Wat als...Lieve Lio
Geplaatst: 18 jan 2023 17:07
Maandag 3 oktober 2022, de dag dat ik na 10 dagen vechten de keuze heb gemaak afscheid te nemen van één van mijn langharige teckels: Lio. Sindsdien doet elke dag pijn, en heb ik elke dag verdriet. En vraag ik mij of ik de juiste keuze heb gemaakt, ondanks dat iedereen zegt dat dit het geval is. Wellicht dat het hier van mij afschrijven helpt, omdat de mensen om mij heen toch anders reageren op het verlies van een hond. ''het is maar een hond'' voor sommige helaas. Ik herbeleef het soms allemaal helemaal opnieuw, ik heb nog nooit zo'n diepe rouw, gemis en schuldgevoel ervaren als nu.
Wij kwamen terug van vakantie uit Spanje met het gezin. Bobby (mijn oudste teckel) en Lio waren logeren bij mijn ouders. Ik heb ze opgehaald, had ze gemist en eindelijk waren ze lekker thuis. Tijdens de eerste wandeling s'avonds merkte ik dat Lio wat langzaam liep, maar dat deed hij wel vaker, vooral met regen kunnen ze ontzettend treuzelen. S'avonds naar bed, samen in hun vertrouwde mandje. Niks aan de hand. Ik zag nog niet aankomen in wat voor een hel ik terecht ging komen. Zaterdagochtend, de eerste ochtendwandeling na terug komt en ik merk dat Lio nog steeds langzaam, het lijkt alsof een pootje verstuikt is, dus ik laat hem smiddags lekker rusten en wandel niet ver met ze. Einde van de middag, lio komt moeilijk omhoog. Ik wil toch even naar buiten met hem om te kijken waar hij nou precies last heeft. Tot mijn grote schrik, krijgt hij zijn poot niet omhoog met plassen (het zijn 2 reutjes). Alle rode vlaggn gaan omhoof in mijn hoofd... het zal toch niet... een hernia? iets aan zijn rug?? hoe kan dit nou? Ik heb nooit iets aan Lio gemerkt, het was een hele drukke, lompe en wilde teckel. Veel drukker dan Bobby. Mijn ouders hebben de afgelopen week toen wij er niet waren ook niets gemerkt, hij rende nog buiten de avond voordat ik ze kwam ophalen.
Ik besluit een uurtje later de dierenarts te bellen, en terwijl ik aan de telefoon hang komt Lio met zijn gehele achterhand slepend over de grond naar me toe gekropen. Ik voel paniek. Hij is verlamd!? in nog geen 24 uur tijd.
Met spoed naar de dierenarts, en daar wordt na vele testen mijn nachtmerrie werkelijkheid. Een acute hernia, en volledige verlamming van rug tot staart.
Lio krijgt medicatie om de zwelling te minderen, hij lijkt geen pijn te hebben maar is volledig pijnloos wat in dit geval het slechtste teken is, hij had beter wel wat kunnen voelen zei ze dierenarts. Binnen 48 uur moet hij op de medicaite reageren, de dierenarts belooft mij maandag te bellen en ook alvast te overleggen met een specialistisch centrum in Roosendaal en Belgie om een operatie te bespreken.
48 uur later. Ik heb geen oog dicht gedaan, oefeningen met Lio gedaan die de dierenarts had geadviseerd. Lio kan niet zelf meer plassen (Poep komt vanzelf en valt er vanzelf uit). en ik ben 4 tot 5x per dag bij de dierenarts om de blaas te legen. Uiteindelijk heeft de dierenarts het mij zelf geleerd,hoe ik met mijn handen de blaas kon legen zodat ik dit gewoon thuis en buiten met hem kon doen, zonder de stress van de dierenarts.
