Het HondenForum

Wij overwegen om misschien een hond uit een Spaans asiel te adopteren.
De hond is door de stichting gevonden langs de weg, dus van zijn verleden is niets bekend en hij zit nu al een aantal maanden in het asiel.
Het lijkt mij, dat de hond wel een eigenaar heeft gehad en gedumpt is.

Nu is een hond direct uit Spanje adopteren best spannend. Ons huidige spanjaard zat al bij een gastgezin in Nederland, dus daar was al meer over bekend en zij was al gewend aan het leven in een huis in Nederland.

Ik vraag me af wat jullie ervaringen zijn met honden uit een buitenlands asiel.
Hoe verloopt zo´n gewenningsperiode? Hoe lang neem je vrij van je werk om de hond te laten wennen? Of pak je juist zo snel mogelijk je vaste ritme/routine op?
Pakken ze de zindelijkheid snel op?
Kunnen deze honden over het algemeen (zal altijd verschillen per hond natuurlijk) snel wennen aan alleen thuis zijn (met andere honden erbij) of binden ze zich juist super erg aan mensen en hebben ze juist meer aanleg voor verlatingsangst?
Na hoe lange periode zijn ze ongeveer gewend? En veranderd er veel in gedrag net na aankomst en eenmaal gewend?

Daar is geen algemeen antwoord op. De een blijft niks aan plakken, de ander went nooit aan het Nederlandse leven.

Wat voor omschrijving heb je gekregen? Filmpjes gezien?

Heb zelf 2 Spanjaarden en 6 opvangers gehad.

Alle honden konden snel alleen thuis zijn. Voor de opvangers konden we niet steeds vrij vragen dus die moesten wel snel mee draaien in het ritme. Na een paar dagen waren ze meestal al een halve dag alleen thuis. Voor een eigen hond zou ik wel een week of 2 vrij regelen zodat ze rustig kunnen wennen en alleen thuis zijn rusrog op kan bouwen.

De meesten honden waren al zindelijk toen ze hier kwamen, en bij de andere ging het snel. Alleen bij Puck heeft het een paar weken geduurd, zij was een maand of 10 toen ze hier kwam.

Heb 1 opvanger gehad die flink heeft moeten wennen aan het leven in huis. Inmiddels doet hij het super maar dat heeft best lang geduurd.
De rest draaide eigenlijk bijna meteen mee en ging het heel goed. Las laatst dat het gemiddeld 3 maanden duurt voordat een hond is gewend.

Ik heb/had zelf twee Spanjaarden (Noa is overleden) en daarnaast 22 Spaanse honden in de opvang gehad.

Ik probeer vanaf dag 1 met een nieuwe opvanger mijn vaste routine op te pakken, maar ik heb wel het voordeel dat mijn volwassen zoon de bovenverdieping bewoont en niet buitenshuis werkt. Hij laat de honden overdag naar buiten en wandelt met de opvangers. Ook kan hij ingrijpen als er wat aan de hand zou zijn. Het hangt een beetje van je routine en van de hond af hoelang je thuis van werk moet blijven.

Echte verlatingsangst ben ik zelf nooit tegengekomen. De enige die ooit van adoptie terugkwam zou verlatingsangst hebben, maar bij mij met een stel andere honden was er eigenlijk niet zoveel aan de hand.

In het gedrag verandert de eerste periode heel veel. Na één of twee dagen, na een week, na een paar maanden.. Ik heb dat altijd juist heel erg leuk gevonden en zou als het kan dit niet willen missen met een nieuwe hond.

Zindelijkheid pakken ze eigenlijk altijd heel snel op. De eerste dagen even net doen als bij een pup die zindelijk moet worden, en het is meestal binnen een paar dagen gepiept. Een paar maanden terug had ik een reutje uit Roemenië waar het een probleem leek te worden, maar we hebben alle zeilen bijgezet (heel goed opletten en megavaak naar buiten) en dat is ook goed gekomen.

