Charles als hij een beetje deftig doet:
En hieraan kun je zien dat hij in een doos is afgeleverd bij het asiel op Lesbos, zo mooi vierkant kan hij liggen.
Charlie is nu vier maanden, is nog geen vijf kilo en 26 cm schofthoogte. Hoe groot hij uiteindelijk gaat worden, weet ik natuurlijk niet, maar boven die knie ligt niet in de lijn der verwachting want hij heeft korte pootjes. Het is een knuffelig hondje dat alles wel prima vindt, ik mag in z'n oren kijken, tussen de tenen kriebelen, tandjes voelen, etc. Dingen die we bij Tosca echt heel geleidelijk moesten opbouwen. 's Nachts ligt hij in de bench op onze kamer en die zetten we steeds verder van het bed, tot nu toe heeft hij op één plasje na alles buiten gedaan en hij lijkt bij de kleine rondjes in de wijk niet erg onder de indruk van verkeer en geluid. Hij begint al aardig naar zijn naam te luisteren en komt dan naar me toe dartelen.
Tosca is er niet supergelukkig mee en de eerste dag (maandag) heeft ze dat ook flink laten merken,
ze zat een aantal keer flink bovenop hem. Charlie kan vreselijk gillen, dus de buurt was ietwat verontrust. 
Gelukkig werd het dag twee al een stuk rustiger omdat ik heel veel voor kon zijn. Alle andere dagen is er telkens één krijsmoment geweest en hoewel ik er niet precies de vinger op kan leggen, denk ik wel dat het redelijk gerechtvaardigd is omdat Charlie verder niet bang voor haar is en haar niet uit de weg gaat. Ook die krijsmomenten worden steeds minder hevig. Kennelijk leert hij ervan.
Ik denk dat er ook een deel frustratie bij zit, gisteren was er (ook nog) een dag een oppashond en die wil meteen met Tosca spelen en dan is ze de gezelligheid zelve en is ze bijna niet te stoppen.
Charlie wil (nog) niet spelen en als Tosca's spelbuigingen en jodelserenades niet beantwoord worden, baalt ze daar naar mijn idee wel van.
Ze negeren elkaar verder veel, in het voorbijgaan zie ik ze wel elkaars 'slipstream' opsnuiven en soms zitten ze wel ineens aan elkaar te snuffelen. Als we met z'n tweeën met twee honden wandelen, gaat het juist heel gemoedelijk en staat Charlie onder de poten van Tosca aan hetzelfde graspolletje te snuffelen. Het past precies en het ziet er heel koddig uit, als een achtpotig, kwispelend tweestaartig monstertje. Dus dat doen we nu maar veel. Kleine korte snuffelwandelingen.
Ze hoeven van mij geen beste vrienden te worden, maar vreedzame huisgenoten zou wel heel fijn zijn. Tot dusver heb ik daar ook wel vertrouwen in, maar ik zou best een glimp van de toekomst op willen vangen om te zien of ze nog eens samen in een mandje gaan liggen slapen.
Nou, nog eentje dan, omdat het zo makkelijk is gemaakt:
Schatje hoor 
Maar dat komt goed hoor.
Ik vind 'm echt zo leuk!
.
Daar baal ik dan vreselijk van, ik laat ze echt niet alleen, maar heb ook niet constant mijn ogen op ze gericht. Wat ik nu doe, is niet direct weghalen, maar ik loop er kalm op af en dan haal ik Tosca weg en die stuur ik dan naar d'r plaats. Kan ik dat nog anders/beter aanpakken?
