Het HondenForum

Goedenavond,

Ik lees al een tijdje mee op het forum, maar heb eigenlijk nooit een account aangemaakt. Ik zit nu met medische problemen met mijn bijna 5 jarige hond, en we zijn euthanasie aan het bespreken, maar ik vind het toch fijn om meningen te horen van andere hondenliefhebbers.

Ik zal het proberen kort te houden, maar ik ben nu al bijna 2 jaar aan het dokteren met mijn hond. Eerst kwam er uit dat het een patella luxatie was rechtsachter, dus hier is hij aan geopereerd. Na de operatie en bij de fysio bleef hij slecht lopen. Het verbeterde kort na de benchrust, maar al vrij snel werd hij weer slechter. Toen zijn ze gaan zoeken in zijn rug, en ben ik bij 4 verschillende specialisten geweest en hebben we o.a. hydrotherapie, fysiotherapie, orthomanuele therapie en chiropractie geprobeerd. Hierop verbeterde hij niet. Uiteindelijk besloten om een CT-scan te maken, en daar kwam het volgende uit.

• De geopereerde poot is weer kapot (zodanig kapot dat het niet meer te opereren is) en de patellaband is nu ook kapot en ontstoken;
• patella luxatie andere poot;
• 3 beschadigde ruggenwervels, waardoor uiteindelijk verlamming ontstaat.
• kromme voorpootjes, maar daar heeft die nog weinig tot geen last van.

Dit was een enorme schok, en weer ben ik met meerdere specialisten gaan overleggen. Hier hebben we verschillende pijnstillers (van licht tot heel zwaar) en supplementen geprobeerd. Ook hieronder blijft die pijnlijk.

En eigenlijk is de conclusie van alle specialisten en dierenartsen die ik heb gesproken dat hij niet meer te helpen is, en alleen maar slechter zal worden.

Als ik het zakelijk bekijk, dan denk ik het is goed zo en ik laat hem gaan. Maar emotioneel gezien is het lastig, omdat hij er nog super goed uit ziet.

Dit is nu eigenlijk de stand van zaken:
• Ligt extreem veel in zijn mandje (soms hele dagen);
• Als je hem op zijn achterhand aait, dan bijt/gromt hij;
• Als ik wil wandelen dan rent hij weg (soms ben ik wel een kwartier bezig om hem te pakken te krijgen);
• Loopt 80% van de tijd op 3 poten, ondanks zware medicatie;
• Loopt met een kromme rug.
• Als die therapie had gehad (bijvoorbeeld losmaken), dan zat die eigenlijk binnen 1 tot 2 weken weer net zo vast als voor de behandeling.

Maar aan de andere kant ziet die er wel goed uit, wil die altijd eten, kan die zelfstandig plassen/poepen, en heeft die ook nog vrolijke momenten. Als ik hem uitdaag of met andere honden loopt wil die ook nog wel spelen/rennen, maar dit is dan kort (Dit vraag ik niet meer van hem sinds ik weet wat er in zijn lichaam speelt).

Ergens heb ik al een beslissing genomen, maar toch wil ik er goed over nadenken en het juiste moment kiezen. Ik wil zeker niet te laat zijn, en nu die nog momenten van genieten heeft denk ik, het is nu tijd, voordat die 100% aan het lijden is.

Wat zouden jullie doen? Kan je in zo'n geval te vroeg zijn?

P.s. sorry het is toch een beetje lang verhaal geworden. Alvast bedankt voor het lezen.

Wat voor hond(je) is het?

In het kort komt het er op neer dat jullie hond pijn heeft en daardoor ook op aanraking kan reageren met bijten.
Repareren van de kapotte gewrichten is niet mogelijk. Dus kans op pijnvermindering is er niet.

Wat nu gebeurt is (vrees ik) zijn leven rekken terwijl de pijn niet weg te nemen is.
Dat begrijp ik tenminste uit je verhaal
Corrigeer dat als ik het verkeerd heb begrepen.

Mijn beslissing zou dan duidelijk zijn.
Maar dat is heel persoonlijk.
Laat inslapen.

ranetje schreef: ↑04 apr 2024 22:20 Wat voor hond(je) is het?

In het kort komt het er op neer dat jullie hond pijn heeft en daardoor ook op aanraking kan reageren met bijten.
Repareren van de kapotte gewrichten is niet mogelijk. Dus kans op pijnvermindering is er niet.

Wat nu gebeurt is (vrees ik) zijn leven rekken terwijl de pijn niet weg te nemen is.
Dat begrijp ik tenminste uit je verhaal
Corrigeer dat als ik het verkeerd heb begrepen.

Mijn beslissing zou dan duidelijk zijn.
Maar dat is heel persoonlijk.
Laat inslapen.

Het is een Jack Russel. Het klopt helemaal wat je zegt, vanaf nu gaat het eigenlijk alleen maar slechter worden, en hoe snel dat gaat is natuurlijk niet te zeggen. Maar de artsen zeggen dat de kans groot is dat het vrij snel gaat omdat die zo jong al zoveel last heeft (zijn nu al bijna 2 jaar aan het zoeken, en proberen, en hij heeft dus ook al 2 jaar last).

Ik ben alleen zo bang dat ik te vroeg ben, omdat die nog wel geniet op momenten.

Hoe moeilijk ook het is een keus die je zelf moet maken meestal heb je wel het gevoel van nu is het genoeg
Ik zeg altijd houden van is ook loslaten
Heel veel sterkte met wat je ook beslist

Houden van is ook laten gaan.
En beter te vroeg dan een dag te laat.

