Het HondenForum

3 juni is het alweer 9 maanden geleden dat ik lio moest laten gaan. Ik had gehoopt al een stuk verder te zijn in mijn rouwproces, maar ik huil nog geregeld om zijn verlies en met name de manier waarop. Ik kan het maar niet loslaten, en ook maar moeilijk accepteren dat dit het beste was. Ik mis hem met momenten zo ontzettend erg dat ik niet weet waar ik ermee naartoe moet. Ik knuffel mijn andere hond Bobby dan maar extra veel. Ik hoop dat dit ooit een plekje krijgt… maar nu ligt nog een groot deel van mijn hart in stukjes en lig ik sommige nachten nog wakker. De film blijft zich maar herhalen… mijn enige houvast is mijn gezin, dat draait door. Maar soms is dat juist het moeilijkste, dat alles doorgaat. als iemand nog fijne tips of advies heeft, heel graag.




Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Ik heb niet echt tips, rouwen is voor vele anders.
Ik mis na een jaar mijn hondje ook nog erg maar het scherpe is eraf, ik haal wel veel leuke aan hem op.
Maar geef het verdriet ook de ruimte
ik kan alleen maar zeggen sterkte
en misschien ook de leuke herinneringen zoeken je kan ze ook opschrijven

Geen tips, want ieder rouwt op zijn eigen manier. Ik zou wel naar de positieve kanten gaan kijken. Wees blij dat je Lio hebt gekend, dat hij in je leven was, èn dat je beslissing mócht maken om hem te laten gaan. Dat was het hondwaardigst. Houden van is ook loslaten...

Geniet van je gezin, van Bobby, ook zij verdienen dat. Je hart is groot genoeg, Lio heeft er voor altijd een plekje.

Iedereen rouwt op zijn eigen manier en heeft daar zijn eigen tijd voor nodig.
Je schrijft dat het het beste was, maar dat je er veel moeite mee hebt.
Kan je iets vertellen over Lio's overlijden en wat de reden/oorzaak was?

Hallo Ranetje, dat klopt ook. En dat weet ik ook. Maar voor mijn gevoel word de pijn niet minder. Het is lastig alleen aan de leuke momenten te denken. het verhaal van Lio staat ook op dit forum bij memorium. Eentje hier onder. Te lang om nogmaals te typen. Dus mocht je tijd en zin hebben, kun je het daar vinden.

LioBob schreef: ↑26 mei 2023 13:12 Hallo Ranetje, dat klopt ook. En dat weet ik ook. Maar voor mijn gevoel word de pijn niet minder. Het is lastig alleen aan de leuke momenten te denken. het verhaal van Lio staat ook op dit forum bij memorium. Eentje hier onder. Te lang om nogmaals te typen. Dus mocht je tijd en zin hebben, kun je het daar vinden.

Ik heb het net (weer) gelezen, had er even niet op gelet, mijn excuses.

Je blijft een beetje hangen in het "wat als" en "had ik nog meer kunnen doen".
Ik begrijp dat heel goed, heb zelf een heel jonge hond moeten laten inslapen.
Het is belangrijk voor jou dat je voor jezelf leert aanvaarden dat de enige juiste beslissing was om hem te laten gaan.
Dat heb je gedaan uit liefde voor hem.
Is er iemand in je omgeving die jou kan helpen om die juiste beslissing voor jezelf te accepteren en vooral terug te gaan denken aan de mooie herinneringen die je samen met hem hebt gehad?

Het is altijd vreselijk en enorm verdrietig als je een hond (je maatje/vriendje) in moet laten slapen, alleen het nemen van die beslissing al. Heb zelf een 4 jarige hond in moeten laten slapen, dus ken het mar al te goed.
Maar aan de andere kant kunnen honden je ook ineens en zomaar ontvallen. Onze hond Yla werd op een vreselijke nacht aangevallen door de buurhond en was zodanig zwaar verwond dat we haar moesten laten inslapen.
Onze laatste hond was blij, gezellig en enorm levendig en viel in slaap om nooit meer wakker te worden, dat is 2 maanden geleden en doet nog altijd pijn en voelt nog altijd onwerkelijk.
Wat ik ermee bedoel te zeggen, je moet ook door. Natuurlijk doet het pijn en is het verdrietig. Maar je moet er ook niet in blijven hangen.

Jeetje wat vreselijk Thom. Ook dat moet een grote nachtmerrie zijn. En je hebt gelijk, je moet ook door. Alleen merk ik dat vaak ook verhalen lees van teckels of andere honden met een zelfde verlamming, die ook het advies kregen van dierenartsen te laten inslapen, maar daar niet naar geluisterd hebben en vervolgens na 4 maanden tot een jaar weer zelfstandig liepen. Ik weet dat ik ze niet moet lezen, maar ergens sta ik zelf ook nog altijd niet achter de keuze en ben ik nog opzoek naar een teken dat ik het beste gedaan heb. Dat soort verhalen maakt dat ik me bijna een moordenaar voel die niet genoeg geduld heeft gehad…

Sterkte met het verlies, dat is nog maar kort geleden. Veel liefs.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[mention]ranetje [/mention] bedankt weer voor je lieve woorden. Ik heb wel mensen om me heen waarmee ik er over kan praten alleen merk ik wel dat die (met name mijn partner) anders en ook vooral verder zijn in het proces en beter kunnen loslaten. Wellicht ook rationeler zijn dan dat ik het ben. Dat is moeilijk want als ik erover begin dan voelt het vaak alsof ze ook niet meer weten wat ze er nog over moeten zeggen. En dat begrijp ik ergens ook wel, maar het voelt wel eenzaam wat betreft mijn eigen verdriet. Ik kan er gewoonweg geen vrede mee hebben, en niet achter mijn keuze staan dat het het beste was. En dat vreet aan me.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk