Het HondenForum

Vinny is nu ruim 16 jaar. Het is , net als zijn zusje, een hele gezonde hond.
Een paar jaar geleden kreeg hij een aanval van het evenwicht. Ben even de naam kwijt.
Daar is hij verder goed doorheen gekomen.
Hoewel hij altijd wel een beetje scheef is gebleven. Bij het wandelen gaat hij steeds naar en op de stoeprand toelopen. Of dit daardoor komt weet ik niet.
Maar soms dan beland hij wel eens in de goot, maar hij gaat echt over de stoeprand lopen.
Ook ziet hij de afstand niet meer met het op de stoep komen. Dan neemt hij een aanloopje en springt. Soms goed gemikt maar soms ook net te vroeg.
Hij kan nog best een stukje lopen. En begint heel enthousiast met rennen en eindigt dan 8 m achter mij en de andere hond.
Thuis staat hij als ik thuis ben de hele tijd bij me en staart me vaak dan heel lang aan. Of hij staat gewoon ergens in een hoek of gewoon ergens stil.
Hij gaat dan niet zitten of liggen. Soms zie je dan dat hij wel wat door de poten gaat zakken. Maar als ik hem dan zachtjes laat zitten of ergens in de mand of op de bank leg, dan blijft hij meestal maar even liggen en springt dan weer op. Niet dat hij heen en weer gaat lopen, maar heeft geen rust dan om te blijven liggen. Als ik er niet ben slaapt hij vrijwel de hele dag en snachts gaat dat ook nog goed. Dus geen nachtelijke dwaal of blaf momenten.
Hij ziet en hoort ook niet meer zo goed.
Ik vind dit heel erg moeilijk, want aan de ene kant zie ik nog heel veel leven in hem, maar soms dan vraag ik me echt af wat er verder nog in dat koppie rond gaat. Dan kijkt hij me aan en lijkt het alsof hij me iets wil vertellen.
Hij eet en drinkt nog steeds (vrij) goed en snoepen vind hij heerlijk. Hij heeft wel een pakje met een tena men aan en daar is hij helemaal aan gewend. Niet dat hij incontinent is, maar hij plast gewoon zo nu en dan binnen. HIj geeft dat dan niet meer aan. Het loopt er niet uit ofzo, en dat ook zo met ontlasting. Hij doet dat vnl nog gewoon buiten.
Ik heb ze nu 11 jaar. Dan ken je je honden echt goed. Maar dit vind ik zo moeilijk, want wanneer is het goed geweest en waar doe je als baasje goed aan. Ik weet dat er ooit een eind aan komt, maar wanneer is dat moment daar? Ik geef hem nu al enige weken cholodin.
Daarnaast is die andere (nu ook alweer 14,5) nog nooit 1 dag alleen geweest.
De jongste is nog zo enthousiast en soms spelen ze dan ook nog samen, achter elkaar aan rennen en een beetje rollebollen. Maar hij snapt het soms niet meer. Een stok pakt hij nog wel en dat vind hij ook leuk. Ik neem ze ook vaak mee in de wagen naar mijn tuintje. Daar zitten ze dan lekker buiten en kunnen snuffelen naar hartenlust. Maar ook daar komt hij bij me staan.
Wie heeft er ervaring mee?
De DA weet er ook van. IK kan hem wel meenemen en laten onderzoeken, maar dat is dan weer een momentopname. Want ik ga geen echte onderzoeken meer laten doen.
We hebben het over inslapen gehad. Maar wanneer is het moment...

Precies, een hond kijkt niet in de toekomst. Ik denk dat jij stilaan zelf al die beslissing gaat nemen.
Uit ervaring weet ik dat het overwegen al halverwege die weg is.Een beetje dementerend is niet erg maar beter wordt het niet.

wat een schatje
Ik herken je twijfel heel goed hoor. Ik had een windhond van 16 1/2. Eigenlijk nog supergezond. At en dronk, wilde nog wandelen. Maar ze was wel aan het dementeren, hoewel ze het op de Choloding echt nog een aantal jaar goed had gedaan. Steeds korter lontje, onrustig en steeds vaker de weg kwijt. Op zich niet echt redenen om voor in te laten slapen. Ze had veel spierverlies, en zakte steeds vaker wat door haar poten: dit voor een hond die altijd een topatleet was. We stelden onszelf als grens dat als haar achterpoten echt niet meer naar behoren functioneerden en ze bv niet meer op de bank kon springen of haar behoefte normaal kon doen, dat het dan tijd was. En ineens ging ze hard achteruit en hebben we toen die zeer moeilijke beslissing genomen. We vonden het niet meer Lizzy waardig en wilden erger beslist voorkomen.
Ik ben daar nu heel blij om, al was het best moeilijk in het begin. Na zoveel jaren verzorging, voelt het tegennatuurlijk je hond in te laten slapen. Maar wij hadden haar alles gegeven, en zij ons; er viel niets meer aan toe te voegen door een langer leven. Nog een week vreselijk verwennen en dan in alle liefde laten gaan. Sterkte

