Dag allerliefste Marie-Josée
Geplaatst: 24 jun 2022 18:26
Allerliefste Marie-Josée,
Je was één van de zachtaardigste, liefste, en warmste mensen die ik ken. Je had het tot een kunst verheven om tot in je tenen te genieten van de kleinste dingen. Rijp op siergrassen tijdens de vroege ochtendwandeling, onderweg even een paard aaien, je gezin om je heen, lekker eten maken, knuffelen met je hond(en), luisteren naar mooie muziek in een warm bad, je uren overgeven aan je handen tijdens het schilderen.. Overal waar jij kwam liet je iets van je warmte en liefde achter, waardoor de hele wereld een beetje lichter werd.
Je had oog voor de schoonheid in het leven en creëerde zelf voortdurend schoonheid om je heen. Via je kunst, je etentjes, je baksels, je tuin, je bos, je zelfgemaakte kleding, je gesprekken, je humor. Je deed alles met volle aandacht, bedachtzaam en altijd oordeelloos. Je liefde voor het leven verspreidde je vanuit je hart via je handen. En dat deed je rijkelijk, vrijgevig en altijd zonder er iets voor terug te verwachten.
Ik leerde je via dit Hondenforum kennen toen ik nog maar net puber-af was. We deelden onze liefde voor honden, onze rustige inborst, en onze liefde voor de natuur. Na één wandeling werden we vriendinnen en de afgelopen tien jaar groeide onze band uit tot meer dan een gewone vriendschap. Ik leerde veel van je, en vroeg je ook graag om raad over van alles en nog wat. Je zocht altijd net zo lang tot je een antwoord had op mijn vragen. Vrolijk, gedreven en altijd aanwezig als ik je nodig had, maar nooit op de voorgrond. Je had het misschien niet eens in de gaten hoe belangrijk je was voor de mensen om je heen, zo bescheiden was je wel.
Ik bewonder je eigenheid, je oog voor alle kleine wondertjes en hoe je je leven inrichtte op een manier die voor jullie goed voelde en bij jullie paste. Dit kwam allemaal samen in jullie bos. Daar was je thuis, was geluk simpel en voedde jij je hart en ziel met al het leven dat het bos je gaf. Niet alleen jullie genoten uit de grond van je hart van dit avontuur, je liet graag zoveel mogelijk mensen meegenieten. Dit deed je door het bos te delen met familie en vrienden, en door het bijhouden van je prachtige bostopic, wat met veel plezier door een heleboel forumleden gelezen werd.
We grapten altijd dat jij een bosheks was, en ik een boselfje. En dat we elkaar daarom altijd begrepen, dat ons contact zo eigen, dierbaar, kostbaar en vertrouwd voelde en dat de tijd samen omvloog. Je schreef in je prachtige bostopic: ‘In het bos geniet ik van de vrijheid en de rust, van de diertjes, van de geuren en van de wind die fluistert van eeuwigheid en alle zorgen en pijn met zich meeneemt.’
Je laatste appje aan mij was dat we altijd verbonden zullen blijven. Het laatste, door jou gekozen, gedicht tijdens je afscheidsdienst beschreef hoe je nu weer deel uitmaakt van de door jou zo geliefde natuur en dat we je daar weer kunnen vinden.
Ik zoek je daar, in die natuur, want ik mis je zo. Ik begroet je bij iedere vlinder, ik denk aan je bij iedere zonsondergang en ik glimlach naar je als ik zwaluwen hoog en vrij in de lucht zie vliegen. En ik vraag aan de wind die fluistert van eeuwigheid en nu alle zorgen en pijn van je heeft meegenomen, om nogmaals mijn liefde naar je toe te sturen.
Telkens als je je met weemoed losmaakte van het bos om naar huis te gaan, sloot je de poort en zei je: ‘Dag bos.’ Weet dat ik onze poort nooit zal sluiten, maar voor nu zeg ik: ‘Dag allerliefste Marie-Josée.’