Maar het mocht niet zo zijn. Er is geen verbetering. Maar opgeven.... zit echt niet in mijn hoofd. Dit kan toch niet waar zijn? Ik besluit ortho manueel therapeut IVD te bellen. Bekend en gespecialiseerd in verlammingen bij o.a. teckels. Daar kan ik de eerstvolgende dag terecht. Opnieuw de hoop dat er een wonder gebeurd. Ze zetten zijn wervel recht, en doen nog wat testen. Lio blijkt het ergste stadium (4-5) hernia te hebben waarbij kans van slagen na operatie maar 2 tot 5% is, dit is zo goed als geen optie. En als je hier al voor kiest, wordt het een revalidatie traject van minimaal 12 maanden waarbij je pas na deze hele tijd weet of hij daadwerkelijk ooit weer zal lopen, laat staan rennen.
Wederom moet ik 48 uur wachten en 6x per dag oefeningen doen om zijn gevoel te prikkelen. Maar ook dit is tevergeefs.. Ik wacht nog ruim 6 dagen en blijf hopen, elke minuut van de dag hoop ik dat ik wat aan hem merk dat het beter gaat, we doen zijn oefeningen. Ga naar Belgie voor een behandeling accupuntuur, en daar adviseren ze minimaal 6 weken af te wachten om te kijken of hij reageert op deze behandeling. Ik ben gesloopt, Lio is ook gesloopt en hij wordt met de dag depressiever. Er is niets meer over van mijn blije drukke lieve Lio. 6 weken zullen een eeuwigheid zijn. We zijn pas 10 dagen onderweg, en snachts moet ik Lio elke nacht op een andere zij draaien omdat het hem zelf niet lukt.Ik bel met nog verschillende osteopaten, orthomanuelen, dierenartsen, alternatieve dierenartsen maar niemand denkt dat ze Lio nog verder kunnen helpen. Van binnen, schreeuw ik. Ik kan hem niet laten gaan. Ik wil hem helemaal niet kwijt. Hij is pas net 5 jaar oud. Hij is nog niet eens op de helft van zijn (al zo korte) hondenleven.
Maandag 3 oktober. Lio weet zich met moeite naar mij toe te slepen. Maakt een kreun/piep geluidje zoals hij nog nooit eerder had gedaan. Hij is op maar ook vooral heel erg in de war. Zijn lichaam doet het niet meer. Hij begrijpt niet wat er gebeurd en kijkt al 10 dagen lang elke dag naar mij met de zo'n blik van ''help me toch''. Ik heb gekeken naar de mogelijkheden voor een rolstoel maar ook dat is zeer beperkt. Een hond met deze verlamming kan hier maar een 2-4 uur per dag in. De rest zou hij dan maar wat liggen, en hij zou niet eens zijn eigen behoefte kunnen doen. Ik vind dit persoonlijk geen hondenwaardig leven.
Ik ga bij hem zitten. En zie dat tussen zijn liezen allemaal open zweren zijn ontstaan. een soort doorligplekken.
Die middag zien we de dierenarts die hem als 1e heeft gezien nadat hij pas verlamd was. Deze zal het beste kunnen zien of er IETS van verbetering is t.o.v. dag 1. Ik besluit een lijstje te maken voor mezelf met daarin redenen om door te zetten, en redenen om hem te laten gaan. Als de dierenarts mij verteld dat het niet beter is geworden, en het kans op herstel percentage niet groter is geworden moet ik de keuze maken om hem te laten gaan. Tegen AL mijn gevoelens in. Een onmogelijke keuze.
Het noodlot was daar. Ik heb Lio voor het laatste gedragen, van de auto naar binnen. Er was geen verbetering. Niets. Ik ben op mijn gevoel af gegaan op dat moment. Hem verlossen uit zijn lijden. Terwijl alles in mijn schreeuwde om weer met hem naar buiten te rennen, is hij in mijn armen rustig ingeslapen. Ik heb Lio mee terug naar huis genomen zodat Bobby ook zou begrijpen dat hij er niet meer was. Mijn hart is gebroken. Lieve Lio. Mijn lieve Lio. Dit had je niet verdiend kleine vriend.
