Het HondenForum

Hoi, ik ben nieuw op dit forum. Heb me aangemeld omdat ik me ontzettend slecht voel. Drie weken geleden hebben wij ons allerliefste vriendje (labrador Eddie) in laten slapen op een leeftijd van 12 jaar en 4 maanden. Naast dat we hem natuurlijk verschrikkelijk missen bij alles wat we doen en we heel ons ritme kwijt zijn, overheerst bij mij het schuldgevoel. Ik kan er niet van eten en slapen en weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ben alleen maar verdrietig. Daarom probeer ik het hier op te schrijven, wellicht dat het wat helpt.

Eddie heeft eigenlijk tot aan zijn 10e/11e een zeer actief leven gekend. Enige wat vervelend was, waren zijn allergieën maar die hebben we redelijk onder controle gekregen middels immuuntherapie icm kvv (CB eend). Ook wilde hij vanaf zijn 9e/10e niet altijd meer in de auto springen of trappen oplopen. Hier helaas nooit verder over nagedacht. Trappen konden we wel vermijden en we hebben een loopplank voor de auto aangeschaft. In de zomer van 2019 (hij was net 10 jaar) begon hij met wat manken, na een week pijnstilling (Carporal) was dit over. In juni 2020 was het er echter weer. Weer een kuur van een week en het ging weer. Een maandje later logeerde hij bij mijn ouders toen we op vakantie waren en in het bos is hij toen aangevallen door twee grote honden. Daarna was hij meteen weer mank, maar nu was het erger en pijnstilling werkte niet gelijk. Hij liep met zijn kop omlaag en zonderde zich af, zelfs als we aan het eten waren (niks voor hem;)). Na een paar foto's stelde de DA voor om toch voor een CT-scan te gaan van zijn rug omdat daar alles veel beter op te zien was. Dit hebben we vorig jaar zomer dus laten doen. Daaruit kwam het volgende:
- Meerdere hernia's,
- spondylose,
- defecten in meerdere eindplaten wat naar verwachting kwam door discospondylitis,
- artrose in de schoudergewrichten en
- ernstige lumbrosacrale stenose.

Een hele opsomming dus, waar we wel van geschrokken waren uiteraard. De neuroloog vertelde ons dat een operatie een optie zou zijn voor de LSS, echter dat het zoveel was wat hij had, dat hij niet zeker wist of dit hem klachtenvrij zou krijgen. Daarnaast altijd risico bij een wat oudere hond (hij was toen 11). Wij hebben toen in samenspraak met de arts besloten om het te proberen met pijnstilling (Carporal), lijnrust en daarnaast nog een lange antibioticakuur voor de discospondylitis. Ik moet zeggen dat hij er best goed van opgeknapt is. We konden weer (verkorte) rondjes lopen met hem, hij rolde weer lekker door het gras en konden hem ook lekker los laten lopen als er geen andere honden in de buurt waren. Het was dus sws wel altijd opletten. Toch merkten we afgelopen zomer dat hij steeds trager en slechter ging lopen en ook viel hij wel eens om als we hem een klein beetje meetrokken en zakte hij wel eens door zijn poten. Hij ging ook steeds vaker grommen naar andere honden (wat volgens mij duidt op pijn, ondanks zijn pijnstillers). Toch had hij ook nog wel hele goede dagen, waar hij bijvoorbeeld wel voorop liep bij de wandelingen... Afgelopen september ging het helaas weer mis. Ik liet hem los in een hondenuitlaatveldje, waar 1 andere blindengeleidehond (labradoodle) was. Ik dacht dus dat dit wel kon... Helaas viel de andere hond Eddie aan toen hij naar huis moest van zijn baas (iets wat hij wel vaker had gedaan volgens zijn baas (?)). Ed mankte dus helaas weer en ik had een afspraak bij de DA staan op donderdag. De woensdag daarvoor was het alleen weer helemaal mis, hij stond te trillen met heel zijn lichaam, kop laag en kon/wilde niet zitten of liggen (en alsnog kwispelen naar ons:(). Bij de DA kregen we zwaardere pijnstilling (Previcox) en nog een injectie. Eigenlijk ging het die week daarna wel weer redelijk (hij was nog wel lui). Echter daarna ineens weer erg onrustig en piepen en niet zijn draai kunnen vinden. Hij kreeg ook ineens veel moeite met opstaan. De DA was op vakantie en een andere DA waar we wel eens naartoe gingen was ook op vakantie. We hebben toen besloten om hem te laten gaan, uiteindelijk bij een dierenarts aan huis van dierrust.nl. Nu komt dus mijn hele schuldgevoel, waarom ben ik niet met zijn laatste klachten alsnog naar een andere DA gegaan??? Wellicht had hij "gewoon" buikpijn van de zware pijnstillers. Waarom heb ik niet geprobeerd over te stappen naar Carporal waar hij nooit bijwerkingen van had? Was hij eigenlijk wel zo slecht? Waarom ben ik überhaupt dat veldje opgegaan met die andere hond? Ik heb nu het gevoel dat ik mijn beste vriendje vermoord en in de steek gelaten heb. Loop al drie weken als een zombie rond (heb ook twee jonge kinderen), dus ik hoop dat het iets helpt nu ik het van me af heb geschreven. Sorry voor het lange verhaal.

