Doran
Geplaatst: 16 sep 2020 11:39
Doran 16-2-2010 / 15-9-2020
Gisteren heb ik Doran in moeten laten slapen
Mijn grote vriend, werkpaard, beschermheer, knuffelbeer, spiegel, over het randje fanaatje......mijn alles
Gisterenmiddag voelde hij ineens steenkoud aan, terwijl hij in de zon had gelegen, dit vertrouwde ik natuurlijk niet. Hij ging snel achteruit, liep moeilijk met z’n achterkant, ging steeds liggen, zonderde zich af, tot ik bewoog dan wilde hij met me mee.
Bij de DA bleek na onderzoek al snel dat zijn rug kapot was, ze had het over DISH, ik heb het niet meer laten onderzoeken, want het was wel duidelijk dat we niks meer konden doen, hij stond al op de max aan pijnstilling dus daar was ook niks meer te verbeteren. Ik heb toen de beslissing moeten nemen om hem te laten gaan, een hele moeilijk beslissing omdat hij zelf absoluut nog niet aangaf er klaar mee te zijn. Dit is de eerste keer dat ik dat meemaakte, bij al m’n andere dieren was het duidelijk aan de ogen/blik te zien.
Hij kreeg de slaapprik, maar daar trok hij zich niks van aan, opgeven stond niet in zijn woordenboek! Zo hebben we nog een kwartier geknuffeld op de grond en uiteindelijk toch maar besloten de laatste prik te geven.
Ik ben kapot, gebroken, leeg....wat moet ik zonder mijn grote vriend? Hij zit niet alleen diep in m’n hart, hij zit in m’n DNA
Run free lieve knuffelbeer
Gisteren heb ik Doran in moeten laten slapen
Mijn grote vriend, werkpaard, beschermheer, knuffelbeer, spiegel, over het randje fanaatje......mijn alles
Gisterenmiddag voelde hij ineens steenkoud aan, terwijl hij in de zon had gelegen, dit vertrouwde ik natuurlijk niet. Hij ging snel achteruit, liep moeilijk met z’n achterkant, ging steeds liggen, zonderde zich af, tot ik bewoog dan wilde hij met me mee.
Bij de DA bleek na onderzoek al snel dat zijn rug kapot was, ze had het over DISH, ik heb het niet meer laten onderzoeken, want het was wel duidelijk dat we niks meer konden doen, hij stond al op de max aan pijnstilling dus daar was ook niks meer te verbeteren. Ik heb toen de beslissing moeten nemen om hem te laten gaan, een hele moeilijk beslissing omdat hij zelf absoluut nog niet aangaf er klaar mee te zijn. Dit is de eerste keer dat ik dat meemaakte, bij al m’n andere dieren was het duidelijk aan de ogen/blik te zien.
Hij kreeg de slaapprik, maar daar trok hij zich niks van aan, opgeven stond niet in zijn woordenboek! Zo hebben we nog een kwartier geknuffeld op de grond en uiteindelijk toch maar besloten de laatste prik te geven.
Ik ben kapot, gebroken, leeg....wat moet ik zonder mijn grote vriend? Hij zit niet alleen diep in m’n hart, hij zit in m’n DNA
Run free lieve knuffelbeer