Ik hoop zo dat dit de beste keuze was. Dat je rust hebt, en ergens mag zijn waar je niet gevangen bent in je lichaam.
''Had ik maar'' of ''wat als'' zijn gedachten die dagelijks door mijn hoofd spoken. Maar wat heb ik er aan. Ik krijg je er niet mee terug.
Verdriet bestaat. omdat het liefde was.
Ik mis je. Mijn hele leven lang.
Wij kwamen terug van vakantie uit Spanje met het gezin. Bobby (mijn oudste teckel) en Lio waren logeren bij mijn ouders. Ik heb ze opgehaald, had ze gemist en eindelijk waren ze lekker thuis. Tijdens de eerste wandeling s'avonds merkte ik dat Lio wat langzaam liep, maar dat deed hij wel vaker, vooral met regen kunnen ze ontzettend treuzelen. S'avonds naar bed, samen in hun vertrouwde mandje. Niks aan de hand. Ik zag nog niet aankomen in wat voor een hel ik terecht ging komen. Zaterdagochtend, de eerste ochtendwandeling na terug komt en ik merk dat Lio nog steeds langzaam, het lijkt alsof een pootje verstuikt is, dus ik laat hem smiddags lekker rusten en wandel niet ver met ze. Einde van de middag, lio komt moeilijk omhoog. Ik wil toch even naar buiten met hem om te kijken waar hij nou precies last heeft. Tot mijn grote schrik, krijgt hij zijn poot niet omhoog met plassen (het zijn 2 reutjes). Alle rode vlaggn gaan omhoof in mijn hoofd... het zal toch niet... een hernia? iets aan zijn rug?? hoe kan dit nou? Ik heb nooit iets aan Lio gemerkt, het was een hele drukke, lompe en wilde teckel. Veel drukker dan Bobby. Mijn ouders hebben de afgelopen week toen wij er niet waren ook niets gemerkt, hij rende nog buiten de avond voordat ik ze kwam ophalen.
Ik besluit een uurtje later de dierenarts te bellen, en terwijl ik aan de telefoon hang komt Lio met zijn gehele achterhand slepend over de grond naar me toe gekropen. Ik voel paniek. Hij is verlamd!? in nog geen 24 uur tijd.
Met spoed naar de dierenarts, en daar wordt na vele testen mijn nachtmerrie werkelijkheid. Een acute hernia, en volledige verlamming van rug tot staart.
Lio krijgt medicatie om de zwelling te minderen, hij lijkt geen pijn te hebben maar is volledig pijnloos wat in dit geval het slechtste teken is, hij had beter wel wat kunnen voelen zei ze dierenarts. Binnen 48 uur moet hij op de medicaite reageren, de dierenarts belooft mij maandag te bellen en ook alvast te overleggen met een specialistisch centrum in Roosendaal en Belgie om een operatie te bespreken.
48 uur later. Ik heb geen oog dicht gedaan, oefeningen met Lio gedaan die de dierenarts had geadviseerd. Lio kan niet zelf meer plassen (Poep komt vanzelf en valt er vanzelf uit). en ik ben 4 tot 5x per dag bij de dierenarts om de blaas te legen. Uiteindelijk heeft de dierenarts het mij zelf geleerd,hoe ik met mijn handen de blaas kon legen zodat ik dit gewoon thuis en buiten met hem kon doen, zonder de stress van de dierenarts.
Maar het mocht niet zo zijn. Er is geen verbetering. Maar opgeven.... zit echt niet in mijn hoofd. Dit kan toch niet waar zijn? Ik besluit ortho manueel therapeut IVD te bellen. Bekend en gespecialiseerd in verlammingen bij o.a. teckels. Daar kan ik de eerstvolgende dag terecht. Opnieuw de hoop dat er een wonder gebeurd. Ze zetten zijn wervel recht, en doen nog wat testen. Lio blijkt het ergste stadium (4-5) hernia te hebben waarbij kans van slagen na operatie maar 2 tot 5% is, dit is zo goed als geen optie. En als je hier al voor kiest, wordt het een revalidatie traject van minimaal 12 maanden waarbij je pas na deze hele tijd weet of hij daadwerkelijk ooit weer zal lopen, laat staan rennen.
