Het HondenForum

Ik denk dat dit forum toch de meeste ervaringsdeskundigen kent dus hierbij een vraag die al een tijdje speelt.
Onze oudste teef, Quira (6.5 jaar) is ontzettend vervelend tijdens loopsheid en laatste weken van de schijndracht. Dat is dus 4 keer per jaar een paar weken van zorgen dat ze geen knokpartijtjes start vanwege voer of speelgoed en naar een chagrijnige trut kijken, kort gezegd. Ik hou ontzettend van die hond hoor, maar in die weken is ze echt niet leuk, voor zichzelf ook niet, met dat vechten en gebrom ook tegen ons. Ik heb er ook al eens m'n arm tussengegooid, zo'n knokpartij, en daardoor 2 gaatjes opgelopen.
Buiten die weken om is ze lief en kan ze gewoon lekker spelen met de rest.
Ze is natuurlijk wel 4 jaar lang enig hond geweest, dat heeft zeker niet geholpen met het aanleren van 'delen'.

Nu is mijn vraag eigenlijk of dit opgelost kan worden door castratie, omdat ze die hormoonschommelingen dan niet meer heeft en dus die weken ook stabiel is of dat ze eigenlijk permanent een chagrijnige trut wordt
In principe hoeft ze niet gecastreerd te worden natuurlijk, maar als het het slechte gedrag oplost is het het overwegen waard. Echter, als het een grote kans is dat het dan permanent een hond wordt die niet goed met soortgenoten kan delen kan het niet, er lopen hier nog meer honden in huis.

Graag jullie input/ervaringen

Noah was 3 jaar toen ze gecastreerd werd. Toen dacht ik dat de geen last had van haar hormonen maar achteraf dus wel. Na haar loopsheid was ze stukken feller naar andere honden. Sinds haar castratie is ze stabieler geworden, geen gekke schommelingen meer.

Geen van mijn teven is er ooit beter van geworden. Mijn x bouvier kon na castratie in het geheel geen teef meer verdragen. Die vocht zelfs op straat met teven en in huis was geen optie. Gecastreerde reuen idem. Dat terwijl ze voor de castratie pittig maar wel sociaal was. Mijn huidige teefje was zeer vriendelijk naar alle honden toen ik haar net had. Ze was toen net gecastreerd. Nu is ze nog steeds vriendelijk maar ook dominant en soms wat grommerig en intolerant. Ze lokt nu vaak agressie uit bij grote teven en dus ben ik erg voorzichtig met haar. Ze is 5 kilo en terrier. Dus wel de praatjes maar niet het lichaam om het waar te maken.

Ik snap je dilemma. Ik heb zelf ooit twee grote teven gehad die elkaar niet altijd even leuk vonden. Een gecastreerd en een ongecastreerd. De intacte teef is de rest van haar leven intact gebleven en ik denk zelf dat daardoor de escalties nooit uit de hand zijn gelopen en de intacte teef meer fair en schappelijk bleef naar de ruziezoekende gecastreerde teef.
De intacte teef was trouwens verder ook heel sociaal naar alle honden. De gecastreerde teef in principe ook maar wel veel dominanter. Borstelen, brommen maar zelf zou ze niet de aanval inzetten naar honden buiten.

Ik vind het lastig om erover te adviseren maar weet wel uit ervaring dat een dominante teef zelden schappelijker wordt van castratie. Eerder andersom.

Ze is zeker de onbetwiste baas in huis en markeert buiten zo goed als altijd...daarom vind ik het ook zo lastig. Had inderdaad ook vaker gelezen dat dominantie juist kan verergeren en als ze niet meer in huis kan met de rest, tsja dat kan natuurlijk niet.

Ze is trouwens de grootste bitch richting intacte reuen, dat vind ik nog altijd apart (tenzij ze ze even heel aantrekkelijk vindt )

Ik zou het n=zelf niet gokken nu is het tijdelijk maar stel dat het permanent zou worden

Doyaquba schreef: ↑02 dec 2020 16:35 Ze is zeker de onbetwiste baas in huis en markeert buiten zo goed als altijd...daarom vind ik het ook zo lastig. Had inderdaad ook vaker gelezen dat dominantie juist kan verergeren en als ze niet meer in huis kan met de rest, tsja dat kan natuurlijk niet.

