Rouw bij honden

[Lolala]

Sommigen hier kennen mijn andere topics misschien wel over de dood van ons hondje.
Het is nu bijna een week geleden en ik heb mijn draai nog niet gevonden. Ook onze andere hond mist zijn vriendinnetje. Het is raar om alleen met hem te lopen en hij is ook niet zichzelf tijdens de wandelingen.
Ik vroeg me af, hoe lang rouwt een hond om zijn maatje?

[teckeltoos]

Nogal logisch dat jij je draai nog niet gevonden hebt. Dat heeft zijn tijd nodig.
Ik ben het helemaal met Nanna eens dat jouw hond op jou reageert.
Toch raad ik je aan het verdriet niet op te kroppen om je andere hond te sparen.
Wat ik je wel wil aanraden is dat je je geen zorgen moet maken om de onrust van je andere hond.
Honden treuren niet om het wegvallen van een roedellid; ze reageren op de verandering van situatie.
Neem de tijd die nodig is om te helen en gun je andere hond ook die tijd.

[malinois]

Hier over t algemeen amper, maar er zijn dan ook andere honden in huis dus ze gaan door met wat er gebeurd. Xena overleed en Xygan was even aan t kijken, Xavi ook maar ik ging door dus zij ook. Heb er amper iets aan gemerkt. De enige waar ik t ooit bij gemeekt heb was Boy de dober toen Dusty overleden was maar dat was meer omdat ik hem erbij gelaten had na t inslapen. Dat doe ik dus ook niet meer... wat een drama tot gillen aan toe.

[Sandra&co]

Sofi geen moment om Izzy. Die zag de dood, accepteerde het en ging verder. En die 2 waren toch behoorlijk dikke mik.
Om Pien is ook niet gerouwd trouwens, maar die had ik nog geen halfjaar. Dus of dat wat zegt...

[laeken]

Toen Tom dood was gegaan was Bas ook wel van slag. Ze vond er niet veel meer aan en ging sjokken en gedemotiveerd doen tijdens het wandelen. Alsof ze een beetje depressief was. Ook vond ze alleen zijn niet zo leuk. Ik geloof niet zo in persoonlijke rouw. Wel geloof ik in het missen van een maatje. Dus wij hebben snel besloten om een nieuw tweede hondje te nemen en de dag dat Guus kwam was Bas weer helemaal de oude.

Ze was dus niet in de rouw. Ze miste niet zozeer Tom als wel een ander hondje naast zich. Dus toen dat andere hondje er was was alles weer goed. Ik vond het zelf ook heel leuk om snel een nieuw hondje te hebben. Ik heb Guus wel weken lang Tom genoemd maar dat ging op een bepaald moment ook weg.

Als er een van de twee weg zou vallen koop ik direct weer een nieuwe.

[natalie]

Nogal logisch dat jij je draai nog niet gevonden hebt. Dat heeft zijn tijd nodig.
Ik ben het helemaal met Nanna eens dat jouw hond op jou reageert.
Toch raad ik je aan het verdriet niet op te kroppen om je andere hond te sparen.
Wat ik je wel wil aanraden is dat je je geen zorgen moet maken om de onrust van je andere hond.
Honden treuren niet om het wegvallen van een roedellid; ze reageren op de verandering van situatie.
Neem de tijd die nodig is om te helen en gun je andere hond ook die tijd.

Mooi verwoord.

Ik denk dat het ook veel uitmaakt of je hond als enige hond overblijft. Als Jip hier wegvalt, houd ik m'n hart vast. Abel heeft altijd met andere honden samengeleefd: met meerdere honden voor hij bij ons kwam en nu met Jip. En Abel 'hangt' best wel aan Jip. Ik vrees dat hij het slecht trekt om alleen achter te blijven. Maar goed, dat zal ik dan moeten begeleiden.

Ik kan er verder niets zinnigs over zeggen, want ik heb het nog niet meegemaakt. Heel veel sterkte in ieder geval

[malinois]

De enige waar ik t ooit bij gemeekt heb was Boy de dober toen Dusty overleden was maar dat was meer omdat ik hem erbij gelaten had na t inslapen. Dat doe ik dus ook niet meer... wat een drama tot gillen aan toe.

