, en in ken het boekje inderdaad, dankjewel.

Ik verwacht de beslissing wel binnenkort te nemen. Vooral omdat ik vind dat een hond pijnvrij zijn behoefte moet kunnen doen, en dat kan hij niet... Maar of ik er echt vrede mee heb? Maar ik ben bang dat dat zoiezo nooit echt zal komen.

Chaszurah schreef: ↑10 dec 2025 22:27 Ik verwacht de beslissing wel binnenkort te nemen. Vooral omdat ik vind dat een hond pijnvrij zijn behoefte moet kunnen doen, en dat kan hij niet... Maar of ik er echt vrede mee heb? Maar ik ben bang dat dat zoiezo nooit echt zal komen.

Ik sla even aan op je laatste zin, want ik denk ècht dat je er wel vrede mee zult hebben. Je hond heeft een geweldig leven gehad, probeer op het juiste moment te beslissen dat het genoeg is geweest. Duidelijk pijn bij een oudere hond is daarvoor een heel goede reden.

Mijn (op en top wandel-)hond had een tumor op een teentje die groeide. Daar liep ze gewoon doorheen, want lopen was voor haar belangrijker dan een vervelend bultje. En ze was verder kerngezond, en ook zij had dagelijks lol in het leven. Dus ook ik zat toen met het dilemma, wanneer dan? Wanneer ga ik iemand opdracht geven mijn allerliefste dood te maken? Afgezien van die stomme bult was er niets aan de hand, had die bult maar op de rug gezeten ofzo.
Tot ze 's ochtends in de deuropening stond met haar pootje omhoog en me aankeek. En toen wist ik het. Het moment is nu. En we hadden het heus nog wel even kunnen rekken hoor, maar doe ik dat dan voor haar of uit egoïsme? Ze is heel rustig gegaan, en wij hadden er vrede mee. Ze is 13 jaar en 3 maanden geworden, heeft tot de laatste dag met de hele roedel genoten van lange wandelingen. Wij waren liever een week te vroeg, dan een uur te laat.
Met beseffen dat je achteraf een dag te laat bent geweest had ik beslist geen vrede kunnen hebben.

Sterkte

Maandag nemen we afscheid van onze grote witte beer, het is genoeg geweest.

Ja hoe moeilijk ook soms is dat de enige keus die je kan maken, heel veel sterkte

Chaszurah schreef: ↑11 dec 2025 16:33 Maandag nemen we afscheid van onze grote witte beer, het is genoeg geweest.

Geniet nog een paar dagen met volle teugen van jullie mannetje

Chaszurah schreef: ↑11 dec 2025 16:33 Maandag nemen we afscheid van onze grote witte beer, het is genoeg geweest.

Heel verdrietig, maar wel een keuze uit liefde.
Veel sterkte.

Chaszurah schreef: ↑11 dec 2025 16:33 Maandag nemen we afscheid van onze grote witte beer, het is genoeg geweest.

Heel veel sterkte

Man wat een verschrikkelijk weekend hebben we gehad.

Mooi, ook, hij heeft alleen maar lekkers gehad, geknuffeld en leuke dingen gedaan... Moeilijk, want hij had weer een "goede periode" zonder al teveel klachten, en ik heb wel 300x gedacht, ik bel alles af. Ineens was hij weer met zijn speeltjes aan het spelen en enthousiaster, zo had ik hem al een tijdje niet gezien!

Maar de kans dat hij over een week weer enorm slecht is is heel groot, en dan sta ik weer precies op hetzelfde punt als nu.

Hij had bij diagnose 5 hernia's, waarvan 2 veel pijnklachten gaven, en 3 nog niet ernstig waren en ik gewaarschuwd werd dat die nog konden komen. En daar wil ik ook niet op wachten, hij had toen zo enorm veel pijn... Ook is hij natuurlijk al heel lang incontinent (urine), maar doordat hij daar medicatie voor krijgt "vergeet" je dat.

Ben zo ontzettend bang dat ik voor altijd zal vinden dat ik te vroeg was. Hij is zo'n blij ei. Morgen is de dag en tot op het moment zelf zal de twijfel nog wel 10x toeslaan. Ik heb hem altijd beloofd dat ik zou stoppen VOOR hij pijn krijgt, maar man wat is dit een verschrikkelijke beslissing.... Hoe doen mensen dit in vredesnaam

Ik vind het heel moeilijk om zo'n beslissing te nemen en dan nog een aantal dagen te wachten tot het afgesproken tijdstip.
Dat is het enige verschil dat ik zie tussen jou en mij.
En daar is niks mis mee.
Ieder beslist op zijn eigen manier.
Heel veel sterkte morgen.

Ik kan het me zo goed voorstellen en zeker ook aanvoelen.
Zo'n 20 jaar geleden hadden wij een geweldige 4 jarige hond, die een ziekte had die alsmaar erger en pijnlijker zou worden. Toen samen met de DA afgesproken op donderdag dat hij hem op maandagmiddag zou komen inslapen. Wat wij toen dachten was dat we er dan langzaam naar toe konden leven, maar niets was minder waar, het was een dramatisch weekend met een enorm zwaar gevoel en nog meer tranen. Toen hebben we besloten het nooit meer zo te doen. Wens je/jullie enorm veel sterkte toe morgen.

thom schreef: ↑14 dec 2025 23:35 Ik kan het me zo goed voorstellen en zeker ook aanvoelen.
Zo'n 20 jaar geleden hadden wij een geweldige 4 jarige hond, die een ziekte had die alsmaar erger en pijnlijker zou worden. Toen samen met de DA afgesproken op donderdag dat hij hem op maandagmiddag zou komen inslapen. Wat wij toen dachten was dat we er dan langzaam naar toe konden leven, maar niets was minder waar, het was een dramatisch weekend met een enorm zwaar gevoel en nog meer tranen. Toen hebben we besloten het nooit meer zo te doen. Wens je/jullie enorm veel sterkte toe morgen.

Nou inderdaad, voor thuis euthanasie was er helaas geen eerdere dag voor onze dierenarts, dan hadden we naar de praktijk gemoeten en dat wilde ik niet. En precies hetzelfde, op donderdag de knoop doorgehakt en gedacht, maandag is ok en daar maken we nog een mooi weekend van.

Hebben we ook absoluut gedaan, hij heeft alles gekregen waar hij maar om bedelde en nog een mooie wandeling kunnen maken op een goede dag (die hij al heel lang niet meer had gehad) maar dat maakt het nu allemaal wel extra wrang. Voor ons, als baasjes. Hij heeft een super weekend gehad en daar klamp ik me dan maar aan vast!

Ja meer kon je niet doen , houden van zeg ik vaak is helaas ook loslaten

Mijn allermooiste man is niet meer...

Alles is gelukkig heel vredig gegaan, we hadden alles al geregeld en doorgesproken dus daar heb ik wel veel rust in gehad. De andere honden hebben nog uitgebreid afscheid genomen, een werd er een beetje zenuwachtig van (jonge puber) waar de ander echt nog een tijd bij hem heeft gelegen, zoals ze altijd deed. Net voordat hij opgehaald werd liep ze bij hem weg, het was genoeg. Ik hoop dat zij er niet al teveel last van heeft, al vind ik haar nu al behoorlijk mat en stil.

Net liepen mijn 2 andere honden automatisch naar "zijn plekje" na het ontbijt, ze likten altijd nog elkaars bakje uit. Maar die stond er niet... Pffff wat een enorm verdriet.