Nu hebben we Triss al een heel eind met haar angst voor knallen maar heel blij wordt ze er nog steeds niet van. Ze doet dan ook haar behoefte niet.
Maar goed gisteren moesten we natuurlijk eerst de vouwwagen opzetten. En stond de auto met haar autokooi er nog naast. Ze koos er zelf voor om in de kooi te blijven. Niet extreem angstig maar wel onrustig en oplettend. Toen de boel stond moest de auto van het terrein af. We hebben de kooi eruit gehaald maar daar wilde al gelijk niet meer in. Om half vijf stopte het geknal. Met uitlaten ging ze gelijk plassen en toonde ontspannen. ‘S avonds in het bos, alleen maar weg willen toen er weer knallen te horen waren, maar bij de vouwwagen was het ok, maar niets gedaan. ‘S nachts rustig geslapen, maar om half vijf moest er geplast worden. Haar mee het bos in genomen maar dat vond ze niets, terug op de camping een grote plas in het hoge gras. Om half 7 gaan wandelen, voor de knallen uit, ze bleef wat onrustig en pas voor de camping heeft weer wat gedaan. Om half negen begon het geknal weer. In eerste instantie weer onrustig en zoeken naar een plek. Maar het geknal gaat natuurlijk maar door, en onderstussen is ze best wel moe. En nu lijkt het erop dat ze het geaccepteerd heeft. Ze ligt rustig ontspannen, slaapt of kijkt rustig rond. Ik vermoed zo maar dat ze thuis er weer anders op reageert, maar hier heeft ze nu bedacht dat het geluid er waarschijnlijk gewoon bij hoort en laat het voor wat het is.