Anke
Je was één van de zachtaardigste, liefste, en warmste mensen die ik ken. Je had het tot een kunst verheven om tot in je tenen te genieten van de kleinste dingen. Rijp op siergrassen tijdens de vroege ochtendwandeling, onderweg even een paard aaien, je gezin om je heen, lekker eten maken, knuffelen met je hond(en), luisteren naar mooie muziek in een warm bad, je uren overgeven aan je handen tijdens het schilderen.. Overal waar jij kwam liet je iets van je warmte en liefde achter, waardoor de hele wereld een beetje lichter werd.
Je had oog voor de schoonheid in het leven en creëerde zelf voortdurend schoonheid om je heen. Via je kunst, je etentjes, je baksels, je tuin, je bos, je zelfgemaakte kleding, je gesprekken, je humor. Je deed alles met volle aandacht, bedachtzaam en altijd oordeelloos. Je liefde voor het leven verspreidde je vanuit je hart via je handen. En dat deed je rijkelijk, vrijgevig en altijd zonder er iets voor terug te verwachten.
Ik leerde je via dit Hondenforum kennen toen ik nog maar net puber-af was. We deelden onze liefde voor honden, onze rustige inborst, en onze liefde voor de natuur. Na één wandeling werden we vriendinnen en de afgelopen tien jaar groeide onze band uit tot meer dan een gewone vriendschap. Ik leerde veel van je, en vroeg je ook graag om raad over van alles en nog wat. Je zocht altijd net zo lang tot je een antwoord had op mijn vragen. Vrolijk, gedreven en altijd aanwezig als ik je nodig had, maar nooit op de voorgrond. Je had het misschien niet eens in de gaten hoe belangrijk je was voor de mensen om je heen, zo bescheiden was je wel.
Ik bewonder je eigenheid, je oog voor alle kleine wondertjes en hoe je je leven inrichtte op een manier die voor jullie goed voelde en bij jullie paste. Dit kwam allemaal samen in jullie bos. Daar was je thuis, was geluk simpel en voedde jij je hart en ziel met al het leven dat het bos je gaf. Niet alleen jullie genoten uit de grond van je hart van dit avontuur, je liet graag zoveel mogelijk mensen meegenieten. Dit deed je door het bos te delen met familie en vrienden, en door het bijhouden van je prachtige bostopic, wat met veel plezier door een heleboel forumleden gelezen werd.
We grapten altijd dat jij een bosheks was, en ik een boselfje. En dat we elkaar daarom altijd begrepen, dat ons contact zo eigen, dierbaar, kostbaar en vertrouwd voelde en dat de tijd samen omvloog. Je schreef in je prachtige bostopic: ‘In het bos geniet ik van de vrijheid en de rust, van de diertjes, van de geuren en van de wind die fluistert van eeuwigheid en alle zorgen en pijn met zich meeneemt.’
Je laatste appje aan mij was dat we altijd verbonden zullen blijven. Het laatste, door jou gekozen, gedicht tijdens je afscheidsdienst beschreef hoe je nu weer deel uitmaakt van de door jou zo geliefde natuur en dat we je daar weer kunnen vinden.
Ik zoek je daar, in die natuur, want ik mis je zo. Ik begroet je bij iedere vlinder, ik denk aan je bij iedere zonsondergang en ik glimlach naar je als ik zwaluwen hoog en vrij in de lucht zie vliegen. En ik vraag aan de wind die fluistert van eeuwigheid en nu alle zorgen en pijn van je heeft meegenomen, om nogmaals mijn liefde naar je toe te sturen.
Telkens als je je met weemoed losmaakte van het bos om naar huis te gaan, sloot je de poort en zei je: ‘Dag bos.’ Weet dat ik onze poort nooit zal sluiten, maar voor nu zeg ik: ‘Dag allerliefste Marie-Josée.’
Anke
