Het HondenForum

Dag allen,

Graag schrijf ik dit even van mij af;

Wij hebben een kleine terriër reu van 10 maanden. Hartstikke lief, een knuffelkont, pubertje buiten de deur. Het gebruikelijke.

Als onderdeel van een gezin met twee kids van 5 en 9 jaar merken we dat hij van het begin af aan wat fel is op onze oudste . Dit begon met opjagen, happen e.d. Op het hoogtepunt (zomervakantie dit jaar) reageerde hij fel op alle kinderen. Alle kinderen die voorbij kwamen wilde hij "opjagen". Geen prettige situatie voor hem en voor ons. Dit bracht mij aan het twijfelen of de dynamiek van een jong gezin en de hele entourage daar omheen wellicht niet goed matchte met onze kleine vriend.

Thuis ging het weer een stuk beter. Hij kwam wat meer tot rust en de incidenten met het opjagen namen af. Echter merk ik sinds een week of drie wat opvallends aan hem. Momenteel is het bij ons thuis wat onrustig, doordat onze oudste door een lastige fase gaat. Ik merk dat de hond dit oppikt en ik vind hem vaak wat lusteloos.
De band tussen de hond en de oudste is wisselend. Hondje kruipt graag tegen hem aan op de bank, maar "snapt" als oudste druk is. Dit gedrag vertoont hij eigenlijk alleen bij de oudste.

Bij vlagen vertoont hij weer het gedrag van opjagen en happen. Met name in drukke onrustige situaties. Met twee "snap" incidenten op mijn oudste zoon (happen in zijn enkels). Hondje heeft sinds drie weken wat maagklachten. Hij heeft weinig eetlust en moet af en toe braken. Dit komt met ups en downs, dus niet consistent. IK dacht aan een virus oid.

Steeds vaker spookt door mijn hoofd dat het wellicht stress is waar hij last van heeft. Ik twijfel dan of wij voor hem de juiste plek zijn. Ook omdat ik hem niet meer kan bieden dan dit. Ik zorg met liefde en aandacht voor hem, laat hem zelf altijd uit en voed hem op. Maar ben natuurlijk ook gebonden aan de dagelijkse rompslomp.

Nu is mijn vraag aan jullie als mede-forumleden;
Wie van jullie heeft de ervaring ook gehad dat er een moeizame band was tussen kind en hond?
Binnen mijn mogelijkheden doe ik wat ik kan en zorg ik dat hondje zich geliefd voelt en voldoe ik zoveel mogelijk in zijn behoeften. Wanneer is dit voldoende? En waar merk ik dat aan?
Wanneer wordt de stress voor een hond in deze situatie te veel en is herplaatsen een goede overweging?

Ik vind de overwegingen erg lastig aangezien, met name mijn dochter en ik, dol zijn op onze kleine muiter.
Ben benieuwd naar jullie ideeën en bevindingen.

Als je twijfelt zou ik beginnen met uitsluiten dat er medisch een probleem is.
Eet hij goed, plast hij goed, drinkt hij voldoende, maar niet te veel?
Is zijn temperatuur normaal? (tussen 38 en 39 graden)
Geen blaasontsteking?
Eventueel door de DA laten nakijken.

Als daar geen enkel probleem is komt het volgende aan bod:
Je geeft hem vast voldoende beweging, maar geef je ook voldoende geestelijke activiteit?
Ben je met je hondje op een cursus op de hondenschool?

Hoe vindt je zoon het hondje eigenlijk?
Leuk of eigenlijk een beetje eng?

Als je er niet uit komt - nadat je de andere punten hebt kunnen afstrepen - zou een gedragsdeskundige bij jullie thuis een keer kunnen kijken hoe hij zich gedraagt en wat er mogelijk mist.

Speelde hij in begin veel met de oudste en kreeg hij toen veel aandacht met haar, het klinkt misschien gek maar het lijkt wel of hij haar uit wil dagen om te spelen, maar heeft ze wat minder aandacht voor hem

Kan het zijn dat je oudste onberekenbaar/plotseling gedrag vertoont naar de hond? Heb je nog contact met de fokker?

Krijgt hij voldoende rust tussendoor, kan hij voldoende slapen?
Heeft hij een veilige plek waar hij kan liggen zonder gestoord te worden?

Dit gedrag komt vaak voor bij honden die niet genoeg rust krijgen, zulke jonge honden nemen niet uit zichzelf genoeg rust, er is tenslotte altijd wat leuks te doen.
Probeer het patroon van opjagen en happen te doorbreken, zet bijv puppypanelen neer zodat hij niet kan gaan jagen.