Misschien moet je je zegeningen tellen dat het nu goed gaat en meer op de opvoeding en begeleiding ervan gaan zitten? Niet dat ik denk dat je daar tekort schiet maar gewoon in die periodes een beetje anders met de hond omgaan. Om haar wat minder ruimte te geven? Ik zou het doodeng vinden voor de roedel en het risico dat ze straks wel doorpakt en er echt een tevenoorlog ontstaat is natuurlijk niet iets om te proberen....

Bedankt, dit bevestigt wel het gevoel dat ik had, dat het dan van tijdelijk juist naar permanent kon gaan. Dan overleven we die paar weken maar inderdaad

laeken schreef: ↑02 dec 2020 16:39

Doyaquba schreef: ↑02 dec 2020 16:35 Ze is zeker de onbetwiste baas in huis en markeert buiten zo goed als altijd...daarom vind ik het ook zo lastig. Had inderdaad ook vaker gelezen dat dominantie juist kan verergeren en als ze niet meer in huis kan met de rest, tsja dat kan natuurlijk niet.

Misschien moet je je zegeningen tellen dat het nu goed gaat en meer op de opvoeding en begeleiding ervan gaan zitten? Niet dat ik denk dat je daar tekort schiet maar gewoon in die periodes een beetje anders met de hond omgaan. Om haar wat minder ruimte te geven? Ik zou het doodeng vinden voor de roedel en het risico dat ze straks wel doorpakt en er echt een tevenoorlog ontstaat is natuurlijk niet iets om te proberen....

Ze ruziet vooral met Donner en niet met haar dochters (nog niet, Bayleigh is erg ontwijkend en Cato nog te jong). Inderdaad wordt ze erg kort gehouden nu in die periodes en wordt er extra op gelet, zeker omdat het gewoon gevaarlijk is als je er tussen zit. Ook leer ik Donner om weg te lopen, in plaats van zijn gelijk proberen te halen, wat natuurlijk lastig is als ze je snack jat
Met Catootje zal het later ook nog wel kunnen voorkomen gok ik zo...en die zal minder snel opgeven dan Donner als reu gok ik.

Maar inderdaad, het is echt veel begeleiding in die periodes en natuurlijk geen kauwmateriaal laten liggen (ook niet per ongeluk). Ergens alleen een beetje hoop blijven houden dat castratie het zou oplossen, maar goed, beter af en toe dan altijd inderdaad. Het is alleen zo jammer want ik hou niet zo van strenge lijntjes.

Nanna schreef: ↑02 dec 2020 16:50 Ze is lang ‘enig kind’ geweest. Misschien vindt ze andere honden om zich heen wel stressvol. En uit zich dat vooral rond hormonaal onevenwichtige dagen.
Als je het kunt zou ik herplaatsen overwegen, ergens naar vreselijk aardige mensen die haar als enige hond willen hebben.

Herplaatsen is heel lastig, emotioneel gezien, ook al weet ik wel dat het waarschijnlijk het beste zou zijn. Maar ja, dan moet je wel de teef waarmee je bent begonnen met het hebben van meer dan 1 hond, begonnen met fokken, herplaatsen. Nog nooit een hond herplaatst

Ze zou eventueel op den duur naar familie kunnen.
Maar klopt inderdaad, ze is geen uitgesproken roedelhond. Ze vindt het wel prima, maar niet leuk, helaas

Maar vandaag was ze dan ineens weer aan het spelen met Don en Cato en dan denk ik weer, het kan zo leuk zijn

Ik heb eigenlijk de hoop dat ze tegen die tijd wat zal kalmeren door leeftijd, maar een tevengevecht nee, daar wordt niemand blij van...

Dat hoeft ook helemaal niet te gebeuren natuurlijk. De twee teven die hier eens goed aan de knok gingen waren een huskymiks en een laekense herder. Geen kattenpis hondjes dus. En het liep aardig uit de hand na gespeel op het strand. Nekbijten. Schudden en nog even laten gaan en er zou bloed gaan vloeien. Zelfs na uit elkaar halen bleef de loslopende hond op de vastgehouden hond springen om door te knokken. Dat hebben we grof en duidelijk afgekapt. En daarna zijn die twee teven nog jaren samen geweest. Met zo nu en dan een akkefietje maar zeker geen drama. Dus het hoeft allemaal niet mis te gaan hoor. Zelfs niet als ze een keer flink gaan knokken. Ik zag toen door de verhalen al voor me dat een van de honden weg moest. Herplaatsen was voor allebei de honden geen enkele optie. De ene was ziek en had snot issues en dus was ze lastig houdbaar in huis. De andere had vrij hevige gedragsproblemen. Als die twee elkaar naar het leven waren gaan staan was dat een zeer ernstig probleem geweest. Maar dat is dus niet gebeurd. Zelfs niet na echt vechten.

