Tot ooit, mijn allerliefste Joy
Geplaatst: 12 jul 2025 20:06
Gisteren heb ik Joy moeten laten gaan, ze had een tumor in de milt die flink groeide.
In een paar dagen tijd ging ze steeds verder achteruit, ze wilde niet meer wandelen en eten ging ook steeds moeizamer.
Gisteren heb ik haar laten gaan omdat ze zelf aangaf dat ze echt niet meer wilde.
Bijna 6 jaar heb ik van haar mogen genieten, ze was niet druk ofzo maar wel altijd aanwezig met haar gekkigheden die je echt even moest snappen.
De rest van de honden kwam bv altijd hun snack zelf halen, Joy niet. Joy wachtte tot ik het haar op de bank aan kwam geven. En dan niet uit de hand pakken, nee het moest voor haar neus gelegd worden.
Eten deed ze altijd net voor de keuken omdat ze de keuken niet in durfde.
Ik had speciaal voor haar een grote roze mand staan waar ze haar eten at.
Toen ik een paar maanden geleden een grijze, kleinere mand neerzette snapte ze het niet meer, dus maar snel de grote roze weer teruggezet toen.
Als ik de honden uit ging laten dan stond de rest al bij de deur als ik de riemen pakte.
Joy niet, Joy moest geroepen worden, en dan liep ze nog niet rechtstreeks naar de deur maar eerst een rondje om de salontafel
Die gekke dingen deed ze niet meer, wandelen wilde ze niet meer. Snel een plas bij de deur en weer naar de bank.
Ze had het bij vlagen ook erg benauwd, en wist ook door haar dikke buik niet meer hoe ze lekker moest liggen.
Ze sliep bij mij in bed, dan moest ik haar ´s morgens uit bed tillen, maar ook dat ging nooit normaal: de jongedame kwam dan naar me toe, liet zich heel dramatisch op haar rug vallen, dan moest ik haar ff knuffelen. Dan stond ze op, wilde ik haar pakken en liet ze zich toch nog snel weer op haar rug vallen
Dat deed ze tot op het laatst nog wel, maar maar 1x want meer ging niet.
Dat was vanmorgen wel heel erg raar, geen Joy om even gek mee te doen.
Geen Joy die, eenmaal op de grond, nog tegen me opsprong om een knuffel te krijgen om vervolgens naar de mand in de woonkamer te rennen tot ik haar riep om mee een plas te doen.
Geen bakje eten meer in de mand zetten. Geen snackje naar de bank brengen...
Mijn lieve Joy, ik mis je met heel mijn hart, maar het is goed zo.
Ik hoop dat je nu lekker kan rennen en geen benauwde dagen meer voor jou.
Deze foto's zijn afgelopen woensdag nog gemaakt.
In een paar dagen tijd ging ze steeds verder achteruit, ze wilde niet meer wandelen en eten ging ook steeds moeizamer.
Gisteren heb ik haar laten gaan omdat ze zelf aangaf dat ze echt niet meer wilde.
Bijna 6 jaar heb ik van haar mogen genieten, ze was niet druk ofzo maar wel altijd aanwezig met haar gekkigheden die je echt even moest snappen.
De rest van de honden kwam bv altijd hun snack zelf halen, Joy niet. Joy wachtte tot ik het haar op de bank aan kwam geven. En dan niet uit de hand pakken, nee het moest voor haar neus gelegd worden.
Eten deed ze altijd net voor de keuken omdat ze de keuken niet in durfde.
Ik had speciaal voor haar een grote roze mand staan waar ze haar eten at.
Toen ik een paar maanden geleden een grijze, kleinere mand neerzette snapte ze het niet meer, dus maar snel de grote roze weer teruggezet toen.
Als ik de honden uit ging laten dan stond de rest al bij de deur als ik de riemen pakte.
Joy niet, Joy moest geroepen worden, en dan liep ze nog niet rechtstreeks naar de deur maar eerst een rondje om de salontafel
Die gekke dingen deed ze niet meer, wandelen wilde ze niet meer. Snel een plas bij de deur en weer naar de bank.
Ze had het bij vlagen ook erg benauwd, en wist ook door haar dikke buik niet meer hoe ze lekker moest liggen.
Ze sliep bij mij in bed, dan moest ik haar ´s morgens uit bed tillen, maar ook dat ging nooit normaal: de jongedame kwam dan naar me toe, liet zich heel dramatisch op haar rug vallen, dan moest ik haar ff knuffelen. Dan stond ze op, wilde ik haar pakken en liet ze zich toch nog snel weer op haar rug vallen
Dat deed ze tot op het laatst nog wel, maar maar 1x want meer ging niet.
Dat was vanmorgen wel heel erg raar, geen Joy om even gek mee te doen.
Geen Joy die, eenmaal op de grond, nog tegen me opsprong om een knuffel te krijgen om vervolgens naar de mand in de woonkamer te rennen tot ik haar riep om mee een plas te doen.
Geen bakje eten meer in de mand zetten. Geen snackje naar de bank brengen...
Mijn lieve Joy, ik mis je met heel mijn hart, maar het is goed zo.
Ik hoop dat je nu lekker kan rennen en geen benauwde dagen meer voor jou.
Deze foto's zijn afgelopen woensdag nog gemaakt.