Daar begin ik dus al helemaal niet aan. Geen andere honden erbij. Ik ben zelf al overstuur zat en dan hoef ik niet ook nog eens mijn andere honden daarmee op te kloten. De in te slapen hond wordt naar de auto gedragen en daarna gaan we naar de dierenarts. Dat was dat. De rest blijft achter en gaat door met het leven en als we zonder hond terugkomen zie ik niet één opgetrokken wenkbrauw.
Heb ooit wel gehad dat een teckel 's nachts op de bank overleed. Mijn Collie heeft er even aan gesnuffeld maar de rest keek niet op of om. Daar zijn het nou eenmaal honden voor en op zich is het een jaloersmakende eigenschap

Ik heb dus 1x die fout gemaakt, nooit weer. Gillen die hond! Echt krijssen... zo heb ik t nog nooit gehoord van een hond. Dat was dus de 1e en gelijk laatste keer

[80564M]

Sofi geen moment om Izzy. Die zag de dood, accepteerde het en ging verder. En die 2 waren toch behoorlijk dikke mik.

Zelfde hier. Saar en Miep waren me and my shadow, waar Saar ging ging Miep ook. Ik dacht dus ook dat we 2 weken na Saar Miep ook zouden kunnen wegbrengen. Hoe fout gedacht. Miep bleef gewoon op afstand op de bank liggen slapen, terwijl wij met Saar op de grond bezig waren. Toen we Saar naar buiten hadden gebracht gingen Miep en ik naar binnen, en vanaf dat moment zag je het knopje eigenlijk omdraaien. Zo, en nu ben ik het prinsesje. Ofzo. Ze heeft nog bijna 4 jaar heerlijk als enigst kind rondgelopen en genoten van de aandacht.

[maart]

De mijne geen seconde. Om mijn 'dood' rouwen ze een paar uren. Daarna zijn ze helemaal blij met hun nieuwe bazen Als ik terug herrijs zijn ze wel niet bij me uit de buurt te slaan
Ondanks dat ze best veel aan elkaar hebben (meestal) zijn het echt geen honden/honden. Ze verkiezen met voorsprong mijn boven elkaars gezelschap.

[laeken]

Wij laten de honden wel afscheid nemen door de dooie hond te laten ruiken. Gaat hier ook prima. Even 5 minuten snuffelen en dan liep Bas weg om nooit meer om te kijken.

[Lolala]

Onze hond is er dus wel bij geweest toen we de ander in lieten slapen, tip van de da, maar ik was dus helemaal overstuur. Mijn man was rustiger maar moest ook huilen. Hij heeft het allemaal mee gekregen. Tja en ik huil nog elke dag.
Birke is nog nooit zonder andere honden geweest, hij komt uit Roemenië en was eerst in een gastgezin met meerdere honden en toen bij ons met Jonna.
Ik weet niet of we een nieuw hondje nemen, ben daar nu iig nog niet aan toe. Daarbij is Birke ook al 10 en ik weet niet of dat werkt met een pup erbij.

[DesireeB]

Izzy hing de vlag zo ongeveer uit toen Maylo overleden was.

Die was dan ook wel echt heel erg ziek, weken lang. Ik heb hem behoorlijk moeten beschermen voor haar. Ze stal zijn eten, deed lelijk terwijl hij te ziek was om er ook maar iets aan te doen.

Voor de rest heb ik geen honden gehad die achter bleven. Mijn eerste hond is altijd alleen geweest, de katten hebben na haar overlijden 5 minuten gezocht waarom ze niet mee terug was(zijn alle 3 door haar opgevoed zo ongeveer) en daarna was het ook wel klaar.

[Lolala]

Daarbij is Birke ook al 10 en ik weet niet of dat werkt met een pup erbij.

Wie zegt dat je een pup moet nemen. Zat lieve oudere hondjes die smachten naar een fijne baas.