Ik zou wel goed kijken naar de stichting waar de hond vandaan komt. Vooral of zij de hond terugnemen als het bij jou echt niet wil lukken, om wat voor een reden dan ook.

Bij onze jongste heeft het bijna een jaar geduurd voordat hij even alleen kon worden gelaten (met twee andere honden) zonder stress en dingen slopen. Nu is hij drie en lukt het ongeveer 2 uurtjes.
Onze oudste heeft nooit goed kunnen wennen aan stedelijke drukte (waar we de eerste 3 jaar woonden).
De middelste was met alles makkelijk.

Het valt echt niet te voorspellen.

runninggirl schreef:Bij onze jongste heeft het bijna een jaar geduurd voordat hij even alleen kon worden gelaten (met twee andere honden) zonder stress en dingen slopen. Nu is hij drie en lukt het ongeveer 2 uurtjes.
Onze oudste heeft nooit goed kunnen wennen aan stedelijke drukte (waar we de eerste 3 jaar woonden).
De middelste was met alles makkelijk.

Het valt echt niet te voorspellen.

Kwamen jouw honden ook uit Spanje? Die vind ik meestal toch wat gemakkelijker als de Roemeense honden die we in de opvang hebben gehad.
Het helpt inderdaad wel als je een beetje rustig woont.

Johnny Jones schreef:

runninggirl schreef:Bij onze jongste heeft het bijna een jaar geduurd voordat hij even alleen kon worden gelaten (met twee andere honden) zonder stress en dingen slopen. Nu is hij drie en lukt het ongeveer 2 uurtjes.
Onze oudste heeft nooit goed kunnen wennen aan stedelijke drukte (waar we de eerste 3 jaar woonden).
De middelste was met alles makkelijk.

Het valt echt niet te voorspellen.

Kwamen jouw honden ook uit Spanje? Die vind ik meestal toch wat gemakkelijker als de Roemeense honden die we in de opvang hebben gehad.
Het helpt inderdaad wel als je een beetje rustig woont.

De oudste uit Spanje. De middelste uit Portugal. De jongste uit Bosnië.
Wat ik heb gezien zijn Roemeense hondjes inderdaad gemiddeld genomen een heel stuk moeilijker dan andere buitenlandse hondjes.

Ik heb (maar) 2 opvangers rechtstreeks uit Roemenië gehad en die konden allebei de tweede dag alleen thuis blijven als ik boodschappen ging doen en op de 3e dag ging ik al weer werken. Ik had het idee dat dat het ook makkelijker maakte voor ze ipv dat ik eerst 2 weken thuis zou gaan zitten (afgezien van het feit dat ik dat niet kon ivm werk, steeds vrij nemen). Ze hadden allebei erg de neiging om mij te gaan claimen, want eindelijk kregen ze menselijke aandacht. Door vanaf het begin al regelmatig weg te zijn, kon ik het claimen wat inperken en leerden ze meteen dat er ondanks dat ze nu veel meer aandacht kregen, deze nog steeds niet 24u per dag ter beschikking was.
Het klinkt een beetje hard en zo voelde het ook wel, maar eigenlijk heeft het steeds goed uitgepakt. Ze hadden dan wel Finn erbij als tweede hond, dus niet helemaal alleen. Maar eerlijk, ik weet ook dat het anders kan uitpakken en daarom zou ik weer goed moeten nadenken over een volgende opvanger omdat de kans er altijd is dat het niet zo snel goed gaat.

Zindelijkheid ging bij allebei vrij snel tot vrijwel direct.

Het blijft toch van hond tot hond verschillend uiteindelijk en leeftijd zal ook een belangrijke rol spelen. Veel honden zullen ook best lang nodig hebben om echt helemaal gewend te zijn. Al zal je dat steeds minder doorhebben. Dan kijk je na 2 jaar terug en bedenk je je opeens dat je hond vorig jaar bepaalde situaties heel anders had opgepakt dan nu.