Wat een moeilijke periode zit je nu in! Maar schuldgevoel is echt niet nodig. Je hebt gedaan wat jou op dat moment het beste leek voor je maatje. En eerlijk gezegd, als hij zoveel problemen had en opnieuw pijn aangaf ondanks zware pijnmedicatie, dan denk ik dat het voor hem een verlossing geweest is. Honden geven pijn over het algemeen heel slecht aan, en labradors zijn ook nog eens echt hard voor zichzelf. Alles bij elkaar genomen, denk ik dat hij meer pijn geleden heeft dan hij heeft laten zien en dat het niet noodzakelijk in zijn belang geweest zou zijn als je nog meer geprobeerd had

Previcox is een pijnstiller waar een maagbeschermer in zit en ik geef het standaard aan mijn honden als ze last hebben van het bewegingsapparaat, en het werkt goed, beter dan de meeste andere pijnstillers dus ik denk dat je die gewoon kunt afstrepen. Je hebt hem losgelaten omdat je hem pijn wou besparen, en realistisch gezien is dat het beste en meest liefdevolle wat je voor hem kon doen. Stel dat ze hem hadden kunnen helpen voor deze keer, hoe vaak en hoe veel is het nodig dat hij weer pijn aanvallen krijg, dat hij weer omver gelopen wordt.. dat hij weer slechte dagen heeft.. je bent dat allemaal voor.. Hij heeft een kans gehad en het ging niet meer.. hij had misschien als labrador 14 of 15 kunnen worden als zijn lijf mee had gewerkt, maar dat heeft niet zo mogen zijn. 10 tot 11 jaren gehad die goed zijn geweest.. en toen geprobeerd, tot het niet meer ging, Soms is liefhebben loslaten aan het eind.. en ik denk dat je een eerlijke beslissing hebt genomen .. sterkte met het missen van en hopelijk kun je het snel een plaatsje geven,, waar hij nu is, is geen pijn..

Ik denk dat iedereen dat gevoel met vlagen herkent.

Een dierenarts heeft er ooit een uitgebreid antwoord op geschreven, soort miniboekje, met de vraag " Zijn we niet te vroeg".

Hij geeft aan dat die vraag misschien anders gesteld mag worden. Namelijk, zijn we niet te laat?


Hier vind je een groot deel van de tekst:

http://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vroeg/

Een hond zal zich zijn dood niet realiseren.
Wél zijn pijn en ongemak.

Hoe graag wij een dier ook bij ons houden, soms is de keus om hem te laten gaan écht eerlijker.

Hoe moeilijk het ook is ik denk dat de keus echt niet te vroeg was je had eigenlijk geen keus meer, heel veel sterkte

Bedankt voor deze lieve reacties en dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhaal te lezen!