Ik weet het, maar ben bang dat dat niet gaat werken bij hem. Birke is niet met iedereen even vriendelijk namelijk.

[Zamunda]

Volgens mij heb ik het in je andere topic ook al gezegd, pas op dat je je hond niet gaat bekrachtigen in gedrag waar jij rouw aan plakt. Wat Laeken zegt ben ik het mee eens, ik denk dat het eerder het missen van een hondenmaatje is.

Ik weet het, maar ben bang dat dat niet gaat werken bij hem. Birke is niet met iedereen even vriendelijk namelijk.

Hij hoeft ook niet met iedereen . Zoek een goede match.

De enige waar ik t ooit bij gemerkt heb was Boy de dober toen Dusty overleden was maar dat was meer omdat ik hem erbij gelaten had na t inslapen. Dat doe ik dus ook niet meer... wat een drama tot gillen aan toe.

Wat apart. Hier laat ik de dieren juist afscheid nemen, ze zien/ruiken/merken dat de hond of kat dood is en dat is duidelijk voor ze. Als het echt niet anders kan dan houdt het op, maar voor mij hoort het erbij.
Was Boy verder een stabiele hond?

[malinois]

Volgens mij heb ik het in je andere topic ook al gezegd, pas op dat je je hond niet gaat bekrachtigen in gedrag waar jij rouw aan plakt. Wat Laeken zegt ben ik het mee eens, ik denk dat het eerder het missen van een hondenmaatje is.

Ik weet het, maar ben bang dat dat niet gaat werken bij hem. Birke is niet met iedereen even vriendelijk namelijk.

Hij hoeft ook niet met iedereen . Zoek een goede match.

De enige waar ik t ooit bij gemerkt heb was Boy de dober toen Dusty overleden was maar dat was meer omdat ik hem erbij gelaten had na t inslapen. Dat doe ik dus ook niet meer... wat een drama tot gillen aan toe.

Wat apart. Hier laat ik de dieren juist afscheid nemen, ze zien/ruiken/merken dat de hond of kat dood is en dat is duidelijk voor ze. Als het echt niet anders kan dan houdt het op, maar voor mij hoort het erbij.
Was Boy verder een stabiele hond?

Ja het was echt een hele stabie hond en 8 poten op 1 buik met Dusty. Zelfs de da schrok ervan. Zo tekeer ging hij... en dagen daarna nog van slag.

[Branka]

Hier had Tagor eerder door dat Jari overleed dan wij. Hij heeft uren naast hem liggen waken tot een half uur voor Jari overleed. Toen stond hij op, ging in zijn mand liggen en keurde hem geen blik meer waardig. Hoofdstuk was afgesloten.
Finn heeft ook niet lang last gehad van het overlijden van Tagor. Die werd thuis ingeslapen toen hij echt oud en op was. Dus de acceptatie van ons over zijn overlijden was er, wat het rouwproces voor ons makkelijker maakte. Dus voor Finn was er ook geen extra spanning of verandering door ons verdriet.

[ceciel]

Lincoln is er niet bij geweest toen we Styx hebben laten inslapen.
Hij heeft ons wel de auto in zien stappen en we zijn zonder Styx terug gekomen. Dat vond hij wel raar, beetje zoeken en snuffelen.
Wat ik gemerkt heb is dat hij de eerste dagen bijvoorbeeld wel aan de ligplek van Styx rook maar er niet zelf ging liggen.

Opvallend was wel dat hij een terugval kreeg met 'alleen' zijn. Huilen als een wolf, springen en joelen. Had hij daarvoor nooit gedaan.
Wel meestal als ik het huis verliet, ook al bleef de baas thuis.
Mijn conclusie is dat het wss niet zo gek veel met het wegvallen van Styx te maken had maar inderdaad met het missen van een andere hond in huis en mijn emotionele gesteldheid.

Nu kan ik me wel voorstellen dat het wegvallen van de andere hond heviger kan zijn voor de 'overgebleven' hond als ze langer hebben samengeleefd.
Linc en Styx hebben we maar drie maanden samen mogen hebben.