Lou kwam rechtstreeks uit Roemenië. Niet uit een massa-asiel, maar uit een kleinere opvang. Zindelijk was ze vanaf moment 1 en ik had toen 3 weken vrij van werk om de basis op 't gemakje te doen. Boodschappen kon ik vanaf dag 4 wel ff snel doen en na 2 weken zat ze in de bench omdat ze het hele huis overhoop haalde in haar zoektocht naar eten.
Jaar angsten op bepaalde dingen kwamen pas na een maand tevoorschijn, maar ze wou (en wil) graag leren als er eten tegenover staat dus dat is allemaal wel opgelost.
Ik was al vrij snel begonnen met een soort pubercursus, maar ben daar na les 3 mee gestopt want ik was me echt aan het afvragen waarom ik haar al zo snel een 'zit' aan moest gaan leren en dingen rondom impulse controle, terwijl we nog niet eens een band hadden. Snel overgestapt naar balans&coordinatie om samen te gaan werken en haar zelfvertrouwen te vergroten. Beste keuze ooit geweest.
En verder, tsja. Niet teveel verwachten vantevoren, of liever nog helemaal niks.

Als ik een nieuwe hond heb, blijf ik de eerste dag thuis. Vaak gaan we dan lekker op bed liggen. De slaapkamer is de plek waar de honden zijn als ik er niet ben, dus dat moeten ze als veilige, prettige plek zien. Daarna is het even aanvoelen hoe de hond met de roedel is, of ik dag 2 al even boodschappen ga doen. Ik wil dat de nieuweling zo snel mogelijk aan de roedel gewend raakt en meedraait, onze band komt daarna wel. Zeker als ze een tijd in het asiel gezeten hebben, zijn ze meer gewend honden om zich heen te hebben dan mensen. Ik ga dus weer zo snel mogelijk werken, de eerste paar dagen niet fulltime, maar opbouwend. Zo snel mogelijk in het normale ritme.

Uitlaten, de eerste tijd hetzelfde suffe korte stukje, totdat ik het gevoel heb dat de nieuweling meer aankan. Dan gaan we een stukje verder. Bij mijn honden was het soms even lastig voordat ze durfden te plassen en poepen. Hier werkte veel op gras lopen. Verder was heel veel nieuw en eng. Heel veel geduld en nog meer geduld. Rustig, ontspannen zijn en accepteren dat de hond het allemaal nog niet kan weten en daarom zo reageert. De eerste paar dagen leert de hond heel veel. Dus direct aangeven wat in huis wel en niet mag.

De duur van de gewenningsperiode is volledig onvoorspelbaar. Bij sommigen kon ik ze na 1 week al loslaten, omdat ik wist dat het goed zat, angsthaas Lily verandert na 3 jaar nog steeds. De eerste periode vind ik nooit fijn. Verstoring van het ritme en de voorspelbaarheid. Maar de veranderingen zien in de nieuweling is zo mooi. Het zijn cadeautjes met heel veel lagen inpakpapier er omheen. Elk laagje papier eraf is weer een stap verder naar hoe en wie de hond eigenlijk is.

In eerste instantie zou ik goed kijken met welke organisatie je in zee gaat , daar zit echt een enorm verschil in namelijk.
Als er duidelijke eerlijke informatie wordt gegeven dan kun je beter inschatten of de hond past of niet.
Wij hebben verschillende Spanjaarden gehad , Spok een super vrolijk en open hondje, net als Micron.
Spok was ongeveer een jaar toen hij kwam , Micron was een pup.
Sien was extreem angstig in het begin maar dat is toch redelijk snel goed gekomen.
Ze is nooit zo open geworden als Spok en Micron maar ze was zeker niet meer de angsthaas die ze eerder was.
Dat kwam mede door de andere honden , daar trok ze zich enorm aan op.
Zeker Rio deed haar enorm goed, een mega stabiele hond die in welke situatie dan ook er stoïcijns onder bleef.

Sinds enkele maanden hebben wij nu Jimi , die komt via Tierhilfe Kimba uit Spanje en dat is een heerlijk mannetje.
Loopt overal los ,is zindelijk, heeft in het begin een paar ongelukjes gehad maar dat was zo over.
Zoals hij beschreven werd is hij ook.

