Het HondenForum

Bij mijn Engelse Cocker Spaniel van 9 jaar oud is vorige week een hersentumor vastgesteld via een MRI scan. Volgens de dierenarts zou het op het eerste zicht om een goedaardig gezwel gaan, maar er is sprake van zwelling waardoor het tegen haar evenwichtsorgaan drukt en ze dus last heeft met recht lopen. Voorlopig geen andere klachten, ze is ook vrolijk en eet goed.

De dierenarts vertelde me dat ik 3 opties heb: haar verder behandelen met predni tot het slechter gaat, chirurgie (maar door de ligging van de tumor is dit een risico operatie: 6/10 dat ze er doorkomt) of radiotherapie (maar dat kan enkel in Nederland of Frankrijk, ik woon in België, hoewel we dat er wel voor over zouden hebben).

Ik heb het er zelf lastiger mee dan de hond zelf denk ik. Ik heb in mijn leven al verschillende honden gehad, maar deze is speciaal. Ik zie ze door het huis of in de tuin rennen als een gek en af en toe eens tegen de grond gaan of staan waggelen wanneer ze moet gaan plassen, dus dat doet me telkens pijn en ik hou me vast dat ze zich zou kunnen pijn doen. Ze heeft nu wel een lagere dosis predni gekregen, dus ik weet niet of het wel voldoende is, ik vind het minder goed dan voordien. We hebben inmiddels binnen ook overal matten gelegd waar ze beter op kan lopen. Het probleem is dat ze nogal overactief kan zijn (en ook veel cirkelt), wat het voor mij nog erger maakt.

Ik heb één van mijn vorige honden moeten laten inslapen nadat hij predni nam en hij plots op twee dagen tijd een gigantische bloedende etterwonde had, dus mijn vriend en ik zijn hier nog steeds over getraumatiseerd. Mijn vriend wou de radiotherapie overwegen, maar ik denk dat dit te belastend zou zijn voor de hond, ik heb er wel maar beperkte info over ontvangen. Op zich is ze wel goed, maar ik geloof dat ze hier telkens voor onder narcose moet (om nog niet over de autoreis te spreken, hoewel ze wel graag in de auto zit). Mijn vriend overweegt nu eventueel de operatie (wat eigenlijk eerder mijn keuze was), ookal is dit een risico. Vorige week waren we natuurlijk een beetje in shock (voor mij was het minder een verassing omdat ik nu al een maand met haar bij 2 verschillende dierenartsen ben geweest, maar voor mijn vriend wel), dus de dierenarts (neuroloog) uit de dierenklinkiek had gezegd dat we vrijdag maar eens terug moesten bellen nadat we erover nagedacht hadden, ook om het rapport van de radioloog nog eens te bespreken om te kijken of die ook dacht dat het om een goedaardig gezwel zou gaan. Vrijdag was er natuurlijk nog geen rapport binnen, ik moest dinsdag maar eens terugbellen. Vandaag dan maar teruggebeld, de arts van vorige week is met verlof dus iemand anders ging me vandaag zeker terugbellen. Ondertussen is het 19:20 en uiteraard nog niemand teruggebeld... Dat geeft je dan meteen een gevoel dat het hun geen bal interesseert wat er met je hond gebeurd of het een 'moeilijk geval' is dat ze liever niet terug zien. Morgen dus weer maar eens terugbellen.

Ik had mijn eigen dierenarts er ook van op de hoogte gebracht, die zei me dat ik enkel inderdaad de predni kon geven, maar ik de operatie misschien toch zou moeten overwegen. Het verbaast me een beetje dat iedereen zo luchtig is over het feit dat we een hond die de ganse dag rondwaggelt maar gewoon moeten accepteren. Of dan hoor ik "ze loopt toch nog redelijk goed". Ja, tot je om middernacht met je hond in de tuin staat om te plassen in de regen en ze omvalt, dan voel je je echt beroerd.

Zijn er hier anderen met dergelijke ervaringen? Hoe zouden jullie ermee omgaan als je hond niet meer recht kan lopen, maar toch nog actief is?

Je schrijft dat het op het eerste gezicht om een goedaardig gezwel zou gaan.
Hoe zeker weet je dat?
Mogelijk is dat van invloed op een eventuele beslissing.

