Met mijn eerste hond overkwam me dat wel eens, dat ik echt even zelf moest schakelen omdat ik iets deed wat ik niet negatief bedoelde, maar door de situatie en blijkbaar een eerdere ervaring van hem dook hij ineen toen ik eens inliep tijdens een situatie.
Bluf heeft nooit echt kunnen wennen aan hoesten of niezen van bepaalde mannen, dan kroop ze achter een stoel, nooit kunnen achterhalen waar dat aan heeft gelegen
En bij Chara op weg naar onze vakantiebestemming zag ik ineens een behoorlijk bedrukte blik in de auto.
Misschien vermenselijk ik, maar die blik was zo ontzettend onzeker op momenten dat ik zelf invulde dat ze een flashback had van een van haar laatste langere autoritten en naar vliegveld werd gebracht, ergens ingeladen werd, om vervolgens uitgeladen te worden en met hele vreemde mensen mee moest gaan en in een totale andere omgeving terecht kwam.
Het leek echt alsof ze dacht.. oh jee... nu wordt ik weer ergens naartoe gebracht en weer ergens opnieuw beginnen.
Finn was in begin soms ook weifelend, maar de blik van Chara op de achterbank
Maar goed, groot was de euforie toen we op de vakantiebestemming aankwamen en ze langzaam leek te beseffen dat we gewoon met zijn vieren leuke dingen gingen doen.
De terugreis vandaag gaf een heel ander bekkie in ieder geval