Uiteraard kun je altijd nog tegen zaken aanlopen die tegenvallen of lastig zijn.
Maar goed dat kan met een pup tenslotte ook.
Onze volgende hond wordt in ieder geval weer een Spanjooltje, ons bevalt het wel.
Ik vind de Oost Europese honden inderdaad wat moeilijker lijkt het wel
Tenminste van wat ik er gezien van heb want ook daar zitten hele leuke exemplaren tussen.

Ik heb Yuna, uit Roemenië.
Duidelijk een straathond. En je zou kunnen zeggen dat je een hond wel van de straat kunt halen, maar de straat niet uit de hond.

Sommige dingen blijven, maar dat zijn kleinigheden en niet uitsluitend negatief.
In het gewenningsproces gingen sommige dingen snel, zoals zindelijkheid en mee naar buiten aan de lijn. Sommige dingen hebben echt heel veel tijd nodig en gaan met vallen en opstaan. Zoals vertrouwen en lekker ontspannen bij de baas zijn. Ze is nu drie jaar bij mij en zolang heeft het ook wel geduurd voor dat laatste. Nu zoekt ze me op voor knuffels en kan dan met haar snuit onder mijn hand duwen, als ik te snel naar haar zin stop.

Nu slaapt ze een aantal uren achterop mijn bed, waar ze voorheen bij de minste beweging af sprong. Nu komt ze af en toe naar mij toe gerend als ze zich bedreigd voelt door andere honden in het park, in plaats van hard weg te rennen.

Af en toe een klein terugvalletje wanneer ik te onverhoeds probeer een knoopje bij haar kop weg te halen, dan schiet ze haar holletje in en komt daar niet snel meer vandaan.

Sommige mannen vindt ze nog wel erg eng, wanneer die te enthousiast over haar heen buigen. Grote, zwarte honden zijn nog eng, vooral labradors door hun lompe gedrag.

En als het hard begint te hagelen, dan stormt ze naar een bankje in het park en gaat eronder zitten schuilen.

Wij hebben alleen Griekse opvangers gehad en nu 3 Griekse dames in huis. Eigenlijk weinig problemen mee gehad, ze draaiden al redelijk snel mee met het huishouden. de ene wat gemakkelijker dat de andere, maar het ging eigenlijk prima en ik zou nooit meer anders willen dan een mooie Griek

Maar ik denk dat het asiel waar jouw hond nu verblijft veel kan vertellen over het karakter, afhankelijk daarvan kan je dan een keuze maken om het wel of niet naar Nederland te halen.

Succes!

Ik vind het ook lastig te beantwoorden vragen, omdat het zo enorm kan verschillen per hond.

Amy, Amoz en Taartje hadden alle drie nog nooit in huis gewoond, maar pasten zich heel makkelijk en snel aan aan het leven als huishond. Amy en Amoz waren direct zindelijk en hebben nooit wat in huis gedaan, Taartje heeft in het begin een paar keer binnen geplast en daarna alleen nog soms rond de loopsheid (markeren), ze konden allemaal binnen een paar dagen even alleen thuis blijven met de andere honden (even boodschappen doen), hebben nooit echt iets gesloopt behalve hun eigen speelgoed en draaiden dus eigenlijk heel snel probleemloos mee. Ik denk dat de aanwezigheid en het voorbeeld van een andere hond daarbij ook wel behoorlijk helpt. Ik werk vanuit huis, dus kan er makkelijk voor zorgen dat ik de eerste tijd niet veel of lang van huis ben. Maar ik woon wel alleen, dus bijvoorbeeld even boodschappen doen of met een van de andere honden naar de hondenschool deed ik wel gewoon na een paar dagen.