Ik zie een hartverscheurend verhaal waaruit ik opmaak dat je jezelf alleen maar een schouderklopje mag geven.
Je hebt hem gegeven wat hij verdiende. Rust en geen pijn meer.
Verdriet en het "waarom nou hij ?" hoort bij het rouwproces. Dat moet je niet verdringen; het moet eruit.
Weet dat jij je hond de energie van liefde gegeven hebt. Die gaat nooit verloren. Het lichaam heb je los moeten laten maar zijn wezen zal er altijd zijn. Een groot deel daarvan zit in je hart. Datzelfde hart dat hem een hoop angst en pijn bespaard heeft.

Als eerste sterkte met jullie verlies van Eddy...
Ik sluit mij aan bij de rest, ook in mijn ogen heb je juist het beste voor hem gedaan.
Wij mensen kunnen heel vaak niet 'loslaten', ik denk dat Eddy (mocht een hond in staat zijn om überhaupt zo te kunnen denken, en dat geloof ik niet) juist blij zou zijn geweest met jullie uiteindelijke keuze om hem te laten gaan.
Hoe moeilijk het voor ons als baasjes het altijd ook is, je hebt voor Eddy de juiste beslissing genomen.

Als ik je verhaal lees en alle klachten die hij had, dan denk ik dat je kunt stellen dat "liefde is ook loslaten" voor jullie wel van toepassing is.

LSS is inderdaad te opereren, maar nog even afgezien van al zijn andere mankementen zou ik dat op die leeftijd sowieso niet meer doen.
Ik weet wat zo'n operatie inhoudt.

Er is een tijdje terug een boekje geschreven door een dierenarts.
Dat heet "het is nooit te vroeg".
Jullie hebben je best gedaan, maar het ging niet meer.
Je geliefde hond heeft nu geen pijn meer en daar kan je dankbaar voor zijn.
Hij blijft bij je in je hart.

Als je om je dier geeft, betekend dat soms ook loslaten.
Vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat je als baasje soms de neiging hebt je grens stukje bij beetje toch weer iets verder te verleggen.
Dus nee, niet schuldig voelen, ik denk dat je zéker niet te vroeg de keuze hebt gemaakt.

Ik ben het eens met bovenstaande. Wil je veel sterkte wensen met het verwerken van het verlies.

Bedankt allemaal voor de steun, dat helpt wel een beetje. Super fijn dat dit forum er is. Zo moeilijk allemaal want je gaat ineens denken aan wat hij nog wel kon. Hij at nog heel graag zijn eten, was nog niet incontinent (af en toe wat plasongelukjes), kon over het algemeen nog wel redelijk zijn rondes lopen. Ook als ik terugkijk naar foto’s en filmpjes van het afgelopen jaar dan leek hij nog best goed. Uiteraard ook heel fijn dat hij nog zoveel fijne momenten en over het algemeen een best goede tijd heeft gehad! Maar toch en juist daardoor blijft het steeds maar in mijn hoofd zitten, waren we niet te vroeg, hadden we niet meer moeten proberen? Hebben we niet in paniek besloten? Het missen is al verschrikkelijk, maar het schuldgevoel en de twijfel is eigenlijk niet te doen. Ik hoop dat ik het op een gegeven moment een plekje kan geven.

Je hield van hem. Hoe kun je dan ooit te vroeg die beslissing nemen?

Welkom Loesje. Was het jullie eerste hond?

Je kunt je afvragen in hoeverre het eerlijker was geweest om nog verder te gaan met medicatie. Voor iedere eigenaar is dat een persoonlijke keuze. Hier geldt het principe van "geen slecht einde". Wat dat inhoudt is per situatie verschillend, maar leuren met een al te grote medicijnkast bij een hond die nog maar matig of weinig levenslust heeft, is het in elk geval niet. Je schrijft dat je hond een zeer actief leven genoot. Dat lijkt me toch wel iets anders dan voorzichtig blokjes om aan de leiband.

Ook de lichamelijke kenmerken die je beschrijft, het door de poten zakken, het trillen maar ook het veranderde gedrag tonen zijn allemaal telltale signs. Dat er een andere hond op is gesprongen is knap lullig te noemen, maar ik zou wel zelf kijken waar je schuldgevoel precies vandaan komt en wat daar mee te doen, wat zoals ik nu in je verhaal lees past het niet. En bovendien help je jezelf, en je gezin er ook niet mee.