Preventief herplaatsen zou ik zelf dus nooit doen. Tenzij je denkt dat er echt groot risico is op een bloedbad.

Het is natuurlijk heel erg honds om conflicten met veel gegrauw en zelfs gebijt op te lossen. Wij zijn vaak meer onder de indruk dan de honden zelf.

Ik zou niet castreren ivm de reeds genoemde redenen. Tevenknok wil je niet hebben inderdaad, dus er strak bovenop zitten. Dat t minder wordt naarmate leeftijd vorderd geloof ik niet in eigenlijk.

Ziva was ook zo en die is enorm opgeknapt van de castratie. Anders hadden we haar denk ik moeten herplaatsen.
Zij is overigens vrij onzeker en uit dat dan door extreem te gaan controleren. Rond de loopsheid was het niet meer te doen.
Daarna was zo nog steeds wel pittig maar niet zo erg als rond de loopsheid en ook gelijkmatig.

Overigens heeft zij ook veel baat bij een hele strakke aanpak. Niet hardhandig maar wel duidelijk.

De 2 teven hier zijn alle twee gecastreerd en er enorm van opgeknapt. Fiji is en blijft een felle donder maar is nu niet meer zo chagrijnig rond de loopsheid en Csiva is stabieler geworden.

Hier ook een positieve ervaring, Truus was een ramp aan het worden, voor de loopsheid niet te genieten, tijdens de loopsheid niet, na de loopsheid schijnzwangerschap, ook niet te genieten, dan nog een paar weken napruttelen, ook niet te genieten en bijna begon het weer opnieuw, en ze is niet feller geworden of iets, het was voor mij en Dirk een verademing.

Nanna schreef: ↑02 dec 2020 22:28 Ik heb trouwens twee gecastreerde teven en een intacte. Die intacte gaat ergens in februari ook onder het mes en ik maak me er geen seconde druk om. Ik zou alleen twijfelen als het echt een dominante teef is want door het wegvallen van de vrouwelijke hormonen kunnen dat wel manwijven worden.

Wanneer noem je een teef echt dominant?
Quira is geen dominante teef, maar wel een regeltante, dus ze durft snel in te grijpen naar anderen wanneer ze vindt dat het niet kan/mag. En ja dat gaat wel met veel geluid, maar eigenlijk altijd zonder gaatjes, dus zo erg is dat niet. Wat me zorgen maakt is dat ze niet stopt, alleen als de ander opgeeft en ik weet niet of dat goed blijft gaan als de jongste pup-af is.
Maar zoals ik het lees lijkt het 50/50 kans met castratie, het blijft lastig. Ik weet niet goed of het gedrag komt vanuit dominantie of omdat ze gewoon niet zo goed roedelnormen kent.
Ze is altijd al een bezitterig kreng geweest, ook naar ons toe, je moet echt streng zijn en duidelijk.

We zitten er niet 24/7 bovenop en meestal gaat het ook gewoon prima, maar het heeft gewoon wel heel duidelijk met de cyclus te maken.

Doyaquba schreef: ↑02 dec 2020 22:52 Ik weet niet goed of het gedrag komt vanuit dominantie of omdat ze gewoon niet zo goed roedelnormen kent.
Ze is altijd al een bezitterig kreng geweest, ook naar ons toe, je moet echt streng zijn en duidelijk.

We zitten er niet 24/7 bovenop en meestal gaat het ook gewoon prima, maar het heeft gewoon wel heel duidelijk met de cyclus te maken.