Op andere vlakken moesten vooral Amy en Amoz nog wel erg wennen en groeien, maar dat wist ik van tevoren. Zij waren beide niet gesocialiseerd met mensen, Amy ook niet echt met vreemde honden, hadden nog nooit aan een riem gewandeld, nog helemaal niets van de wereld gezien, etc. Dus zij zijn met name het eerste jaar nog erg veranderd, kregen steeds meer vertrouwen, raakten gewend aan de nieuwe wereld om zich heen, begrepen beter wat overal de bedoeling van was, wat samenwerken betekende, wat spelen was en ga zo maar door.
Bij Taartje was dat minder het geval, die vond alles meteen de normaalste zaak van de wereld

Ook bij mijn eerdere en latere opvangers verliep die transitie naar leven in huis heel soepel wat betreft de praktische dingen (zindelijkheid, alleen blijven, niet slopen, etc.). Sommige daarvan waren al eerder huishond geweest, andere niet. Ik heb een aantal honden opgevangen die een (zeer) gebrekkige socialisatie hadden gehad en op dat gebied was dan wel extra aandacht en training nodig. Dat wist ik in alle gevallen ook van tevoren, dus daar stelde ik me dan ook op in en meestal maakten deze honden heel snel enorme stappen in de goede richting, maar het is een proces waarin je na jaren nog steeds veranderingen kunt zien.

dagmar88 schreef:Daar is geen algemeen antwoord op. De een blijft niks aan plakken, de ander went nooit aan het Nederlandse leven.

Wat voor omschrijving heb je gekregen? Filmpjes gezien?

Volgens hun omschrijving is het een relaxte hond en ik heb inderdaad meerdere filmpjes gezien, waarin het een hele open vrolijke hond lijkt.

runninggirl schreef:Bij onze jongste heeft het bijna een jaar geduurd voordat hij even alleen kon worden gelaten (met twee andere honden) zonder stress en dingen slopen. Nu is hij drie en lukt het ongeveer 2 uurtjes.
Onze oudste heeft nooit goed kunnen wennen aan stedelijke drukte (waar we de eerste 3 jaar woonden).
De middelste was met alles makkelijk.

Het valt echt niet te voorspellen.

Oef... vreselijk

veertje schreef:Ik heb (maar) 2 opvangers rechtstreeks uit Roemenië gehad en die konden allebei de tweede dag alleen thuis blijven als ik boodschappen ging doen en op de 3e dag ging ik al weer werken. Ik had het idee dat dat het ook makkelijker maakte voor ze ipv dat ik eerst 2 weken thuis zou gaan zitten (afgezien van het feit dat ik dat niet kon ivm werk, steeds vrij nemen). Ze hadden allebei erg de neiging om mij te gaan claimen, want eindelijk kregen ze menselijke aandacht. Door vanaf het begin al regelmatig weg te zijn, kon ik het claimen wat inperken en leerden ze meteen dat er ondanks dat ze nu veel meer aandacht kregen, deze nog steeds niet 24u per dag ter beschikking was.
Het klinkt een beetje hard en zo voelde het ook wel, maar eigenlijk heeft het steeds goed uitgepakt. Ze hadden dan wel Finn erbij als tweede hond, dus niet helemaal alleen. Maar eerlijk, ik weet ook dat het anders kan uitpakken en daarom zou ik weer goed moeten nadenken over een volgende opvanger omdat de kans er altijd is dat het niet zo snel goed gaat.

Zindelijkheid ging bij allebei vrij snel tot vrijwel direct.

Het blijft toch van hond tot hond verschillend uiteindelijk en leeftijd zal ook een belangrijke rol spelen. Veel honden zullen ook best lang nodig hebben om echt helemaal gewend te zijn. Al zal je dat steeds minder doorhebben. Dan kijk je na 2 jaar terug en bedenk je je opeens dat je hond vorig jaar bepaalde situaties heel anders had opgepakt dan nu.

Het lijkt mij ergens ook best fijn om voor de duidelijkheid z.s.m. in het normale ritme te komen. Of in ieder geval niet er continu bij te zitten of mee bezig te zijn, maar ook gewoon boven een tijdje dingen gaan doen ofzo.