Heel veel sterkte met het missen van jullie hondje Styx is nu twee maanden geleden en ik mis die dikke trol nog iedere dag.

[Caro.]

Kaya was lange tijd van slag na het overlijden van Moritz. Ze waren samen vanaf dat zij 9 maanden oud was en echt een
heel leuk stel samen. Ze was erg speels, maar na zijn overlijden wilde ze nauwelijks meer spelen.
Toen dat na een paar maanden niet beter werd, hebben we besloten er weer een hond bij te nemen en zo kwam Puchu.
Kaya leefde direct op, kon weer regelteven en verzorgen.

Toen Kaya overleed bleef Puchu over, maar hij heeft er geen seconde om 'gerouwd'. Hij vond het geweldig dat hij de bank voor
zichzelf had en dat alles nu om hem draaide
Dus toen hebben we er geen hond meer bijgenomen en het alleen bij Puchu gehouden.

Het wisselt dus... geef de overgebleven hond lekker wat afleiding: leuke wandelingen, nieuwe dingen ontdekken en hopelijk
gaat het dan vlug over. Sterkte!

[Marjo]

Hier afgelopen vrijdag onze hond in laten slapen. We hebben op aanraden van de DA onze andere hond wel meegenomen.
Alles is rustig gegaan.Toen hond overleden was even goed gesnuffeld en toen was het klaar.

De hond die nu overgebleven is, is alleen, en dat is hij 12 jaar lang niet geweest. Altijd 1 of 2 honden om zich heen gehad.
Hij is sinds vrijdag wat rustiger, beetje timide.
We proberen wel om alles zo normaal mogelijk te doen en te handelen.

[nyckle]

Ik denk, dat het meer te maken heeft met rouw van mensen.
de andere hond(en) leven ook samen met de mensen.
Er mist iemand uit de roedel. Dat gebeurd zo nu en dan.

Ik denk, dat het bij de achterblijver zoiets is: "the show must go on".

[ranetje]

Het waren bij ons altijd ad hoc beslissingen bij de DA, dus daar was de andere hond dan niet bij.
Dus ik kwam dan weer alleen thuis zonder de hond.
Alleen Gregor, mijn laatste teckel had daar wat moeite mee, hij miste steun.
Hij herstelde binnen een paar dagen (en een homeopathisch middel)

Rana is thuis ingeslapen.
Ita zat er naast mij bij.
Snuffelde even toen Rana was overleden en constateerde dat er geen reactie meer was.
Rana is meegenomen door de ambulance en mijn man heeft Ita toen weggehouden.
Dat werkte niet goed.
Ita heeft die eerste avond nog overal in huis en in de tuin naar Rana lopen zoeken.
Maar daarna was het wel klaar.

[Rami]

De “overgebleven” honden zijn altijd bij het inslapen geweest. Silka bij Billy en Sam bij Steek en bij Silka. Ik heb gemerkt dat het goed is.

Silka was destijds wel een aantal weken behoorlijk timide na het inslapen van Bill (maar zij trok zich ook altijd enorm op aan Bill) maar Sam heeft de dood van zowel Steek als Silka zonder al te veel gedoe doorstaan.
Hij was er bij (in dezelfde ruimte, wel op afstand), heeft even gesnuffeld toen de dood was ingetreden en daarmee was het eigenlijk wel goed.

Sam is nu “enige” hond en dat merk ik wel. Hij eet met wat minder smaak en vraagt wat aandacht. Maar als het goed is komt er mettertijd weer een hond bij.

[80564M]

Maar in de meeste gevallen denk ik ook dat het meer de verandering is dan echt rouwen.

Dat denk ik ook, plus hoe de baas er mee omgaat. Als baasje nog wekenlang loopt te rouwen, dan neemt de andere hond dit over.