En voed hem op, niet vanuit je schuldig voelen dingen toe gaan staan, stel je grenzen aan de hond zodat hij weet waar hij aan toe is.

Ik reageer met name om deze ene opmerking: " Ik twijfel dan of wij voor hem de juiste plek zijn. Ook omdat ik hem niet meer kan bieden dan dit. Ik zorg met liefde en aandacht voor hem, laat hem zelf altijd uit en voed hem op."
***************************************

Hier moet voorkomen worden dat je gaat twijfelen of jullie wel de juiste plek voor hem zijn. Natuurlijk zit hij op de juiste plek. Vergeet echter niet dat je een terrier in huis gehaald hebt. En ook nog wel een Borderterriër (BT). Daarbij is dat kereltje van nog maar tien maanden ook nog eens aan het puberen. Maar dat gaat helemaal goedkomen. Dit soort terriertjes zijn uitgesproken intelligent en erg leergierig. Ook zijn ze erg zelfstandig en gaan graag op onderzoek uit. Het zijn uitgesproken kindervrienden en vinden het heerlijk om bij hun roedel, het gezin te zijn.

Ze spelen enorm graag en weten vaak van geen ophouden en dat kan uitmonden in onstuimig gedrag waarbij hij in zijn spel zover gaat dat er gebeten wordt naar kinderen. Verwar dit uit de hand gelopen spel echter niet met agressief gedrag, want de hond is zich van geen kwaad bewust. Al zullen jullie dat als ongewenst gedrag ervaren. Dit gedrag is typerend voor voor veel BT's. En dat kan zelfs enkele jaren duren.

Hier dient echter wel op gelet en zonodig ingegrepen te worden. Dat geldt niet alleen voor je hond maar ook voor de kinderen. Spelen is prima, maar niet meer dan dat. Na het spel moet iedereen rustig zijn. De kinderen dienen de hond niet langer uit te dagen zodat hij rustig kan worden. Daarna gaat de hond in zijn mandje. Na veel inspanning heeft een hond van 10 maanden dat gewoon nog nodig.

Probeer de kinderen voorlopig eens niet te laten rennen. Dat werkt als een trigger op de hond waardoor hij gelijk helemaal uit zijn plaat gaat. Zoek een alternatief, b.v. het gooien van een balletje wat hij terug moet brengen. Frisbees opvangen en terug brengen vinden ze meestal ook erg leuk.
Een BT loopt graag naast de fiets. Als je die mogelijkheid hebt zou ik er zeker gebruik van maken. Niet te lang en rustig op je gemak.

Heb je al een gehoorzaamheidscursus gevolgd met je hond? Zo niet, probeer daar dan tijd voor vrij te maken zodat hij in elk geval de basis commando's goed leert. Daar hebben jullie alleen maar voordeel van. Jouw kennis draag je dan over op je kinderen zodat zij indien de hond toch naar hun enkels snapt dit met een luid FOEI af kunnen wenden.

Verder heb ik de indruk dat het hondje erg "hangt" aan de oudste die altijd veel met hem speelde. Aangezien deze nu in een lastige fase zit en weinig speelt met het hondje, zal het hondje zich mogelijk afgewezen voelen omdat het baasje niet meer wil spelen. "Afgewezen" worden kan dan ook verstrekkende gevolgen hebben, zelfs met klachten zoals je die eerder omschreef. Overleg met de dierenarts hierover lijkt me wel verstandig.

Ik kan me wel verplaatsen in een gezin met nog vrij jonge kinderen die ook hun aandacht nodig hebben. Zeker nu de oudste in een lastige fase zit en er wat onrust in huis is ontstaan. Laat je hierdoor niet ontmoedigen want dit is slechts van tijdelijke aard.

Denk niet gelijk aan herplaatsen. Dit gaat helemaal goed komen, maar het heeft zijn tijd nodig.
Succes en ga ervoor, dit gaat je dan ook lukken. Hij zal je er dankbaar voor zijn.


Ik heb drie Terriers gehad, een Airdale en twee ruwharige Foxterriers. De laatste ruwhaar kwam uit een Duitse werklijn. Dat heb ik geweten, maar met wat extra inspanning in de ontwikkelingsfase een geweldige hond eraan gehad.

Ik denk dat dat een hele duidelijke goede uitleg is Wolfsblut

Super bedankt voor jullie berichtjes. Ik neem het mee.