Mila is ook een bezitterig kreng Bij haar is het niet gerelateerd aan de loopsheden, tijdens de loopsheden is zij eerder makkelijker dan moeilijker omdat ze dan verliefd is op iedereen
Mila is ook de eerste jaren als enigste hond opgegroeid en heeft echt moeten leren om speeltjes en aandacht te delen. Zij hecht daar sowieso veel meer waarde aan dan mijn andere honden en is ook niet te beroerd om er een conflict over aan te gaan. Mijn andere honden zijn veel vredelievender en gaan niet tegen Mila in; zouden ze dat wel doen, dan zou het wel voor conflicten kunnen zorgen, want Mila wijkt niet in zulke situaties.
Nu zorgt het nooit meer voor problemen, andere honden mogen gewoon met 'haar' speelgoed spelen zolang ze het niet uit haar bek rukken. Dat weten de andere honden prima, dus daar is nooit meer gedoe over, maar dat was ten tijde van mijn eerste opvangers en logés wel anders. Het werd nooit vechten hoor, maar Mila zorgde er met een blik al voor dat een andere hond het speelgoed niet eens aan durfde te raken en kon flink uitvallen als een andere hond te dichtbij kwam terwijl zij speelde. Met snacken moeten ze elkaar hier allemaal gewoon met rust laten en dat gaat op die manier prima.

Bij Quira speelt de cyclus dus wel duidelijk een rol in het gedrag. Als ze tijdens en vlak na de loopsheden duidelijker een korter lontje heeft, zou het dus wellicht met een castratie inderdaad kunnen verbeteren.

Wat een goed topic! Zit met hetzelfde dilemma.
Tja wat is dominant inderdaad. Hier een 'dominante' teef die vind dat alles haar toebehoort en niet terugdeinst om agressie in te zetten. De eerste afspraak voor castratie heb ik dus maar gecancelled omdat ik bang ben dat het nog erger wordt als er nog meer testosteron bij komt kijken. Echter, het kan ook de wisselwerking met mijn onzekere gecastreerde reu zijn waar zij doorheen bluft, want naar andere honden is ze heel social (beetje lomp dat wel).

Qua gezondheidsrisico's zou ik het zeker willen doen, en ook qua loopsheid zelf, maar qua gedrag twijfel ik erg of ik daar goed aan doe.

Gewoon benieuwd Doyacuba, heb je niet eerder overwogen om haar te castreren omdat ze nu 6,5 jaar is? Of heeft ze pas later last gekregen?

Ik lees even mee. Ik zit ook in dubio of ik Rakoes laat castreren.
Alleen is zij juist superzacht en gevoelig tijdens de loopsheid en schijndracht.

Persistence schreef: ↑03 dec 2020 08:48
Gewoon benieuwd Doyacuba, heb je niet eerder overwogen om haar te castreren omdat ze nu 6,5 jaar is? Of heeft ze pas later last gekregen?

Ze heeft mooie kinders gekregen en het ging met haar dochter alleen ook erg goed. Wel moeite met leren delen, maar werd geaccepteerd, ook omdat die nooit een conflict aangaat.
Met mijn reu werd het anders, die ging het niet uit de weg. En haar andere dochter is nu bijna 7 maanden en dat begint wat te dreigen af en toe, dat baart me zorgen.

Trouwens, ze zit nu tussen loopsheid en schijndracht in, maar kijk dan laat Don gewoon op haar slapen. Dat is voor het eerst trouwens, hij heeft echt respect voor haar plekje.

Ik heb oa om die reden Piiri hormonaal intact gelaten, baarmoeder eruit, maar de rest zit er nog wel in.
Ze wordt dus nog wel loops, maar dat is toch een pak minder dan wanneer de bm er ook nog in zat. En het is makkelijker ivm scheiden, ze blijft er gewoon tussen lopen. Ze laat zich wel enkel maar dekken door Runar en die geraakt er niet aan, dus helemaal handig Treskor krijgt een lel als hij er zelfs nog maar naar kijkt, al een geluk dat ik geen plannen kon maken voor een combinatie van die 2

Een dierenarts vertelde mij een paar jaar terug dat Boxers niet zo goed reageren op castratie. We hadden het over een Witte Herder die na castratie honden en katten greep, die Witte Herder had Nikkie ook gegrepen en is na een paar dode katten ingeslapen. Toen zei ze: Ja, Witte Herders en Boxers kunnen slecht reageren op castratie.

gonnie schreef: ↑03 dec 2020 14:16 Een dierenarts vertelde mij een paar jaar terug dat Boxers niet zo goed reageren op castratie. We hadden het over een Witte Herder die na castratie honden en katten greep, die Witte Herder had Nikkie ook gegrepen en is na een paar dode katten ingeslapen. Toen zei ze: Ja, Witte Herders en Boxers kunnen slecht reageren op castratie.

