Friese Meines schreef: ↑29 aug 2024 11:51
Goedemorgen, nou goed.....
Onze oudste hond heeft de laatste jaren steeds meer kwaaltjes, dat is normaal is een kruising van 25 KG en bijna 16 jaar.
Ze wordt stram en heeft regelmatig last van het maag darm kanaal. lees 1x per 2-3 maanden. Vanmiddag weer naar de DA , Ik moet wennen dat de tijd die haar nog rest steeds korter wordt. Ik ben er zelf ook niet lekker van.
Iemand die zijn licht wil en kan laten schijnen op het onderwerp , hoe lang je moet doorgaan met DA bezoeken en medicatie bij klachten, als ouderdom zijn tol eist? Ikzelf wil haar graag weer laten oplappen, maar andere familieleden zeggen dat haar tijd gekomen is.
Wat is wijsheid? Ik neem aan dat als ik uiteindelijk voor inslapen kies , ik dit rustig kan inplannen en naar toe kan werken qua emoties enz. Haar nog een heel mooie (korte) tijd geven.
Daar kan helemaal niemand je antwoord op geven. Ik kan je wel een anecdote vertellen over de 1e hond waar wij de beslissing voor moesten nemen.
Ze had een tumor op haar teentje, zeg maar op het begin van het nagelbed. Ze was 12, en wandelen was haar lust en haar leven. Laten onderzoeken of het goed- of kwaadaardig was hebben wij niet gedaan. Want wàt als je weet dat het kwaadaardig is? Dan - ruim - weg laten halen en dus poot er af? Met bijbehorende revalidatie? Nee, dat beslist niet voor ons wandelhondje van 12.
Maar de bult groeide natuurlijk wel, en op een gegeven moment had ze hem kapot gelopen. Dus overal bloedspoortjes op de stoep waar wij gelopen hadden. Ze was toen 13 jaar en 3 maanden. Dus dan weet je dat het moment van inslapen dicht bij komt. Op een reünie vd familie sprak ik op zondag met mijn neef (altijd naast ons gewoond, dus heel goede band mee), liet ik een foto zien van Saar die ik die morgen gemaakt had en ik zei tegen hem "Hoe kan ik ooit iemand opdracht geven om mijn liefste dood te maken?". Hij - Newfoundlanders gehad, en al vaker die beslissing heeft moeten maken - zei toen "Geloof me, dat kun je. Dat zie je."
En vier dagen later zat ik 's morgens achter de pc aan de koffie en kwam Saar in de deuropening staan met haar pootje opgetild. Toen zag ik het, en ik zag het in haar ogen. Klaar nu. Volgende dag is ze heel rustig bij ons thuis ingeslapen nadat we nog een fijn wandelingetje met de hele roedel hebben gemaakt.
En ja natuurlijk slaat het een diep gat in je hart, maar ik ben ontzettend blij met het moment dat we gekozen hebben. Tuurlijk hadden we nog even kunnen rekken met pijnstilling, verbandjes, sokjes en weet ik wat. Maar ze is volkomen waardig - op zijn Saar's - gestorven. Inclusief laatste wandeling. En hoe lang kun je het rekken? Dagen, weken, een jaartje? Houden van is ook loslaten.
Andersom hebben we 3 jaar geleden Sis moeten laten inslapen, nog geen 4 jaar oud. Epilepsie, en clusters. Heel erg zwaar, voor haar maar ook voor ons en ons sociale leven. Je grijpt àlles aan, want "misschien..." Drie maanden daarvoor ook nog gecastreerd, want hormonen... misschien....
Bij haar ben ik niet blij met het moment waarop we de keuze tot inslapen maakten. Ik denk achteraf dat we een paar weken te laat waren. Dat ze en paar weken te lang heeft moeten sukkelen omdat wìj haar niet wilden missen. Omdat wij haar te jong vonden daarvoor. Maar het was achteraf voor hààr veel diervriendelijker geweest als ze die laatste week of 3 niet mee had hoeven maken.
En weet je, ik zeg echt altijd "beter 2 weken te vroeg, dan 2 weken te laat". En zeker bij een hond van 16.