Shibby schreef:Lou kwam rechtstreeks uit Roemenië. Niet uit een massa-asiel, maar uit een kleinere opvang. Zindelijk was ze vanaf moment 1 en ik had toen 3 weken vrij van werk om de basis op 't gemakje te doen. Boodschappen kon ik vanaf dag 4 wel ff snel doen en na 2 weken zat ze in de bench omdat ze het hele huis overhoop haalde in haar zoektocht naar eten.
Jaar angsten op bepaalde dingen kwamen pas na een maand tevoorschijn, maar ze wou (en wil) graag leren als er eten tegenover staat dus dat is allemaal wel opgelost.
Ik was al vrij snel begonnen met een soort pubercursus, maar ben daar na les 3 mee gestopt want ik was me echt aan het afvragen waarom ik haar al zo snel een 'zit' aan moest gaan leren en dingen rondom impulse controle, terwijl we nog niet eens een band hadden. Snel overgestapt naar balans&coordinatie om samen te gaan werken en haar zelfvertrouwen te vergroten. Beste keuze ooit geweest.
En verder, tsja. Niet teveel verwachten vantevoren, of liever nog helemaal niks.

Eigenlijk hebben we ook weinig verwachtingen of eisen. Het enige waar ik mee in mijn maag zit is dat ik bang ben voor verlatingsangst. Ik kan best twee weken vrij nemen, maar daarna zal ik toch wel weer moeten gaan werken (halve dagen).
Dus ik haal mij allemaal doem scenario's in mijn hoofd, met wat als hij na een tijdje nog niet alleen kan zijn.
Maar dat zal je nooit van te voren weten en is een risico die je wel of niet moet nemen denk ik en evt oplossingen daarvoor proberen te bedenken.

Joera schreef:

Shibby schreef:Lou kwam rechtstreeks uit Roemenië. Niet uit een massa-asiel, maar uit een kleinere opvang. Zindelijk was ze vanaf moment 1 en ik had toen 3 weken vrij van werk om de basis op 't gemakje te doen. Boodschappen kon ik vanaf dag 4 wel ff snel doen en na 2 weken zat ze in de bench omdat ze het hele huis overhoop haalde in haar zoektocht naar eten.
Jaar angsten op bepaalde dingen kwamen pas na een maand tevoorschijn, maar ze wou (en wil) graag leren als er eten tegenover staat dus dat is allemaal wel opgelost.
Ik was al vrij snel begonnen met een soort pubercursus, maar ben daar na les 3 mee gestopt want ik was me echt aan het afvragen waarom ik haar al zo snel een 'zit' aan moest gaan leren en dingen rondom impulse controle, terwijl we nog niet eens een band hadden. Snel overgestapt naar balans&coordinatie om samen te gaan werken en haar zelfvertrouwen te vergroten. Beste keuze ooit geweest.
En verder, tsja. Niet teveel verwachten vantevoren, of liever nog helemaal niks.

Eigenlijk hebben we ook weinig verwachtingen of eisen. Het enige waar ik mee in mijn maag zit is dat ik bang ben voor verlatingsangst. Ik kan best twee weken vrij nemen, maar daarna zal ik toch wel weer moeten gaan werken (halve dagen).
Dus ik haal mij allemaal doem scenario's in mijn hoofd, met wat als hij na een tijdje nog niet alleen kan zijn.
Maar dat zal je nooit van te voren weten en is een risico die je wel of niet moet nemen denk ik en evt oplossingen daarvoor proberen te bedenken.

Het is inderdaad wel handig om met dat scenario rekening te houden. Dat geldt natuurlijk ook als je een pup van een Nederlandse fokker neemt, dan weet je van tevoren ook niet hoe snel je de pup een halve dag alleen zou kunnen laten.
De Spanjaard van mijn zus had in eerste instantie moeite met alleen blijven en zij heeft toen voor de eerste tijd dagopvang geregeld. Dat was alleen de eerste weken nodig, daarna was hij genoeg gewend en voelde hij zich echt thuis en toen kon hij zonder problemen een halve of zelfs hele werkdag alleen thuisblijven.