Wederom moet ik 48 uur wachten en 6x per dag oefeningen doen om zijn gevoel te prikkelen. Maar ook dit is tevergeefs.. Ik wacht nog ruim 6 dagen en blijf hopen, elke minuut van de dag hoop ik dat ik wat aan hem merk dat het beter gaat, we doen zijn oefeningen. Ga naar Belgie voor een behandeling accupuntuur, en daar adviseren ze minimaal 6 weken af te wachten om te kijken of hij reageert op deze behandeling. Ik ben gesloopt, Lio is ook gesloopt en hij wordt met de dag depressiever. Er is niets meer over van mijn blije drukke lieve Lio. 6 weken zullen een eeuwigheid zijn. We zijn pas 10 dagen onderweg, en snachts moet ik Lio elke nacht op een andere zij draaien omdat het hem zelf niet lukt.Ik bel met nog verschillende osteopaten, orthomanuelen, dierenartsen, alternatieve dierenartsen maar niemand denkt dat ze Lio nog verder kunnen helpen. Van binnen, schreeuw ik. Ik kan hem niet laten gaan. Ik wil hem helemaal niet kwijt. Hij is pas net 5 jaar oud. Hij is nog niet eens op de helft van zijn (al zo korte) hondenleven.
Maandag 3 oktober. Lio weet zich met moeite naar mij toe te slepen. Maakt een kreun/piep geluidje zoals hij nog nooit eerder had gedaan. Hij is op maar ook vooral heel erg in de war. Zijn lichaam doet het niet meer. Hij begrijpt niet wat er gebeurd en kijkt al 10 dagen lang elke dag naar mij met de zo'n blik van ''help me toch''. Ik heb gekeken naar de mogelijkheden voor een rolstoel maar ook dat is zeer beperkt. Een hond met deze verlamming kan hier maar een 2-4 uur per dag in. De rest zou hij dan maar wat liggen, en hij zou niet eens zijn eigen behoefte kunnen doen. Ik vind dit persoonlijk geen hondenwaardig leven.
Ik ga bij hem zitten. En zie dat tussen zijn liezen allemaal open zweren zijn ontstaan. een soort doorligplekken.
Die middag zien we de dierenarts die hem als 1e heeft gezien nadat hij pas verlamd was. Deze zal het beste kunnen zien of er IETS van verbetering is t.o.v. dag 1. Ik besluit een lijstje te maken voor mezelf met daarin redenen om door te zetten, en redenen om hem te laten gaan. Als de dierenarts mij verteld dat het niet beter is geworden, en het kans op herstel percentage niet groter is geworden moet ik de keuze maken om hem te laten gaan. Tegen AL mijn gevoelens in. Een onmogelijke keuze.
Het noodlot was daar. Ik heb Lio voor het laatste gedragen, van de auto naar binnen. Er was geen verbetering. Niets. Ik ben op mijn gevoel af gegaan op dat moment. Hem verlossen uit zijn lijden. Terwijl alles in mijn schreeuwde om weer met hem naar buiten te rennen, is hij in mijn armen rustig ingeslapen. Ik heb Lio mee terug naar huis genomen zodat Bobby ook zou begrijpen dat hij er niet meer was. Mijn hart is gebroken. Lieve Lio. Mijn lieve Lio. Dit had je niet verdiend kleine vriend.
Ik hoop zo dat dit de beste keuze was. Dat je rust hebt, en ergens mag zijn waar je niet gevangen bent in je lichaam.
''Had ik maar'' of ''wat als'' zijn gedachten die dagelijks door mijn hoofd spoken. Maar wat heb ik er aan. Ik krijg je er niet mee terug.
Verdriet bestaat. omdat het liefde was.
Ik mis je. Mijn hele leven lang.