Ik zou beslist niet focussen op de rouw bij je andere hond, maar op mezelf. Het leven van je andere hond was toch mooi? En je hebt het een waardig einde gegeven. Mógen geven. Hou daar aan vast.
Hondenlevens zijn helaas eindig. En honden zijn ook ontzettend flexibel. En mocht je andere hond duidelijk een maatje missen, dan is het misschien toch beter om er weer een hondje bij te zetten. Dat is zeker dan ook weer afleiding voor jullie

[under the red sky]

Ik denk dat het veel verschil maakt of je meerdere honden hebt of je hebt er twee en er valt één weg. Wij hebben vrijdag onze oudste hond in laten slapen, ik merk letterlijk niks aan de zes overgebleven honden.

[blondie]

Finn heb ik thuis in laten slapen en daar was Bluf bij. Geen drama of toestanden, ze constateerde dat hij was overleden en liep van hem weg om elders in de kamer te gaan liggen.
Toen we hem uit huis tilden kwam ze nog 1x snuffelen en dat was het.
De eerste 2 weken was er ook weinig aan haar te merken dat ze hem mistte, maar na die weken veranderde dat ineens en kwam ze me niet meer begroeten en was ze niet meer haar blije zelf.
Pas toen Jol erbij kwam (ook al moest Jol weinig van haar hebben) bloeide ze weer op. Voor Bluf was het dus blijkbaar wel belangrijk dat ze een andere hond bij zich in huis had.

Andersom is Bluf een lange periode van huis geweest, Finn had daar destijds helemaal niets van, die leek het juist fijn te vinden om mij weer alleen voor zich te hebben

Bij het inslapen van Bluf is Jol niet geweest, wel in de auto maar we hebben haar niet erbij gehad tijdens het inslapen. Het ging te snel, en ook omdat Jol een angst voor de dierenarts heeft hebben we (denk ik) bewust haar niet mee het terrein op genomen.
We gingen zonder Bluf terug naar huis, alwaar eigenlijk vrij direct Aki als pup zijn intrede deed.
Maar als Aki niet had gekomen gok ik dat Jol Bluf niet had gaan missen. Zij is ook een hondje wat het prima vind om alle aandacht alleen te hebben.

Aki is denk ik wel weer anders. Hij hecht wel veel waarde aan zijn gezinsleden. Nog als we de namen van 1 van onze overleden katten noemen staat hij ineens op om bij het raam te kijken of een van de katten niet toevallig weer thuis komt.

Of je het rouwen kunt noemen weet ik niet, maar in ieder geval wel een besef dat er iets mist bij sommige honden.

[Miezemuis]

Hier had Tagor eerder door dat Jari overleed dan wij. Hij heeft uren naast hem liggen waken tot een half uur voor Jari overleed. Toen stond hij op, ging in zijn mand liggen en keurde hem geen blik meer waardig. Hoofdstuk was afgesloten.
Finn heeft ook niet lang last gehad van het overlijden van Tagor. Die werd thuis ingeslapen toen hij echt oud en op was. Dus de acceptatie van ons over zijn overlijden was er, wat het rouwproces voor ons makkelijker maakte. Dus voor Finn was er ook geen extra spanning of verandering door ons verdriet.

Hier was dat ook een beetje zo. Lizzie heeft sowieso 0 aandacht gehad voor Dushi, maar Keetje had eerder door dat ze ziek was dan ik. Heel zorgzaam. Maar toen het einde naderde keerde ze zich van haar af. Ze hebben haar nooit gezocht of iets dergelijks. Ze was gewoon weg en vergeten.

[dagmar88]

Ik denk dat het veel verschil maakt of je meerdere honden hebt of je hebt er twee en er valt één weg. Wij hebben vrijdag onze oudste hond in laten slapen, ik merk letterlijk niks aan de zes overgebleven honden.

Ja. En of de hond die alleen overblijft een beetje zelfredzaam is en genoeg heeft aan sociale contacten buiten.
Charlie werd echt depressief terwijl ik er al lang overheen was.
De nacht dat ik een reu van straat plukte en mee naar huis nam was ze spontaan van de "rouw" genezen, ze moest gewoon een maatje in huis.

[lucie]

Ik denk dat het veel verschil maakt of je meerdere honden hebt of je hebt er twee en er valt één weg. Wij hebben vrijdag onze oudste hond in laten slapen, ik merk letterlijk niks aan de zes overgebleven honden.