Iedereen bedankt voor de antwoorden.
Veel verschillende ervaringen, het zal een risico zijn.
Deze stichting heeft wel de optie dat je eerst als gastgezin kunt fungeren voordat je de hond adopteert. Dat is ergens wel een fijn idee, een 'proef' periode.
De proefperiode is wel maar twee weken, dit is niet heel lang natuurlijk, maar je hebt in ieder geval een beetje beeld bij een hond dan alleen van het plaatje en de filmpjes en verhalen.

DeDiana schreef:

Joera schreef:

Shibby schreef:Lou kwam rechtstreeks uit Roemenië. Niet uit een massa-asiel, maar uit een kleinere opvang. Zindelijk was ze vanaf moment 1 en ik had toen 3 weken vrij van werk om de basis op 't gemakje te doen. Boodschappen kon ik vanaf dag 4 wel ff snel doen en na 2 weken zat ze in de bench omdat ze het hele huis overhoop haalde in haar zoektocht naar eten.
Jaar angsten op bepaalde dingen kwamen pas na een maand tevoorschijn, maar ze wou (en wil) graag leren als er eten tegenover staat dus dat is allemaal wel opgelost.
Ik was al vrij snel begonnen met een soort pubercursus, maar ben daar na les 3 mee gestopt want ik was me echt aan het afvragen waarom ik haar al zo snel een 'zit' aan moest gaan leren en dingen rondom impulse controle, terwijl we nog niet eens een band hadden. Snel overgestapt naar balans&coordinatie om samen te gaan werken en haar zelfvertrouwen te vergroten. Beste keuze ooit geweest.
En verder, tsja. Niet teveel verwachten vantevoren, of liever nog helemaal niks.

Eigenlijk hebben we ook weinig verwachtingen of eisen. Het enige waar ik mee in mijn maag zit is dat ik bang ben voor verlatingsangst. Ik kan best twee weken vrij nemen, maar daarna zal ik toch wel weer moeten gaan werken (halve dagen).
Dus ik haal mij allemaal doem scenario's in mijn hoofd, met wat als hij na een tijdje nog niet alleen kan zijn.
Maar dat zal je nooit van te voren weten en is een risico die je wel of niet moet nemen denk ik en evt oplossingen daarvoor proberen te bedenken.

Het is inderdaad wel handig om met dat scenario rekening te houden. Dat geldt natuurlijk ook als je een pup van een Nederlandse fokker neemt, dan weet je van tevoren ook niet hoe snel je de pup een halve dag alleen zou kunnen laten.
De Spanjaard van mijn zus had in eerste instantie moeite met alleen blijven en zij heeft toen voor de eerste tijd dagopvang geregeld. Dat was alleen de eerste weken nodig, daarna was hij genoeg gewend en voelde hij zich echt thuis en toen kon hij zonder problemen een halve of zelfs hele werkdag alleen thuisblijven.

Ik heb op voorhand al contact gehad met een oppas hier in de buurt. Dus daar is op zich wel over nagedacht. Ik vraag me alleen dan weer af hoe mijn andere honden dit trekken, dat zij thuis moeten blijven en dat je met de andere hond de deur uit gaat naar de oppas bijvoorbeeld. Geloof niet dat ze dit heel tof vinden en dat er evt protest zal plaatsvinden.
Mijn 'angst' voor het hele alleen blijven gebeuren is allemaal gebaseerd op mijn eigen hond (rashond van Nederlandse fokker) die gewoon erg lastig is (geweest) met alleen laten en dit alleen kan met een duidelijk ritueel voor vertrek.

Ik zou zien te regelen dat je langer vrij kunt zijn. Het kan allemaal zomaar zijn dat de hond vanaf dag 1 moeiteloos meedraait maar het kan ook zijn dat hij nooit went aan alleen zijn.
Dan is 14 dagen vrij best "krap"... eventueel kun je opppas aan huis regelen?