Ach zo lastig he. Ik heb een beetje net als Lucie. Mijn hond is 14.5 jaar en soms ook wat in de war. Al komt dat voor een groot deel door het veel slechter zijn gaan horen en zien. Ook is ze onrustig in de nacht. Daarom slaap ik beneden op de bank. Soms begint die onrust al begin van de avond, soms ook niet. Maar ze geniet nog van eten, wandelt nog 3 kwartier mee, al is het wel zo traag dat het dan maar 3 km in 3 kwartier is, ze wil nog achter de bal aan rennen. Al gaat dat niet vlot door artrose en spondylose. En ook Shep heeft anderhalf jaar geleden gvs gehad en haar evenwicht is nooit perfect hersteld. Maar voor nu zie ik meer genieten dan afzien maar als ze inderdaad door haar poten gaat blijven zakken en haar behoefte niet meer normaal kan doen, dan zou het moment voor mij daar zijn. Moeilijk he om je hond zo oud te zien. Shep kon altijd meters de lucht inspringen en nu struikelt ze in het bos al over een boomstronk. Dat hoog opspringen bij een stoeprand doet ze tegenwoordig ook, ze kan niet goed meer inschatten hoe hoog de rand precies is.

Met Romy had ik met mezelf afgesproken dat als er meer uren in de dag zaten waarop zij het niet leuk/goed meer had dan was het zover.
Heel veel sterkte in ieder geval!

Wat een lief oud koppie

Zulke beslissingen zijn altijd moeilijk.
Misschien heb je iets aan dit boekje?
http://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vr ... GNmnpmBFHw

Ja, wat is dat moeilijk he? Het moment vaststellen waarop het genoeg is..... Ik heb daar best lang mee gelopen. Het is eergisteren een jaar geleden geweest dat wij Dazzle hebben laten inslapen.
Een half jaar daarvoor had de dierenarts al aangegeven dat ze erachter zou staan als we op korte termijn de beslissing zouden nemen.
Maar dat is inderdaad maar een momentopname, en de da gaat natuurlijk helemaal op jouw verhaal af. Dazzle had veel spierverlies in de achterhand en artrose. Pijnstillers hebben hem wel een tijd geholpen. Hij was niet dement, maar ik vond dat hij niet meer gelukkig was. Met moeite kreeg ik er wat eten in, en hij lag het liefste boven, maar kon de trap niet meer op, en vooral niet af. Lange wandelingen en rennen, dat ging al lang niet meer. Knuffelen, lekker bij ons liggen, zelfs dat hoefde niet meer zo nodig. Het was geen blije hond meer.
Ik had bedacht, als hij ook maar 1 keer zo ver door zijn achterpoten zakt dat hij in zijn eigen ontlasting gaat zitten, dan is het klaar. Of als ik merk dat hij niet meer overeind kan komen. Maar aan de andere kant, stel dat dat zou gebeuren, dan vind ik dat ik al te laat ben. Dat wilde ik ook ECHT niet. Liever een maand "te vroeg", dan een uur te laat. Ik wilde hem gewoon de ellende besparen, die misschien komen ging.
En het was vreselijk moeilijk, om het goede moment te bepalen, en je weet nooit precies wanneer het juiste moment is. Ik heb ook nooit "de blik" gezien, waarin hij zegt dat het genoeg is.
Het rotste vond ik het idee dat ik bepaal dat hij nu dood moet, (cru gezegd) terwijl hij misschien nog best een jaartje mee had gekund.
Achteraf was het een goede beslissing. Dazzle is bijna 15 jaar geworden.
Het boekje "zijn we niet te vroeg" van Hugo van Duijn heeft ons best goed geholpen. Het hielp om de dingen op een rijtje te zetten.
Heel veel sterkte met je beslissing!

Je kan bij de dierenarts een boekje krijgen (tenminste, bij de meeste) over het bepalen van het moment. Ik heb er veel aan gehad laatst, onze oude kat was ook dementerend.
Hopelijk heb je er ook wat aan. Evt kan ik ook de pagina's voor je op de foto zetten als je wil, het is maar een klein boekje.

runninggirl schreef: ↑10 mei 2021 16:05 Je kan bij de dierenarts een boekje krijgen (tenminste, bij de meeste) over het bepalen van het moment. Ik heb er veel aan gehad laatst, onze oude kat was ook dementerend.
Hopelijk heb je er ook wat aan. Evt kan ik ook de pagina's voor je op de foto zetten als je wil, het is maar een klein boekje.

Kan je zo via de link lezen die ik gaf

ranetje schreef: ↑09 mei 2021 20:53 Wat een lief oud koppie

Zulke beslissingen zijn altijd moeilijk.
Misschien heb je iets aan dit boekje?
http://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vr ... GNmnpmBFHw