Sterkte, we weten hier allemaal hoe je er compleet af kunt liggen nadat je hond is gaan hemelen. Hopelijk vind je hier een plek om je ervaringen te delen, maar ook een beetje hondenplezier voor de toekomst.

Ja, het was onze eerste hond. Toen hij ruim 6 was werd ons eerste kindje geboren. Ik zal zo eens proberen een fot toe te voegen

Wat een mooi hooft een lobus

Jou gevoel is zo herkenbaar, denk bij velen.
Het is alleen verkeerd. De keuze voor inslapen is het beste wat je op dat moment voor je hond kon doen.
Ja dan is er die leegte en het gemis en later het besef dat je trouwe vriend er echt niet meer is en dan ga je nadenken "had ik nog maar dit of had ik nog maar dat.
Je hond heeft een heel mooi leven gehad en is nu op een fijne plek.

Heel veel sterkte

Ik heb je topic even van het forum onderdeel 'voorstellen' verplaatst naar 'honden algemeen'
Het is hier wat beter op zijn plek dan in een voorstel topic



Ik hoop dat het uiteindelijk een plek krijgt.
Maar het kan tijd kosten, sta er ook niet raar van te kijken als je over 3 maanden ineens weer tranen in je ogen hebt.

Ik heb mijn Habibi eind mei volkomen onverwachts moeten laten gaan, en het overkomt mij ook nog steeds af en toe.
Ook dát is niet raar.
Voor de meeste mensen, zéker de mensen op dit forum, is een hond nu eenmaal meer dan 'slechts een huisdier'.

Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat ik dezelfde keuze zou hebben gemaakt. Mijn golden heeft op 6,5 jarige leeftijd een rugoperatie ondergaan. Op die leeftijd vond ik dat nog wel een optie, nu hij 10 is, zou ik absoluut niet dezelfde keuze maken. Het was een zware operatie, met een flinke revalidatietijd. Die tijd zou niet opwegen tegen de 'gezonde' tijd die hij daarna misschien nog zou hebben. Voor de vorige hond van mijn ouders heb ik ook de beslissing genomen wanneer in te slapen. Het was de hond van mijn ouders, maar eigenlijk was het 'mijn' hond, hij hing aan mij (had het de laatste jaren moeilijk met het feit dat ik op kamers zat en dus op zondagavond weer vertrok) en dingen die mijn moeder niet mocht doen, vond hij van mij helemaal best. Hij had misschien best nog een paar dagen langer kunnen leven, maar hij was 'op', en ik vond het belangrijk, voor mezelf maar vooral voor hem, dat ik erbij zou kunnen zijn. Ik houd voor mezelf vast aan de stelling: 'liever een week te vroeg, dan een uur te laat.'


We willen natuurlijk allemaal dat onze hond minstens 15 jaar wordt, maar gemiddeld worden labradors volgens mij maar 12 jaar, dus hij is niet super jong gegaan. Niet dat dat het makkelijker maakt natuurlijk, maar hij heeft denk ik wel een mooi leven gehad bij jullie. Het doet nu pijn, maar in de loop der tijd gaan de mooie herinneringen weer de boventoon voeren. Voor nu heel veel sterkte

Was de rugoperatie voor Gizmo ook voor lss? Hopelijk heeft het hem goed geholpen!

Ik voel me eigenlijk iedere dag slechter, krijg toch steeds meer het gevoel dat ik een ‘gezonde’ hond heb ingeslapen. Ik ga een afspraak proberen te maken met iemand om er over te praten, kom er zelf niet uit helaas. Iemand hier ervaring mee toevallig?

Ik heb nadat ik heel onverwacht mijn hond moest laten inslapen, een dag of wat later nog even een gesprek met de betreffende dierenarts gehad.

Nog even doorlopen wat er eigenlijk allemaal gebeurt was, en waarom inslapen uiteindelijk ook al weer de enige optie was.