Heb een hond gehad met een zelfde soort problemen, hij was de meest geweldige hond die ik ooit gehad heb. Twee knieën geopereerd, hersteld en binnen de kortste keren weer pijn en mank lopen.
Hij was net 5 geworden, te jong om bij de regenboogbrug te gaan wachten op mij maar hem toch laten gaan. Het was moeilijk maar ben nog altijd blij dat ik hem een leven vol pijn bespaard heb.
Te vroeg ben je niet gauw, te laat wel.

Roomsxx schreef: ↑04 apr 2024 22:27

ranetje schreef: ↑04 apr 2024 22:20 Wat voor hond(je) is het?

In het kort komt het er op neer dat jullie hond pijn heeft en daardoor ook op aanraking kan reageren met bijten.
Repareren van de kapotte gewrichten is niet mogelijk. Dus kans op pijnvermindering is er niet.

Wat nu gebeurt is (vrees ik) zijn leven rekken terwijl de pijn niet weg te nemen is.
Dat begrijp ik tenminste uit je verhaal
Corrigeer dat als ik het verkeerd heb begrepen.

Mijn beslissing zou dan duidelijk zijn.
Maar dat is heel persoonlijk.
Laat inslapen.

Het is een Jack Russel. Het klopt helemaal wat je zegt, vanaf nu gaat het eigenlijk alleen maar slechter worden, en hoe snel dat gaat is natuurlijk niet te zeggen. Maar de artsen zeggen dat de kans groot is dat het vrij snel gaat omdat die zo jong al zoveel last heeft (zijn nu al bijna 2 jaar aan het zoeken, en proberen, en hij heeft dus ook al 2 jaar last).

Ik ben alleen zo bang dat ik te vroeg ben, omdat die nog wel geniet op momenten.

Ik begrijp je dilemma maar al te goed

Toch, zoals anderen ook al schrijven en wat ik zelf ook heb aangehouden bij mijn honden .............
Beter een week of maand te vroeg dan een dag te laat.
Het doet veel pijn, maar toch heb ik zelf vrede met de beslissingen die ik heb genomen.
Ik heb zelf een hond moeten laten loslaten die nog maar 4 jaar oud was.
Maar het was niet realistisch om hem in leven te houden omdat ik zo veel van hem hield.

Mijn (jonge) hond had epilepsie, we hebben werkelijk alles uit de kast getrokken maar het was niet afdoende. Ons criterium was steeds, de goede dagen moeten de slechte dagen nog ruimschoots overheersen. In juni 2020 (ze was toen nog geen 3) hebben we een hel van een week gehad, en zij dus ook. Blind, doof, de ene aanval na de andere (ze is in die week zelfs nog op de film gezet door de specialist, want zo héél vaak zien die niet live in hun praktijk een hond in een aanval). We zijn er toch uitgekomen. En de goede weken overheersten nog steeds de slechte dagen tijdens en na een aanval of cluster.
In juni 2021, ze was dus nog geen 4, zat ze weer in een cluster. Toen de kaasboer 's ochtends aan de deur kwam vertelde ik hem nog dat ik eigenlijk op dit moment zat te wachten op de volgende aanval, maar nog geen moment dat ik dacht dat dit haar laatste dag zou zijn. Maar een paar uur en 5 aanvallen later - waarbij ze bij 1 aanval zo enorm krijste dat ik de buren maar even heb geappt dat hier echt geen gevecht was - was het moment wel daar. Dit kón niet meer. Niet voor ons, maar zéker niet voor haar. Dit was niet eerlijk. En gelukkig mogen wij als mensen die beslissing voor onze hond nemen.

Er hangt geen minimale leeftijd aan de beslissing om het beste voor onze hond te willen. Voor je hond is het lijden voorbij, daar gaat het om. De beslissing is heel moeilijk, maar wel het eerlijkste voor je hond. En wat ik zo van jou lees, heb je denk ik de beslissing al genomen. En dat is goed. Voel je daar niet schuldig om. Je hond heeft liefde gehad, dus zijn leventje was goed. Als het ondraaglijk lijden wordt is het tijd om hem daarvan te verlossen.

Bedankt voor al jullie reacties. Voor mijn keuze vind ik het prettig om jullie ervaringen te lezen, ook al blijft het een ontzettend moeilijk ding.

Inmiddels heb ik een afspraak staan voor het laten inslapen, maar het ene moment denk ik 'ik ben veel te vroeg, want hij geniet nog van het leven op bepaalde vlakken' en raak ik in paniek omdat ik het gevoel heb dat ik niet genoeg heb gedaan (ook al weet ik dat het wel zo is), en het andere moment vindt ik berusting in het feit dat het klaar is en ik de keuze heb om hem een leven vol ongemak te besparen ook al heeft die nu nog goede momenten.

Is dit normaal? Of een teken dat ik echt te vroeg ben?

Nee, het is normaal dat de twijfel je overvalt. Het is ook niet niks, je hebt de beslissing genomen om je hond waar je veel van houdt, te laten inslapen. Het is een heel moedige beslissing met de liefde voor je hond op de eerste plaats.

Het is heel normaal dat je twijfelt.
Ik ben het met Terry eens dat je je hond op de eerste plaats zet, ook al doet dat pijn.

Het is en blijft zo'n zware en moeilijke beslissing, zeker als het om zo'n jonge hond gaat. Je gevoel schreeuwt uit alle macht nee en je verstand zegt dat het de enige 'goede' beslissing is, maar Jezus wat doet het pijn en dan die twijfels elke keer. Vreselijk !!
Ook ik (mijn vrouw en ik) hebben die keuze ooit moeten maken met een van onze honden, slechts 4 jaar toen.
IK wens je enorm veel sterkte !

Wat een moeilijke beslissing, Maar wel èèn met liefde gemaakt. Ik denk de beste keus maar dat doet zoveel pijn .
Heel veel sterkte

Wat een dapper en goed besluit heb je genomen. Heel veel sterkte in deze verdrietige tijd.