Ik heb twee keer eerder gehoord van een dergelijke situatie.
Bij de ene hond is geopereerd.
Helaas is die hond niet lang daarna overleden.
De andere hond kreeg prednison.
Het gezwel werd daardoor kleiner (dus dan zou het minder op het evenwichtsorgaan drukken?).
Prednison heeft wel bijwerkingen, o.a. veel willen eten en drinken, dus daar zou je rekening mee moeten houden.

Ik ga je niets adviseren.
Kan alleen vertellen wat ik heb gehoord.
Zelf heb ik het niet meegemaakt.
Ik zou als ik jullie was wel nog wat meer informatie bij de artsen lospeuteren.
Krijg de indruk dat dat op dit moment nog wat beperkt is.

Nee, dat weten we inderdaad niet zeker, vandaar dat ik ze nog terug wou bellen voor het rapport van de radioloog te bespreken om te zien wat zijn mening is. De neuroloog denkt echter dat omdat de tumor een mooi 'kapseltje' errond heeft dat het waarschijnlijker is dat het een goedaardige tumor is.

Leia_en_Luna schreef: ↑27 dec 2023 08:55 Nee, dat weten we inderdaad niet zeker, vandaar dat ik ze nog terug wou bellen voor het rapport van de radioloog te bespreken om te zien wat zijn mening is. De neuroloog denkt echter dat omdat de tumor een mooi 'kapseltje' errond heeft dat het waarschijnlijker is dat het een goedaardige tumor is.

Geen ervaring met tumor, maar wel dat door een aandoening de hond langzaam meer verlamt raakte aan zijn achterhand.
Bij de diagnose bleek hij door deze aandoening geen pijn te hebben, en zijn kop was nog goed en had gewoon nog zin om te leven.
Ja, het doet zeer als je ineens ziet dat hij omvalt omdat hij toevallig op een ongelijk stukje gras loopt en zijn evenwicht verliest.
Hij was ook mijn speciaaltje, en ik zag hem van sterke energieke hond steeds kwetsbaarder worden.
In begin wilde hij ook geen hulp of ondersteuning, dat vond hij maar stom , zelf doen was zijn motto..
Als hij dan eens omviel, en ik met tranen in mijn ogen stond, keek hij me aan met een blik van "stom hé, maar ben ok hoor en happy!" Krabbelde overeind om weer door te gaan, en ontweek ook de wat lompe andere hond niet want ondanks dat hij lichamelijk zwakker werd, hij zorgde er wel nog steeds voor dat ze respect voor hem had.

Ik kon dus niets doen om de diagnose te veranderen, naar hem blijven kijken en zijn signalen begrijpen was het enige en zolang hij happy bleef kon ik het wat beter accepteren. Op bepaald moment accepteerde hij wel hulp en ondersteuning op momenten, onze band versterkte alleen maar.
Ik keek wel naar waar we gingen lopen, dus op ongelijke velden ging ik liever niet meer daar was hij te instabiel voor op een bepaald moment.
Incontinent raakte hij gelukkig niet, dat had hij zelf verschrikkelijk gevonden en dan had ik eerder een beslissing moeten nemen om afscheid van elkaar te nemen.

Voor honden die het nodig gaan hebben is er trouwens genoeg ook aan ondersteunend materiaal, daar zou je ook eens naar kunnen kijken om bijvoorbeeld tijdens wandelingen haar wat stabiliteit extra te geven.
Finn wenste dit niet trouwens, die wilde gewoon los zijn ding blijven doen en als hij viel haalde hij zijn schouders maar op en "lachte" het weg op dat moment.


Advies over de opties ga ik je niet geven, alleen hoe ik met die instabiliteit van mijn hond om ben gegaan en ik stond eerder bij dezelfde hond ook voor een optie voor andere aandoening die hij had, daar heb ik bewust niet voor opereren gekozen omdat revalidatie na operatie dusdanig lang zou duren dat ik ervoor koos risico te aanvaarden dat hij jonger zou komen te overlijden, ik vond het belangrijker dat hij kon blijven doen wat hij deed en soms in aangepaste vorm, dan hem lang stil te leggen na revalidatie. Hij is uiteindelijk elf jaar geworden (Duitse herder) en in moeten laten slapen toen hij aangaf dat het genoeg was.

Heel veel sterkte met het maken van een besluit, maar je kent haar zelf het best.