Ja. En of de hond die alleen overblijft een beetje zelfredzaam is en genoeg heeft aan sociale contacten buiten.
Charlie werd echt depressief terwijl ik er al lang overheen was.
De nacht dat ik een reu van straat plukte en mee naar huis nam was ze spontaan van de "rouw" genezen, ze moest gewoon een maatje in huis.

Ja, maar dan miste ze dus niet die specifieke hond. Maar meer een medehond. Veel mensen denken dat Fido echt Blacky mist. Dat is eigenlijk nooit zo. Zo zitten honden niet in elkaar.

ook dat verschilt per hond denk ik. Lizzy werd vreselijk depressief toen Douscha er niet meer was en dat kwam beslist niet door mijn verdriet. Twee maanden daarvoor had ik mijn moeder verloren en daar was ik net zo goed verdrietig om, maar dat deed de honden niks. Door Douscha's dood werd ze een zombie . Maar in haar geval mistte ze inderdaad een hondenmaatje. De dag dat Amber kwam, was alles weer goed en begon ze aan haar tweede jeugd .

Toen Lizzy stierf, was alleen ik daar verdrietig over. Geen van de andere honden heeft haar gemist. Maar toen vlak daarna Amber stierf, is Kailen daar behoorlijk depressief door geworden, terwijl er dus nog twee andere honden in huis waren en hij Lizzy helemaal niet miste. Al die kleine dingen die hij met Amber deelde, probeerde hij nu bij Mara, maar die reageert daar heel anders op; zij snapt die spelletjes die met Amber waren ontstaan, niet en hij leed daar echt wel onder. In een klap is hij nu een oude hond geworden (ook al 12 natuurlijk). Inmiddels doet ie wel weer lekker mee, maar hij is niet meer dezelfde

[DeDiana]

Ja, ik vind het ook nogal kort door de bocht om te zeggen dat het puur het missen van een andere hond in huis is. Ik denk wel dat dat vaak zo is en ook dat een hond mogelijk reageert op de verandering, het verdriet van de baas, etc. Maar ik geloof ook dat er honden zijn die echt een heel hechte band hebben of honden die erg hangen aan een andere hond, en dat een willekeurige andere hond in huis die rol niet altijd zomaar over kan nemen.

Taartje is overleden bij de dierenarts en de andere honden waren er niet bij. Ik heb hier geen rouw gezien. Mila heeft Taartje 's avonds wel gezocht (ik denk vooral omdat Mila nogal van de routines is en zij gaat 's avonds voor het slapengaan altijd even alle honden af om te controleren of ze allemaal wel goed liggen - zodoende miste ze in die routine Taartje opeens) en daarna lag ze even flink te gillen in haar slaap, en Amy was twee dagen wat timide en van slag, maar die reageerde echt op mijn verdriet, ze kwam ook steeds mijn handen en gezicht likken als ik huilde. Aan Amoz en Arlo merkte ik niks.
Ik heb verder niets anders dan anders gedaan, ik was verdrietig en dat hoort er dan gewoon bij, ook voor de honden en hoe zij er wel of niet mee omgingen. Dat mag er gewoon zijn, maar ondertussen pakten we ook de draad weer op en maakten we ook tijd en ruimte voor leuke dingen. Dus na een paar dagen was alles voor de honden weer normaal, maar dat kan natuurlijk best anders zijn voor een hond die opeens enige hond is en dat helemaal niet is gewend.

[JML]

Maddox is bij de dierenarts ingeslapen. Ik heb aan de andere honden niets gemerkt.
De een komt mij troosten en de ander loopt weg als ik verdriet heb en komt wel terug als het weer beter gaat haha en Raven was er totaal niet mee bezig. Diva rende altijd met Maddox in het bos, samen racen. Dat doet ze nog steeds niet met een van de andere honden, dat was kennelijk echt hun ding. Cheeky heeft een week later nog even heel blij staan kwispelen omdat ze een wit hondje zag aan de overkant van de straat en dacht dat het Maddox was. "oh dat is hem niet" en weer door... maar mijn hart brak wel even hoor