Het is gewoon niet te voorspellen...

Suzanne

Joera schreef:

runninggirl schreef:Bij onze jongste heeft het bijna een jaar geduurd voordat hij even alleen kon worden gelaten (met twee andere honden) zonder stress en dingen slopen. Nu is hij drie en lukt het ongeveer 2 uurtjes.
Onze oudste heeft nooit goed kunnen wennen aan stedelijke drukte (waar we de eerste 3 jaar woonden).
De middelste was met alles makkelijk.

Het valt echt niet te voorspellen.

Oef... vreselijk

Voor ons was het niet erg want we hebben daar van tevoren rekening mee gehouden dat het kon gebeuren. Anders had ik hem ook niet geadopteerd als dat een probleem zou zijn.

Ik denk eigenlijk dat als een hond echt van de straat komt, het met de verlatingsangst wel mee zal vallen. Ze leven deels in groepen maar toch ook veel alleen. Op zichzelf aangewezen.

Bij Yuna nooit iets van verlatingsangst gemerkt. Wel de neiging om zich af te zonderen.





Deze zijn uit de tijd dat ze net bij me was.
Tegenwoordig is ze graag dichter bij mij.

Door alle Corona perikelen heeft alles in Spanje natuurlijk op slot gestaan, maar na laaaaaang wachten, we weten nu dat hij over ongeveer 2,5 week naar NL komt

Ik bedacht me nog, laten jullie de hond meteen alleen beneden slapen? Of gaan jullie er in ieder geval de eerste nacht ook beneden slapen? Kan me zo voorstellen dat je met een heel wakend oor gaat liggen boven omdat je wel wil horen dat alles goed gaat ofzo.

Eerst zorgen voor veiligheid en vertrouwen. Samen slapen is daar een heel goede methode voor. Alleen al daarom zou ik hond ofwel op de slaapkamer nemen voor de eerste weken, ofwel de eerste tijd beneden gaan slapen. Daarmee leg je ook een basis voor het goed alleen thuis kunnen blijven (daar is gevoel van veiligheid thuis de basis voor!)

Mijn Spanjaarden zijn totaal ongecompliceerd en probleemloos. Tom was iets lastiger maar die was geen mensen gewend. Dat merkte je meteen. Was doodsbang op straat maar ook hij was eigenlijk na twee maanden wel zo goed als bijgetrokken. Guus en Bas zijn totaal ongecompliceerde lieve brave loslopende gezellige honden.
Zindelijk meteen. Alleen zijn meteen. Hooguit gingen ze een paar dagen jengelen als we naar bed gingen. En zo nu en dan een ongelukje in het begin. Maar de minder strakke zindelijkheid heeft te maken met dat het hele kleine honden zijn. Dat is altijd lastiger. In principe zijn ze super zindelijk. Heel soms poept er een in de nacht. Overdag ook als we de hele dag werken nooit ongelukjes.

Ze kunnen met alles en iedereen en ik neem voortaan altijd een Spaanse hond. Want een pup uit Nederland is nooit zindelijk. Kan nooit alleen zijn. Heeft een nog niet bekend karakter. Dus ik voel me veel safer bij een volwassen hond die alles super snel leert.

Mijn voorwaarde is dat de hond sociaal is. Dat is het enige wat ik wil. Angstig, agressief of andere issues neem ik niet in huis. Dat past niet in mijn leven. Dus dat is zielig voor de hond en voor mij.

Daar heb je zeker gelijk in!
Het is wel onze tweede Spanjaard, maar de ander was al in Nederland bij een gastgezin, en we hebben ook pups gehad, dit is echt een nieuwe situatie. Maar alles wat ze al kunnen is inderdaad mooi meegenomen.

Bijkomend voordeel is wel dat door de hele Corona crisis ik voorlopig (denk tot minimaal 1-9) thuis werk, dus ook de druk van het hele alleen leren zijn is er af gegaan en dat geeft wel een fijn gevoel!