Dat is nieuw voor me.
Goed om te weten

gonnie schreef: ↑03 dec 2020 14:16 Een dierenarts vertelde mij een paar jaar terug dat Boxers niet zo goed reageren op castratie. We hadden het over een Witte Herder die na castratie honden en katten greep, die Witte Herder had Nikkie ook gegrepen en is na een paar dode katten ingeslapen. Toen zei ze: Ja, Witte Herders en Boxers kunnen slecht reageren op castratie.

Apart statement, nog nooit van gehoord. Slecht kunnen tegen narcose ja, maar ineens op moordpad na castratie?

Zuri kwam ook sociaal, met de hechtingen er nog in zo recent gecastreerd nu kan ze buiten in ieder geval niet meer met andere honden, in huis tolereert ze ze wel, ze vind Boots net even wat leuker dan Zillion ) die is te druk en te groot, en is in staat haar pijn te doen met zijn lompe gedrag'.. maar t heeft negen maanden geduurd en toen was t over met de pret van het sociaal zijn .. de andere twee zijn gelukkig wel sociaal dus ik denk niet dat t aan mij ligt ) maar zou wel kunnen natuurlijk

Ik zeg niet dat het niet kan hoor, maar ik vond het zo apart dat een dierenarts stellig zou zijn dat dat vooral voorkomt bij witte herders en boxers. Wat heeft het ras daar nou mee te maken, kan bij elke hond voorkomen. Maar een agressieve wawa heeft niet zo snel een dode kat op z'n konto denk ik dan.

Doyaquba schreef: ↑03 dec 2020 15:16

gonnie schreef: ↑03 dec 2020 14:16 Een dierenarts vertelde mij een paar jaar terug dat Boxers niet zo goed reageren op castratie. We hadden het over een Witte Herder die na castratie honden en katten greep, die Witte Herder had Nikkie ook gegrepen en is na een paar dode katten ingeslapen. Toen zei ze: Ja, Witte Herders en Boxers kunnen slecht reageren op castratie.

Apart statement, nog nooit van gehoord. Slecht kunnen tegen narcose ja, maar ineens op moordpad na castratie?

Felle teven kunnen sowieso feller worden na castratie, maar Witte Herders zijn er volgens haar extra gevoelig voor, en bozers konden op gezondheidsvlak slecht reageren.

Die Witte Herder die toen jaren geleden een van mijn vorige honden greep was voor castratie gewoon lief, ze hebben haar in laten slapen nadat ze steeds meer honden ging grijpen en een paar katten dood gebeten had.

Zowel Noa als Ninthe zijn qua gedrag veel stabieler geworden naar elkaar. Het was uiteindelijk niet voldoende om ze samen te houden, maar de situatie was wel degelijk flink verbeterd.

Wordt een onzekere teef onzekerder door castratie of juist zekerder? Jammer dat er voor teven geen ‘chemische castratie’ is.

Hier na een jaar wikken en wegen wel het mes in beide dames laten zetten, voor Fix zijn er 2 dingen echt anders geworden, haar eetlust is nog groter en haar vacht is dikker geworden maar qua onderhoud niet perse lastiger.
Laicka is een ander verhaal, waarbij eerst sommige honden nog "stom" waren, zijn nu sommige honden "leuk". Ook botert het een stuk minder tussen Fix en Laicka en dat komt vooral doordat Laicka haar prioriteiten anders zijn geworden, eten, claimen van personen en spullen kan ik nu helaas aan haar lijstje toevoegen. Ook is hier een gedragsdeskundige geweest om de verhoudingen tussen de 2 dames weer wat "goed" te breien want de sfeer werd er niet gezelliger op (voornamelijk dankzij Laicka).
Al met al, 2 uiteenlopende verhalen van hetzelfde ras, dezelfde achtergrond, zo goed als dezelfde basis (halfzusjes).
Nog een kleine toevoeging, beide meiden zijn gecastreerd op latere leeftijd, Laicka was 6 en Fix 8.