Ik wíst het wel, maar er was op die betreffende dag zoveel langs me heen gegaan dat ik dat toch graag wou, dat gesprek.

Gelukkig wel een héél fijne dierenarts die ook echt even de tijd voor me nam.

Misschien helpt dat jou ook, zoiets.

Lees nog eens welke rugklachten bij had. Bedenk dan dat elk van die problemen op zichzelf al voor ondraaglijke pijn kan zorgen. Had hij voor jouw plezier door moeten lijden? Je schrijft zelf al dat het de laatste paar jaar eigenlijk al vrij slecht ging. Heel eerlijk denk ik dat je eerder behoorlijk laat geweest bent met de beslissing, en zeker niet te vroeg

Weet je, ik heb na het inslapen van mijn border collie die pas 6 jaar was (en mijn once-in-a-lifetime-dog ) ook wel eens gedacht, héb ik wel alles gedaan om mijn hond te redden?
En je wil echt niet weten wat wij met die hond voor een traject en lijdensweg achter de rug hebben

Mijn gezond verstand zegt me dan na twijfelen uiteindelijk telkens weer dat het niet om kwantiteit van leven gaat, maar om kwaliteit van leven. Dát helpt mij om het uiteindelijk een plekje te geven.

Komt vaker voor dat schuldgevoel, lees volgende link ook maar eens door Loesje:
https://www.afscheidvaneenhuisdier.nl/v ... -huisdier/

Daar kan niemand jou advies in geven, kan je alleen sterkte wensen

Loesje45 schreef: ↑10 nov 2021 13:24 Was de rugoperatie voor Gizmo ook voor lss? Hopelijk heeft het hem goed geholpen!

Ik voel me eigenlijk iedere dag slechter, krijg toch steeds meer het gevoel dat ik een ‘gezonde’ hond heb ingeslapen. Ik ga een afspraak proberen te maken met iemand om er over te praten, kom er zelf niet uit helaas. Iemand hier ervaring mee toevallig?

Ik moest LSS even googlen, maar volgens mij was het hetzelfde ja. En zoals ik al zei, nu, op 10-jarige leeftijd zou ik dat absoluut niet meer doen, dus bij een hond van 12 al helemaal niet.

Misschien kun je nog een keer met de dierenarts gaan praten, zoals Habibi zei.

Naar dat je hier zo ontzettend veel last van hebt.
In mijn ogen heb je het enige juiste gedaan, je hond rust gegeven.
Het was geen gezonde hond, dat blijkt uit het rijtje aandoeningen die opschrijft en uit je verhaal

Loesje45 schreef: ↑10 nov 2021 13:24 Ik voel me eigenlijk iedere dag slechter, krijg toch steeds meer het gevoel dat ik een ‘gezonde’ hond heb ingeslapen. Ik ga een afspraak proberen te maken met iemand om er over te praten, kom er zelf niet uit helaas. Iemand hier ervaring mee toevallig?

Nienke heeft zich hierin gespecialiseerd
https://www.endenburg.biz/nl/over-nienke/5/

jome schreef: ↑11 nov 2021 14:24 Nienke heeft zich hierin gespecialiseerd
https://www.endenburg.biz/nl/over-nienke/5/

Wat bijzonder.
En wat een goed idee. Ik ken best veel mensen die zoveel verdriet van het afscheid hadden, dat ze nooit meer aan een nieuw dier zijn begonnen want: “die gaan ook weer dood en dat verdriet verdraag ik niet nog een keer”.
Het is ook gewoon vreselijk, maar ikzelf heb toch gemerkt dat de tijd echt veel heelt.
Sterkte loesje

Nienke had ik inderdaad al eens gelezen, maar zag ook wel een wachtlijst van twee maanden..blijkbaar is er veel behoefte aan. Snap ik heel goed

Loesje45 schreef: ↑11 nov 2021 21:52 Nienke had ik inderdaad al eens gelezen, maar zag ook wel een wachtlijst van twee maanden..blijkbaar is er veel behoefte aan. Snap ik heel goed

2 maand wachttijd voor ggz is helemaal niks

Ik heb een afspraak gemaakt.